บทที่ 3

ตอนกล่องปริศนา

เสียงเคาะประตูดังสนั่น

เด็กหนุ่มผิวดำ ยืนเคาะประตูห้อง   “วิว...แก่แต่งตัวเสร็จหรือยังเพื่อน”

วิวเดินออกจากห้อง   “แก่จะรีบอะไรนักหนาวะชัย”

ชัยกอดคอวิวแล้วลากเขาออกจากห้องพัก   “ถ้าฉันไม่ขึ้นมาตามแก่ ถ้ารอแก่อยู่ข้างล่าง แก่จะเสร็จหรือเปล่าพ่อหนุ่มเจ้าสำอาง ป่านี้แฟนฉันโกรธฉันตายแน่ ถ้าไปงานวันเกิดเขาสาย”

วิวทำสีหน้าเซ็ง   “แก่จีบเขาได้ไม่ถึง 2 อาทิตย์ เขาย่อมรับแก่แล้วเหรอ”

ชัยมีทีท่าอารมณ์เสียแล้วด่าวิว  “ถ้าแก่จะพูดแบบนี้ เราอย่าไปด้วยกันเลย”

วิวหัวเราะ ก่อนจะเข้าไปกอดคอเพื่อน   “รับรองของขวัญที่นายให้เขา เขาต้องชอบมาก ๆ แน่”

ชัยหน้าแดงแล้วอมยิ้ม   “แบบนี้ซิเพื่อน ไปกัน”

ระหว่างขับรถไปวิวได้แต่มองมือถือ โทรไปหาพ่อตลอดทางก็ไม่มีสัญญาณตอบกลับอะไรเลย

ชัยถาม “ยังติดต่อพ่อไม่ได้เหรอ”

วิวตอบ “ใช่ 3 วันแล้ว พ่อไม่เคยขาดการติดต่อเลย พ่อจะยุ่งแค่ไหน พ่อก็จะโทรหาตลอด”

ชัยพูดปลอบใจเพื่อนทันที  “ใจเย็น ๆ บางที่พ่อนายยุ่งมากจนไม่มีเวลาโทรหาแก่ก็ได้นะ”

วิวก้มมองโทรศัพท์   “ก็หวังอย่างนั้น”  แต่ใจจริง ๆ ตอนนี้วิวรู้สึกแปลก ๆ ว่าต้องเกิดเรื่องกับพ่อแน่ ๆ

ชัยพูดขึ้น   “จริงซิพ่อแก่มีไลน์ แก่ทักไปหรือยัง”

วิวตอบ “ส่งไปแล้วไม่อ่านไม่ตอบ ก็ไม่เล่น”

ชัยได้แต่ถอนหายใจ เขาขับรถต่อไปจนถึงผับแห่งหนึ่ง ค่ำคืนแห่งความสนุก ก็ได้เริ่มขึ้น ทำให้วิวลืมไปช่วงหนึ่ง วิวเริ่มเมานิดหน่อย เมื่อเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงงานเลี้ยงก็ได้เลิกรา ชัยได้ขับรถมาส่งวิวที่ห้อง  เขาหน้าแดง ด้วยฤทธิ์เหล้า เดินเข้าลิฟต์แล้วเปิดประตูห้อง ไม่ทันที่ประตูห้องจะปิด ได้มีมือหนึ่งผลักประตูออก แล้ววิ่งเข้าห้องก่อนจะปิดประตูห้องลง จนทำให้วิวตกใจ เขาจะเข้าไปต่อยแต่ต้องหยุดชะงักทันทีเพราะสิ่งที่เขาเห็นคือผู้หญิง

“คุณเป็นใคร”

เจมส์เปิดหน้าถอดวิกให้วิวเห็น ก่อนจะใส่วิกกลับไปตามเดิม   “พี่เจมส์ พี่มาได้ไง ทำไมแต่งตัวเป็นผู้หญิงละ”

เจมส์เดินเข้ามาจับแขนวิว   “พ่อนายฝากสิ่งนี้มาให้ ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร”

วิวถามโดยที่ไม่ได้สนใจของที่เจมส์หยิบยื่นให้เขา เพราะตอนนี้เขาเป็นห่วงพ่อมากกว่าสิ่งอื่นใด

“พี่เจมส์ พ่อละ”

เจมส์เงียบ “...”

วิวเร่งเร้า   “พี่เจมส์บอกผมมานะ พ่อเป็นอะไรหรือเปล่า”

เจมส์น้ำตาไหล   “พี่ไม่รู้ เขาให้พี่เอาสิ่งนี้มาให้วิว บางทีคำตอบอาจจะอยู่ในกระเป๋าใบนี้ก็ได้”

แล้วทันใดนั้น เจมส์ก็ลุกเดินไปที่หน้าต่างมองออกไปข้างนอก เขาเห็นกลุ่มคนที่ฆ่าเพื่อน ๆ เขากำลังเดินเข้ามาในตึก

เจมส์พูด   “พวกมันมาแล้ว เราต้องหนี”  วิวไม่รีรอ เขาไม่ถามอะไรจากเจมส์เพราะรู้ดีว่ากำลังมีปัญหาใหญ่อย่างแน่นอน

วิวเรียก "พี่เจมส์มาทางนี้ครับ”

เขาพาเจมส์ออกทางหน้าห้อง พวกเขาออกจากห้องก่อนจะปิดประตูห้องวิวได้หยิบแจกันที่พ่อเคยให้เป็นของขวัญเมื่อปีที่แล้วมาด้วย ก่อนจะเดินไปหาห้องตรงข้าม เคาะประตู เมื่อประตูเปิด

“สวัสดีครับคุณนายยิม ผมมีบางอย่างให้คุณนายยิมดูครับ” เจมส์ยืนมองไปมาด้วยความกระสับกระส่าย

“นี่ครับ” วิวยกแจกันให้เธอดู หญิงวัยชรายิ้ม แล้วเปิดประตูให้พวกเขาเข้ามา ซึ่งทันเวลาพอดีกับเสียงลิฟต์เปิดออก

คุณนายยิมพูด   “แปลกจังวันนี้เธอให้ฉันดูมันเหรอ”

วิวพูดไปตาก็มองเจมส์ที่กำลังมองผ่านช่องเล็กที่ประตู ว่าพวกนั้นทำอะไร เมื่อถึงประตูห้อง พวกเขาใช้แค่ฝ่ามือได้เกิดแสงสีแดงขึ้น แล้วประตูก็เปิดออกทันที เจมส์รู้ทันทีพวกนี้ไม่ใช่มนุษย์แน่ ๆ ข้าวของในห้องถูกรื้อค้นกระจัดกระจายไปทั้งห้อง แค่ไม่กี่นาที ทุกอย่างจบลง พวกมันไม่ได้พูดคุยกันเลย แค่มองตาแล้วพยักหน้าพวกเขาก็สื่อสารกันได้

เจมส์พูด   “หวังว่าเราจะรอดนะ”

วิวมองเจมส์   “คุณนายยิมครับ มีโทรศัพท์มั้ยครับ”

เธอตอบ   “มีจ้า มันวางอยู่ที่โต๊ะอาหารนะ เธอใช่มันได้เลย”

วิวพูด   “ขอบคุณครับ”

เขาหยิบโทรศัพท์ โทรหาชัยทันที

ปลายทางรับโทรศัพท์   “ว่าไงเพื่อน”

วิวพูด   “ชัยอีกครึ่งชั่วโมงนายมารับเราหน้าโรงแรม”

ชัยตกใจ ซึ่งในขนาดนั้นเขากำลังจะเล่นสนุกกับแฟน   “ตอนนี้เหรอเพื่อน”

วิวพูดด้วยเสียงที่เป็นกังวล “เดี๋ยวฉันอธิบายให้ฟัง..ถ้าตอนนี้นายกำลังจะทำอะไร ให้หยุดแล้วมารับฉันเดี๋ยวนี้ ขอร้องละเพื่อน”

ชัยลุกจากเตียงแต่งตัวทันที จูบลาที่รักแล้วออกจากห้องไป   “ได้ ๆ ฉันออกจากห้องแล้ว”

เขาวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม เดินไปหาเจมส์   “ผมว่าผมคงต้องแต่งตัวหญิงเหมือนพี่แล้วละ”

แล้วเขาก็แต่งหญิงโดยยืมชุดคุณนายยิม ตอนแรกเธอก็ไม่ยอมแต่วิวเสนอให้แจกันเธอ เธอดีใจมาก เธอแต่งหน้าหาชุดให้วิว แค่ไม่กี่นาทีก็เสร็จ

“ขอบคุณมากครับคุณนายยิม” วิวพูด

เธอยิ้มยืนมองฝีมือการแต่งหน้าด้วยความปลื้มใจ   “ไม่เป็นไร โอกาสหน้าเชิญใหม่นะ”

ทั้งสองเดินออกจากห้อง   “เด็กสมัยนี้ชายเป็นหญิง หญิงเป็นชาย ไม่ต้องปกปิดแล้ว”

เจมส์พูดระหว่างรอลิฟต์   “เธอดูแปลก ๆ นะพี่ว่า”

วิวยิ้ม   “เธอเป็นพวกชอบสะสมของเก่า แต่จะพาไปไว้ธนาคารนะ เธอขอแจกันนั้นกับผมหลายครั้งแล้ว”   เมื่อลิฟต์มาถึง ทั้งคู่เดินเข้าลิฟต์ไป

เจมส์พูดเมื่อลิฟต์ใกล้ถึงชั้น 1   “พวกมันต้องรออยู่ข้างล่างแน่”

วิวพยักหน้า   “เราแค่ทำตัวสบาย ๆ เดินไปแบบปกติครับ”

เมื่อลิฟต์เปิดออกทั้งคู่ได้เดินออกจากลิฟต์ แต่ทันทีที่วิวและเจมส์เดินออกมา ชัยก็เดินเข้ามาหาพวกเขาทันที สีหน้าชัยไม่แปลกใจที่เห็นวิวแต่งตัวแบบนี้ เขาเล่นตามน้ำ แทรกระหว่างวิวกับเจมส์ จับเอวทั้งสองแล้วพาเดินไป ทั้งคู่ตกใจแต่ก็ยังคุมสติตัวเองอยู่

ชัยกระซิบเบา   “เล่นตามน้ำเพื่อน”

เมื่อเดินผ่านชายกลุ่มชุดดำ พวกเขามองมา แต่ชัยก็พูดออกไปว่า   “ฉันมารอพวกเธอนานแล้ว มัวทำอะไรอยู่ รู้หรือเปล่าแขกรออยู่”

ทั้งคู่พูดเป็นเสียงเดียวกันแบบผู้หญิง   “ขอโทษค่ะ”   ซึ่งมันก็ได้ผล กลุ่มชายชุดดำไม่ได้สนใจพวกเขา จนถึงรถ

 ชัยขับรถออกไปโดยไม่รีรออะไร เขาเหยียบคันเร่ง จนถึงถนนสายหลัก ขับไปได้สักระยะ ชัยจอดรถข้างทาง แล้วบรรเลงคำพูดต่าง ๆ ที่สงสัยออกมา   “นี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนกลุ่มนั้นถึงเที่ยวเดินถือรูปนายกับ...”   ชัยมองหน้าอีกคน

เจมส์พูด   “พวกมันรู้ว่าพี่ยังไม่ตาย”

ชัยตกใจเสียงเริ่มสั่นเล็กน้อย   “ตายหรือ งานนี้เล่นถึงตายเหรอ”

วิวพูด   “ชัยนายขับรถพาเราไปที่บ้านของนายก่อนจะได้มั้ย ฉันอึดอัดจะแย่อยู่แล้ว”

 ชัยพยักหน้า แล้วขับรถออกไป ระหว่างทางเจมส์ก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้วิวกับชัยฟัง สีหน้าของวิวดูเป็นกังวลมาก แต่ก็ยังจะถามชัย  “นายรู้ได้ไงว่าพวกเราจะแต่งตัวเป็นผู้หญิง”

ชัยตอบ   “ออ.พอฉันขับรถมาจอดก็เห็นกลุ่มคนชุดดำหลายคน เที่ยวเดินเอารูปถ่ายนายกับพี่เจมส์ให้คนอื่นดู บ้างก็เอามาเทียบหน้า พอฉันเห็นว่าเป็นแก่ ก็เลยจะโทรไปหานายเบอร์ที่นายโทรมานั่นแหละ ก็มีเสียงผู้หญิงแก่ ๆ คนหนึ่งรับ เธอก็เลยบอกว่าพวกนายแต่งหญิงไปเที่ยวกัน กำลังลงไปแล้ว ฉันก็เลยไปดักรอหน้าลิฟต์ แล้วแกล้งว่าพวกนายเป็น..”

วิวพูด   “พอ..นายไม่ต้องพูดต่อ รู้ว่าคิดอะไร” ชัยยิ้ม

เมื่อถึงที่พักชัย บ้านเขาดูหรูหรามาก   “เชิญเลยครับ”

วิวถาม   “พ่อกับแม่นายละ”

ชัยตอบ  “ไม่อยู่ พวกท่านไปต่างประเทศ เห็นว่าจะไปสัก 2 อาทิตย์ จะอาบน้ำ หรือทำอะไรก็ได้ตามสบายเลย”

วิวพูด   “แค่ห้องนายก็พอ”

ชัยสั่งคนในบ้านให้นำอาหารไปที่ห้องนอนของเขา พวกเธอรับคำแล้วเดินเข้าครัวไป  เมื่อทุกคนกินอาหารว่าง อาบน้ำด้วยความอ่อนเพลียทั้ง  3  คนก็หลับไป แต่จริง ๆ แล้ววิวไม่ได้หลับ เขาลุกจากเตียงออกมาด้านนอก เปิดกระเป๋าดูด้านใน ในกระเป๋ามีกล่อง 1 ใบ กล่องปริศนาเหรอ เขาคิด เมื่อเห็นกล่องนี้ก็กลับนึกถึงเกมที่เคยเล่นกับพ่อเมื่อตอนเด็กที่เขาต้องถอดรหัสมัน เขายิ้มเล็กน้อยสายตาก็กวาดมองในกระเป๋า ในกระกระเป๋าได้มีทั้งจดหมายและเงินจำนวนหนึ่งมากพอดู เขาหยิบกล่องปริศนาออกมาดูแต่กล่องต้องใส่รหัสถึงเปิดออกได้ มันมีอะไรอยู่ด้านในกันแน่ แต่เขาไม่คิดจะเปิดกล่องในเวลานี้ เขาได้หยิบจดหมายที่อยู่ในกระเป๋าแกะมันอ่าน

ข้อความในจดหมาย

“วิวลูกรัก พ่อหวังเป็นอย่างยิ่งที่จะได้กอดลูกอีก แต่ตอนนี้กำลังมีภัยใหญ่หลวงที่พ่อไม่ควรเข้าไปเกี่ยวข้อง พ่อได้นำบางอย่างออกมามันอยู่ในกล่องปริศนา พ่อเชื่อว่ามันต้องสำคัญ พ่อไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร เพราะไม่มีเวลาที่จะอ่านหรือค้นหาความจริง แต่พ่อเชื่อว่าลูกจะหาคำตอบได้ในที่สุด พ่อได้ค้นพบศิลาแท่งหนึ่ง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ครบสมบูรณ์ มันต้องเกี่ยวข้องกับสิ่งที่พ่อมอบไว้ให้วิวแน่นอน พ่ออยากให้วิวหนีไปกับพี่เจมส์ อย่างน้อยเจ้าสิ่งนี้มันอาจจะช่วยให้ลูกและเจมส์หนีปลอดภัยได้ มันสามารถเป็นเครื่องต่อรองชีวิตลูกกับเจมส์ได้ พ่อได้โทรหาเพื่อนรัก ลุงสัน เขาจะพาลูกและเจมส์หนีออกจากประเทศไปหลบที่ปลอดภัย ลูกจงไปที่ท่าเรือ... ฝากบอกเจมส์ด้วย ว่าพ่อขอโทษ ขอโทษที่ปล่อยให้ทุกคนต้องตาย ขอโทษที่ปล่อยให้เวลาของเราเสียเปล่า ขอโทษที่ไม่ได้บอก รักด้วยปากตัวเอง ข้อร้องอย่าออกตามหาพ่อ พ่อเชื่อว่าพวกมันต้องออกตามหาลูกและเจมส์อย่างแน่นอน ถ้ามันรู้ว่าพ่อให้ของมันไม่ครบ ลูกจะถูกตามล่าด้วย พ่อรักลูกนะ (วันจันทร์สีแดง) " วิวเก็บจดหมายไว้ในกระเป๋า เขาสับสน จะทำอย่างไรดี เขาเดินไปที่ห้องนอน ปลุกพี่เจมส์

“พี่เจมส์เราต้องไปแล้ว”

ชัยพูด   “นายจะไปไหน”

วิวพูด   “ฉันขอยืมรถนายได้มั้ย”

ชัยตอบ   “ได้ซิ กุญแจแขวนอยู่นั้นไง”   เขาชี้ไปที่ประตู แล้วหลับต่อ วิวกับเจมส์เดินออกจากห้อง ขึ้นรถขับออกไป

เจมส์ถาม   “เราจะไปช่วยพ่อเธอมั้ย”

วิวเงียบไม่ตอบ เขายังคงขับรถไปต่อ มุ่งหน้าไปยังท่าเรือที่พ่อบอก เมื่อมาถึง เขาก็จอดรถไว้ แล้วเดินไปถามหาลุงสัน คนไหนคือลุงสันกันแต่ดูเหมือนลุงสันจะรอพวกเขาอยู่ ลุงสันไม่รีรอบอกให้พวกเขาขึ้นเรือที่จอดรออยู่

“มากันแล้วเหรอ ลุงนึกว่าพวกเธอจะไม่รอดแล้ว”

วิวพูด  “พ่อผม….”

ลุงพูด   “ฉันรู้เท่าที่พ่อของเธอให้รู้ก็เท่านั้น ที่เหลือไม่ของรู้มากไปกว่านี้ เมื่อมาถึงแล้วลงเรือซะ ลุงจะพาไปที่ปลอดภัย”

เจมส์พูด   “เราจะไปไหน ไม่ไปช่วยพ่อเธอเหรอ”

วิวหันหน้ามาทางเจมส์   “พี่เจมส์ พี่ต้องไป นี้คือคำสั่งของพ่อ พ่อฝากมาบอกว่า ขอโทษที่ปล่อยให้เวลามันเสียเปล่า อยากให้รู้ว่ารักนะ”

เจมส์ตกใจเขาน้ำตาคลอ

วิวพูดต่อ   “ผมไม่รู้ว่าคุณกับพ่อเป็นอะไรกัน แต่คำว่ารักพ่อไม่เคยพูดกับใครนอกจากผม คุณต้องเป็นคนพิเศษจริง ๆ ถึงได้รับมัน”

เจมส์พูด   “แต่ พี่ต้องการ...”

วิวตัดบท   “ผมจะหาทางช่วยพ่อเอง พ่ออยากให้พี่หนีไป”

เจมส์พูด   “ไม่ใช่พี่คนเดียวแน่ที่พ่อเธอให้หนี เราไปช่วย…."

วิวพูด   “พี่อยู่กับผมมันอันตราย พี่เชื่อผม….ไปเถอะ…อย่าทำให้พ่อต้องเป็นห่วงพี่ ผมเชื่อพวกมันจะไม่ทำร้ายพ่อแน่นอน”

เจมส์พูด   “เธอมั่นใจได้อย่างไร”

วิวพูด   “ในเมื่อมันยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ” วิวิเดินกลับไปที่รถ ทิ้งให้เจมส์ร้องไห้ เขาพยายามตามวิวแต่ก็ถูกลุงสันกับพวกจับตัวไว้

“ปล่อยผม บอกให้ปล่อยผมไง” พวกเขาปล่อยตัวเจมส์เมื่อวิวขับรถออกไป

“ลุงสันครับ ผมไม่เชื่อว่าศาสตราจารย์ให้ผมหนีไปคนเดียว เขาต้องให้วิวไปกับผมด้วย”

ลุงสันมองหน้าเจมส์   “ผมรู้”

เจมส์ตะคอกเสียงใส่ลุงสัน   “ลุงรู้แล้วทำไมไม่ห้ามเขาไว้”

ลุงสันถอนหายใจ   “วันที่ฉันรับสายของคิม ประโยชน์สุดท้ายก่อนเขาจะว่าสาย เขาบอกว่า ชะตาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ให้เขาเป็นผู้กำหนด”

เจมส์ร้องไห้   “อย่างนั้นชะตาผม ผมจะเป็นผู้....”

ไม่ทันผู้จบ เจมส์ก็สลบไปเพราะลุงสันได้ตีหลังเขาหนึ่งครั้ง

“ชะตานายฉันเป็นผู้กำหนด ขอโทษนะถ้าฉันปล่อยนายไป ฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย” แล้วร่างของเจมส์ก็ถูกอุ้มลงเรือมุ่งหน้าไปยังที่ลับ

วิวขับรถอย่างไร้จุดหมาย เขาขับไปเรื่อยอยู่ 3 วัน ยิ่งขับไปเรื่อย ๆ เส้นทางก็ยิ่งเป็นเส้นทางที่ไม่คุ้นเคย สุดท้ายรถก็หมดน้ำมัน เขาเก็บเอาสิ่งของสำคัญเดินเท้าต่อ ตั้งแต่เขาขับรถมาเกือบ 3 ชั่วโมง เส้นทางนี้ไม่มีรถผ่านเลย และหมู่บ้านก็ไม่มี เวลานี้ก็ใกล้จะมืด เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าป่า เพราะมันหน้าจะปลอดภัยกว่า เขาลัดเลาะไปตามแนวเขา ธรรมชาติที่นี่สวยงามมาก มีพื้นที่กว้าง ราบเรียบเขียวขจี ป่าไม้สวยงาม มีลำธารไหลผ่าน เขาเดินตามลำธารไปเพื่อหวังจะได้พบหมู่บ้าน พอได้หลบซ่อน เวลาผ่านไปวิวหยุดเดิน เขารู้สึกเหนื่อย ได้นั่งลงบนขอนไม้ หยิบน้ำขึ้นมาดื่ม ในใจก็คิดหาวิธีช่วยพ่อ เขาไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดี เพราะตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

“เจ้ารถบ้า จีพีเอสบ้าพาเรามาออกที่ไหนกัน”   เขานอนลงพิงขอนไม้มองท้องฟ้าสีฟ้าอมส้มที่พระอาทิตย์กำลังจะตก แล้วทันใดนั้นเขาก็คิดถึง คำในจดหมาย  “วันจันทร์สีแดง จริงซิ พ่อทิ้งรหัสเปิด กล่องปริศนาไว้นี้เอง”   เขาใช้เวลาไม่กี่นาที ก็ไขรหัสได้   “36230”   วิวหยิบกล่องปริศนาออกมา เขาใส่รหัส ได้เกิดแสงสีฟ้าจากกล่องลอดออกมาเมื่อกล่องเปิดออก เขาแน่ใจได้ว่ามันไม่เคยมีแสงก่อนหน้านี้แน่นอน เขาจึงตัดสินใจเปิดกล่อง เมื่อกล่องถูกเปิดแสงสว่างจ้าเกิดขึ้นนานพอสมควร มันทำให้วิวต้องหรี่ตาทัน อยู่ ๆ แผ่นดินก็เกิดไหว ปล่องภูเขาด้านหลังของเขาที่ห่างออกไป ก็เกิดมีควันดำพุ่งออกมา วิวจับแผ่นหินที่อยู่ในกล่อง ทิ้งทุกอย่างแล้ววิ่งหนี เพราะเขารู้ทันทีว่านี้คือสัญญาณของภูเขาไฟกำลังจะระเบิด

"ทำไมเราถึงซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้" ในมือก็กำหินไว้แน่น วิ่งสุดกำลัง