บทที่ 14

ตอนความจริง

ณ.ห้องรักษาวิว หลังหุบเขา

ผ่านไป 3 วัน ฟางได้แต่เงียบไม่ร่าเริงเหมือนก่อน เขาเว้นระยะห่างจากซัน ทั้งสองไม่พูดคุยกันเลยนอกจากรอพาตัววิวกลับ

ฟางถาม “ 3  วันแล้วนะท่านผู้อาวุโส ทำไมเขายังไม่พื้น”

ท่านผู้อาวุโสพูด “ข้าเป็นหมอนะ ไม่ใช่ผู้ลิขิตชะตาชีวิตผู้ใด หากจะพื้นก็พื้น หากไม่ก็สุดปัญญา”

ซันพูด “ท่านรักษาเขาไม่ได้หรือ”

ท่านผู้อาวุโสพูด  “พวกเจ้ารู้เหตุผลที่หลานข้าส่งเขามาหรือไม่”

ทั้งสองส่ายหน้า  เขาพูดต่อ“หลานข้าแค่อยากรู้ว่าผนึกอยู่ในร่างนี้จริงหรือไม่ และร่างนี้ก็กำลังจะตาย เขาคงอยากทดสอบข้า ว่าข้าจะรักษาได้ไม่”

วิวพูด   “ผมกำลังจะตายเหรอ”

ทั้งสามหันมองหน้า  วิวพูด “องค์ชายไม่เชื่อในสิ่งที่ผมบอกหรือ ถึงต้องส่งตัวมาหาท่าน”

ฟางพูด  “เจ้าพื้นแล้ว”  ฟางพยุงร่างของวิวลุกนั่ง

ท่านผู้อาวุโสพูด “เจ้าเล่าเรื่องผนึกกับหลานข้าแล้ว”

วิวพูด  “บอกแล้ว บอกว่าผนึกมีพี่สาวเขาอยู่ นางแลกชีวิตเพื่อช่วยผม”

ซันพูด “อะไรนะ หลายร้อยปีมานี้องค์ชายตามหานางทุกหนทุกแห่งแต่ก็ไม่เจอ เมื่อเจอเหตุใดถึงต้องจาก”

วิวมองหน้า ซันกับฟาง เขาพูด  “พวกท่านไม่เป็นอะไรใช่ไม่”

ฟางพูด  “ห่วงตัวเองเถอะ พวกเราไม่เป็นไรหรอก”

ซันถาม  “เจ้าหิวมั้ย” เขาพยักหน้า

ซันพูด  “เดี๋ยวข้าไปนำอาหารมาให้เจ้า”

 “ขอบคุณครับ” ด้วยท่าทีที่อ่อนเพลีย ซันเดินออกจากห้องไป ฟางได้แต่ยืนมอง

“ท่านผู้อาวุโสข้าขอตัว” ฟางโค้งคำนับแล้วเดินออกไป

วิวถาม “ท่านคือท่านอาขององค์ชาย"

ท่านอาวุโสพูด“ใช่ เจ้าแข็งแกร่งมาก ที่ทนต่อพลังของผนึกดวงตาสีเพลิงได้”

  “อาจเป็นเพราะองค์หญิง เธอมอบดวงจิตสุดท้ายของเธอให้ผม”

ท่านผู้อาวุโสพูด “ฟ้าลิขิต ยากที่จะเปลี่ยนแปลง เมื่อ 10000 ปีก่อน ได้มีหินชนิดหนึ่ง ตกลงมาสู่พื้นโลกมนุษย์เป็นหินขนาดใหญ่ ตอนนั้นข้ายังเป็นหนุ่ม มันได้ก่อให้เกิดสงครามระหว่างมนุษย์ด้วยกันเอง เพื่อแย่งชิงหินแผ่นนั้น เหตุน่องเลือดครั้งนั้นยุติลงเพราะเหล่าเทพ พี่ชายข้าพ่อของเวนและแม่ของเวนเป็นผู้ยับยั้งสงครามครั้งนั้นได้ แล้วหินก็ถูกนำไปเก็บซ่อนไว้ เวลาหลายพันปีต่อมา ราชาจอมมารเกิดความคิดต้องการครองดินแดนมนุษย์และทำลายเหล่าเทพและเซียน เขาต้องการให้พวกเราอยู่ใต้อำนาจของพวกมัน ความชั่วร้ายแผ่กระจายไปทั่วทั้ง  3 โลก มนุษย์ถูกปกป้องจากเหล่าเทพมานานหลายพันปี ดินแดนแห่งแรกที่จะถูกจอมมารทำลายก็คือโลกมนุษย์ เพราะถ้าหากโลกมนุษย์ถูกทำลายหรือถูกครอบครองจากราชาจอมมารเหล่าเทพและเซียนก็จะอ่อนแอ แต่เจ้ารู้หรือไม่ หญิงสาวผู้หนึ่ง นางอายุแค่ 2000 ปี แต่กลับมีจิตใจที่กล้าหาญ ปกป้องมนุษย์”

วิวพูดแทรกขึ้นมา  “องค์หญิง”

ท่านผู้อาวุโสพูด   “ใช่ .... ตอนนั้นเวนยังเด็ก เขากำเนิดมาได้ไม่กี่ร้อยปีก็เกิดสงครามขึ้นอีกครั้ง พวกเขาสูญเสียพ่อและแม่ในครั้งนั้น เด็กน้อยจึงติดพี่สาวมาก ทุกครั้งที่พี่สาวเหนื่อยจากการทำงาน หรือแม้แต่สูญเสียพลังมากแค่ไหน เวนจะถ่ายพลังให้นางเสมอ เวนเป็นเทพที่แตกต่างจากทุกคน เขาเกิดมาพร้อมกับพลังรักษาและต่อชีวิต ในกายเขามีดวงแก้ววิเศษยิ่งนัก” เมื่อท่านผู้อาวุโสพูดเสร็จเขากลับนึกขึ้นมาได้

“จริงซิ เจ้าหนูข้ารู้แล้วว่าเจ้าจะรอดได้อย่างไร”

วิวขมวดคิ้ว “แล้วไงต่อครับ”

ท่านผู้อาวุโสพูด   “อะไร”

วิวพูด “แล้วองค์หญิงค้นพบดวงตาสีเพลิงได้อย่างไร”

ท่านผู้อาวุโสพูด “ข้าไม่รู้”  

วิวพูด “เกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิงกันแน่นะ”

ท่านผู้อาวุโสพูดต่อ  “แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าจะรักษาเจ้าได้อย่างไร ผนึกนี้อยู่ในกายเจ้า มันก็ทำลายเจ้าเช่นกัน และแถมเจ้าเป็นมนุษย์ อยู่ดินแดนแห่งเทพได้ไม่นานถ้าไม่มีเกราะคุ้มกัน หมายความว่าหลานข้าสร้างเกราะคุ้มกันเจ้าอยู่ ข้าจะให้เจ้ากินยาตัวนี้เพื่อให้ร่างกายเจ้าแข็งแรงทนต่อผนึกได้ ที่เหลือคงต้องขึ้นอยู่กับหลานข้าแล้ว”

วิวถาม  “ท่านผู้อาวุโส ผมจะทำอย่างไรให้เขาได้พี่สาวกลับคืน”

ท่านผู้อาวุโสหันมอง “มนุษย์เมื่อสิ้นลมแล้วเรียกกลับมาได้หรือไม่ เช่นเดียวกันเมื่อเหล่าเทพหมดวาระทุกอย่างก็กลายเป็นสายลม”

วิวเงียบ แล้วอาหารก็มา ซันวางอาหารด้านหน้าของวิว  “กินซะ”

เขายิ้ม “ขอบคุณครับ แปลกจัง ผมเห็นคุณตาย”

ซันยิ้ม “มันเป็นแค่ภาพลวงตาก่อนที่เจ้าจะผ่านเข้ามาที่นี่ได้ก็เท่านั้น ภาพลวงตาที่มาจากจิตของเจ้า”

วิวพูด  “อย่างนั้น พวกคุณก็ยืนดูผมอยู่”

ซันพูด “ใช่”

วิวพูด “ร้ายมาก ทำผมเกือบตาย”

ซันพูด  “แต่เจ้าก็ไม่ตาย”

ท่านผู้อาวุโสพูด  “พรุ่งนี้พวกเจ้าออกเดินทางได้ นำจดหมายนี้ให้หลานข้า เขารู้ต้องทำอย่างไร ส่วนเจ้ามนุษย์พักผ่อนเถอะ”

ซันรับจดหมาย  “ครับ” ซันเดินไปที่ห้องของฟาง ฟางมองมาที่เงาประตู เขารู้ทันทีว่านั้นคือเงาของซัน

ซันพูด  “พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางแต่เช้าตรู่” เขาพูดผ่านประตูกั้น

ฟางนั่งฟังอยู่เงียบ ๆ ในห้อง  “ทำไมเจ็บจังนะ”