นิยายเรื่องนี้จะเล่าถึงความรักของเทพผู้พิทักษ์กับมนุษย์ เมื่อเทพผู้พิทักษ์เลือดบริสุทธิ์เพียงคนเดียวที่มีพลังแตกต่างจากเทพคนอื่น ๆ พลังนี้แข็งแกร่งช่วยปกป้อง รักษาผู้ที่อ่อนแอได้ เขาเกลียดมนุษย์แต่กลับต้องมาปกป้องมนุษย์ผู้หนึ่งเพราะศิลาเพลิงในตำนานได้ปรากฏขึ้น ความรักได้ก่อกำเนิดพร้อมกับภัยสงครามที่จะกลืนกินโลกมนุษย์ ภัยแห่งปีศาจเงามืดที่กำลังจะถูกปลดปล่อย ความหายนะก่อตัวขึ้นทั่วทุกดินแดน
บทที่ 38
ตอน ไม่อยากมอบให้
เวนเดินนำหน้าผ่านสมรภูมิรบ ที่มีผู้คนอสูรล้มตายทหารหลายคนกำลังช่วยผู้บาดเจ็บ เวนรู้สึกโกรธมากแต่ใจก็ยังคงเป็นห่วง สายตาที่ดูกังวลยากที่จะปกปิดไว้ได้ มันบ่งบอกถึงความเจ็บปวดภายในใจของเขา แล้วทันใดนั้นวิวที่เดินตามหลังมาพร้อมกับองครักษ์ เขาได้กระอักเลือด
ฟางเข้าพยุงร่างของวิวพร้อมซัน “นี่เจ้า...”
วิวพูด “ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรได้ไง มาเดี๋ยวข้าอุ้มเจ้าเอง”
เวนได้ยินอย่างนั้นจึงหยุดเดิน เขาหันมา
“ปล่อยเขาให้ข้า”
เวนเดินมารับร่างที่ฟางอุ้มอยู่ เขามองหน้าฟางเล็กน้อย ก่อนจะหายตัวจากไป
ฟางพูด “คงจะจริงอย่างที่เด็กนั้นพูด องค์ชายช่างโกรธง่ายจัง”
ซันพูด “ความรักทำให้ทุกคนเปลี่ยนไป ข้าหวั่นใจ สงครามครั้งนี้องค์ชายอาจจะสูญเสียอีกครั้ง”
เวนหายตัวมาที่ประตูวังจันทรา เขาอุ้มร่างของวิวไว้ สีหน้าดุดันยิ่งหนัก ท่านอากับท่านหญิง กำลังยืนปรึกษากับเหล่าผู้อาวุโสที่บางคนก็เลอะไปด้วยฝุ่นและเลือด
องค์ชายเรียก “ท่านอ่า”
ทุกคนหันมอง ท่านอาเดินมาจับชีพจรวิวเขาครุ่นคิด
เขาพูด “เหตุใดพลังเจ้าถึง.....”
ท่านอาหันมองเวน เขาหลบตาท่านอาทันที
“เจ้าก็รู้ว่าข้ารักษาเขาไม่ได้”
ท่านหญิงพูด “นี่หรือผู้ครอบครอง ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยเมืองข้าไว้”
วิวมองหน้าเวน เขาพูด “ปล่อยฉันลงเถอะ"
เวนได้ยินอย่างนั้นก็ปล่อยร่างของเขา วิวโค้งคำนับท่านอาและท่านหญิง
เขาพูด "ท่านอย่างได้เกรงใจเลย มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”
ท่านหญิงยิ้ม “องค์ชาย พาเขาไปเรือนรับรองของท่านเถอะ เดี๋ยวข้าจะให้เด็กนำของจำเป็นไปให้”
องค์ชายพูด “ขอบคุณท่านหญิง”
เขาเดินตามหญิงคนหนึ่งไปโดยไม่สนใจเสียงพูดถึงเขากับวิว วิวถูกองค์ชายพยุงร่างเดินผ่านผู้คนมากมาย
เขากระซิบข้างหูเวน “นายไม่หน้าอุ้มฉันเข้ามาในห้องนี้เลย”
แต่เวนกลับไม่สนใจเดินหน้าต่อไปไม่สนใคร เมื่อมาถึงห้อง เขาพยุงร่างวิวนอนบนเตียง
เวนพูด “ฉันจะให้ท่านอามารักษาบาดแผลนาย”
เขาจับมือเวน “เหตุใดให้ท่านอารักษาในเมื่อนายรักษาฉันง่ายกว่า นายโกรธฉันหรือ ขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจจะขัดคำสั่งนาย เพียงแต่ตอนนั้นฉันเป็นห่วงนายมาก”
เขาร้องไห้ เขาลุกนั่งแม้ร่างกายจะไร้เรียวแรง
“ขอโทษ”
เวนหันมอง เขาคว้าร่างของวิวกดเขานอนลง
“ฉันไม่ได้โกรธนาย ฉันแค่โกรธตัวเองที่ปล่อยนายอยู่คนเดียว โกรธที่ทำให้นายต้องได้รับบาดเจ็บ โกรธที่รู้ว่านายเจ็บ แต่นายยังทำเหมือนไม่เจ็บเพื่อฉัน”
วิวยิ้มทั้งน้ำตา เขาลุกอีกครั้งเข้ากอดเวนแล้วพูดเบาข้างหูเขาว่า “เหตุใดโกรธเยอะจัง”
เวนพูด “รู้มั้ยนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าไม่ต้องการรักษานายให้หาย”
วิวเงียบ เขาน้ำตาไหล่เพราะเข้าใจความรู้สึกของเวนดี
“ไม่เป็นไรทายาของท่านอาเดี๋ยวก็หาย”
และเป็นครั้งแรกที่เวนน้ำตาไหลให้กับเขา เขายอมปลดพลังปิดกั้นแล้วถ่ายพลังให้วิว คืนนั้นทั้งคืนเวนนอนกอดเขาไว้ในอ้อมแขนจนวิวหลับไป
