เมื่อเด็กหนุ่มนักเรียนนอกถูกไล่ออก ต้องกลับมาเมืองไทยและถูกพี่ชายดัดนิสัยให้กลายเป็นคนที่ดีขึ้น การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้นำมาซึ่งความรักที่เขาไม่เคยคิดจริงจังมาก่อน สุดท้ายแล้วชีวิตเด็กหนุ่มจะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางได้ เขาจะเลื่อกความรักหรือชีวิตที่อิสระ
บทที่ 3
ตอน roommate
ก่อนหน้านี้ 3 วัน
เปิดเทมอ ภาคที่ 1 นักศึกษาเข้าใหม่เริ่มปรับตัวและตารางการเรียนของตนได้ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตาเรียนกันอย่างตั้งใจ
เสียงออดมหาลัยดังขึ้น ประกาศเรียกชื่อ นายนทีศร จันทรา กรุณามาที่ห้องผู้อำนวยการด้วยคะ เธอพูดซ้ำถึง 3ครั้ง ซึ้งตอนนั้นนทีกำลังเรียนอยู่กับเพื่อนใหม่
“นที นายไปทำอะไรผิดมาเหรอ” รุ่งถามขึ้นชายหนุ่มผิวขาวปากแดงพูด
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“แล้วผอ.เรียกนายทำไมวะ”เมฆถามขึ้น เพื่อนอีกคนของนที
“ไม่รู้ดิ”
“นายนทีศร อาจารย์คิดว่าเธอสมควรไปพบท่าน ผอ.ได้แล้วนะ อย่ามัวคุยเล่นรบกวนเพื่อนคนอื่น”
ทั้งสามเงียบ แล้วนทีก็เดินออกจากห้องไป เขามุ่งหน้าไปยังตึกผู้อำนวยการด้วยใจที่หวั่น เขาอ่านป้ายชื่อ ผู้บริหารนายธนภัทร พงศ์สนุกุล เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
ก๊อก....ก๊อก........
เขาเปิดประตูเข้าห้องไป
“มาแล้วเหรอ”
“ครับ ผอ.มีอะไรหรือครับ”
“นี่จดหมาย ที่คุณขอยื่นเรื่องทำงานกลางคืนเลิกงานตีสอง ผมไม่อนุมัติ”
“แต่ ผอ.ครับ แม้ผมจะได้ทุนค่าเทมอที่นี่ แต่ผมก็ต้องกินต้องใช้นะครับ ไหนค่าอุปกรณ์นอกอีก ถ้าผมไม่ทำงานจะเอาที่ไหนใช้ละครับ”
“ผมมีข้อเสนอดีกว่านั้น ผมเห็นคะแนนสอบของคุณแล้ว ถือว่าเป็นเด็กเรียนเก่ง คะแนนสอบเข้าสูงที่สุดในสายวิศวะ”
“แล้ว ผอ.จะให้ผมทำอะไรครับ”
“เป็นติวเตอร์ให้น้องชายผม เขาจะย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับคุณ รูมเมตคนใหม่ ถึงอย่างไรห้องคุณก็ไม่มีรูมเมตอยู่แล้ว”
“หะ.....แล้ว”
“ผมมีเงินเดือนให้เดือนละ 20000 บาท แต่ผมมีข้อแม้และเงื่อนไข คุณต้องทำให้น้องชายของผมสอบผ่านขึ้นปีสองให้ได้ ทำอย่างไรก็ได้ให้เขาสอบผ่านขึ้นปีสองพร้อมกับพวกคุณให้ได้ หากคุณทำไม่ได้ ทุนปีหน้าคุณอาจต้องหาจ่ายเอง”
“ หะ....ผอ.ครับ.....จ้างอาจารย์ไม่ดีกว่าเหรอครับ”
“คุณไม่รู้นิสัยของเขา เอาเป็นว่า...อยู่กับเขาเดี๋ยวก็รู้ ผมอยากให้คุณสอนและดูแลคุมความประพฤติของเขาหน่อย อย่าให้เขาทำอะไรที่ก่อความวุ่นวายได้ ”
“สอนติวผมคิดว่าทำได้ แต่คุมความประพฤตินี่ซิ ผมจะทำยังไง”
“เรื่องนั้นผมจะคุยกับเขาเอง และแน่นอนเขาต้องต่อต้านคุณอยู่แล้ว แต่เขาคงไม่มีทางเลือกมากนัก ดีกว่าจะถูกส่งตัวไปค่ายทหารชายแดน ถ้าอยากรู้เรื่องของเขาก็ไปค้นหาตามข่าวซุบซิบเอาเอง แล้วจะรู้ว่าคุณต้องรับมือกับอะไร”
แล้ว ผอ.ก็ยื่นซองขาวให้นที “นี่คือเงินล่วงหน้า 20000 บาท”
นทีมองซองเงินที่วางอยู่ เขาคิดจะทำได้จริงเหรอ แต่ก็ยอมรับเงินดีกว่าออกไปทำงานเด็กเสิร์ฟ
“หวังว่าคุณจะทำหน้าที่ของคุณให้เต็มที่นะครับ”
นทีมองหน้าท่านผอ. ในใจก็คิด น้องชายเขาคงร้ายกาจหน้าดู
ผอ.ต้องทำขนาดนี้ ทำไมไม่ทำเองนะ
“ไปได้แล้วครับ”
“ออ. ครับ ผมขอตัวก่อนครับ” แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไป
เมื่อถึงเวลาช่วงเย็น ภัทรได้ขับรถมาจอดตรงหน้าร้าน love coffee เขาเปิดประตูร้านเข้ามา
“ทำไมวันนี้นายมาร้านฉันได้วะ”ทศหนุ่มหล่อหน้าตาคม สูงขาวหุ่นดีทักเพื่อนด้วยความแปลกใจ
เขามองไปรอบร้านที่มีนักศึกษา และคนทำงานต่างแวะเวียนเข้าร้านไม่ขาดสาย
“ร้านนายคนเยอะดีนี่ แบบนี้นายก็เหนื่อยแย่ซิ”
“ไม่เหนื่อยหรอก ฉันไม่ได้ทำคนเดียวสักหน่อยนายก็เห็นอยู่”ทศตอบ
เขามองในร้านมีเด็กเสิร์ฟ 1 คน และคนชง1คน แล้วพยักหน้ายิ้ม
“เอาเป็นว่านายมีอะไรหรือวะภัทร”
“ฉันมีเรื่องให้นายช่วยหน่อย”
“เรื่องอะไร”ทศมีสีหน้างง
“ฉันอยากให้นายช่วยเป็นติวเตอร์ให้น้องชายฉันหน่อยวะ”
“ให้สอนไอ้ดินจอมแสบของนายนี่นะ ... ขอบายวะเพื่อน ไม่อยากต่อยน้องนายปากแตกวะ”
“ไม่ใช่ไอ้ดิน แต่เป็นไอ้คราม”
“ลูกพี่ลูกน้องนาย”
“ใช่”
“ร้ายพอกัน คิดยังไงถึงจะให้ฉันสอน”
“ก็มันเรียนเอกภาษา คนที่จะสอนมันก็มีแต่นาย”
“ให้คนอื่นสอนมันก็ได้นี่หว่า คนที่จบเอกภาษาก็เยอะแยะ”
“แต่นายเก่งสุดในกลุ่มเพื่อนเรานี่หว่า....นะ ช่วยฉันหน่อย ถือว่าช่วยดัดนิสัยพวกมันด้วย”
“ฉันรู้ข่าวพวกมันแล้ว คงถูกไล่ออกมาละซิ”
“ตามข่าว แต่พวกมันบอกว่าไม่ได้เล่นยา แต่ผลตรวจก็ไม่มียาเสพติด มีแต่เหล้าและมั่วเรื่องอย่าว่า ฉันไม่อยากให้พวกมันต้องไปอยู่ค่ายทหารที่ชายแดน เลยต้องทำแบบนี้ แค่หนึ่งปี ที่พวกมันต้องพิสูจน์ตัวเองขึ้นปีสองให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ฉันก็ช่วยพวกมันไม่ได้แล้ว”
“บางที่ไปอยู่ค่ายทหารก็ดีเหมือนกันนะฉันว่า”
“สงสารมันวะ”
“นายก็เป็นแบบนี้...พวกนั้นถึงได้ใจ ไม่ยอมโตสักที....”
“นะ...ช่วยฉันสักครั้ง”
“ฉันจะช่วยแค่คนเดียว ถ้าสองคนคงไม่ไหว”
“อึม...นายช่วยติวให้ไอ้ครามมัน ส่วนไอ้ดินฉันให้คนอื่นจัดการแล้ว”
“ไม่รับปากว่าจะเอาอยู่”
“เค...แค่นายช่วยฉันก็ขอบคุณมากแล้ว”
เวลาปัจจุบัน
รุ่งเช้าวันใหม่ พี่ภัทรได้พาดินกับคราม ไปที่มหาลัย พวกเขารายงานตัวเสร็จ ก็เดินไปยังหอพักตามที่พี่บอก
“ให้ตายเถอะ แบบนี้ฉันตายแน่” ดินพูด
“เราทั้งคู่ตายแน่”
เมื่อมาถึงหอพัก หญิงสาวรูปร่างอ้วน เรียกพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะเดินเขาหอไป
“เด็กสองคนนั้นนะ”
ทั้งหันมองหน้าก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเธอ “มีอะไรหรือครับ” ดินถาม
“พวกน้องสองคนนี่ชั่งหล่อบาดใจเจ้มากเลยนะ”
ทั้งคู่ยิ้มเล็กน้อย “เจ้ก็สวยมาก ๆ ๆ ๆเลยครับ” ดินพูด
“ปากหวานนะเรา เอาเป็นว่า สุดหล่อคนไหนชื่อดิน”
“ผมเองครับ”
“นี่กุลแจห้อง นทีฝากไว้ให้”
“ขอบคุณครับ”
“นี่ของน้องคราม”
“เราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันเหรอครับ”
“เปล่านะ ฝ่ายปกครองแจ้งมาอย่างนั้น ว่าให้พวกน้องทั้งสองแยกกันอยู่ แต่ไม่ต้องกังวลไปห้องใกล้กัน คิดถึงกันก็ไปหากันได้”
“เจ้ ผมไม่คิดถึงมันหรอกนะ” ดินพูด
“แค่คิดก็สยองแล้ว”ครามเขย่าตัวขนลุก
“จ้าไม่คิดถึงก็ไม่คิดถึง ไปดูห้องเถอะ”
แล้วทั้งสองก็เดินขึ้นบันใดไปชั้น 3
“ดีนะอยู่ชั้นเดียวกันห่างกันแค่สี่ห้อง”ครามพูด
“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ พี่เราต้องใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่น”ดินพูด
“ ก็ดีกว่าไปอยู่ค่ายทหาร ทน ๆ หน่อย แค่หนึ่งปี เดียวพ่อกับคุณน้าก็ลืม” ครามพูด
“ก็หวังอย่างนั้น”
ทางด้านของนที
“อ้าวปอนทำไมวันนี้นายมากินข้าวที่ตึกวิศวะได้วะ” เมฆถาม
“ผมกำลังกลุ้มใจครับ”ปอนตอบ
“เหมือนไอ้นทีเลยเลยวะ”เมฆกับรุ่งหัวเราะ
“พวกแก่สองคนหยุดหัวเราะ ไม่ใช่เรื่องสนุกเลยนะ” นทีพูดขึ้น
“นายได้เงินเดือนเหมือนไอ้นทีไม่วะปอน”เมฆถาม
“ได้ครับ แต่ผมก็ไม่ภูมิใจเลยนะ ผมดูประวัติแล้วยากมาก ยากกว่าข้อสอบแพทย์อีก”
เพื่อนทั้งสามหัวเราะ
“นายนี่ในสมองคงมีแต่ตัวหนังสือ”เมฆพูด
“เอาเถอะ เราสองคนจะช่วยพวกนายสองคนเอง” รุ่งพูด
“กินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวมีเรียนอีก”เมฆพูดไปหัวเราะไปที่เห็นเพื่อนมีสีหน้ากังวล
เมื่อทุกคนเรียนเสร็จ เมฆขอตัวไปซ้อมดนตรีที่ชมรม
“แล้วเจอกันที่หอนะ”
นทีกับรุ่งพยักหน้าแล้วแยกย้ายกันกลับห้องระหว่างทางพวกเขาก็เจอปอนกำลังเดินกลับมาหอเช่นกัน
“กลับมากันแล้วหรือจ๊ะเด็ก ๆ” ผู้เฝ้าหอพูดขึ้น
“ครับพี่สา” ปอนพูด
“ออ. เพื่อนร่วมห้องมาแล้วนะ”
“ครับ”ทั้งสองมองหน้าแล้วถอนหายใจ
เมื่อถึงเวลาที่ต้องเจอ
รุ่งกลับเข้าห้องของตัวเอง ทางด้านของปอนเปิดประตูเข้าห้อง ครามนอนหลับอยู่บนเตียงของปอน เสื้อผ้าของเขาถูกยื้ออกมาจากกระเป๋าวางไว้ทั่วทั้งห้อง ปอนถอนหาย เขาเดินเข้าไปปลุก
“นี่นาย นี่มันเตียงผมนะ”
“แล้วไง”เขาพลิกตัวหันมาดูปอนที่ยืนมองเขาผ่านแวนตาที่หนาพอสมควร
“นายต้องเก็บเสื้อผ้าของนายจัดการเตียงนอนของนายให้เรียบร้อย”
“นายทำให้หน่อยไม่ได้เหรอ คิดเท่าไรว่ามา”
“ผมทำให้ก็ได้ นี่แหละนะลูกคนรวยทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แบบนี้จะรอดเหรอ” ปอนวางหนังสือเรียนที่โต๊ะ แล้วใช้เท้าหนีบเสื้อผ้าของครามขึ้นมาใส่ตระกล้า เขาทำไปพูดไปบ่นประชดประชันคราม
“พอรู้มั้ยเสื้อผ้าฉันราคาเท่าไร ช่วยทำดี ๆ กับมันหน่อย”
“ผมก็ทำดีอยู่นี่ไง”
“ใช้เท้าเก็บนี่นะดี....ไม่ต้องเลยฉันทำเอง”
แล้วครามก็ลุกเก็บเสื้อผ้าของตัวเองแขวนเข้าตู้และปูที่นอนของตัวเองปอนนั่งดูเข้าส่ายหัว
“นายไม่เคยปูผ้าปูที่นอนเหรอ”
“เคยซิแต่ฉันชอบแบบนี่”
ปอนมองผ้าปูที่ยับ มุมผ้าที่หลุดไม่เข้ามุม กองอยู่ตรงกลางที่นอน
“ตามใจนายแล้วกับ”
ปอนคุยกับครามเรื่องการอยู่ร่วมกันระหว่างเขากับคราม ครามนอนฟังแต่ก็ไม่ได้จริงจังที่จะสนใจเท่าไร
“ผมขอความร่วมมือ นี่ตารางเรียนของนาย ขอความกรุณาไปเรียนทุกคาบที่มีวิชาเรียน พรุ่งนี้เมื่อเรียนเสร็จผมจะพาไปหารุ่นพี่ที่จะสอนติวนาย”
“นายไม่ใช่คนที่จะสอนติวฉันเหรอ”
“นายเรียนแพทย์หรือเปล่าละ”
“นายเรียนแพทย์เหรอ เครียดแย่”
“ผมจะเครียดเพราะนายมากกว่า”
“ถ้าฉันไม่ทำตามที่นายบอกละ”
“อยากไปอยู่ค่ายทหารเหรอ”
ครามมองหน้าแล้วถอนหายใจ
“ออ..เลิกบุหรี่ด้วย” เขาจับซองบุหรี่ทิ้งถังไป
“พี่ภัทรนะพี่ภัทร” ครามบ่น
“แล้วเลิกบ่นด้วย จัดของให้เสร็จครับ” สีหน้าครามตอนนี้บ่งบอกถึงอาการเบื่ออย่างเห็นได้ชัด
ทางด้านของนที เมื่อเข้าห้องไป
“กลับมาแล้วเหรอ กว่าจะกลับมาได้” ดินพูด เขานั่งอยู่ที่เก้า ในมือก็ถือบุหรี่สูบมัน
นทีมองหน้าของดิน เขาจ้องมองใบหน้าที่หล่อเหล่าราวกับต้องมนต์สะกด
“นายจะจ้องฉันอีกนานมั้ย”ดินถาม
เขาได้สติขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปจับบุหรี่ที่กำลังจะเข้าปากของดินออกทันที
“ที่นี่ห้ามสูบบุหรี่”
“อย่างนั้นก็สูบด้านนอกได้”
นทีจับซองบุหรี่ ขยำมันแล้วโดนทิ้งถังขยะ
“นายทำอะไรของนาย”
“ฉันชื่อนที นายคงชื่อดินเป็นน้องของ ผอ.ซินะ”
“รู้ก็ดีแล้วนี่ ทำตัวดี ๆ กับฉันหน่อย”
“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นายต้องตื่นไปเรียนพร้อมกับฉัน ทุก ๆ วันตอนเย็นฉันจะติวทบทวนการเรียนให้นาย ตารางเรียนของนายจะเหมือนกับฉัน”
“ทำไมฉันต้องทำตามนายด้วย”
“ถ้าอยากไปอยู่ค่ายทหารก็ไม่ต้องทำตามฉัน นายมีเวลาปีหนึ่งที่จะชี้วัดว่านายจะไปอยู่ค่ายทหารสี่ปีหรือเป็นอิสระ”
“อย่าบอกว่าพี่ฉันให้นายมาคุมฉัน”
“ใช่ ..... ทีนี้ก็เก็บเสื้อผ้าของนายไว้ในตู้ให้เรียบร้อย นี่โต๊ะของนาย เตียงนอนนาย ตู้นาย จัดหนังสือของนายให้เรียบร้อย”
Hanna hb จบตอนที่3
โปรดติดตามตอนต่อไปคะ
ช่วงว่าง ๆ ๆ
“เป็นไงบ้างนทีทางนั้น”ปอนถาม
“หล่อวะ” นทีตอบ
“หล่อ ใครหล่อเหรอ” ปอนถามขึ้น
“ก็รูมเมตไง หล่อวะ”
“ของผมก็หล่อนะ นายจะรับไปเลี้ยงเพิ่มอีกสักคนมั้ย”
“คนเดียวก็เหลือกินแล้วเพื่อน”นทีตอบ
