บทที่ 8

ฉันเกลียดนาย

ที่บ้านท่านประธาน

            เมื่อรถจอด ท่านประธาน ยื่นกุลแจรถให้ “ตั้งแต่นี้นายใช้รถคันนี้ไปรับลู่เฟย”

               ทศรับกุลแจรถมาด้วยความสงสัย “แต่ผมขับรถไม่เป็น”

                “ใครจะให้นายขับ เกิดอุบัติเหตุขึ้นมาพ่อเอาฉันตาย”

               ทศพยักหน้ารับรู้

               ท่านประธานพูดกับสาวใช้ “คืนนี้ฉันกลับดึกนะ” เขาบอกคนใช้

               สาวใช้รับทราบ “ค่ะ”

               แล้วเขาก็เดินเข้าบ้านไป

               ทศหันมาถามสาวใช้ “เขาจะไปไหนเหรอครับ”

               สาวใช้พูด “ปาร์ตี้คะ”

               ทศยืนมองท่านประธานขับรถออกไป เขาถามสาวใช้ขึ้น “เขาไปปาร์ตี้บ่อยเหรอครับ”

               สาวใช้พูด “ก็บ่อยนะคะ ตามประสาชายหนุ่มโสดและรวย”แล้วเธอก็เดินไปทำงาน

               ทศเดินเข้าบ้านกลับไปยังห้องนอน เขานั่งอยู่ในห้องดูโทรศัพท์และศึกษามัน เบอร์ลู่เฟยขึ้นหน้าจอ เขามองแล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

               อาหารเย็นเสร็จแล้วคะคุณทศ เขาหยิบสมุดบันทึกก่อนจะเดินออกจากห้องเดินไปที่โต๊ะอาหาร ภาพเก่า ๆ เกิดขึ้นในหัวเขา ภาพของพี่ ๆ ที่นั่งทานอาหารด้วยกัน แต่ตอนนี้เขากลับต้องมาทานอาหารอยู่คนเดียว แต่ก็ดีที่เขาได้ออกจากที่นั่นมาได้ แม้ต้องอยู่ในกฎที่ ดร.บอก ก็ตาม

               เมื่อเขาทานอาหารเสร็จ สาวใช้ยกของหวานมาให้

               ทศพูดขึ้น “ผมไม่ทานครับ ขอบคุณ” เขาลุกออกจากโต๊ะอาหารเดินไปที่สระน้ำ เขานั่งมองไปรอบ ๆ ทำไมที่นี่ถึงได้ดูไร้ชีวิตชีวานะ เขานอนลงที่เบาะนอนข้างสระน้ำ มองท้องฟ้าที่กำลังจะมืด แสงเริ่มจางหายไป

               เขาเขียนสมุดบันทึก

               นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอกับลู่เฟยและได้ใกล้เขามาก ๆ และเป็นครั้งแรกที่ผมได้มองท้องฟ้าแบบนี้ แม้จะรู้สึกโดดเดี่ยวบ้างแต่ก็ทำให้ผมมีความสุข เมื่อคิดถึงวันพรุ่งนี้ที่จะได้ทำงานกับลู่เฟย เขาช่างงดงามยิ่งนัก รอยยิ้มที่ดูอบอุ่น

               ใกล้ถึงเวลาทานยาแล้ว ช่วงเวลาที่ผมต้องทานยา คือ 3 ทุ่ม ถึง เที่ยงคืน เบื่อจังที่ต้องเจอกับความเจ็บปวดแบบนี้ทุกวัน ทำไม ผมหวังนะว่าเวลาของผมที่ได้อยู่ด้วยกันกับคุณจะยาวนานและตลอดไป อย่าได้มีอะไรทำให้ผมต้อง...จากคุณไป แม้ความรักครั้งนี้ของผมจะเป็นรักที่ผมสร้างมันขึ้นมาเพียงคนเดียว แต่ถึงอย่างไรผมจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ...ลู่เฟย

            วันนี้ พี่วันไม่อยู่บ้าน แม้เขาไม่ให้ผมเรียกพี่แต่ผมก็จะเรียกเขาแบบนี้ พี่วันดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบผมสักเท่าไร เป็นเพราะอะไรนะ แปลกจังบ้านที่พี่วันอยู่ดูไร้ชีวิตชีวาเหลือเกิน ผมเห็นรูปครอบครัวของพี่วัน พ่อ แม่ ลูก ดูมีความสุขดีจัง แต่ทำไมผมดูพี่วันแววตาเขากลับไม่มีความสุขเลย

               ไม่ทันที่จะเขียนเสร็จเสียงนาฬิกาก็ดังขึ้นบอกเวลาทานยาของเขา ทศเดินกลับห้อง เขาทานยา แล้วรอเวลาเป็นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ความเจ็บปวดนี้ทำให้เขาเหนื่อย จนเขาหลับไปทั้งอย่างนั้น

เวลา02.39 น.เสียงบีบแตร่ดังขึ้น คนเปิดประตูวิ่งมาเปิดประตู

ทศตื่นตกใจ เขาลุกจากเตียงเดินออกไปดูนอกหน้าต่าง เขาเห็นคนขับรถ พยุงร่างของท่านประธานที่เมาออกจากรถ เขาเดินโซซัดโซเซ ไม่ยอมให้ใครช่วย

ท่านประธานพูด “พวกนายไม่ต้องยุ่ง ไปนอนได้แล้ว ฉันกลับห้องเองได้”

ทศเดินลงมาจากห้อง “พวกพี่ ๆ ไปนอนเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง”

“ครับ”

เขาเข้าพยุงร่างของท่านประธาน เดินไปที่ห้องนอน

ท่านประธานพูด “อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไป”

เขาไม่พูดอะไร พยายามพาตัวท่านประธานให้ถึงห้องนอน โดยที่ไม่ล้มกลิ้งตกบันใดลงมาเจ็บตัวทั้งคู่

ท่านประธานพูด “ปล่อยฉันนะ” เขาพยายามดิ้น เมื่อถึงห้อง ทศวางเขาบนเตียงนอน เขาพลิกตัวไปมาบนเตียง

ทศพูด “คุณเมามากแล้ว นอนเถอะ”

ท่านประธานพูด “ฉันเกลียดนาย เกลียดพวกนายทุกคน ชีวิตฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะพวกนาย ฉันเกลียดนาย”

เขายืนมองและรู้ดีว่าท่านประธานหมายถึงเขา

ท่านประธานบ่นไม่ยอมหยุด “ทำไมนายถึงสำคัญกว่าฉันที่เป็นลูกแท้ ๆ ของเขา ฉันไม่เข้าใจ”

ทศเดินเข้าไปหาท่านประธาน เขาห่มผ้าให้ ก่อนจะพูด “พ่อคุณรักคุณนะครับ”

ก่อนเขาจะเดินออกไป

เสียงพูดของท่านประธาน ที่แผ้วเบาไล่หลังทศมา “ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนาย”

เขาปิดประตูห้อง ความรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ท่านประธานเป็นอยู่ตอนนี้ เขาคิด เกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่ ทำไม......คุณถึงได้..........

แล้วสาวใช้ก็เดินมา “คุณวันนอนแล้วเหรอค่ะ”

ทศมองสาวใช้ “ไปนอนเถอะครับ”

สาวใช้พูด “นอนไม่ได้ค่ะ จนกว่าจะเช็คตัวคุณวันเสร็จ”

เขาถอนหายใจ “อย่างนั้นผมทำเอง พี่ไปนอนเถอะ”

สาวใช้พูด “ค่ะ”

เขาเดินเข้าห้องไปอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้ วันได้นอนอยู่บนพื้น เขาถอนหายใจ แล้วเข้าไปพยุงร่างของวันขึ้นนอนบนเตียง

เขาไม่ได้จัดการตามที่สาวใช้บอก เขาแค่นั่งมองพี่วันที่นอนพูด ด่าพวกเขามากมาย  แล้วเสียงโทรศัพท์ของวันก็ดังขึ้น แจ็คสันเดินเข้าไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คนที่โทรเข้ามาคือ “พ่อ” เขาตัดสินใจรับโทรศัพท์ทันที

เขาพูด “สวัสดีครับ ดร.”

ดร.พูด “เจ็ด..นั้นลูกเหรอ”

“ครับ ที่นี่ลูกคุณให้ผมชื่อทศครับ”

ดร.พูด “ อย่างนั้นเหรอ ลูกสบายดีมั้ย”

 “ครับผมสบายดี  ดึกขนาดนี้แล้วพ่อยังไม่นอนอีกเหรอครับ”

ดร.กล่าวขึ้น “ยัง พ่อติดต่อวันไม่ได้เลย มีอะไรหรือเปล่า.... ว่าแต่เจ้าวันหายไปไหน พ่อโทรเป็นสิบสายเขาก็ไม่รับ”

 “ท่าน...เอิ๊ก...พี่เขาทำงานอยู่อีกห้องตั้งแต่บ่ายแล้ว ผมเห็นโทรศัพท์ดังอยู่นานแล้วเลยถือวิสาสะรับ”

ดร.พูด “อย่างนั้นเหรอ พ่อนึกว่าเขาโกรธพ่อเรื่องวันนั้น ว่าแต่ลูกเถอะพี่เขาให้ทานยาหรือเปล่า”

 “ครับ พ่อไม่ต้องห่วงนะครับ”

ดร.พูด “ใช้ชีวิตช่วงนี้ที่ลูกต้องการให้เต็มทีและมีความสุขกับมันนะ” น้ำเสียงนี้ช่างดูอ่อนโอน

“มีอะไรหรือเปล่าครับพ่อ”

ดร.พูด “ไม่มีอะไร พ่ออยากเห็นลูกมีความสุข”

“บางทีคนที่พ่อต้องห่วงหน้าจะเป็นพี่เขามากกว่าผมนะครับ”

ดร.พูด “จริงซินะ” ดร.เงียบไปครู่หนึ่ง

 “แค่นี้นะครับพ่อ”

ดร.พูด “เดี๋ยวเจ็ด ลูกเป็นคนฉลาดคงดูออกว่าวันคงไม่ชอบลูกสักเท่าไร นั่นเป็นเพราะพ่อเองที่ผิดต่อเขาและแม่ของเขา พ่ออยากให้ลูกเข้าใจเขาหน่อย วันเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก และพ่อเองก็ไม่ได้อยู่กับเขาตลอด และเขาคิดเสมอว่าพ่อไม่รักเขา พ่ออยากให้ลูกเห็นเขาเป็นพี่ชาย บางที่ลูกอาจจะต้องดูแลเขาเช่นกัน”

“ครับ ผมรับปากจะดูแลพี่เขาครับ” ทศรู้สึกแปลก ๆ ในคำพูดของพ่อ ราวกับกำลังจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้น

เขาวางสายทันทีที่เห็นวันพลิกตัวและวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมนั่งมองวันที่โซฟา “พ่อบอกให้เราดูแลพี่เขา เกิดมามีแต่คนดูแลเรา ทดลองเรา แล้วจะดูแลเขายังไงละ” ก่อนจะหลับไป

รุ่งเช้าวันใหม่ นาฬิกาปลุกของวันดังขึ้น ทศและวันสะดุ้งตื่นพร้อมกัน

ท่านประธานตกใจที่เห็นทศอยู่ในห้อง “นี่นายมาอยู่ห้องฉันได้ไง”

เขาตอบกลับทันที่ “ก็ท่านประธานเมา ไม่ให้ใครเข้าใกล้เลย ผมเลยต้องพาคุณมาที่ห้องแบบยากลำบากมาก”

ท่านประธานพูด “ทำไมฉันยังอยู่ในชุดเดิมละ”

 “ผมกะว่าจะเปลี่ยนให้ แต่ท่านประธานดิ้นไม่ให้จับ ผมเลยต้องปล่อยให้ท่านประธานนอนทั้งแบบนี้”

ท่านประธานพูด ด้วยความโกรธ “นายกำลังกวนฉันใช่มั้ย”

 “เปล่าครับ พ่อบอกผมให้ดูแลท่านประธานด้วย”

ท่านประธานยิ้ม “ อะไรนะ พ่อพูดอย่างนั้นเหรอ”

 “ ครับ”

ท่านประธานพูดด้วยความโกรธ “ต้องเป็นฉันหรือเปล่าที่ต้องดูแลนาย นายไม่จำเป็นต้องมาดูแลฉัน”

 “ขอโทษครับ”

ท่านประธานเดินเข้าห้องอาบน้ำ เสียงพูดผ่านประตูออกมา “ถ้าวันนี้นายสายลู่เฟยไล่นายออกแน่”

เขาตกใจ “จริงซิ” เขารีบวิ่งออกจากห้อง ไปอาบน้ำ

วันพูด“ พ่อสั่งอย่างนั้นเหรอ เจ้าเด็กบ้า มาแค่ไม่กี่วัน ปีกกล้ากับฉันแล้ว”เมื่ออาบน้ำเสร็จ

เขาจับมือถือขึ้นมาดู เห็นสายของพ่อโทรเข้ามา “นายคุยกับพ่อฉันเหรอ”

พร้อมที่จะทำงาน วันใส่สูทสีดำขาวไปทำงาน

ทศเคาะประตู วันเดินมาเปิด เขาแต่งตัวเสร็จพอดี

วันพูด “นายมีอะไร”

ทศพูด “เมื่อคืนผมรับโทรศัพท์พ่อ”

วันพูด “แล้วนายคงบอกพ่อฉันซินะว่าฉันเมามากแค่ไหน”

เขาถอนหายใจ ก่อนจะพูด “ผมบอกว่าคุณทำงานจนดึก ไม่ได้เอามือถือติดตัวไปก็แค่นั้น ทางที่ดีผมคิดว่าคุณสมควรรับโทรศัพท์ของพ่อนะ อย่าปล่อยให้พ่อของคุณต้องเป็นห่วง”

วันพูด “ที่เขาโทรหาฉันเพราะว่านาย”

วันปิดประตูใส่หน้าเขาทันที

ทศคิด ให้ตายเถอะ ก่อนจะเดินออกไปทำงาน คนขับรถยืนรอ ทศ เขามองทศแต่งตัว

คนขับรถพูด “คุณทศ จะแต่งตัวแบบนี้เหรอครับ”

เขายิ้ม “ทำไมครับ ชุดนี้ก็ดูดีอยู่นะ ดีกว่าใส่สูทอะไรนั่นอีก”

เขาอยู่ในชุด เสื้อยึดสีขาว คลุมด้วยเสื้อเชิตสีฟ้าอ่อน กางเกงยีนรัดสีดำ

“ไปเถอะครับ เดี๋ยวสาย”

“ครับ” แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไปทำงาน

วันยืนมองจากห้องนอน เขาพูด “ไม่ว่าพ่อบอกอะไรนาย ฉันก็เกลียดนายอยู่ดี”