บทที่ 37 ร้องไห้อีกครั้ง

“...ไม่จำเป็น” ฉีฮานรู้สึกว่าทุกคนในตระกูลฉีเป็นคนดื้อรั้น

การสนทนากับพวกเขาไม่เคยอยู่ในคลื่นความถี่เดียวกัน

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่ พี่รู้ว่าต้องทำอย่างไร”

“...” ฉีฮานเม้มริมฝีปากแน่น

เธอหันกลับมา ไม่อยากพูดอะไรมาก แต่ฉีซวนรั้งเธอไว้และพูดว่า “ฉันรู้ว่าคุณกังวลอะไร”

ฉีฮานเหลือบมองฉีซวนด้วยสายตาแปลกๆ หยุดเดินและถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “...ถ้าอย่างนั้นบอกฉันสิ!”

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะช่วยคุณปกปิดเรื่องในต่างประเทศจากคุณปู่”

“....คุณช่วยฉันปกปิด?” ฉีฮานหัวเราะด้วยความไม่เชื่อ “คุณบอกว่าจะช่วยฉันปกปิดเรื่องในต่างประเทศ?”

“ฉันจะไม่บอกใคร” ฉีซวนพยักหน้าเห็นด้วย

แม้ว่าเสียงของทั้งสองจะไม่ดังและการแสดงออกของพวกเขาก็ไม่รุนแรง แต่ในตอนนี้ ฉีฮานรู้สึกเหมือนอยากต่อยใครสักคน

“...เป็นฉันที่ช่วยคุณปกปิดเรื่องนี้ เรื่องที่พวกคุณโกหกคุณปู่ว่าฉันไปต่างประเทศ”

“คุณเป็นคนหนีออกจากบ้านก่อน”

“หนีออกจากบ้านเหรอ?” ฉีฮานหัวเราะเยาะ “ใช่ ฉันหนีออกจากบ้าน แต่ตระกูลฉีเป็นบ้านของฉันจริงๆ เหรอ”

ไม่มีบ้าน จะหนีออกจากบ้านไปทำไม?

“ฉันเป็นพี่ชายของคุณ คุณเป็นน้องสาวของฉัน และตระกูลฉีคือบ้านของคุณ” ฉีซวนมองไปที่ฉีฮานด้วยท่าทางที่ไร้เดียงสา “เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ดังนั้นได้โปรดอย่าพูดแบบนั้นอีก”

ฉีฮาน: “...”

ฉีซวนกล่าวต่อ: “นอกจากนี้ ตระกูลฉีของเราก็ร่ำรวย คุณควรตัดความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นๆ โดยเร็ว และจะไม่มีใครรู้ว่าคุณทำอะไรในช่วงสองปีที่ผ่านมานี้”

ฉีฮานกัดฟันแน่น “...ฉันทำอะไรลงไป? ทำไมคุณไม่บอกฉันว่าแม่และน้องสาวที่รักของคุณพูดอะไร?”

“วันนี้ที่โรงแรม”

“...”

ฉีฮานไม่ต้องการอธิบายให้ฉีซวนฟัง ดังนั้นเธอจึงเดินผ่านเขาและเดินไปข้างหน้าต่อไป อย่างไรก็ตาม ฉีซวนเดินตามเธอไปทีละก้าวและถามว่า “คุณไปกับเขาเมื่อสองปีก่อนหรือเปล่า? ตัวตนของเขาคือใคร”

“คุณคิดอะไรมันก็เป็นอย่างนั้นหรือไง? หรือเพราะคนในตระกูลฉีมีเซลล์สมองที่พัฒนาอย่างดี จึงสามารถสร้างภาพและฉากต่างๆ ได้ด้วยตัวเอง ฉันต้องพูดอะไรไหม”

“ฉีฮาน อย่าโวยวาย”

“ออกไป...”

เดิมทีหลังจากออกจากโรงพยาบาล ฉีฮานต้องการกลับไปนอน แต่ฉีซวนยืนกรานที่จะพาฉีฮานไปหาไป่ว่านจุน

ถ้าเธอไม่อยากไป ก็ไม่มีใครบังคับให้เธอไปที่ไหนได้ แต่เธออยากเห็นจริงๆ ว่าสองคนนี้จะน่าสมเพชแค่ไหน

หลังจากลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า พวกเขาก็มาถึงประตูห้องพยาบาล

ฉีฮานรู้ว่าฉีหยินประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ แต่เมื่อเห็นว่าฉีซวนไม่กังวล เธอก็รู้ว่าไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น

เมื่อเธอมาถึงแล้ว ก็เข้าใจได้หลังจากมองเห็น

ไม่สามารถพูดได้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงแต่ไม่มีอะไรร้ายแรง

สำหรับไป่ว่านจุน ใบหน้าส่วนใหญ่ของเธอถูกปิดด้วยผ้าพันแผล และผิวหนังที่เผยออกมาก็บวมขึ้น

เมื่อเธอเห็นฉีฮาน เธอรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ แต่เธอทำได้เพียงแสดงท่าทางเท่านั้น เพราะเธอไม่สามารถแสดงออกทางสีหน้าได้

ฉีซวนไม่ทราบว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองแย่ลงจนเกือบจะทะเลาะกันเมื่อเผชิญหน้ากันแล้ว ดังนั้นเขาจึงเป็นฝ่ายเริ่มและพูดว่า “แม่ ฉี... เสี่ยวฮานรู้ว่าคุณได้รับบาดเจ็บ เธอจึงรีบมาที่นี่ทันที”

ไป่ว่านจุนพูดไม่ออก เธอจึงได้แต่หันหน้าไปทางอื่นเพื่อแสดงความไม่พอใจ

ฉีฮานเอียงศีรษะของเธอ คิดเกี่ยวกับคำพูดของไป่ว่านจุนเมื่อตอนบ่ายที่กระตุ้นให้เธอไม่สบาย

เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่ใบหน้าของไป่ว่านจุนอย่างขี้เล่น

ด้านข้าง ฉีหยินกำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศปัจจุบัน ซึ่งทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยเป็นพิเศษ

เธอก้มศีรษะลงและพูดอย่างระมัดระวัง “พี่สาว อย่าโทษแม่เลย วันนี้แม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และอารมณ์ไม่ดี”

“ฉันไม่โทษเธอหรอก แต่ฉันมีอะไรจะพูดกับคุณ” รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของฉีฮานหายไปในทันที “คุณเป็นอะไร? ครั้งที่แล้วคุณจงใจดึงแขนฉันและทำให้เกิดอุบัติเหตุที่ร้ายแรง คุณไม่พิจารณาตัวเองบ้างหรือ?”

“...ฉันไม่ได้ตั้งใจ...”

“คุณพูดได้แค่นั้นเหรอ คราวที่แล้วตอนเกิดอุบัติเหตุ คุณอ้างว่าไม่ได้ตั้งใจ และตอนนี้คุณก็พูดแบบเดียวกัน การกระทำที่ไม่ตั้งใจของคุณ ทำให้คนอื่นต้องรับผลที่ตามมา แต่คุณปฏิเสธที่จะรับผิดชอบในสิ่งนั้นใช่ไหม?”

ฉีหยินเปิดปากของเธอโดยไม่รู้ว่าจะปฏิเสธอย่างไร

เธอทำได้เพียงร้องไห้ออกมาเบาๆ