บทที่ 7 ย้ายไปยังบ้านหลังใหม่ 

ซูเสี่ยวหลู่ยิ้มให้พี่ชายที่โง่เขลาทั้งสองคนของเธอ

ซูชงและซูฮั่วมีความสุขมาก

“น้องสาวยิ้ม ข้าชอบ ข้าชอบ."

ซูชงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและซูฮั่วก็เช่นกัน

นางจ้าวรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ในขณะนี้นางได้ลืมความเศร้าของนางและอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

ความตื่นตระหนกและความกังวลของนางจ้าวได้คลายลง

แต่น่าเสียดายที่ความสงบนั้นอยู่ได้ไม่นาน ทันใดนั้น

มีเสียงดังมาจากด้านนอก

สะใภ้หลี่จงใจตะโกนเสียงดังแล้วพูดว่า “เจ้าย้ายของเสร็จแล้วรึ ซูซานหลาง เจ้ามารับน้องสะใภ้กับลูกๆ ใช่หรือไม่? 

ข้าเพิ่งเห็นซูชงกับซูฮั่วกลับมาบ้านเมื่อกี้นี้เอง”

ซูซานหลางไม่ได้สนใจในคำพูดของสะใภ้หลี่ เขาเหลือบมองนางเล็กน้อย

สะใภ้หลี่ปิดปากเงียบทันที นางเคยได้ยินว่าซูซานหลางเคยมีเรื่องมาก่อนนางจึงกลัวไม่กล้ายั่วยุเขา

ตอนนี้เขาอาจจะกำลังระงับความโกรธอยู่ก็ได้ ถ้าเขาระบายความโกรธกับนาง นางจะต้องแย่มากแน่

สะใภ้หลี่นึกเสียใจกับคำพูดของนางก่อนหน้านี้

ขณะนั้น แม่เฒ่าหวังก็ออกมาจากห้องหลักและพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า "เจ้ามัวรออะไรอยู่? 

เจ้ารีบพาครอบครัวไปทำความสะอาดตั้งแต่ยังเช้าอยู่ ข้าก็ได้ให้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการแล้ว 

ส่วนคืนนี้ก็ไม่มีอาหารสำหรับครอบครัวพวกเจ้า”

สะใภ้หลี่ได้ยินเช่นนั้น นางก็แอบยิ้มดีใจ ด้วยเหตุนี้ 

ความโกรธของซูซานหลางจึงตกไปอยู่ที่แม่เฒ่าหวังทั้งหมด

คำพูดของแม่เฒ่าหวัง ทิ่มแทงหัวใจของซูซานหลาง

ซูซานหลางมองไปที่แม่เฒ่าหวัง สายตาของแม่เฒ่าหวังเย็นชาต่อเขา
และมันทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด หลังจากมองเพียงครู่เดียว เขาก็ลดสายตาลงพร้อมกำหมัดแน่น 
ก่อนจะหันหลังแล้วเดินไปที่เรือนด้านหลัง

ผู้เฒ่าซู ออกมาและพูดกับซูต้าหลาง และซูเอ้อหลาง ว่า
"ไปเรียก อาซุน อาชิง และคนอื่นๆไปยังที่ดินกันเถอะ”

ซูต้าหลางมีบุตรชายสามคน เนื่องจากเหตุการณ์ในวันนี้ ทำให้ทุกคนกลับบ้านกันหมด 

ตอนนี้พวกเขาได้ออกไปเล่นข้างนอกแล้ว

ซูเอ้อหลาง มีลูกชายสองคนและลูกสาวหนึ่งคน ลูกสาวของเขาถูกสะใภ้โจวภรรยาของเขาพาไปเยี่ยมยังบ้านเดิมของนาง

ส่วนลูกชายทั้งสองก็ออกไปวิ่งเล่นข้างนอก

ทันทีที่ ผู้เฒ่าซูพูด ทั้งสองคนก็ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่ง เหตุเพราะลูกชายทั้งสองยังคงต้องการให้ผู้เฒ่าซู จ่ายค่าเล่าเรียนให้ ลูกๆของพวกเขา

ดังนั้นซูต้าหลาง และ ซูเอ้อหลาง ก็รีบหยิบตะกร้าประมาณสองสามใบ เดินตามผู้เฒ่าซู พร้อมทั้งเรียกลูกๆไปยังที่ดิน

สำหรับครอบครัวของ ซูซานหลาง  พวกเขาได้ตัดขาดจากตระกูลนี้แล้ว พืชพรรณต่างๆที่ยังเก็บไม่เสร็จ 
ก็ไม่มีส่วนสำหรับครอบครัวของพวกเขา 

การสนทนาด้านนอกเข้าหูของซูซานหลาง เขาหยุดอยู่นอกประตูเป็นเวลานานเพื่อรอให้ ผู้เฒ่าซู  และคนอื่น ๆ ออกไปก่อนที่จะเอื้อมมือไปเปิดประตูและเดินเข้าไป

เขาคิดว่านางจ้าว ยังคงหลับอยู่และกำลังคิดว่าจะอธิบายสถานการณ์กับนางอย่างไร แต่เมื่อเขาชินกับแสงสลัวภายในห้องเเล้ว เขาก็เห็นว่าลูกชายทั้งสองของเขาเก็บของเรียบร้อยแล้ว เขาสบเข้ากับสายตาที่อ่อนโยนของนางจ้าว ซูซานหลางก็สำลัก “ภรรยาที่รักของข้า…”

ดวงตาของนางจ้าว อ่อนโยนและมีน้ำตาอยู่เล็กน้อย นางพูดเบาๆ ว่า “ซานหลาง เจ้าอย่าพูดอะไรอีกเลย ตราบใดที่ครอบครัวของพวกเราอยู่ด้วยกันมันก็เพียงพอเเล้ว

“อืม” ซูซานหลางตอบด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก

เขาจะเลี้ยงครอบครัวของเขาอย่างดีที่สุดเขาสาบาน อย่างเลวร้ายที่สุดเขาก็เเค่ไปล่าสัตว์บนภูเขา

ขั้นตอนต่อไปคือการเก็บข้าวของของครอบครัว

นางจ้าว ต้องการช่วยเก็บของแต่ซูซานหลางหยุดนางไว้เขาพูดว่า “เจ้าอย่าขยับ ให้ข้าจัดการเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้เถอะ ข้าจะพาชูชงกับซูฮั่วไปเตรียมที่นอนก่อน เมื่อซานเม่ยกลับมาในภายหลัง เจ้าบอกให้นางคอยอยู่ดูเเลเจ้าเถิด ข้าจะรีบมารับเจ้าเร็ว ๆ นี้”

อะไรก็ตามที่สามารถใช้ได้ในบ้านหลังนี้เขานำติดตัวไปด้วยทั้งหมด 

วันนี้นางจ้าว ห่มผ้าห่มที่เปื้อนด้วยเลือด แม้ว่ามันจะสกปรก แต่พวกเขาก็ยังต้องเก็บมันไว้ เพราะมันยังสามารถใช้งานได้หลังจากการซักทำความสะอาด

งานเย็บปักถักร้อยทั้งหมดในบ้านและเก้าอี้ไม้ขนาดเล็กพวกเขาจะต้องนำติดตัวไปด้วย

แม้แต่กระดาษหน้าต่างที่นางจ้าวพิงอยู่ก็ยังถูกเก็บออกไป

ซูซานหลางและลูกชายสองคนของเขาย้ายเครื่องนอนบางส่วน ทิ้งให้นางจ้าวและซูเสี่ยวหลู่อยู่ภายในบ้าน

หลังจากนั้นไม่นาน ซูซานเม่ยก็กลับมาพร้อมกับห่อยา เมื่อนางกลับถึงบ้าน นางเห็นว่าขณะนี้บ้านว่างเปล่านางรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย นางจ้าว เรียกนางเบา ๆ “ซานเม่ยเจ้ามานี่สิ มาหาแม่”

ซูซานเม่ยเดินเข้าไปอย่างเชื่อฟังและเงียบสงบ นางไม่เข้าใจว่าทำไมบ้านถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้หลังจากที่นางออกไปได้ระยะหนึ่ง

นางจ้าว ลูบผมที่แห้งกรังของซูซานเม่ย อย่างอ่อนโยนและพูดเบา ๆ ว่า “ซานเม่ย เรากำลังย้ายไปบ้านหลังใหม่ พ่อ เเละพี่ชายคนโตกับพี่ชายคนรองของเจ้าไปจัดเตรียมที่นอนแล้ว พวกเขาจะมารับเราในอีกสักครู่”

ซูซานเม่ยเข้าใจ นางดูเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ได้เอ่ยออกมา นางมองไปที่ซูเสี่ยวหลู่ซึ่งตื่นอยู่ และเห็นรอยยิ้มของนาง นางจึงยิ้มตอบกลับมา “ท่านแม่ ซีเม่ย งดงามมาก”

เมื่อเห็นว่าซูเสี่ยวหลู่ กำลังยิ้มอีกครั้ง นางจ้าว ก็อดไม่ได้ที่จะสัมผัสใบหน้าเล็กๆ ของซูเสี่ยวหลู่ นางพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ใช่ และนางก็เชื่อฟังข้าเป็นอย่างดี นางไม่ได้ดื่มน้ำนมมานานแล้ว แต่นางก็ไม่ร้องไห้เลย”

“ซานเม่ย วันนี้เจ้าต้องเหนื่อยมากเป็นเเน่ มานอนพักสักหน่อยเถิด ถ้าพ่อและพี่ชายของเจ้ากลับมาในภายหลัง แม่จะปลุกเจ้าเอง”

นางจ้าว พูดเบา ๆ กับ ซูซานเม่ย

ซูซานเม่ย อายุเพียงหกขวบ แต่นางยังต้องทำงานหนัก มันยากสำหรับนางที่จะต้องแบกตะกร้าใบใหญ่ไว้บนหลังของนางทุกวัน

วันนี้ครอบครัวของพวกเขาถูกไล่ออก แต่ก็เป็นวันที่พวกตนได้พักผ่อนอย่างหาได้ยากที่สุดเช่นกัน

ซูซานเม่ยปีนขึ้นไปบนเตียงและผล็อยหลับไปข้างๆ ซูเสี่ยวหลู่อย่างรวดเร็ว

ซูเสี่ยวหลู่หาวและนอนต่อ หลังจากย้ายบ้านใหม่ นางจ้าว ควรจะได้กินอาหารแล้ว นางก็จะกินได้ในไม่ช้าเช่นกัน

นางจ้าว มองไปยังลูกสาวสองคนที่เชื่อฟังของนางและหัวใจของนางก็อ่อนยวบลง

หลังจากนั้นไม่ถึงหนึ่งก้านธูป ซูซานหลางก็กลับมาพร้อมกับซูชงและซูฮั่ว

สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในบ้านคือที่นอนของนางจ้าวและผ้าห่มที่คลุมตัวนาง นอกจากนี้ยังมีอุจจาระขนาดเล็กสามก้อน

ซูซานหลางห่อนางจ้าวไว้ในผ้าห่มแล้วอุ้มนางขึ้นหลัง

ซูเสี่ยวหลู่ถูกซูซานเม่ย อุ้มในขณะที่ซูชงและซูฮั่วเก็บกวาดอุจจาระที่เหลือ เมื่อครอบครัวออกมาจากห้อง สะใภ้หลี่และเเม่เฒ่าหวังก็ยืนอยู่ในลานบ้านและมองดูพวกเขา

เมื่อเห็นว่าซูซานหลางรักนางจ้าวมากขนาดไหน เเม่เฒ่าหวังก็เยาะเย้ยอย่างเย็นชาว่า “นางมีดีอะไรนักหนา ถ้าเป็นข้า ข้าคงกดนางลงถังน้ำตายไปนานแล้ว”

ซูซานเม่ยกลัวเเม่เฒ่าหวังมาก เมื่อได้ยินคำพูดที่รุนแรงของเเม่เฒ่าหวัง นางกอดซูเสี่ยวหลู่อย่างเงียบๆ

ซูชงและซูฮั่วไม่เข้าใจความหมายอันชั่วร้ายของคำพูดเหล่านี้ เมื่อก่อนเวลาพวกเขาโดนด่าก็จะเเค่ก้มหน้ายอมรับความผิด

เเต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป พวกเขาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่บิดาของพวกเขาซูซานหลาง พวกเขายังคงจะต้องยอมรับความผิดอยู่อีกหรือไม่?

ซูซานหลางไม่ได้หยุดเดินหรือมองไปที่เเม่เฒ่าหวัง เขาเรียกซูชงและซูฮั่วเบา ๆ “ชง ฮั่ว พวกเจ้าเดินเร็วขึ้นหน่อย”

ซูชงและซูฮั่วเชื่อฟังและรีบเดินตามอย่างไม่ลังเลอีก

เเม่เฒ่าหวังรู้สึกอึดอัด นางอยากเห็นซูซานหลางคุกเข่าลงและขอร้องให้นางเปลี่ยนใจ แต่ซูซานหลางกลับไม่ทำ เเม่เฒ่าหวังเห็นเช่นนี้นางก็ไม่รีรออีก นางรีบเดินตรงไปยังห้องครัวเพื่อตักน้ำมาหนึ่งกระบวยแล้วสาดกระเซ็นใส่หลังครอบครัวของซูซานหลาง

คำพูดเหน็บแนมของเเม่เฒ่าหวังดังมาพร้อมกับเสียงกระเซ็น “พวกตัวซวยรีบๆออกไปให้พ้นๆครอบครัวของข้า ข้าขอพระโพธิสัตว์โปรดประทานพรให้ตระกูลของเรามีโชคลาภมั่งคั่งในภายภาคหน้าด้วยเถิด”