นิยายเรื่องนี้จะเล่าถึงความรักของเทพผู้พิทักษ์กับมนุษย์ เมื่อเทพผู้พิทักษ์เลือดบริสุทธิ์เพียงคนเดียวที่มีพลังแตกต่างจากเทพคนอื่น ๆ พลังนี้แข็งแกร่งช่วยปกป้อง รักษาผู้ที่อ่อนแอได้ เขาเกลียดมนุษย์แต่กลับต้องมาปกป้องมนุษย์ผู้หนึ่งเพราะศิลาเพลิงในตำนานได้ปรากฏขึ้น ความรักได้ก่อกำเนิดพร้อมกับภัยสงครามที่จะกลืนกินโลกมนุษย์ ภัยแห่งปีศาจเงามืดที่กำลังจะถูกปลดปล่อย ความหายนะก่อตัวขึ้นทั่วทุกดินแดน
บทที่ 37
ตอน ข้าเชื่อว่าพลังนี้ไม่ทำร้ายข้าแน่
แล้วหญิงสาวก็เข้าหาเขาทันที แต่กลับมีเปลวเพลิงล้อมตัวของเขาไว้ นางไม่สามารถเข้าถึงตัวเขาได้เลย และกลับถูกพลังนั้นโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ ชายหนุ่มประคองร่างของเธอ ได้เกิดกระแสลมหอบเอาเปลวเพลิงมากมายลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ทุกคนมองบนท้องฟ้า
เวนตกใจเขารู้ทันที “วิวเกิดเรื่องแน่นอน”
ฟางกับซันพูดพร้อมกัน “วิว”
ทั้งคู่เดินเข้าไปหาองค์ชาย
เวนบ่น “ข้าบอกให้เขาหลบ”
ซันพูด “ต้องเกิดเหตุร้ายกับเขาแน่”
เวนสั่งองครักษ์ “ไปที่ชายป่า”
แล้วทั้งสามก็หายตัวทันที จังหวะนั้นกระแสไฟที่อยู่บนท้องฟ้าก็พุ่งเข้าใส่พวกปีศาจทุกตนทันที การต่อสู่หยุดชะงัก
ท่านอามองมายังแสงเปลวเพลิงนั้นที่ชายป่า “นี่แหละพลังของเจ้าเด็กนั้น ท่านหญิงข้าว่าศึกครั้งหน้าคงยากจะหลีกเลี่ยงแล้ว”
เวนกับฟางและซัน พวกเขาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าปีศาจสองตนที่พยายามจะเข้าทำร้ายวิว ฟางกับซันได้เข้าต่อสู้ จนทำให้พวกมันต้องหนี้ แม้แต่ที่สนามรบตอนนี้เหล่าปีศาจได้ถอยอย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างพาคนเจ็บกลับเข้าวังจันทรา เวนเดินเข้าหาวิวที่มีพลังเพลิงล้อมกายเขาอยู่
ซันพูด “องค์ชายท่านจะทำอะไร” ฟางเข้าไปขวางไว้
“ถอยไป” ฟางส่ายหน้า
“เจ้าถอยไป”
ฟางพูด “แต่องค์....”
ฟางไม่ทันพูดจบ ก็ถูกพลังขององค์ชาย กระแทกที่หน้าอกจนเขากระเด็นออกไป ซันจับร่างของฟางไว้
เวนหันมอง “ขอโทษ ข้าเชื่อว่าพลังนั้นไม่ทำอะไรข้าแน่”
เวนเดินเข้าไปอย่างมุ่งมั่น และเป็นอย่างที่คาดไว้ พลังนั้นไม่ทำอะไรเวน เขาเดินเข้าไปหาวิว จับไหลทั้งสองข้างของเขา
“วิว หยุดเถอะ พวกมันไปหมดแล้ว”
วิวหันมองเวน “เวน..นายมาแล้ว”
แล้วพลังทั้งหมดก็หยุดลง เวนพยุงร่างของวิวไว้ เขาหายถี่หอบ หน้าซีดเผือก
เวนพูด “นายบาดเจ็บ ฉันบอกนายแล้วใช่มั้ยให้หลบซ้อน”
วิวยิ้ม “นายยังจะดุฉันอีก”
เวนมองตัวของเขา เลือดที่ไหล่ออกจากบาดแผลทำให้เสื้อวิวแดงไปด้วยโลหิตของตน เวนกัดฟันข่มใจไม่ให้โกรธ เขาอุ้มร่างของวิวขึ้น
“นายจะทำอะไร ฉันเดินเองได้”
เวนมองหน้า “แน่เหรอ”
วิวพูด “อืม.. วางฉันลงเถอะ หน้าอายจะตาย”
เวนยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก เขาวางร่างของวิวลง แล้วเดินทิ้งไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
วิวยืนมอง “โกรธอีกแล้ว”
ซันเดินเข้ามาพยุง “เจ้าไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วพวกท่านเป็นอะไรไม่”
ทั้งสองส่ายหน้า ฟางพูด “ไปเถอะ”
ซันยังคงพยุงวิวเดิน
วิวพูดกระซิบ “องค์ชายพวกท่านทำไมโกรธง่ายจัง”
พวกเขายิ้มมองหน้ากัน
ซันตอบ "อาจเป็นเพราะเจ้าไม่รู้ว่าองค์ชายห่วงเจ้ามากแค่ไหน"
“ผมรู้ครับว่าเขาห่วงผมมากแค่ไหน แต่ทำไมเขาถึงต้องโกรธด้วยละ” วิวมองหลังเวนที่เดินไม่สนใจเขาในตอนนี้
“เพราะรักไง รักที่องค์ชายไม่เคยมี”
ฟางเสริมขึ้น “ ใช่ เพราะรักเจ้า องค์ชายถึงมีแต่ความกังวล”
วิวมีสีหน้าที่เศร้า “ขอโทษครับ”
ฟางพูด “ข้าไม่ได้จะตำหนิเจ้าหรอกนะ แต่ตัวเจ้าเองก็ไม่ค่อยจะเชื่อฟัง ทำให้ตัวเองต้องบาดเจ็บบ่อย ๆ เป็นธรรมดาที่องค์ชายจะโกรธ”
“ขอโทษครับ”
ซันพูดขึ้น “พอแล้ว เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ที่หลังก็ระวังหน่อย”
