บทที่ 5

ตอน มุ่งหน้าสู่เมือง

ห้วงแห่งฝัน

วิวเดินอยู่ในความมืด ที่นี่ที่ไหน เขาเดินไปไม่รู้จักเหนื่อย มีแต่ความมืดมองไม่เห็นอะไรเลย ทันใดนั้นก็มีมือ มือหนึ่งดึงเขาออกจากความมืดนั้น เขามาโผล่อีกที่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ ด้านหน้ามีหน้าผา มีสายรุ้ง มีนกมากมายบินเล่นลม กลิ่นหอมอบอวล ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย

“เราตายแล้วเหรอ”

หญิงสาวพูดขึ้น   “ยัง”

วิวหันมองเสียงนั้นจากด้านหลัง เขายิ้ม   “ขอบคุณครับที่ช่วยผมวันนี้”

เธอยิ้มตอบ  “เราชื่อ องค์หญิงทิวา”

วิวพูด   “เป็นองค์หญิงที่งดงามมากครับ”

องค์หญิงพูด   “นายสัญญากับเราแล้วว่าจะเป็นผู้พิทักษ์จองจำ”

เขามีสีหน้าที่สงสัย

เธอพูดต่อ   “หรือนายจะผิดคำพูด”

วิวสวนกลับทันที   “เปล่าครับ ผมแค่ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร”

องค์หญิงยิ้มก่อนจะพูด   “ก่อนเราจะไป เราบอกเจ้าได้แค่ว่า ผนึกที่เจ้ากำมันอยู่ในมือนั้น คือผนึกดวงตาสีเพลิงที่ตอนนี้มันหลอมอยู่ในตัวของเจ้า ซึ่งอาจเป็นเพราะเจ้าไร้พลัง เป็นแค่มนุษย์ ผนึกจึงต้องหลอมเป็นร่างเดียวกับเจ้า ภาระนี้เดิมพันด้วยชีวิตของเจ้าและทุกคนที่จะต้องช่วยกัน”

วิวพูด   “ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี”

เธอยิ้มแล้วพูดต่อ   “ดวงตาสีเพลิงคือกุญแจที่จะปลดปล่อยจอมมารและสามารถทำลายจอมมารได้ด้วยเช่นกัน หากดวงตาสีเพลิงเกิดปฏิกิริยา นั้นหมายความว่าศิลาทั้งสี่อาจจะถูกค้นพบแล้ว เหตุการณ์วันนี้เกิดขึ้นเป็นเพราะพวกมันรับรู้ถึงการมาของกุญแจ พลังของเราอ่อนแอ่ลงทุกที จะปกป้องกุญแจและศิลาได้ไม่ตลอด ครั้งนี้เราขอฝากชะตาของโลกไว้กับเจ้า”

วิวก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี   “ผมก็ยัง.....”

เธอมองวิวด้วยสายตาที่มีความหวังก่อนจะพูดขึ้น   “เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง ตอนนี้เจ้าเป็นผู้พิทักษ์จองจำ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เจ้าจะถูกค้นหาตามล่า จากเหล่าปีศาจมากมาย ที่ต้องการพลังดวงตาสีเพลิงเพื่ออำนาจ หนุ่มน้อยเจ้าจงแข็งแกร่ง”  

เธอจับไหล่ของวิว ร่างเธอค่อย ๆ จาง เสียงสุดท้าย “ตามหาน้องชายเราเขาจะปกป้องเจ้า เขาชื่อว่า เวน”  แล้วร่างของเธอก็จางหายกลายเป็นหมอกควัน

“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป เดี๋ยว.....”  วิวสะดุ้งตื่น เขาพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงที่ไหนสักแห่ง กวาดสายตามองไปรอบห้อง เขาต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเห็นหญิงชรา ยืนยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่หน้าหวั่นใจยิ่งนัก “ตื่นก็ดีแล้ว เจ้าหลับไปตั้ง 3 วัน นึกว่าจะตายอยู่ในโรงแรมข้าแล้ว”

วิวลุกนั่ง เขาเอามือจับศีรษะ   “ปวดหัวจัง คุณยายมียาแก้ปวดมั้ยครับ”

หญิงชราตอบ  “มี ไปอาบน้ำก่อน แล้วกินข้าวเดี๋ยวเอายามาให้”

วิวนั่งมองหน้าเธอ  “ครับ”

ก่อนเธอจะออกจากห้องไป  “ชุดวางอยู่หน้าห้องน้ำ”

วิวพยักหน้ารับรู้ เขาลุกออกจากเตียงเดินไปที่โต๊ะอาหาร มองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ ข้าวต้ม กับไข่ต้ม แต่เข้าเลือกที่จะไปอาบน้ำก่อน เมื่ออาบน้ำเสร็จ เขามองหาชุดที่ยายบอก เขาหยิบชุดขึ้นมาดู   “นี้มันชุดอะไร ทำไมยาวขนาดนี้ละ ตั้งกี่ชิ้นนี่ ใครจะกล้าใส่เดินออกไปข้างนอกกัน ราวกับหลุดออกมาจากหนังจีนกำลังภายในเลย”  สุดท้ายเขาเลือกใส่ชุดเดิมของตัวเอง และทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ เขาได้ทิ้งกระเป๋าและเงินไว้ในป่า  “แย่แล้ว”   ไม่ทันได้หายตกใจสายตาก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าวางอยู่ข้างเตียงนอนของเขา วิวขมวดคิ้ว   “มันมาได้ยังไง เขามาที่นี่ได้ไง” ไม่กี่นาทียายก็เดินเข้ามาพร้อมกับยาแก้ปวด

วิวไม่รีรอรีบถามทันที   “ที่นี่ที่ไหนเหรอครับ”

ยายตอบ  “ก็โรงแรม”

วิวยิ้ม   “คือผม หมายถึง...”

ยายพูดตัดบท   “ที่นี่ชานเมือง.....ห่างจากเมืองก็ไกลอยู่”

วิวพยักหน้าแล้วถามต่อ   “ผมมาที่นี่ได้ไงครับ”

ยายอมยิ้มเธอหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด   “มีชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งอุ้มเธอมา และจ่ายค่าที่พักอาหารให้เธอเรียบร้อยแล้ว”   ยายสังเกตเห็นเขาใส่เสื้อผ้าตัวเดิม  “อ้าวทำไมไม่ใส่ชุดที่เขาเตรียมไว้ให้ เขาบอกให้เธอใส่”

วิวหันมองชุด  “ผมหิวแล้ว ขอทานอาหารก่อนนะครับ”

ยายถอนหายใจ “ตามใจ บอกให้ใส่แล้วนะ”เธอเดินบ่นออกจากห้อง เมื่อสิ้นเสียงฝีเท้าของยายวิวรีบทานอาหาร แล้วย่องออกจากที่พักทันที เพราะเขาไม่แน่ใจว่าชายที่ยายเล่าถึงจะเป็นคนที่ตามล่าเขาอยู่หรือเปล่า

“ทำไมเราต้องมาเจออะไรแปลก ๆ แบบนี้ด้วยนะ แล้วที่นี้จะเอาอะไรไปช่วยพ่อละหินนั้นได้หายไปแล้ว” เด็กหนุ่มเดินไปคิดไปด้วยสีหน้าที่กังวลและเป็นห่วงพ่อขึ้นมาทันที เขาซื้อตั๋วรถไฟ มุ่งหน้าไปยังเมืองเพื่อไปหาชัย 

“ป่านี้ชัยคงได้รถคืนแล้ว”  

เมื่อรถไฟออกตัว เขานั่งมองธรรมชาติ ธรรมชาติที่นี่สวยดีนะ ถ้ามีโอกาสหน้าจะชวนพ่อมาพักผ่อนกัน รอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าได้จางหายไปทันที เมื่อเขาคิดถึงเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาตลอดหลายวันนี้ ปีศาจ ดวงตาสีเพลิง จอมมาร องค์หญิง เขาอยากให้เป็นแค่ฝันไปเหลือเกิน กว่าจะถึง ตั้ง 13 ชั่วโมง ใกล้มืดแล้วซินะ ผ่านเมืองแล้วเมืองเล่า อยู่ ๆ วิวก็มองไปรอบ ๆ ตัวเอง เขารู้สึกเหมือนมีดวงตาหลายคู่จับจ้องเขาอยู่ บรรยากาศน่าอึดอัดไม่น่าไว้ใจเลย วิวยังคงมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง ระหว่างนั้นได้มีชาย 3 คนลุกออกจากที่นั่งเดินมาทางเขา วิวมองไม่ละสายตา แต่อยู่ ๆ ก็มีชายร่างใหญ่นั่งลงข้างเขา วิวตกใจมากหันมองหน้าชายผู้นั้นด้วยความแปลกใจ ผู้ชายอะไรงดงามราวกับหญิง หล่อราวกับเทพบุตรในภาพวาดเลย ซึ่งในขณะนั้น ชายทั้ง  3 ก็เดินผ่านไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วิวถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก แต่ตอนนี้จุดที่เขานั่งอยู่ไม่น่าไว้ใจมากกว่าก็คือคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขานี้แหละ ค่ำคืนนี้ดูแปลกเหมือนกับทุกคนกำลังทำสงครามด้วยสายตา มันช่างน่าอึดอัดจัง วิวตัดสินใจพูด เขากระแอมเสียงขึ้นในลำคอสองครั้งเพื่อรวบรวมความกล้า

“สวัสดี...คุณนั่งรถไฟสายนี้บ่อยมั้ย” ชายหนุ่มหันมองหน้าวิวเล็กน้อย เขากลืนน้ำลายลงคอทันที   “ขอโทษครับ ผมแค่...”

ชายผู้นั้นพูด  “จงหลับซะ”

วิวพูด   “อะไรนะ”  

แล้วความมืดก็เข้าปกคลุมเขาทันทีโดยที่เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เวลาผ่านไปจนถึงที่หมาย ฟ้ากำลังสว่าง วิวรู้สึกตัวขึ้นมา เขาตกใจสะดุ้งสุดตัวเพราะสิ่งที่เขาจำได้มีแค่เพียงคำพูดว่า จงหลับซะ ดวงตากวาดมองไปรอบ ๆ ทุกอย่างดูปกติดี เสียงเจ้าหน้าที่รถไฟ ประกาศปลายสายสถานีสุดท้ายโปรดดูและตรวจสัมภาระของท่านด้วย เขาเดินลงจากรถ ได้กลับมายังที่เคยคุ้นเคยอีกครั้ง เขามองหาโทรศัพท์ โทรหาชัยทันที เสียงโทรศัพท์ดังอยู่นาน ก็ไม่มีใครรับสาย

“ไปไหนของเขากัน”

อีกด้านของมุมตึก องค์ชายและเหล่าองค์รักทั้ง  4 ได้ยืนมอง วิวนั่งรถออกเดินทางไปยังบ้านของเพื่อนเขา

ซันพูด   “องค์ชายจะปล่อยเขาไปแบบนี้เหรอ”

องค์ชายพูด   “พวกเจ้ากลับไปก่อน เราจะดูว่าหมอนี้จะทำอะไรต่อ ทำไมพวกปีศาจถึงได้ตื่นตัวขนาดนี้”

ซันพูด   “ให้พวกเราอยู่ช่วยองค์ชายเถอะครับ”

องค์ชายพูดก่อนจะหายตัวไป   “ไม่ต้อง”

ฟางพูด   “ไปเถอะซัน องค์ชายแกร่งกว่าเราเยอะ ไม่ต้องห่วงหรอก”

ลุคพูดขึ้น   "ฉันกับยีนจะไปดูที่ปล่องภูเขาไฟว่ายังมีอะไรน่าเป็นห่วงมั้ย พวกนายสองคนกลับไปดูความเรียบร้อยของวังเถอะ"   แล้วทุกคนก็หายตัวไปทำหน้าที่ของตน

ระหว่างที่วิวถูกสั่งให้หลับ ได้เกิดการต่อสู้ขึ้นบนรถไฟ อย่างดุเดือด ผู้คนที่อยู่บนรถไปเหล่านั้นได้กลายร่างเป็นปีศาจ เขาต่อสู้กับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ วิว ใช่คะ เขาก็คือ องค์ชายเวน ในร่างของมนุษย์ ผมดำสั้น ดวงตาสีดำ ร่างทิพย์ที่ทำให้ดูเป็นมนุษย์ทั่ว ๆ ไป แค่องค์ชายผู้เดียวก็สามารถฆ่าพวกปีศาจได้ในพริบตา การต่อสู้ใช้เวลานานเท่าไรทุกอย่างก็เข้าสู่ภาวะปกติ เขายืนมองวิวที่หลับอยู่ แววตาที่สงสัย จ้องมองหาคำตอบจากร่างที่หลับใหล่ มันทำให้เขาหงุดหงิด ก่อนที่จะจากไป