บทที่ 7 ความสวยต้องมาก่อน

ถึงกระนั้นคุณยายก็สนับสนุนเธอจนถึงมัธยมปลายจนกระทั่งเธอเสียชีวิต

ฉีฮานพบบ้านหลังเล็กๆ ของคุณยายโดยอาศัยความทรงจำของเธอ

เพื่อนบ้านรอบๆ ได้สร้างอาคารเล็กๆ สองชั้นแล้ว มีเพียงบ้านหลังเล็ก ที่ทรุดโทรมหลังนี้เท่านั้นที่ยังคงอยู่

กำแพงพังทลายลงครึ่งหนึ่ง และมีวัชพืชเติบโตอยู่ข้างใน เธอจำไม่ได้ว่าก่อนหน้านี้เธออาศัยอยู่ที่นี่แบบไหนอย่างไร จำได้เพียงว่ายายของเธอบอกกับเธอตอนที่คุณยายกำลังจะตาย

'เราควรมองไปข้างหน้าและไม่หันกลับมา'

ในช่วงเวลานั้นเธอได้พบพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดแล้ว คุณยายกลัวว่าเธอจะไม่สามารถรวมเข้ากับตระกูลฉีได้ ดังนั้นยายจึงบอกกับเธอว่า “ลูกเอ๋ย คนเอาความจริงใจแลกกับความจริงใจ จงปฏิบัติต่อบิดามารดาของเจ้าให้ดี”

ฉีฮานเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่พร่ามัว

"ขอโทษ"

เธอกำลังจะผิดสัญญา

ฉีฮานยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน จากนั้นหันหลังและจากไป

คนเดินเท้าที่เดินผ่านไปมาไม่เคยเห็นสาวสวยคนนี้มาก่อน และแม้แต่บางคนก็เกือบตกจักรยาน

"เธอเป็นใครหรอ? เธอดูเหมือนหลานสาวของครอบครัวหญิงชรามาก"

“เป็นไปไม่ได้ หลานสาวของครอบครัวหญิงชราหน้าตาดี แต่เธอมีผิวคล้ำและผอม ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนนางฟ้า จะเป็นเธอได้อย่างไร”

“ใช่ ข้างหลังสวยมาก ดูท่าทางการเดินของเธอสิ เธอเรียนมันมาหรือเปล่า? ไม่ใช่ดาราที่มาถ่ายทำที่นี่ใช่ไหม”

…

ฉีฮานกลับไปที่ใจกลางเมืองอิมพีเรียลโดยรถยนต์ ไปที่สำนักงานขาย และในมือของเธอยังมีซาลาเปานึ่งที่ยังไม่ได้ทาน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอเลือกวันผิดหรือเปล่า วันนี้มีคนมาดูตึกเยอะมาก เธอนั่งอยู่ที่นั่นสักพัก แต่ไม่มีพนักงานขายอสังหาริมทรัพย์มาต้อนรับเธอ

ฉีฮานไม่รีบร้อน เธอเป็นคนมองโลกในแง่ดีมาเป็นเวลานานแล้ว

นี่เป็นอสังหาริมทรัพย์ ไม่ว่าจะแพงหรือถูก แต่ก็เหมาะสำหรับเธอที่จะใช้ชีวิตในฐานะนักศึกษา

เธอสแกนตำแหน่งของอสังหาริมทรัพย์ในห้องโถงด้านหน้าอย่างไม่ตั้งใจ และได้รับภาพรวมของสถานการณ์โดยสังเขป

ฉีฮานสวมชุดธรรมดาๆ กับกระโปรงลายดอกและรองเท้าผ้าใบสีขาว เมื่อมองแวบแรกเธอดูเหมือนนักเรียนที่ยังเรียนอยู่

โดยส่วนใหญ่จะมาในชุดแนวนี้ที่ดูเรียบๆ เพื่อให้กำลังใจตัวเองในการเรียนและซื้อบ้านที่ชอบในอนาคต

แต่รูปร่างหน้าตาของเธอโดดเด่นจนผู้ชายหลายคนที่เข้ามาดูบ้านต้องตะลึงงัน และอดไม่ได้ที่จะชวนคุยด้วย

ด้วยรูปลักษณ์ที่ดีนี้ การซื้อบ้านที่นี่จึงเป็นเรื่องง่ายตราบใดที่คุณยินดีจ่าย

ชายวัยกลางคนที่มีพุงใหญ่ ทิ้งผู้หญิงที่กำลังดูบ้านอยู่ไว้ข้างหลัง และเดินไปที่ด้านข้างของฉีฮาน

ฉีฮานใช้นิ้วแตะคางของเธอเบาๆ พลางคิดว่าจะซื้อวิลล่าเล็กๆ ที่เชิงเขาหรือขึ้นไปบนภูเขาครึ่งทางดี

ถ้าเธอซื้อตรงครึ่งทางของภูเขา เธอจะต้องซื้อรถอีกคัน

“สาวน้อย ฉันคุ้นเคยกับบ้านที่นี่เป็นอย่างดี ฉันควรจะแนะนำให้เธอรู้จักไหม?” ชายวัยกลางคนลูบท้องและพูดเบาๆ

ขณะที่เขากำลังจะเริ่มบทสนทนาต่อ จู่ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนถูกสัตว์ป่าจับจ้อง ราวกับว่าเขาจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ในวินาทีถัดไป

แต่ความสวยต้องมาก่อน เขาสลัดความรู้สึกอึดอัดที่อธิบายไม่ได้ออกไป และเข้าใกล้ฉีฮานอีกครั้ง

สาวน้อยดูสวยจากระยะไกล แต่ยิ่งดูใกล้ๆ

คางขาวและนุ่ม นิ้วขาวและกลม เล็บไม่ทาสี สีชมพูอ่อนน่ารัก นิ้วแตะคางเบาๆ ทั้งสองเสริมซึ่งกันและกัน เย้ายวนมาก

อาการหายใจติดขัดของชายวัยกลางคนกำเริบขึ้น

เขาลำบากมาหลายปี มีโชคลาภเล็กน้อย และเลี้ยงดูผู้หญิงสองสามคนนอกบ้าน วันนี้เขาพาคนรักไปซื้อบ้านข้างนอก

แต่ผู้หญิงทั้งหมดของเขารวมกันไม่ได้สวยงามและนุ่มนวลเท่ากับผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าเขาคนนี้ ถ้าสาวน้อยคนนี้สามารถติดตามเขาได้ เขาก็เต็มใจที่จะขับไล่ผู้หญิงทุกคนที่อยู่รอบตัวเขา

ฉีฮานเงยหน้าขึ้น

ชายวัยกลางคนเห็นเธอจ้องมองมาที่เขา แล้วเขาก็ยืดตัวตรง แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของฉีฮาน และเขารู้สึกว่าร่างกายของเขาอ่อนปวกเปียกเมื่อถูกดวงตาที่สวยงามคู่นั้นกวาดมอง

"ไม่จำเป็น" ฉีฮานขมวดคิ้ว

ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นพนักงานขายบ้าน แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็รู้ว่าเป็นชายวัยกลางคนที่ต้องการจะเปิดบทสนทนา

เธอเจอเรื่องแบบนี้บ่อย ฉีฮานลดหมวกกันแดดลงและเดินไปที่โมเดลบ้านอีกหลัง