บทที่ 16

ตอน จุมพิตครั้งแรก

เมื่อรุ่งเช้า ทั้ง  3 ออกเดินทาง ซันกับฟาง พวกเดินไปโดยไม่พูดอะไรต่อกันเลย วิวซึ้งตอนนี้ร่างกายเขาอ่อนแอหน้าเขาซีด เขาเริ่มรู้สึกอึดอัดที่เห็นพวกเขาไม่พูดไม่จา แต่เขาเองก็ไม่ได้ที่จะกล่าวหรือถามอะไรตอนนี้  การเดินทางดูราบรื่นดีไม่มีสิ่งใดเป็นอุปสรรค มีแต่ความเงียบงันเท่านั้น มันทำให้วิวไม่สามารถทนต้องความรู้สึกอึดอัดแบบนี้ได้อีกต่อไป

เขาพูด “พวกท่านเป็นอะไร ทำอย่างกับผัวเมียทะเลาะกันเลย”

ซันหยุดเดิน หันมองมาทางวิว “พูดจาเหลวไหล”

วิวพูด “ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นละ แค่พูดล้อเล่นเอง”

ซันหันหน้าเดินหนีไปทันที

ฟางพูด “ไปเถอะ ยิ่งเจ้าพูดเขาก็ยิ่งเกลียดข้า” วิวมองสีหน้าฟางที่ดูเศร้า

ฟางพูด “พ้นจากป่านี้ข้าจะพาเจ้าลอยตัวไป”

วิวพูด “ลอยตัวได้ ทำไมไม่ทำแต่แรกละ”

ฟางพูด “เขตอาคมของท่านผู้อาวุโส ไม่ใช้ผ่านง่าย ๆ นะ เจ้าก็เห็นนี้”

วิวพยักหน้า  “เห็นเต็มสองตาเลยครับ”

เมื่อพ้นเขตอาคม ป่าหลังภูผา ทั้ง  3 ก็ลอยตัวกลับวังภูผาทันที แค่ไม่กี่นาทีก็ถึงวังแล้ว

ฟางพูดกับซัน “เจ้าไปรายงานกับองค์ชาย ข้าจะพาเจ้าหนูนี้กลับห้องพักแล้วเดี๋ยวข้าตามไป”

ซันพูด “อืม”

ที่ห้องนอนของเวน

ฟางพูด “เจ้าพักผ่อนซะ และนี่ยา กินทุกครั้งที่เจ้ารู้สึกว่าเจ็บหน้าอก มันควบคุมพลังผนึกนั้นได้ แม้ไม่มากแต่ก็ช่วยชีวิตเจ้าได้ แม้ข้าจะไม่รู้เรื่องผนึกมากนักแต่ก็พอเข้าใจว่ามันไว้ใช้ทำอะไร”

วิวพูด “ครับ” ฟางหันหลังจะเดินจากไป แต่วิวก็รั้งไว้ “เดี๋ยว”

ฟางพูด “มีอะไร”

 “ชอบองครักษ์ซันหรือ”

ฟางเงียบ วิวยิ้ม “ที่โลกของผม เรื่องความรักไม่ว่าชายหญิง หรือหญิงกับหญิง หรือชายกับชาย เป็นเรื่องธรรมดามาก”

ฟางยิ้ม  “ที่นี่ก็ไม่ได้แบ่งแยกเกี่ยวกับเรื่องความรัก”

วิวถาม “เหตุใดท่านถึงเศร้าละ”

ฟางพูด “เมื่อหัวใจไม่รักกันจะบีบให้เขารักเรานั้นยากนัก”แล้วฟางก็เดินออกจากห้อง ประตูห้องค่อย ๆ ปิด

วิวคิด  “ความรักนี่หนา” เขาล้มตัวลงนอนบนเตียงของเวน  “จะทำอย่างไรละทีนี้ จะทำให้เวนเจอพี่สาวได้อย่างไร มันต้องมีวิธีซิ”

ที่ห้องทำงานของเวน

ซันมอบจดหมายให้องค์ชาย “องค์ชาย ท่านผู้อาวุโสบอกว่าขึ้นอยู่กับท่านเพียงผู้เดียว รายละเอียดอยู่ในจดหมายครับ”

องค์ชายรับจดหมาย “พวกเจ้าคงเหนื่อยแย่”

ซันพูด “เด็กคนนี้เกือบตายในป่าภาพลวงตา”

องค์ชายตกใจเล็กน้อย “แล้วเขาเป็นไงบ้าง”

ซันพูด “เขาหลับไป 3 วัน เมื่อฟื้นท่านผู้อาวุโสก็ให้พวกเรากลับทันที”

องค์ชายพูด “อย่างนั้นเหรอ” เสียงฝีเท้าเดินมา องค์ชายมองที่ประตู   “เข้ามาเถอะฟาง” เขาเปิดประตูเดินเข้ามา โค้งคำนับองค์ชาย

องค์ชายพูด “เหตุใดเจ้าไม่พักผ่อน”

ฟางพูด  “องค์ชายโปรดอนุญาตให้ข้าออกลาดตระเวนด้วย”

องค์ชายพูด “เจ้าพึ่งกลับมาเหตุใดไม่พักผ่อน”

ฟางพูด  “ข้าไหวองค์ชาย”

องค์ชายพูด  “ถ้าข้าไม่อนุญาต เจ้าก็จะหนีออกไปลาดตระเวนอยู่ดีใช่หรือไม่”

ฟางพูด “ในเมื่อองค์ชายรู้ถึงใจข้า โปรดอนุญาตด้วย”

องค์ชายมองฟางเขารู้ดีฟางกำลังกลัดกลุ้มอยู่เป็นแน่ และนี้คือวิธีที่เขาจะออกไประบายอารมณ์ “ได้ แต่เจ้าต้องระวังตัวด้วย”

ฟางพูด “ขอบพระทัยองค์ชาย”เขาเดินออกไปโดยไม่ได้มองหน้าซันเลย องค์ชายสังเกตเห็น

องค์ชายพูดขึ้น  “ซัน เจ้าเป็นทั้งสหายทั้งน้อง ทั้งเพื่อนและเป็นองครักษ์ที่ยอมตายแทนเราได้ วันนี้เราขอพูดในฐานะเพื่อน เรารู้ว่าเจ้าคิดยังไงกับเรา แต่เราเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้นจริง ๆ เรารู้ว่าเจ้าก็รู้ว่าฟางคิดยังไงกับเจ้า เหตุใดไม่มองความจริงใจของเขาบ้าง ตลอดเวลาเขาห่วงใยเจ้าตลอด วันนี้ฟางแปลกไปนะ เราในฐานะเพื่อนไม่ชอบเลยที่พวกเจ้าเป็นแบบนี้”

ซันพูด  “ความรู้สึกมันยากที่จะแทนที่ได้”

องค์ชายพูด  “ค้นหามันให้พบ หัวใจของเจ้ามีใครกันแน่ บางทีความสนิทของพวกเจ้าทำให้เจ้ามองข้ามความรู้สึกของตัวเอง” องค์ชายจับไหล่ซันแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ซันยืนเงียบอยู่อย่างนั้น

ที่ศาลาชมวิว เวนเปิดจดหมายอ่าน

ข้อความในจดหมาย เวนหลานรัก อาไม่อาจรักษาเขาได้ ทำได้เพียงแต่ระงับอาการเจ็บปวดเมื่อเวลาผนึกถูกกระตุ้น แต่ที่เขายังอยู่รอดได้นั้นเป็นเพราะดวงจิตของทิวาผนึกไว้กับดวงจิตของเขาด้วยเช่นกัน พลังสุดท้ายของทิวาอยู่ในร่างนั้น พร้อมกับผนึกที่หลอมรวมอยู่ในกายเนื้อของมนุษย์ เด็กนั้นไม่สามารถควบคุมพลังของตนเองได้ เมื่อดวงจิตของทิวาอ่อนแอเด็กนั้นจะตายไปพร้อมกับผนึก เจ้ารู้ว่าจะต้องทำอย่างไรเพื่อให้เขาอยู่รอด ให้เขากินยาทุกครั้งที่มีอาการเจ็บ และใช้พลังของเจ้ารักษา รักหลานนะ มาหากันบ้าง

องค์ชายคิด พร้อมกับเผ่าจดหมายทิ้ง ทำไมพี่ต้องสละชีพให้มนุษย์ด้วย ทำไมมนุษย์ถึงสำคัญกว่าชีวิตตนเอง น้ำตาเขาไหล

ระหว่างนั้น ฟางได้พาทหารลาดตระเวนอยู่นอกเขตภูผา

ทหารนายหนึ่งพูดขึ้น “ช่วงนี้พวกมันเข้ามาในป่านี้มากขึ้นทุกที”

ฟางพูด “พวกมันเข้ามายังดินแดนภูผาไม่ได้แต่ ไม่นานพวกมันต้องหาทางเข้าเจอแน่นอน พวกเจ้าสั่งการให้ 12 ประตูเพิ่มความปลอดภัย”

“ครับ”

ระหว่างลาดตระเวนอยู่นั้น ฟางได้เห็นกลุ่มทหารส่งสาร กำลังต่อสู้อยู่กับพวกปีศาจ เขาจึงเข้าไปช่วยทหารพวกนั้น เกิดการปะทะกันอย่างรุนแรง ทหารนายหนึ่งถูกคมดาบเข้ากลางหลัง ฟางกระโจนตัวเข้าไปช่วย “พวกเจ้าพาเขาไป”

ทหารคนหนึ่งพูด “ท่านองครักษ์ท่านต้องไปกับพวกข้าด้วย”

ฟางพูด  “ไปเดี๋ยวนี้”

               ทหารคนหนึ่งเห็นปีศาจตนหนึ่งยิงธนูใส่ฟาง เขาได้เข้าขวางไว้ทันที จนธนูปักเข้าที่แขน

ฟางหันมา “เจ้า” ฟางพยุงร่างของทหารนายนั้นไว้ พร้อมกับต่อสู้ เขาส่งทหารให้อีกคน

“พาเขาไปแล้วรายงานองค์ชาย”

ทหารคนหนึ่งพูด “ครับ”

ฟางยังคงไม่ถอย เขาต่อสู้อย่างบ้าครั้ง เหล่าปีศาจก็มากขึ้นราวกับมีบางอย่างเรียกให้พวกมันมา คมดาบฟันเข้ากลางหลังของฟางจนเกิดรอยแผลฉกรรจ์ เหล่าทหารอารักขาต่างพากันตกใจ เข้ามาพยุงร่างของฟาง

ฟางพูด “ไม่เป็นไร”

ทหารนายหนึ่งพูด “ท่านองครักษ์ แบบนี้ท่านไม่ไหวหรอกนะ”

ฟางพูด “ข้าไหว” เขาเหวี่ยงตัวต่อสู้ “เส้นทางนี้เหตุใดเหล่าปีศาจมากมายนัก”

ทหารพูด “ท่านได้รับบาดเจ็บ ต้องกลับเดี๋ยวนี้”

ฟางพูด  “ข้าจะรั้งไว้ พวกเจ้าพาคนที่เจ็บไปก่อน”

ทหารพูด “ท่าน”

ฟางพูด “จะขัดคำสั่งเราหรือ”

ทหารก้มหน้า “ได้ครับ”

อีกด้านของเวน

เวนเดินเข้ามาที่ห้องของตนเอง เขาเห็นวิวนอนหลับอยู่ เขาเดินมายืนดูสายตาพินิจพิจารณาราวกับเขาต้องตัดสินใจบางอย่าง

วิวพูดขึ้น “นายจะยืนจ้องฉันอีกนานมั้ย”

องค์ชายพูด “นายไม่ได้หลับหรือ”

เขาตอบ “ท่านอาของเจ้า ทำฉันหมดแรง โคตรเหนื่อยเลยรู้มั้ย”

องค์ชายพูด  “ภาษามนุษย์นี้แปลกดีนะ”

เขาลุกนั่ง  “คำไหน” องค์ชายยิ้มไม่พูด หมุนตัวกลับไปนั่งที่โต๊ะกลางห้อง

วิวตกใจเล็กน้อยที่เห็นเวนยิ้ม หรือว่าเขาตาฝาดกันแน่ เขาพูด “ท่านอาบอกว่านายรู้วิธีรักษา จริงหรือเปล่า”

องค์ชายพูด “ จริง แต่ก็ขึ้นอยู่กับเราจะรักษามั้ย”

วิวลุกออกจากเตียงเดินไปยังเวน “องค์ชายช่วยรักษากระผมด้วยเถอะ ร่างกายตอนนี้มันแปลก ๆ ไม่มีเรียวแรงเลย แล้วแบบนี้จะทำตามคำขอของพี่สาวนายได้ไงละ”

องค์ชายถอนหายใจมองหน้าวิวที่พูดจาอ่อนเขาอยู่ “พูดแบบไม่จริงใจคือนิสัยมนุษย์ใช่หรือไม่”

วิวพูด  “ฉันไม่ล้อแล้วก็ได้ เอาจริง ๆ นะ ถ้าร่างกายฉันอ่อนแรงแบบนี้ ฉันไม่มีทางทำตามคำขอของพี่สาวนายได้แน่ ๆ แค่จะพยุงตัวยืนยังไม่ไหวเลย”

องค์ชายพูด  “นายรู้หรือว่าต้องทำอย่างไร”

            “เดี๋ยวฉันก็หาวิธีได้”

องค์ชายพูด  “ขอมือนาย”

วิวพูด  “ทำไม”

องค์ชายพูด“อยากให้รักษาไม่ใช่หรือ”

วิวส่งมือให้องค์ชาย เขาจับมือของวิวกำมือของวิวเบา ๆ แล้วความร้อนก็ไหลผ่าน ไออุ่นราวกับกระแสน้ำไหลไปทั่วร่างของเขาทันที วิวยืนมองแสงสีเขียวที่วิ่งผ่านมือเขา เวนลุกขึ้นจากที่เขานั่ง คว้าร่างของวิวเข้ามากอดไว้ เขาโน้มใบหน้าอันหล่อเหล่าจ้องตาของอีกฝ่าย ริมฝีปากสีชมพูของเขาจูบลงบนริมฝีปากที่ซีดขาวของวิว วิวตกใจแต่เขาก็ไม่ได้ผลักออกแต่อย่างไร กลับรู้สึกดี เหมือนร่างกายกำลังจะฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว ไม่รู้สึกเหนื่อยแค่ไม่กี่วินาที เวนก็ปล่อยร่างของวิวออกจากตัว

องค์ชายพูด พร้อมกับจ้องมองวิวที่ยืนหน้าแดงอยู่  “ก็นายอยากรู้ว่าฉันจะรักษานายอย่างไร”

วิวพูด “ต้องทำแบบนี้เหรอ”

องค์ชายพูด “แล้วแต่ ว่าฉันจะเลือกรักษานายแบบไหน” วิวรู้สึกแปลก กับตัวเองมากขึ้นทุกที เขาเริ่มสงสัยว่าตัวเองคงจะ..

องค์ชายพูด  “คิดอะไร โลกของนาย เขาไม่จูบหรือไง”

วิวมองหน้า เขาคิด เจ้าบ้าเอ่ย...ใครเขาจูบกันซี้ซั้วละ….นั้นจูบแรกของฉันนะ องค์ชายขมวดคิ้ว เขาสงสัยวิวคิดอะไรอยู่ แต่ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

องค์ชายพูด “เข้ามา”

ยีนเดินเข้ามา“องค์ชาย ประตูทางด้านทิศเหนือมีปีศาจโจมตี”

องค์ชายรีบเดินออกจากห้องทันที วิวพูด  “ฉันไปด้วย”

องค์ชายพูด “นายไปไม่ได้”

วิวพูด  “จะไป”

องค์ชายพูด “นายไม่แข็งแกร่งพอ”

เขาแย้ง “หากนายอยากให้ฉันแข็งแกร่ง นายต้องสอนให้ฉันรู้วิธีสู้นะ อย่างน้อยฉันก็จะได้รู้ว่าต้องทำอย่างไรเมื่อถึงเวลาคับขัน” แล้วลุคกับซันก็มาสมทบที่ห้ององค์ชาย เขาจำยอมให้วิวไปด้วยเพราะมัวแต่ทะเลาะคงไม่ได้การ

ทั้งองครักษ์และทหารต่างเดินตามเวนไป เวนจับแขนของวิวแล้วหายตัวไปทันที ไปโผล่อีกที่ของอีกด้านประตูที่พวกปีศาจมองไม่เห็น แต่ประตูนั้นสามารถมองเห็นอีกด้านหนึ่งได้อย่างชัดเจน ทุกคนเห็นฟางต่อสู้อย่างไม่คิดชีวิต

องค์ชายพูด  “ไปช่วยพวกเขา”

แล้วทุกคนก็ออกไปต่อสู้ วิวตกใจมากที่เห็นปีศาจ อสุรกายมากมาย

องค์ชายพูด  “เราต้องฆ่าพวกมันให้หมด ถ้าพวกมันรอดไป เขตนี้จะไม่ปลอดภัย นายอยากช่วยอยากแข็งแกร่ง ปล่อยพลังควบคุมพลังนั้นให้ได้ จะทำได้มั้ย”

วิวพูด  “แล้วต้องทำอย่างไร”

องค์ชายพูด  “สมาธิ” เขาตั้งสมาธิอยู่นาน แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

องค์ชายพูด  “สงสัยนายต้องการแรงกระตุ้น”

วิวหันมอง  “งะ”

องค์ชายพาร่างของวิวออกจากเขตอาคม มาอยู่ท่ามกลางเหล่าปีศาจ เขาตกใจมาก

 “นายจะฆ่าฉันเหรอไง”

ทันทีที่ปีศาจเห็นวิวพวกมันเปลี่ยนจุดสนใจทันที มุ่งเข้าจู่โจมที่เวนอย่างบ้าคลั่ง เวนต่อสู้ปกป้องวิว เหล่าองครักษ์ก็เข้ามาต่อสู้เคียงข้างเวนทันที

ซันพูด  “คุ้มกันองค์ชาย”

ทั้งฟาง ซัน ลุค ยีน ต่างมายื่นต่อสู้ข้างกายองค์ชาย วิวยื่นมอง เขาหลับตาลง แล้วตั้งสติ ไม่แกร่งกลัวสิ่งใด ทันใดนั้น เสียงของทิวาก็ดังก้องในหัวของเขา รวมจิตของเจ้าปล่อยวางทุกอย่าง เปรียบตนคือสายน้ำ แค่ไม่กี่นาที ได้เกิดกระแสลมพัดแรงขึ้น แต่กระแสลมนั้นปะปนมาพร้อมกับเปลวเพลิง มือของวิวแกว่งไปตามกระแสลมเพลิง ดวงตาเป็นสีแดง ทุกคนหยุดต่อสู้ เพราะร่างเหล่าปีศาจถูกทำลายด้วยสายลมเปลวเพลิงนั้นจนไม่เหลือซาก เวนหันมองวิวที่กำลังควบคุมกระแสลมเพลิงอยู่ แค่ไม่กี่นาทีทุกอย่างก็สงบลงเหล่าปีศาจถูกกำจัดจนสิ้นซาก

วิวยื่นมองหน้าเวน “เหนื่อยจัง”  เขาหายใจถี่ เวนเดินเข้าไปประคองร่าง

องค์ชายพูดเขาหันมาทางฟาง  “ทำไมเจ้าไม่ถอย เจ้าจะทำให้ทุกคนตาย”  เวนมีสีหน้าที่โกรธ ฟางก้มหน้าไม่พูดอะไร

วิวพูด “องค์ชาย จะโกรธอะไรนัก ตอนนี้องครักษ์ฟางก็ได้รับบาดเจ็บ”

องค์ชายมองเลือดที่ไหล่ลงสู้ปลายนิ้วของฟาง “ไปรักษาตัวซะแล้วเราค่อยคุยเรื่องนี้กัน” ฟางถูกยีนพยุง ซันได้แต่ยืนมอง

องค์ชายพูด “สั่งทุกประตู เพิ่มทหารลาดตระเวน ปีศาจตนใดล้ำดินแดนฆ่าให้หมด อย่างให้เข้าถึงเขตอาคมได้”

ทหารรับคำสั่ง พูดเป็นเสียงเดียวกัน

ลุคพูด “พวกมันไม่หยุดแค่นี้แน่”

องค์ชายพูด “กลับวังเถอะ”

ที่ห้องของเวน

วิวพูด “ขอบคุณนะ”

องค์ชายพูด “เรื่องอะไร”

วิวพูด “ที่ทำให้ฉันเกือบตายนะ”

องค์ชายพูด “ก็อยากแข็งแกร่ง”

 “ดีนะที่ได้พลังจากนายมาไม่นั้นคงทำไม่ได้หรอก”

องค์ชายกล่าวขึ้น “ระวังหน่อยละ พลังนี้มีทั้งคุณและโทษ หากนายใช้มากจนเกินกำลังนาย นายอาจตายได้ ฉันคงไม่จูบนายบ่อย ๆ หรอกนะ”

วิวพูด  “ใครอยากให้นายจูบละ”

องค์ชายมองหน้าวิว  “เมื่อถึงเวลาอย่ามาอ้อนวอนขอแล้วกัน”

แล้วเขาก็เดินจากไป เขาบ่น++ใครอยากให้จูบกัน ก่อนล้มตัวลงนอน