บทที่ 6

ตอนปีศาจสาวสวย

หน้าบ้านชัย

วิวกดกริ่ง แต่ไม่มีใครเปิดประตู เขาจึงถือวิสาระหยิบกุญแจที่ชัยซ้อนไว้ให้เขาเวลาที่เขามาหา วิวเปิดประตูบ้าน เขาถึงกับตกใจที่เห็นข้าวของกระจัดกระจายทั้งบ้าน แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นช่างน่าสยดสยอง วิวพยายามเดินถอยหลังไปที่ประตู 

 “ซวยอีกแล้วเหรอเรา”

เสียงหญิงสาวหัวเราะดังขึ้นจนแสบแก้วหู เธอพูดขึ้น   “อย่าคิดหนีอีกเลย”

เขาหันมองไปทางที่เสียงมา ในมุมมืด ๆ ของห้อง ร่างสีดำเดินออกมา ดวงตาสีแดง ผมยาวลากไปกับพื้น ลิ้นยาว ผิวซีด ด้วยความตกใจวิววิ่งหนีทันที แต่ดูเหมือนวิวไม่ทันได้สับขาวิ่งด้วยซ้ำ นางก็มาถึงตัวเขาแล้ว กรงเล็บมือยาวจับที่คอของเขาลอยขึ้น

“ส่งมันมาให้ข้า แล้วเจ้าจะได้ตายแบบไม่เจ็บปวด”

เขาดิ้นพยายามเอามือจับมือของเธอออก สู้จนสุดแรงแต่ก็ไม่ได้ผลเลย   “เธอพูดอะไรของเธอ ของอะไร ฉันไม่มี”

เธอใช้ลิ้นมาเลียหน้าของวิวช้า ๆ   “เด็กน้อยเอ่ย เจ้าจะหลอกมนุษย์ก็ได้แต่จะหลอกข้านั้นหรือ กลิ่นหอมกายเจ้าเนื้อขาวอมชมพูของเจ้านั้นช่างน่ากินจริง…..บอกข้ามาผนึกดวงตาสีเพลิงอยู่ไหน”

วิวดิ้นด้วยความเจ็บปวด   “ปล่อยผม ผมไม่รู้จริง ๆ ปล่อยซินางปีศาจชั่ว”

ดวงตานางเกรี้ยวกราด   “ว่าอะไรนะปีศาจเหรอ ข้าสวยขนาดนี้เจ้าไม่ชอบหรือ”

เธอจับเขาเหวี่ยงไปยังผนังของห้องอีกด้าน วิวจุกจนแทบจะหายใจไม่ออก เขาไม่ทันได้พยุงร่างของตัวเองลุกขึ้นเลย ปีศาจสาวตนนั้น ก็ได้จับวิวขึ้นอีกครั้ง เธอเอาจมูกแหลม ๆ สูดดมซอกคอของเขา   “ตัวเจ้านี้ช่างน่ากินจริง ๆ “

แล้วอยู่ ๆ ได้เกิดแสงสีเขียวขึ้นผ่านเข้ามาในห้องด้านหลังของปิศาจสาว เขาพูดขึ้น   “เด็กคนนี้เป็นของเรา”

วิวมองมาทางเขาในใจก็คิด เขาอีกแล้วเหรอ

ปีศาจสาวพูดขึ้น   “แหม..องค์ชาย…ผู้รูปงามที่ใคร ๆ ต่างหมายป้องทั้ง  3 โลก เหตุใดจึงสนใจหนุ่มน้อยผู้นี้เหล่า”

องค์ชายพูด   “ข้าให้โอกาสเจ้ารอด” ปีศาจสาวยิ้มแบบกล้า ๆ กลัว ๆ เธอรู้ดีว่าเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา จึงเหวี่ยงตัวของวิวไปทางองค์ชาย แรงเหวี่ยงนั้นสามารถทำให้วิวตายได้ องค์ชายจึงตัดสินใจปล่อยให้นางปีศาจหนีไป แล้วคว้าร่างของวิวไว้ในวงแขนของเขา

วิวมองหน้าชายหนุ่มที่รับร่างของเขาไว้   “นายอีกแล้ว”

องค์ชายปล่อยร่างของวิวทันที ทำเอาเขาเซไปนิดหนึ่ง   “นายต้องไปกับฉัน ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับนายอีกต่อไป”

วิวพูด   “ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

เขาวิ่งไปหาเพื่อนชั้น 2 ทุกอย่างถูกรื้อค้น ข้าวของถูกทำลาย ไม่เห็นเพื่อนหรือใครเลย   “มันเกิดอะไร”   องค์ชายเดินตามเขามาห่าง ๆ

วิวถาม   “มันเกิดอะไรขึ้น”

วิวมองหน้าองค์ชาย เขามีสีหน้าที่เย็นชา นิ่งเฉย เขาไม่ตอบอะไร จับมือของวิวลากตัวออกจากห้อง ไปยังห้องน้ำ เขาตกใจ แต่ก็ไม่อาจขัดขืนได้เลย ผู้ชายอะไรแรงเยอะจัง

วิวถามอีกครั้ง   “จะพาฉันไปไหน”

องค์ชายตอบ   “อาบน้ำ”

วิวมีสีหน้าที่งง  “ฮะ...”

องค์ชายพูดแบบรำคาญ  “ไปอาบน้ำซะ กลิ่นตัวนายมีแต่อายของปีศาจปกคลุม พวกมันถึงรู้ว่านายอยู่ที่ไหน”

เขาพูดตัดบททันที   “ก็ได้ ก็ได้” เขารู้สึกได้ว่าชายคนนี้ไม่ได้คิดจะทำร้ายเขา ถ้าคิดให้ดี เขาอาจจะช่วยเราถึง 3 ครั้งแล้ว เมื่ออาบน้ำเสร็จ เขาเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูแค่ผืนเดียว ร่างกายเขามีหยดน้ำอยู่เต็มไปหมด องค์ชายมองดูวิวอย่างพินิจพิจารณา

วิวถาม   “บนตัวฉันมีอะไรเหรอ”

เขาไม่ตอบ เดินมาใกล้เขา

  “นายจะทำอะไร”

เขาใช่ฝ่ามือ ข้างหนึ่ง มีแสงสีเขียวอุ่นส่องประกายออกมากระทบกับร่างของวิว แค่ไม่กี่วินาที ร่างกายของเขาก็แห้งไม่เหลือหยดน้ำบนกายเลย เขาได้แต่ยืนนิ่ง เพราะอกของเขาเข้าใกล้วิวมาก มันทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ แต่เขาดึงสติตัวเองกลับมา

“พอแล้ว..ตัวฉันแห้งแล้ว เดี๋ยว…ไปแต่งตัวก่อน” เขาหมุนตัวออกจากที่ตรงนั้น แต่องค์ชายกลับจับแขนเขาแล้วพูดว่า

“ใส่ชุดนี่” เขาส่งชุดที่วิวเคยเห็นมาก่อนที่โรงแรม

วิวพูดสวน   “ไม่เอาหรอก ใส่ชุดนี้เดินออกข้างนอกก็เป็นที่มองของคนซิ ไม่ใส่หรอก”

องค์ชายพูด  “มันไม่ใช่คำขอให้ใส่ แต่นายต้องใส่ ถ้าไม่อยากตาย”

เขาปล่อยมือจากวิวแล้วเดินออกไปโดยไม่อธิบายอะไรวิวเข้าใจเลย วิวตัดสินใจจะใส่หรือไม่ใส่ดี แต่สุดท้ายมันก็ทำให้เขาตัดสินใจที่จะใส่ชุดนี้ เมื่อเขาเดินลงมาจากชั้นสอง องค์ชายได้ยืนรออยู่ที่ประตูบ้าน เขามองออกไปข้างนอก สายตามองจับจ้องในเงามืด

วิวดูอายมากที่ใส่ชุดนี้ “คือว่า...ฉันต้องใส่ชุดนี้ออกข้างนอกจริง ๆ เหรอ”

องค์ชายหันกลับมามอง เขาอึ้งเล็กน้อย แต่ก็ละสายตาออกจากวิวทันที

“ไปกันได้แล้ว” เขาเดินออกจากบ้านไปโดยไม่รีรอ วิวรีบเดินตามเขาไปทันที แต่เมื่อเดินออกจากบ้านชุดก็เปลี่ยนไปเป็นชุดที่ธรรมดาที่เขาคุ้นเคย

วิวตกใจเล็กน้อย  “เอ๊ะ..รู้ได้ไงว่าผมอยากใส่ชุดแบบนี้” ชุดกางเกงยีน เสื้อยืด แต่ก็ไร้คำตอบใด ๆ จากชายผู้นั้น แค่ช่วงหนึ่งเขาหันมองกลับไปที่บ้านของชัย เมื่อจะถึงสุดทางที่เดินของถนนซอย วิวหยุดเดิน เขารู้สึกเหมือนยิ่งก้าวเดินมากเท่าไรเขาก็ยิ่งห่างบ้านไปทุกที

เขาเรียก “นาย..ฉันคงไปกับนายไม่ได้”

เขาหยุดเดิน หันมามองวิว องค์ชายเดินเข้ามาหาเขา “ชุดที่นายใส่คือชุดเวทย์ที่จะปกป้องไม่ให้พวกมันตามหานายเจอเมื่อกลับไปยังดินแดนของเรา และปกป้องนายจากดินแดนของเราด้วย หากคิดจะตามหาหรือช่วยใคร ๆ ที่นายหวัง คงยากเพราะปีศาจพวกนี้ไม่มีทางไว้ชีวิตผู้ใด และหากจะตามหาผู้ให้กำเนิด นายจะไม่มีวันได้เจอเขา หากนายดิ้นรนพวกเขาอาจจะตายเร็วขึ้น เพราะตอนนี้สิ่งที่พวกมันต้องการคือนาย เครื่องต่อรองคือคนรอบตัวนาย”

วิวน้ำตาไหล   “บ้านเมืองมีกฎหมาย ใครจะฆ่ากันได้ง่าย”

องค์ชายสวนกลับ   “แต่มันไม่มีกฎในหมู่ปีศาจหรอกนะ เด็กน้อย”

วิวมองหน้าเขา   “ฉันไม่ใช่เด็ก ฉันจะไปหาพวกเขา”

องค์ชายเอาหน้าไปใกล้เขา วิวสูดลมหายใจเข้าถี่ ๆ เขารู้สึกตื่นเต้นกับการเข้าใกล้มากจนแถบมองเห็นไรผมของเขาได้ กลิ่นกายที่หอมหวานสีผมของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทายาว หน้าตาที่ดูหล่อผิวพรรณมีออร่าสว่าง แต่สิ่งที่พูดกลับทำให้เขาได้สติ

“นายอยู่ห่างจากฉันไม่เกิน 5 นาทีก็ตาย หมดโอกาสช่วยคนที่รัก อยากเจอแบบนั้นก็ตามใจ” แล้วองค์ชายก็เดินออกห่างไป

วิวมีอารมณ์ขุ่นเคืองเล็กน้อย “คิดว่าจะกลัวเหรอ”

เขาหันหลังสวนทางกับองค์ชาย แค่เดินออกไปสองก้าว เขาสังเกตเห็นดวงตามากมายจับจ้องเขาอยู่ ดวงตาสีแดงเต็มไปหมดในเงามืด เขาหยุดชะงัก   “บ้าเอ่ย”  เขาหันหลังกลับวิ่งไปหาเขาทันที