เมื่อก่อนเทพไทเคยคิดว่าแม่ของลูกควรต้องเป็นคนดีมีศีลธรรม แต่เมื่อได้ผู้หญิงแบบนี้มาเป็นคู่ชีวิตจริง ๆ กลับพบว่ามันช่างทำให้ชีวิตรักสุดแสนจืดชืดและน่าเบื่อ ต่อให้ภายนอกจะสร้างภาพเป็นคนรักครอบครัวอย่างไร แต่สิ่งไหนที่ไม่ใช่สันดานจริงสักวันหางมันก็ต้องโผล่ เขาจึงรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตคู่เต็มที…
 

ยิ่งลูกของเขาเกิดมาเป็นเด็กพิเศษมีพัฒนาการล่าช้าไม่สมวัย สิตาก็ยิ่งประคบประหงมลูกราวกับไข่ในหิน เธอทำทุกวิถีทางเพื่อให้พิชาสามารถใช้ชีวิตร่วมกับคนปกติได้ หากจะบอกว่าทุกลมหายใจของแม่อย่างสิตาล้วนมีแต่ลูกก็คงไม่ถือว่าเป็นคำกล่าวที่เกินจริงแต่ประการใด

ความจริงเทพไทไม่ได้อยากมีลูกเพราะเขาเป็นคนรักอิสระไม่ชอบมีบ่วงผูกมัดหรือต้องมานั่งแบกรับภาระใด ๆ หากไม่เพราะสิตาบังเอิญจับได้ว่าเขานอกใจแอบเลี้ยงน้องนักศึกษาเอาไว้นอกบ้าน เขาก็คงไม่ต้องใช้ท่าไม้ตายหลั่งข้างในเพื่อทำให้เธอท้อง ที่เทพไททำอย่างนี้ไม่ใช่ว่ารักสิตามากจนขาดเธอไม่ได้ แต่เป็นเพราะเขาทนไม่ได้ที่จะเป็นฝ่ายถูกบอกเลิก รวมถึงทนไม่ได้ถ้ามีใครหน้าไหนมาพูดว่าเขากับสิตาอยู่กันไม่ทันก้นหม้อข้าวจะดำ ผัวก็คบชู้ทำให้บ้านแตกสาแหรกขาด เรื่องน่าอับอายที่ทำให้ต้องเสียหน้าแบบนี้เขาจะยอมให้มันเกิดขึ้นไม่ได้โดยเด็ดขาด เขาทนไม่ได้หากภาพลักษณ์อันดีงามที่สั่งสมมาเนิ่นนานต้องถูกทำลายลงไป…

ถ้าไม่เป็นเพราะความหึงหวงของนักศึกษาคนนั้นที่แอบเอาเบอร์โทรศัพท์ของสิตาจากในมือถือตอนที่เขาไปนอนค้างด้วย ถ้าเด็กสาวคนนั้นไม่โทรไปประกาศตัวกับภรรยา ความลับมันก็จะยังคงเป็นความลับตลอดไป

ครั้นเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ในครั้งนั้นสิตาถึงกับบอกเลิกและขอแยกทางต่างคนต่างอยู่ แต่มีหรือที่เขาจะยอม…

ตอนนั้นเขาจำเป็นต้องมีเมียที่สามารถส่งเสริมให้ภาพลักษณ์ของตนเองดูดีเพราะเขาเรียนน้อยจบมาแค่วุฒิ ปวส. ในขณะที่สิตาเป็นถึงบัณฑิตเกียรตินิยมจบมาจากสถาบันที่มีชื่อเสียง เพื่อความก้าวหน้าและเป็นหน้าเป็นตายามออกสู่สังคม ที่สำคัญสิตาเป็นคนซื่อ เธอให้เกียรติ เธอเชื่อฟังและไว้วางใจในตัวเขา ด้วยเหตุนี้เทพไทจึงยอมลงทุนคุกเข่าอ้อนวอนทั้งน้ำตาจนกระทั่งสิตาใจอ่อนยอมให้อภัยเพราะเห็นว่าเป็นการกระทำผิดครั้งแรก…

“ถ้าวันหนึ่งแกไม่รักฉันแล้ว แกก็มาบอกเลิกกับฉันดี ๆ นะ เพราะสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือการถูกเมียน้อยระราน หากแกมาบอกดี ๆ ฉันก็จะจบกับแกดี ๆ เรื่องลูกเรื่องอื่นเราพูดคุยตกลงกันได้” ความที่สิตามีอายุมากกว่าเทพไทจึงมักเรียกขานคุยกันแบบเพื่อน สิตามีนิสัยใจกว้าง ไม่หยุมหยิม ไม่ขี้หึง สามารถเปิดอกพูดคุยได้ทุกเรื่องอย่างตรงไปตรงมา บางทีเทพไทก็มีความรู้สึกว่าสิตาเป็นเหมือนเพื่อนมากกว่าภรรยา

แม้สิตาจะเคยพูดเอาไว้ราวกับล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า แต่เรื่องมีชู้แล้วให้ยอมรับผิดอย่าได้ฝันไปเลย ใครยอมรับก็โง่สิ! เขาไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย ผู้ชายสมัยก่อนมีเมียเป็นโขยง ขนาดปู่เขาพ่อเขาก็ยังมีตั้งหลายเมีย ไหนจะเมียซุกเมียเก็บเมียชั่วคราวเมียแค่คืนเดียวอีก โอ๊ย! สารพัด! หากเขามีเมียแค่คนเดียวก็คงผ่าเหล่าผ่ากอกลายเป็นลูกไม้หล่นไกลต้นเสียชื่อวงศ์ตระกูลกันพอดี ในเมื่อเกิดมามีท่อนลำอันแข็งแกร่งเป็นอาวุธ เขาก็ต้องใช้ให้คุ้มค่าจะได้ไม่เสียเชิงชาย แถมแม่ทองของเขายังสนับสนุนเห็นดีเห็นงามคอยช่วยสับรางบรรดาสาว ๆ มาให้ตั้งแต่สมัยวัยละอ่อน หากไม่ได้แม่คอยสนับสนุนชี้แนะสั่งสอน เขาจะสามารถสะสมเลเวลเก็บค่าประสบการณ์มาได้อย่างไรขนาดนี้

ตั้งแต่เล็กจนโตแม่ทองไม่เคยสอนเทพไทว่าการมีชู้หรือการมีหลายเมียเป็นสิ่งไม่ดี แม่ไม่เคยสอนให้เขารักษาศีลห้า เพราะตัวของแม่เองก็เป็นเมียน้อยที่ได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นเมียหลวง เนื่องจากภรรยาคนแรกของพ่อทนรับสภาพสามคนผัวเมียไม่ไหวจึงได้หอบลูกเต้าเลิกรากับพ่อของเขาไป แม่มักเอ่ยชื่นชมพ่อที่เป็นบุรุษทรงเสน่ห์จนทำให้มีหญิงสาวมาติดพันปรนเปรออย่างมากมายอยู่เสมอ นอกจากพ่อจะเป็นผู้ชายที่พูดจาไพเราะคารมดีแล้ว เขายังเป็นคนที่เนี๊ยบและมีกลิ่นกายหอมสะอาดอยู่ตลอดเวลา น่าเสียดายที่พ่อตายจากไปตั้งแต่ลูกชายมีอายุแค่เพียงขวบเดียว ไม่เช่นนั้นเทพไทคงจะเป็นนักปฏิบัติที่ช่ำชองเจนจัดในสังเวียนรักยิ่งกว่านี้

ขนาดตอนพ่อตายมีผู้หญิงหลายคนมาร่วมแสดงความเสียใจในงานศพ แม่ทองของเขาก็ยังยิ้มและต้อนรับบรรดาอีหนูของพ่ออย่างหน้าชื่นตาบาน หากสิตาเป็นเมียที่ดีที่รักเขาอย่างจริงใจก็ควรยอมรับให้ได้อย่างที่แม่ของเขายอมรับพ่อเช่นเดียวกัน ไม่เช่นนั้นสิตาก็ไม่มีค่าคู่ควรที่จะเป็นเมียของเขาอีกต่อไป

“พ่อคะ… วันนี้ฝนตกหนักมากน้ำท่วมซอยค่ะ พ่อช่วยขี่มอเตอร์ไซด์ไปส่งหนูที่โรงเรียนได้ไหมคะ ?” พิชาลูกสาวคนเดียวของเทพไทกับสิตาเดินเข้ามาออดอ้อนปลุกเขาจากที่นอนแต่เช้า

“ปกติก็เห็นพวกเธอสองแม่ลูกสวมรองเท้าแตะลุยน้ำออกจากซอยไปโรงเรียนกันเองไม่ใช่เหรอ ในเมื่อไปกันเองได้เป็นสิบปี แล้วทำไมวันนี้ถึงเกิดง่อยเปลี้ยเสียขาขึ้นมาล่ะ ไปกันเองเลยไป๊! กูจะนอน!” เทพไทว่าแดกลูกสาวอย่างอารมณ์เสียที่พิชามาทำลายฝันดีแต่เช้า ทำเอาเด็กหญิงถึงกับยืนนิ่งอึ้งน้ำตาคลอเบ้า

“แกไม่คิดจะส่งลูกไปโรงเรียนก็พูดจาให้มันดี ๆ หน่อยสิ! เห็นไหมว่าลูกเสียใจ ถ้าแกไม่ใช่พ่อ! ไม่ได้อยู่ร่วมบ้านเดียวกัน ลูกก็คงไม่มาขอร้องแกหรอก” สิตาตวาดใส่สามีอย่างอดรนทนไม่ได้

“ก็คนมันง่วง… ที่สำคัญฉันไม่อยากเปียกไม่ชอบตากฝน เดี๋ยวเป็นหวัด” เขาร่ายยาวก่อนนอนพลิกหันหลังให้ลูกกับเมียอย่างตัดบท

“เออดีเนอะ! กลัวแต่ตัวเองจะไม่สบาย แต่ไม่เคยนึกห่วงลูกเมียเลย เห็นแก่ตัวได้โล่จริง ๆ” สิตาส่งเสียงค่อนขอดมองค้อนผู้เป็นสามีอย่างไม่พอใจ

“จะห่วงมันทำไม แค่มันเกิดมาไม่สมประกอบฉันก็อับอายคนจะแย่อยู่แล้ว ใครถามอะไรมันก็ตอบไม่ได้ มันพูดอะไรกับใครก็สื่อสารกับเขาไม่รู้เรื่อง ไม่น่าทำให้มันเกิดมาเลย ขายขี้หน้าจริง ๆ” ผู้เป็นสามีสวนกลับอย่างดุเดือด การมีอยู่ของพิชานับเป็นความอัปยศในชีวิตของเขาอย่างแท้จริง เทพไทคิดอย่างโมโหก่อนหลับตานอนต่ออย่างไม่สนใจสองแม่ลูก…