นิยายเรื่องนี้จะเล่าถึงความรักของเทพผู้พิทักษ์กับมนุษย์ เมื่อเทพผู้พิทักษ์เลือดบริสุทธิ์เพียงคนเดียวที่มีพลังแตกต่างจากเทพคนอื่น ๆ พลังนี้แข็งแกร่งช่วยปกป้อง รักษาผู้ที่อ่อนแอได้ เขาเกลียดมนุษย์แต่กลับต้องมาปกป้องมนุษย์ผู้หนึ่งเพราะศิลาเพลิงในตำนานได้ปรากฏขึ้น ความรักได้ก่อกำเนิดพร้อมกับภัยสงครามที่จะกลืนกินโลกมนุษย์ ภัยแห่งปีศาจเงามืดที่กำลังจะถูกปลดปล่อย ความหายนะก่อตัวขึ้นทั่วทุกดินแดน
บทที่ 19
ตอน อ้อนนิด รักหน่อย หายนะ
ตั้งแต่วันที่อาบน้ำครั้งนั้น ที่เวนได้บอกรักวิวไป เวนก็ไม่คุยกับวิวอีกเลย และวิวก็รู้ดีว่าเขาคงโกรธเรื่องที่เขาพูดในวันนั้นแน่นอน วิวยังคงฝึกวิชาทุกวัน สายตาก็จ้องมองหาเวนตลอดทั้งวันเช่นกัน เขาคิด โกรธจริง ๆ เหรอ จะทำไงดีละถึงจะให้เขาหายโกรธได้นะ เขาคิดจะให้หายโกรธก็ต้องเจอหน้าก่อน ต้องทำให้ตัวเองหมดพลัง วิวรู้ดีว่าแผนนี้อาจไม่ดีกับตัวเอง แต่จะหลอกเทพได้ต้องมีเหตุถึงจะแนบเนียน
วิวพูด “อาจารย์ ผมเหนื่อยแล้ว วันนี้พอแค่นี้เถอะ”
ซันยิ้มเล็กน้อยก่อนจะบอก “ก็ได้ อย่างนั้นเจ้ากลับไปห้องเถอะ”
“ครับ” วิวคำนับอาจารย์แล้วเดินกลับห้องไป
แต่จริง ๆ แล้วเขากลับเปลี่ยนทางการเดิน เขาเดินไปที่ศาลาชมวิว เขตต้องห้ามของเขาถ้าไม่มีเวนอยู่ เขานั่งพิงเสามองธรรมชาติและ แสงอาทิตย์ของเมืองนี้ช่างงดงาม อากาศก็บริสุทธิ์กว่าเมืองที่เราจากมาอีก ต้นไม้ ผีเสื้อ นกมากมาย โผบินเล่นสายลมกันอย่างมีความสุข ไม่นานวิวก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ในความฝัน วิวเดินอยู่กลางทุ่งหญ้าสีเขียวกว้างสุดสายตา เขาคิด เราฝันอีกแล้วเหรอ เขาเรียก “องค์หญิง ท่านอยู่มั้ย”
เสียงที่คุ้นเคยพูดขึ้น “เหตุใดเจ้าเล่นเช่นนี้"
“ก็น้องชายท่าน ไม่ยอมเจอหน้าผมเลย ตั้งแต่วันนั้น”
“เจ้าทำอะไรให้เขาโกรธละ”
วิวถาม “องค์หญิงไม่รู้หรือครับ ผมคิดว่าท่านอยู่กับผมแล้วท่านจะรู้ทุกอย่างที่ผมทำ”
“เราเป็นแค่ดวงจิตที่หลับใหลเท่านั้น จะตื้นมาคุยกับเจ้าได้ก็เวลาที่เจ้าทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้”
“แล้วองค์หญิงรู้ได้ไง”
“เจ้าไม่ได้สูญเสียพลังแห่งดวงตาสีเพลิง แต่ตอนนี้เจ้ากำลังถูกภูติกลืนกินพลังชีวิต เจ้าทำแบบนี้ทำไม ให้ภูติกลืนกินพลังชีวิตเจ้าทำไม” องค์หญิงพูดขึ้น
“ผมแค่อยากคุยกับน้องชายท่าน เขาหลบหน้าผมตลอด อาจเป็นเพราะเรื่องที่ผมพูด เขาบอกรักผม แต่ผมกลับสงสัยในความรักนั้น จึงพูดกับเขาไปว่า เขาอาจจะรักผมเพราะมีองค์หญิงอยู่ในร่างนี้ เลยทำให้เขารู้สึกผูกพันกับผม แล้วเขาก็โกรธ”
“มนุษย์นี่น่า ช่างคิดอะไรซับซ้อน จงรู้ไว้เถอะหากน้องชายเราบอกว่ารัก นั้นคือรักจริง ๆ และรักตลอดไป ได้เวลาที่เจ้าต้องกลับแล้ว”
ทันใดนั้นร่างของวิวก็ถูกอุ้มขึ้นด้วยฟางที่เดินผ่านมาพอดี ฟางนำร่างของวิว กลับเข้าห้องของเวนทันที
ซันรีบเดินเข้ามา “เกิดอะไร”ซันถาม เขาเดินมาจับร่างของวิว
“ ผมไม่เป็นไรครับ” วิวรู้สึกตัวขึ้นมา หน้าเขาซีดเผือก
“นายก็รู้ว่าออกนอกเขตเวทขององค์ชายไม่ได้ ทำไมยังดื้ออีก” ฟางพูด “นายดูเขาไว้นะ เดี๋ยวฉันมา”
“ไม่เป็นไรครับ ผมพักผ่อนแปบหนึ่งก็หายแล้ว” แล้วเขาก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
ฟางเดินออกจากห้องไป หาองค์ชายที่กำลังลาดตระเวนอยู่ เขาปรากฏตัวขึ้นหน้าองค์ชาย
องค์ชายถาม “มีอะไร”
“วิว ถูกภูติกลืนกินพลังชีวิต ตอนนี้หมดสติ” ไม่ทันพูดจบ องค์ชายก็ได้หายตัวกลับวังทันที
ลุคพูดขึ้น “พวกเจ้าเฝ้าเจ้าเด็กนั้นอย่างไร”
“ข้ากลัวสักวันเด็กนั้นจะทำให้พวกข้าตายสักวัน”
“ใจเย็น ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” ยีนจับไหล่ฟาง “ไปเจ้าต้องลาดตระเวนแทนองค์ชาย
เมื่อองค์ชายเดินเข้ามาในห้อง ซันโค้งคำนับ แล้วกล่าว “ข้าขอโทษที่ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว”
“ไม่ใช่ความผิดเจ้า ไปเถอะ”
เวนยืนมองวิวที่นอนหลับอยู่ เขาจับแขนของวิวแล้วถ่ายพลังให้เขา ไม่กีนาที วิวเริ่มรู้สึกตัว เขามองเห็นหน้าของเวนที่นั่งมองเขาอยู่ เมื่อเวนเห็นว่าวิวได้สติแล้วเขาก็ลุกออกจากเตียง แต่วิวได้จับมือของเวนไว้ เขาหยุด
เวนถาม “นายทำแบบนี้ทำไม”
วิวตอบ “ไม่ทำแบบนี้ แล้วจะได้เจอนายไม่” เขาลุกนั่ง แล้วดึงแขนของเวนไว้ “นายโกรธฉันเรื่องที่ฉันพูดวันนั้นใช่มั้ย”
เขาถอนหายใจ ไม่ตอบ วิวลุกยืน แล้วกอดเวนที่ยืนหันหลังให้อยู่ มือทั้งสองประสานที่เอวขของเวน ใบหน้าของเขาแนบกับแผ่นหลังของเขา เวนมีท่าทีที่แปลกใจ
วิวพูด “ขอโทษที่พูดแบบนั้น ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่านายรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ หายโกรธนะ นะ นะ” เขาเขย่าตัวของเวน
เวนไม่สามารถทนทานต่อเสียงอ้อนของวิวได้ เขาหันมามองหน้าวิวที่ดูราวกับกำลังเป็นเด็กอ้อนวอนให้เขาหายโกรธ “นายรู้สึกอย่างไรกันแน่กับเรา”
วิวก้มหน้า “ถามแบบนี้เราเขินนะ”
เวนพูด “ถ้าไม่พูดเราจะรู้หรือ มนุษย์เข้าใจยาก ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์”
วิวถามกลับ “นี่คือเหตุผลที่เกลียดมนุษย์หรือ”
เวนมองหน้าวิว “ทำไมนายต้องทำให้ฉันโกรธ”
วิวถอนหายใจ “ก็นายชอบหงุดหงิด และก็โกรธฉันตลอดเวลา แบบไม่มีเหตุผล”
“สรุปนายจะไม่บอกใช่มั้ย” เขาดึงร่างที่กอดเขาไว้ออก แต่ทว่าวิวก็กอดเขาไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม
“ฉันรักนาย นี่คือความรู้สึกของฉัน” วิวกอดคอของเวนแล้วหอมแก้มของเขาทั้งสองข้างก่อนจะเดินกลับไปนอนที่เตียง แล้วคุมผ้ามิดตัวด้วยความเขินอาย เวนยืนอึ้งกับสิ่งที่เขาได้รับมา เขายืนยิ้ม หน้าเขาแดง
“ออกไปได้แล้ว ไม่มีงานทำหรือ” วิวพูดขึ้นผ่านผ้าห่ม แต่เวนได้ดึงผ้าห่มออกแล้วกดร่างของวิวไว้กับเตียง แขนทั้งสองข้างถูกตรึงไว้ด้วยมือของชายหนุ่ม เวนยิ้มก่อนจะก้มลงจูบวิวอย่างอ่อนโยน ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อนที่ทุกอย่างจะมากไปกว่านี้ วิวผลักตัวเวนออก
“พักผ่อนนะ” เวนจูบหน้าผากวิวก่อนจะเดินออกไปจากห้องด้วยรอยยิ้ม
