บทที่ 6

ฉันไม่มีน้องชาย

สนามบินปลายทาง

            เขาเดินออกมาจากทางออก พร้อมกับกระเป๋า เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าคนที่มารับเขาคือใครกัน เขาเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงประตูทางออก เขายื่นอยู่ด้านหน้า หลายชั่วโมง จนท้องฟ้ามืด  เขามองเวลา ใกล้ถึงเวลาทานยาแล้ว ทำไมลูกชายของพ่อยังไม่มาอีกนะ

               ชายคนหนึ่งพูดขึ้น “ทำไมนั่งมองแต่เวลาละ”

               เจ็ดมองหน้าเสียงชายหนุ่ม “คุณคือ..ลูกชายของ ดร.กรณ์”เมื่อเขามองหน้าที่คุ้นเคย เจ็ดเคยเห็นใบหน้าผ่านรูปถ่ายและหน้าจอคอมของ ดร.กรณ์

               ชายคนหนึ่งพูดขึ้น “ใช่ นายชื่อ เอวันเจ็ดเหรอ”

               เจ็ดลุกขึ้นยืน “ครับผมชื่อเอวันเจ็ด” เขามีท่าทีที่ดีใจ

               ชายคนหนึ่งพูดขึ้น “ฉันไม่ชอบชื่อนี้ เอาเป็นว่านายชื่อทศก็แล้วกัน ชื่อ เอวันเจ็ด ยังกับเป็นสัตว์ทดลอง”

               เจ็ดพูด “ผมก็ไม่ชอบชื่อนี้เหมือนกัน ชื่อทศก็ดีเหมือนกัน”

               ชายคนหนึ่งพูดขึ้น “เรียกฉันว่าท่านประธานแค่นั้นพอ”ก่อนเขาจะเดินออกไป

               ทศพูด “ครับ”

แล้วรีบวิ่งตามเขาไป ที่ลานจอดรถ รถตู้จอดรอพวกเขาอยู่ ประตูรถเปิดออก ท่านประธานเดินขึ้นรถ ส่วนทศได้แต่ยืนลังเล

ท่านประธานพูด “ทำไมขึ้นละ”

ทศพูด “คุณจะให้ผมนั่งข้างหน้าหรือข้างหลังครับ”

ท่านประธานพูด “ข้างหลัง”

ทศจึงเดินขึ้นรถไป เขารับรู้ถึงความอึดอัดได้ทันที ดูเหมือนลูกชายของพ่อจะไม่ค่อยชอบเขาสักเท่าไร  เขามองหน้าท่านประธาน ตาก็มองเวลา เขาคิด เราจะได้ยาตอนไหนนะ

ท่านประธานมองที่ทศค่อยดูแต่เวลา “นายมองเวลาตลอดเลยนะ”

ทศพูด “ก็ผมต้องกินยา”

ท่านประธานพูด “ออ.เดี๋ยวถึงบ้านฉันจะให้ยานาย ไม่อยากให้นายกินบนรถ รู้อยู่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

ทศพยักหน้า เขาใช้เวลาถึง 40 นาที กว่าจะถึงบ้านของท่านประธาน ซึ่งตอนนี้ ทศเริ่มรู้สึกแปลก ๆ เหงื่อออกตามร่างกาย

ท่านประธานพูด “ถึงบ้านแล้ว”

ทุกคนลงจากรถ มีคนใช้มาช่วยถือข้าวของ ทศมองบ้านหลังใหญ่มาก ราวกับคฤหาสน์

ท่านประธานบอกให้ทุกคน “นำข้าวของในรถไปไว้ในห้องของน้องชายฉัน ตั้งแต่นี้ทศจะอยู่ที่นี่ด้วย”

ทุกคนยิ้ม รับคำสั่ง

ท่านประธานหันมองทศ “ร้อนเหรอ ”

ทศพูด “ผมต้องทานยา” เวลานี้จะเที่ยงคืนแล้ว

ท่านประธานมอง “ตามมา”

ห้องนอนทศ

ท่านประธานพูด “นี่ยาของนาย”

ทศรับยามาทั้งกล่อง เขาพูด “คุณให้ผมทั้งหมดเหรอ”

ท่านประธานพูด “ใช่ นายกินเองได้ใช่มั้ย ฉันไม่มีเวลาป้อนยาให้ใครหรอกนะ”

ทศพยักหน้า

ท่านประธานพูดต่อ “นายต้องนำยาติดตัวตลอด เพราะถ้านายจะเป็นบริการ์ดของลู่เฟยต้องเดินทางตลอด บางทีนายอาจจะต้องทานยาข้างนอก พรุ่งนี้ฉันจะพานายเข้าบริษัทในฐานะน้องชายฉัน แต่ขอบอกไว้อย่างหนึ่ง ฉันไม่มีน้องชาย”

ทศก้มหน้าพูด “ต้องลำบากท่านประธานแล้ว”

แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไป ทศรู้สึกถึงความเกลียดชังของท่านประธานที่มีในตัวเขาอย่างเห็นได้ชัด เขาหยิบยาขึ้นมาทานแล้วล้มตัวลงนั่งบนเตียงนอน รอความเจ็บปวดที่จะเข้ามาเยี่ยมเยือนเขา และจริงความเจ็บปวดไม่เคยปราณีเขาเลย เขาขดตัวอยู่บนเตียงสุดแสนจะทรมาน น้ำตาเขาไหลทุกครั้งที่เจ็บปวด อาการเจ็บปวดนี้กินเวลา ถึง 15 นาที กว่ามันจะทุเลาลง แต่เขาก็ผ่านมันได้ทุกครั้ง

ท่านประธานยืนฟังอยู่ด้านนอก เขาเองอายุห่างจากทศแค่ 5 ปี เขาคิด เด็กพวกนี้ซินะที่ทำให้ครอบครัวฉันแตกแยก ทำไมฉันต้องมาดูแลนายด้วย

เขาคิดถึงตอนที่พ่อคุยกับเขา

บทสนทนากับพ่อ

พ่อพูด “พ่อมีเรื่องจะให้ลูกช่วย”

ลูกพูด “มีอะไรเหรอครับ”

พ่อพูด “พ่ออยากให้ลูกรับเจ็ด เด็กที่พ่อดูแลอยู่ช่วยดูแลเขาแทนพ่อหน่อย”

ลูกพูด “พ่อ..ผมไม่มีเวลาหรอกนะที่จะดูแลเด็ก พ่อติดต่อผมมาเพื่อจะพูดเรื่องนี่เหรอครับ”

พ่อพูด “ วัน พ่อจำเป็นต้องให้เขาอยู่ในการดูแลของลูก เขาไม่ใช่เด็ก อายุเขา 22 ปีแล้ว ลูกแก่กว่าเขาแค่ 5 ปีเอง พ่อคิดว่าลูกหน้าจะเข้าใจเขาได้ดีกว่าคนแก่ ๆ ที่นี่”

ลูกพูด “พ่อพูดเล่นหรือเปล่า”

พ่อพูด “ไม่ได้พูดเล่น ลูกต้องให้เขาเป็นบริการ์ดของลู่เฟยด้วย”

ลูกพูด “อะไรนะ”

พ่อพูด “ขอร้องละ”

ลูกพูด “ไม่มีทางครับพ่อ”

พ่อพูด “ถ้าลูกทำให้พ่อไม่ได้ พ่อจะถอนหุ้นทั้งหมดออกจากบริษัท ทุกเครือข่าย”

ลูกพูด “พ่อเห็นเจ้าเด็กนั้นสำคัญกว่าผม”

พ่อพูด “สักวันลูกจะเข้าใจ”

ลูกพูด “ได้ ผมต้องทำไงบ้าง”

พ่อพูด “ให้เขาทานยาทุกวัน  ทุก  ๆ เดือนจะมีเจ้าหน้าที่ไปรับเลือดจากเขา และพ่อขออย่างหนึ่ง เวลาเขารับบาดเจ็บมีแผลที่รุนแรงเลือดเขาจะไหลไม่หยุด ลูกต้องฉีดยาในกล่องที่พ่อฝากไป หรือมีเหตุที่ไม่คาดฝันลูกต้องใช้ยาในกล่องพวกนั้น พ่ออยากให้ลูกอยู่ข้าง ๆ เขา ดูแลเขาเหมือนน้องชายของลูกได้มั้ย”

ลูกพูด “ผมไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กของพ่อนะครับ”

แล้วเขาก็ตัดสายจากพ่อทิ้งไปด้วยความโกรธ

 “นายไม่ใช่น้องชายฉัน ทำไมฉันต้องมาทำเรื่องแบบนี้ด้วยนะ.. น่าเบื่อ”