ปริศนาที่ไม่รู้คำตอบ?

"มีอะไร ทำหน้าแปลกๆ" สเวนเอามือแตะแขนภรรยา ซาว่าขยับหนีเขาอีกแล้ว "จับมือกันหน่อย เร็ว" เขาออกคำสั่งภรรยาเป็นครั้งแรก ซาว่ายึกยักและเดินหนีไป

"ซาว่า พี่บอกไม่ได้ยินรึไง"

สเวนพูดเสียงเข้ม แต่มันดันได้ผล เพราะคราวนี้ซาว่ายอมทำตาม ปล่อยให้เขากุมมือเดินมาถึงท้องพระโรง

"นายพลสเวนกับท่านซาว่ามาแล้วพ่ะยะค่ะ" โดนัลนำทั้งคู่เข้ามา "ดูรักกันดีนะ" ราชาคอลตัลกล่าวทัก สเวนสบตากับพระองค์แวบนึง ก่อนจะก้มลงจูบเท้าราชาแห่งอาณาจักรแอรีส "ถวายบังคมฝ่าบาท" แต่ภรรยาของเขากลับยืนนิ่ง มองสเวนจูบเท้าคนอื่นตาไม่กระพริบ

องครักษ์ที่อยู่ในห้องอีกหกคนมองมาที่ผมเป็นตาเดียว "ทำไมเขาไม่ทำความเคารพ" พวกเขาซุบซิบกัน แต่ผมยังยืนหัวโด่อยู่เหมือนเดิม

ก็ไม่อยากจูบเท้าใครอะ

"ซาว่า" สเวนตีหน้าดุใส่ผม "อะ" แล้วองครักษ์สองคนก็ปรี่เข้ามาจับผมกดลง ใบหน้าผมแนบกับเท้าเหม็นๆของราชา

"นี่หยุดนะ" สเวนช่วยกระชากไอ้สองคนนั่นออก ส่วนผมนั้นโก่งคออ๊วกเพราะเหม็นตออีนอตีน

"เอาล่ะๆ หยุดกันได้แล้ว นี่พวกแกเห็นหัวฉันมั้ยเนี่ย" ราชาห้ามสเวนกับองครักษ์สองคนที่ดูท่าเหมือนจะตีกัน

ส่วนไอ้คนที่แอบไปจู๋จี๋กับซาว่าก็เดินมาถีบผมซะงั้น

"แกจะอ๊วกอะไร กิริยามารยาทไม่เคยมีใครสั่งสอนรึไง" เขาด่าผมเสียงดัง

"โดนัล!!!!" แล้วสเวนก็ตะโกนลั่นท้องพระโรง โอ๊ยอะไรกันว่ะเนี่ย ไหนว่ามารับคำอวยพรจากราชาไง

แล้วทำไมมันวุ่นวายอย่างนี้!!!

"แกนั่นแหละตัวปัญหา"

โดนัลแยกเขี้ยวใส่ผม "ระวังเถอะ เกิดเขาเอาจริงขึ้นมา เราตายกันหมดนี่แน่" องครักษ์อีกคนเดินมากระซิบโดนัล

ส่วนราชานั้น เอาดาบออกจากฝักตั้งแต่เมื่อไหร่!!!

"หยุดกันได้รึยัง" ราชาตวาดออกมา เสียงของเขามีพลังและน่าเกรงขามมาก ดูเหมือนพวกองครักษ์จะหวาดกลัวไม่น้อย ส่วนสเวนก็รีบเอาตัวมาบังผมไว้ ทำเหมือนผมเป็นสาวน้อยบอบบางไปเสียได้

"เซน ไปเอาของขวัญมา" ราชาสั่งองครักษ์ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถือกล่องอะไรสักอย่างเข้ามา

"ตามพี่มา"

เราเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าราชาอีกครั้ง ทุกอย่างกลับมาปกติ องครักษ์ก็ไปอยู่ประจำตำแหน่งตามเดิม เหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ของขวัญแต่งงาน" พระองค์ยิ้มให้เรา ก่อนจะสบตากับสเวนอยู่นานสองนาน

"ขอบพระทัยฝ่าบาท"

"ขะ ขอบพระทัยฝ่าบาท" ผมพูดตามเขา ราชาเอามือมาวางบนหัวผม "ความหวังอยู่กับเจ้า" อะ ความหวังอะไร ผมไม่เข้าใจ ผมไม่ใช่ซาว่า ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย และไม่รู้จะไปถามใครด้วย เรื่องของซาว่าคนเก่าน่ะ

"พ่ะยะค่ะ" ผมตอบรับพระองค์ไปทั้งที่ไม่เข้าใจอะไรเลย

สเวนรับกล่องของขวัญนั้นไว้ และเขาก็สบตากับราชาอีกแล้ว? "ให้ชีวิตแต่งงานของพวกเจ้ามีแต่ความสุข ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันนะ ขอให้มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง" เอ๋? ผู้ชายแต่งงานกันเองจะมามีลูกมีหลานได้ยังไง ราชานี่อวยพรอะไรก็ไม่รู้

"ขอบพระทัยฝ่าบาท" เราพูดขึ้นพร้อมกัน

"วังสวยดีมั้ยซาว่า" ราชาเปลี่ยนเรื่องคุย เขาถามผมแต่สบตากับสเวนอีกครั้ง

"สวยดีพ่ะยะค่ะ กระหม่อมเองก็ชอบสีแดง" ผมใช้ราชาศัพท์ถูกรึเปล่านะ

และสเวนกับราชาก็มองหน้ากันอีกแล้ว

"ดี ดีอย่างยิ่ง" ราชาตบเข่าฉาด ก่อนเขาจะย้ำสเวนว่าให้เปิดดูของขวัญเร็วๆ

"ถ้าเช่นนั้นพวกกระหม่อมขอทูลลา" สเวนก้มลงจูบเท้าราชาอีกครั้ง ผมเองก็กลั้นใจทำตามเขาด้วยแม้จะรู้สึกเสียศักดิ์ศรีของตัวเองสุดๆ

"อืม" ผมเงยหน้าขึ้น หน้าตาพะอืดพะอม เท้าราชาเหม็นมากจริงๆนะ!!

และแล้วเราสองคนก็ขึ้นรถลากกลับบ้าน ขากลับเหมือนกระทิงแดงจะคึกเป็นพิเศษ พวกมันวิ่งห้อตะบึง ซิ่งจนผมที่นั่งอยู่ในรถม้าตัวกระเด็นกระดอน

"ปล่อยนะ"

สเวนก็ถือโอกาสมากอดผมไว้ "รถมันแรง เดี๋ยวน้องจะตกที่นั่งอีก" เขาบอกผม กอดตัวผมไว้ซะแน่น แล้วทำไมผมที่ตัวใหญ่อย่างกับควายถึงสู้แรงเขาไม่ได้

แง

เขาตัวใหญ่กว่าผม

ตอนนี้เหมือนควายกับควายกำลังคลุกวงในกันอยู่เลย