บทที่ 18

ตอน ไม่เป็นไร

               เมื่อรถจอด ทศและทุกคนลงจากรถ วันเดินเข้ามา

               วันพูด “ขอโทษที่ไม่ได้บอกนายก่อน ฉันเห็นว่าที่คอนโดนายตอนนี้คงเต็มไปด้วยนักข่าวและแฟนคลับนาย ขอโทษด้วยวาวา”

วาวาพูด “คุณทำถูกแล้ว       

ลู่เฟยพูด “นายมีแขกเหรอ”

               วันพูดกับสาวใช้สองคนที่กำลังยิ้มดีใจที่ได้เจอลู่เฟย

“น้อย ๆ หน่อย พาคุณลู่เฟยและวาวาไปที่ห้องพัก”

               ทั้งสองพาลู่เฟยและวาวา เดินขึ้นชั้นสองไป ซึ้งอยู่คนละด้าน ทั้งคู่แยกทางเดิน

               ลู่เฟยเลยถาม สาวใช้ของวันที่ยืนมองเขาอย่างไม่กระพริบตา

               “ คนพวกนั้นเป็นใครเหรอ”

               สาวใช้พูด “เป็นหมอของคุณทศคะ”

               “หมอเหรอ เขาป่วยเป็นอะไร”

               สาวใช้ตอบ “ไม่ทราบเหมือนกันคะ แต่ทุกครั้งที่หมอพวกนี้มา คุณทศจะรู้สึกเจ็บปวด ร้องไห้ หลายเดือนมานี้ พวกเราชินแล้วคะ เดี๋ยวคุณลู่เฟยก็ได้ยิน”

               ลู่เฟยยิ้มให้เธอ ก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป

               ทศเดินเข้ามานั่งหน้าเธอ เขาถาม “ทำไมต้องเปลี่ยนตัวยาสองครั้ง” วันเดินเข้ามา ทศเงียบ

               วันพูด “ผมคงต้องรับรู้ด้วยแล้ว เพราะครั้งที่แล้วตัวยาของคุณผิดปกติหรือเปล่า เขามีผลข้างเคียงอาการเจ็บปวดรุนแรงมาก ตามที่ผมรายงานไป”

               เธอพูด “มันเป็นระยะปกติของการทำหน้าที่ของเซล”

               ทศพูด “อะไร”

               เธอถอนหายใจ “เธอรู้ว่าเธอเป็นอะไร ฉันบอกเธอมากกว่านี้ไม่ได้”

               ทศเงียบและสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะพูด “รีบทำมันให้เสร็จเถอะครับ”

               เมื่อการปรับเปลี่ยนตัวยาเสร็จ  เธอส่งยาให้วัน แล้วเดินจากไป

               วันพูด “นายจะบอกฉันได้ไม่ ว่ามันเรื่องอะไร”

               ทศพูด “ที่ห้องทำงานวันนี้ ผมได้ยินทุกอย่างที่คุณกับลู่เฟยพูด ผมเข้าใจดีในสิ่งที่พวกคุณพูด ลู่เฟยเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับผม แต่ผมกลับรักเขาจนยากที่จะถอน” ซึ่งตอนนั้นลู่เฟยได้ยืนฟังอยู่ที่บันใด

ทศพูดต่อ “พ่อพูดกับผมก่อนผมจะจากมาว่า อย่าคาดหวังกับความรักที่อาจจะไม่มีอยู่จริง ผมคิดเสมอว่าผมรับมันได้ แต่ผมคิดผิด มันทำให้ผมเจ็บ คุณเกลียดผม ผมก็เข้าใจ แต่ผมขอร้องคุณ วันนี้คุณอย่าบอกให้ผมยอมรับความจริงจะได้มั้ย ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้ลู่เฟยต้องลำบากใจอีก จะทำหน้าที่ของบริการ์ดให้ดีที่สุด ขอแค่ผมได้อยู่กับเขาก็พอ”

ทศแบมือขอยา วันมอบยาให้ เขาทานมันทันทีก่อนจะลุกเข้าห้องนอนไป ทิ้งให้วันรู้สึกสับสนกันความรู้สึกของตัวเองที่กำลังต่อต้านความเกลียดชังที่มีต่อทศ เขาเริ่มรู้สึกสงสารทศและสงสัยว่าทศปิดบังอะไรพวกเขาอยู่กันแน่

ลู่เฟยเดินออกจากที่ซ้อนตัวเขาเดินมาหาวัน

“เกิดอะไรขึ้น”

วันพูด “ไม่มีอะไร นายทำไมยังไม่นอน”

ลู่เฟยพูด “นอนไม่หลับ เขาได้ยินสิ่งที่เราคุยกันเหรอ”

วันพยักหน้า เขาพูด “ถ้านายได้ยินสิ่งที่เขาพูดเมื่อกี่ การที่จะให้เขาอยู่ห่างนายคงยาก”

แล้วทันใดนั้นเสียงของตกแตกจากห้องของทศก็ดังขึ้น วันรีบวิ่งไปที่ห้องของเขาทันที ลู่เฟยวิ่งตามไป ก่อนวันจะปิดประตูเข้าห้องไป เขามองมาที่ลู่เฟย

“นายรออยู่ข้างนอกนะ”

เขาพยักหน้า สายตามองไปที่สาวใช้ที่ยืนอยู่

วันเห็นทศนอนอยู่บนพื้น เขามีรอยแผลจากแก้วบาด ที่มือ เขาพยุงร่างของทศขึ้น

“นายเป็นอะไรหรือเปล่า”

เขาตอบ “ไม่เป็นไรครับ ครั้งนี้แปลกผมไม่เจ็บ แต่ผมมึนมาก”

วันพูด “ก็ดีแล้วนี่ ไม่ต้องทรมาน ให้ฉันโทรหาพ่อมั้ย”

ทศพูด “ไม่ต้องครับ ผมพักผ่อนเดียวก็ดีขึ้น”

ทศคิด จะดีจริง ๆ เหรอ การไม่ทรมาน พวกเขาทำอะไรกับผมนะ แล้วพวกพี่ ๆ ทั้งหกคนเจอแบบเราหรือเปล่า

วันนำทศนั่ง เขาเดินไปสั่งให้สาวใช้เอาอุปกรณ์ทำแผลมา ลู่เฟยเดินเข้าห้องของทศ

“เกิดอะไรขึ้น”

ทศตอบ “ผมก็แค่ลื้นนะครับ”

สาวใช้เดินเข้าห้องมาพร้อมกับที่ทำแผล ลู่เฟยถือกล่องทำแผล เขานั่งข้าง ๆ ทศ แล้วทำแผลให้เขา วันได้แต่ยืนมองโดยไม่ได้พูดอะไร

ลู่เฟยพูด “ทีหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน”

เขาจ้องหน้าของลู่เฟย จนลู่เฟยทำแผลเสร็จ ลู่เฟยรู้ดีว่าทศจ้องเขาอยู่แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ แม้จะมีคำถามมากมายแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน

ทศพูด “คุณไปนอนเถอะลู่เฟยพรุ่งนี้เช้าเรายังต้องเจอเรื่องอีกมากมาย”

เขาพยักหน้า ลู่เฟยและวันเดินออกจากห้องไป ทศนั่งคิด เขาจะทำอย่างไรดีกับตัวเองที่นับวันก็ยิ่งรักลู่เฟยมากขึ้น เขาจะทนเห็นลู่เฟยกับวาวาได้หรือเปล่า

เขาหยิบสมุดบันทึกขึ้นมา

ตอนนี้ผมรู้สึกแปลกต่ออารมณ์ของตนเองที่มีต่อลู่เฟยมาก ๆ พี่วันบอกว่าผมกำลังหึงลู่เฟย ก็ผมไม่อยากให้ใครอยู่ใกล้คุณเลยลู่เฟย ไม่อยากเห็นคุณสนิทกับใครแบบนี้เลย เพราะมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมาก ๆ เจ็บปวดกว่าการทานยาซะอีก จะทำอย่างไรให้ผมได้คุณมาครอบครองนะ จะทำอย่างไรที่ผมจะได้รักตอบจากคุณ ไม่มีหวังเลยใช่มั้ย

วันนี้แปลกนะ ที่ผมต้องเจอหมออีก แปลกทุกอย่าง ผมไม่เข้าใจอะไรตอนนี้ พ่อคุณกำลังทำอะไรกับร่างกายของผม การปรับเปลี่ยนตัวยาครั้งนี้ ผมรู้สึกแปลก ๆ มันไม่เจ็บเหมือนทุกครั้ง ถ้าคิดในแง่ดีก็ดีนะ แต่สำหรับผมแล้วไม่มีอะไรที่ได้มาไม่มีสิ่งแลกเปลี่ยน

วันเดินไปส่งลู่เฟยที่ห้อง

ลู่เฟยถาม “นายไม่คิดจะบอกอะไรฉันหน่อยเหรอ”

วันพูด “มันเป็นกฏ ถ้าฉันพูดอะไรกับนายหรือคนอื่น ๆ ฉันอาจไม่เหลืออะไร ในเมื่อฉันสัญญากับพ่อแล้ว ฉันคงบอกอะไรนายไม่ได้”

ลู่เฟยพูด “ไม่เป็นไร เมื่อพวกนายสองคนพร้อมค่อยบอกแล้วกัน”

วันยิ้มและพยักหน้า “ไปนอนเถอะ”