บทที่ 14

แววตาที่เปลี่ยนไป

               ผ่านไปสามเดือนแล้วที่ทศได้ใช้ชีวิตแบบอิสระ ทำงานกับลู่เฟย พวกเขาเริ่มมีสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากขึ้น ส่วนวันเองก็จะอยู่ดูแลทศเวลาปรับเปลี่ยนตัวยาเสมอ แม้เขาจะไม่พูดกับทศสักเท่าไร

               วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ทศไปรับลู่เฟยเพื่อทำงาน การทำงานผ่านไปได้ด้วยดี และวันนี้ลู่เฟยก็ทำงานแค่ครึ่งวัน ทศจึงถือโอกาสสั่งให้จางพาเขากับลู่เฟยไปที่แห่งหนึ่ง โดยไม่บอกลู่เฟย เพราะเขารู้ดีว่าลู่เฟย จะหลับทุกครั้งที่ขึ้นรถ

               เมื่อถึงจุดหมายที่เขาบอกจาง มันคือ ชายทะเล ตอนนี้ก็เริ่มเย็นมากแล้วดวงอาทิตย์กำลังจะตก ช่างเป็นภาพสวยงามมาก ทศปลุกลู่เฟย

               “ตื่นครับ”

               ลู่เฟยตื่น เขารู้สึกว่าหลับนานพอสมควร เขาตกใจ “ที่นี่มัน”

               ทศยิ้ม “พรุ่งนี้วันหยุดของคุณผมเลยอยากพาคุณมาผ่อนคลายที่นี่ ไปครับดวงอาทิตย์กำลังจะตก” เขาดึงมือลู่เฟยลงจากรถ พาลู่เฟยมานั่งที่ชายหาดนั่งมองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตก

               “ที่นี่เงียบดีนะ”

               ทศยิ้มแล้วมองลู่เฟยด้วยความรัก “ถ้าพาคุณมาที่คนเยอะมีหวังคงเหนื่อย แค่คุณแกล้งผมทุกวันนี้ก็เหนื่อยจะแย่แล้ว เรื่องแฟนคลับคุณ”    ลู่เฟยตกใจ “ถ้าเหนื่อยก็ลาออกซิ”

ทศพูด “ถ้าผมลาออกจริง ๆ ขึ้นมา ผมกลัวว่าคุณจะคิดถึงผม”

ลู่เฟยพูด “นายนี่นะ หลงตัวเองสุด ๆ พวกเราจะนอนที่นี่เหรอ”

                “ครับ”

               ลู่เฟยพูด “ฉันไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเลย”

               ทศอมยิ้ม “พี่หมิงจัดการให้เรียบร้อยแล้วครับ”

               ลู่เฟยส่ายหน้า “นั้นซิวันนี้พี่หมิงหายไปเลย”

                ทศมองท้องฟ้าที่เป็นสีแดงอมส้ม ดวงทิตย์กำลังจะตก ท้องฟ้ากำลังย่างก่ายเข้าสู้ความมืด  “เดี๋ยวผมมานะครับ” ลู่เฟยพยักหน้า

               ทศก็เดินไปหาพี่จาง

               “เรียบร้อยดีมั้ย”

               จางพูด “ครับ แต่เรามีปัญหา”

               ทศถาม “มีปัญหาอะไรครับ”

            จางพูด “มีห้องว่างแค่สองห้องครับ  แต่ผมนอนในรถได้”

                “ไม่เป็นครับ พี่นอนกับผมก็ได้ครับ”

               จางพูด “ไม่ละ ผมนอนบนรถดีกว่า”

                “ไม่เป็นไรครับ”

               จางยิ้มแบบแห้ง ๆ ราวกับมีอะไรปิดบังทศอยู่  เขายิ้มให้จางแล้วเดินกลับไปที่ลู่เฟย ไม่ทันถึง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขารู้ทันทีว่าต้องเป็นท่านประธานแน่นอน

               “ครับ”

               วันพูด “ฉันถามนายหน่อยจะนอนนอกบ้านคิดดีแล้วหรือ”

               ทศถอนหายใจ ก่อนจะพูด “ผมก็แค่อยากเห็นทะเลก็เท่านั้น”

               วันพูด “อยากเห็นทะเลทำไมไม่ไปคนเดียว พาลู่เฟยไปทำไม อยากให้ความแตกหรือไง”

               ทศพูด “ก็ผมอยากมาทะเลกับลู่เฟยครับ”

               วันพูด “นายนี่นะ เหมือนเด็กเลย ฉันละเบื่อนายจริง ๆ อย่างนั้นถ้าฉันจะมาร่วมอาหารเย็นกับนายและลู่เฟยคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย”

               วันเดินมาข้างหลังทศ เขาตกใจ

               เขาหันมองหน้าพี่จางทันที “พี่จางบอกคุณเหรอ”

               วันพูด “ถ้าไม่บอกซิเขาจะถูกไล่ออก”

               เขามองหน้าท่านประธานแล้วเดินไปหาลู่เฟย วันก็เดินตามไป

               เขาบ่น “ให้ตายเถอะ ฉันต้องมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กหรือไงกัน  ”

               ลู่เฟยเดินกลับเข้ามา เพราะเวลานี้ก็มืดแล้ว แสงไฟรีสอร์ทก็เปิดขึ้น  ลู่เฟยตกใจที่เห็นวัน

               ลู่เฟยพูด “นายมาได้ไง”

               วันพูด “ก็มาเป็นพี่เลี้ยงเด็กนะ” สายตามองมาที่ทศทันที

               ทศมองท่านประธานด้วยสายตาไม่พอใจสักเท่าไร ก่อนจะหันไปพูดกับลู่เฟย “คุณหิวหรือยังครับ หรือจะอาบน้ำก่อน”

               วันพูด “ไปอาบน้ำก่อนเถอะ นี่กุลแจห้อง กระเป๋าเสื้อผ้านายฉันให้คนที่รีสอร์ทเอาไปไว้ให้แล้ว”

               ลู่เฟยพูด “ก็ดีเหมือนกัน” แล้วเขาก็รับกุลแจจากวัน เดินไปที่ห้องพัก ทศจะเดินตามไปแต่ก็โดนวันดึงแขนไว้

               “นายจะไปไหน คืนนี้นายนอนกับฉัน”

               ทศมองหน้า “ผมแค่อยากไปอาบน้ำ”

               วันพูด “ฉันจะพาไป”

ที่ห้องนอนของวัน

               วันพูด “ฉันไม่รู้ว่านายคิดอะไรอยู่เรื่องของลู่เฟย”

               ทศตอบ “ผมรักเขา”

               วันพูด “ลู่เฟยไม่ได้เป็นเกย์นะ”

               ทศคิด ก่อนจะพูด “ผมรู้ แค่ผมได้รักก็พอ” เมื่อเขาพูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไป

               วันพูด “ฉันกลัวความรักของนายจะทำร้ายเขา”วันบ่นอยู่คนเดียว

               เมื่อเวลาอาหารมาถึง ทศจัดสถานที่กลางหาดทราย แสงไป อ่อน  ๆ รายล้อมไปด้วยซุ้มดอกไม้ เสียงคลื้นซัดกระทบฝั่ง สายลมเบา ๆ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวมากมาย

               จางกำลังยืนย่างของสด ของทะเลมากมาย ลู่เฟยเดินออกจากห้องมองเห็นวันกับทศกำลังยืนคอยเขาอยู่ ลู่เฟยเดินผ่านซุ้มเข้ามา ทศเดินเข้ามารับเขา ยื่นมือให้เขาจับ ลู่เฟยยิ้มยื่นมือให้เขาจับทันที วันได้แต่ยืนมอง เขารู้สึกแปลกที่เห็นลู่เฟยเปลี่ยนไป

               ทุกอย่างถูกจัดแจงไว้อย่างสวยงาม จางเสริฟอาหารวางให้ทุกคน รอยยิ้มของทุกคนดูผ่อนคลาย

               วันพูด “วันนี้เป็นวันอะไรเหรอทศ”

               ลู่เฟยหันมอง

               ทศพูด “วันนี้เป็นวันเกิดของผมครับ”

               วันและลู่เฟยเงียบไปทันที ทศหยิบอาหารกิน เขาไม่อยากจะพูดอะไรมาก

               ทศพูด “วันนี้เป็นครั้งแรกที่ผมจัดงานวันเกิด ผมมีพวกคุณ เพราะทุก ๆ ปีผมจะมีแต่”คนหยุดพูดแล้วมองหน้าของวัน

               แล้วทันใดนั้นเสียงนาฬิกาที่ข้อมือของทศก็ดังขึ้น เขามองหน้าวัน ก่อนจะขอตัวไปห้องน้ำ

               วันก้มหน้าไม่มองเพราะรู้ว่าเขาจะไปไหนทำอะไร

เมื่อวันอยู่กับลู่เฟย

เขาถาม “แววตานายเปลี่ยนไป ทำไม”

ลู่เฟยพูด “ฉันแค่รู้สึกว่าเขาไม่ได้เป็นภัยต่อนายก็เท่านั้น”

วันพูด “จริงเหรอ จากที่ฉันเห็นนายมองเขาเปลี่ยนไป”

ลู่เฟยพูด “นายเองก็เช่นกัน ทำไมถึงห่วงเขาขนาดนั้น อุสาตามมาถึงที่นี่ นายว่าฉันแววตาที่มองเขาเปลี่ยนไป แต่แววตานายเปลี่ยนไปมากกว่าฉันอีก”

วันพูด “ฉันแค่ไม่อยากให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะมันเดิมพันด้วยบริษัทของฉัน และฉันอยากจะบอกอะไรนายอย่างหนึ่ง ทศมีบางอย่างปิดบังเรา พ่อของฉันจะโทรหาฉันบ่อยมาก ถามถึงเจ้านั้น ทำอย่างกับว่าเขามีความสำคัญมากในงานที่พ่อทำ บางทีฉันก็เบื่อที่จะรายงานเขา เบื่อที่ต้องทนเห็น..”วันเงียบไป

ลู่เฟยพูด “ต้องทนเห็นอะไรหรือ”

วันยิ้ม “ไม่มีอะไร กินกันเถอะ”

แค่ไม่กี่นาที ทศก็เดินกลับเข้ามาในงานวันเกิดของตนเอง สีหน้าเขาอ่อนเพลียเล็กน้อย เขายิ้ม แล้วมองหน้าลู่เฟย

ลู่เฟยพูด “เป็นอะไรหรือเปล่า”

ทศพูด “ไม่เป็นอะไรครับ”

ลู่เฟยหันมองหน้าวัน เขาสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ช่วงเวลานี้ผ่านไปรวดเร็ว จะตีหนึ่งแล้ว ตอนนี้วันเองก็เมามาก เขาขอตัวกลับห้องก่อน ทิ้งทศกับลู่เฟยไว้

จางพูด “เดี๋ยวผมช่วยครับท่านประธาน”

ทศลุกออกจากโต๊ะอาหาร “คุณง่วงหรือยังครับ”

ลู่เฟยตอบ “อื่ม เริ่มง่วงแล้วแหละ”

ทศยิ้ม “ผมไปส่งคุณที่ห้องนะ”

เขาพยักหน้า

ระหว่างทางเดินกลับ ลู่เฟยถาม “ฉันถามนายจริง ๆ นะ นายชอบฉันจริง ๆ หรือ ชอบแบบไหน”

ทศยิ้ม “ตอนนี้ผม ไม่ได้ชอบคุณแล้ว” ลู่เฟยอึ้งเล็กน้อย “แต่ผมรักคุณตังหะ คุณไม่ต้องกลัวหรอกนะ ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ชอบผม พี่วันก็ด้วย แต่ความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณมันห้ามไม่ได้”

ลู่เฟยเงียบ “ฉันเคยรัก ผู้หญิงคนหนึ่ง เขาอยู่ข้างฉันเสมอ ค่อยดูแลเอาใจใส่ ฉันรักเธอมาก แล้วอยู่วันหนึ่งเธอก็หักหลังฉัน ทิ้งฉันไปกับบริการ์ดของฉัน พวกเขาเป็นทั้งเพื่อนรักเพื่อนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด ฉันมารู้ว่า เธอไม่เคยรักฉันเลย ตลอดเวลาที่เธอทำก็เพียงเพื่อได้อยู่ใกล้คนที่เธอรัก ฉันมันโง่มาก ที่มองไม่ออกด้วยซ้ำว่าเขารักกัน นี่คือเหตุผลที่ฉันไม่อยากมีบริการ์ด เพราะมันทำให้ฉันยังคิดถึงเธออยู่”

ทศจับแขนลู่เฟยดึงเขาให้หยุดเดิน เขากอดลู่เฟยไว้ ลู่เฟยตกใจ พยายามพลักตัวเขาออกแต่ด้วยแรงของทศ ดิ้นเท่าไรก็ไม่เป็นผล

ทศพูด “ผมรักคุณ แต่ความรักนี้ คุณไม่ต้องให้ผมคืน ผมแค่อยากให้คุณมีความสุข ความรักที่เจ็บปวด คุณเริ่มต้นมันใหม่ได้ ทิ้งความเจ็บปวดไป ได้มั้ยครับ”

ทศปล่อยตัวลู่เฟย ทั้งสองจ้องมองซึ่งกันและกันอยู่นาน ทศเอามือมาจับหน้าของลู่เฟยเบา ๆ ลู่เฟยตกใจเขาดึงหน้าออกไม่พูดอะไร แล้วเดินจากไป 

ทศพูด “ผมจะไม่มีวันทำร้ายคุณ”

ที่ห้องนอนวัน

วันนอนอยู่บนเตียงในชุดเดิม เขายืนมองวันที่หลับอยู่

“ขอบคุณครับที่คุณมาวันนี้” เขาจับผ้าห่มคลุมตัวของวันก่อนจะไปอาบน้ำแล้วนอนตรงโซฟาพร้อมกับหมอนและผ้าห่มที่วันจัดไว้ให้ เขายิ้มเล็กน้อย