บทที่ 30
ตอน เจ้าไม่เชื่อใจครอบครัว
“พวกเจ้าออกไปให้หมด” ฮ่องเต้พูด แล้วไต้กงกงและทหารนางกำนันทุกคนออกไปเหลือเพียงแต่ฮองเฮา องค์รัชทายาท องค์ชายสี่ และลู่เหลียน เขาเดินลงจากบัลลังก์
“เจ้ารู้หรือไม่ นางขัดคำสั่ง ซึ้งมีผลอาจทำให้นางเกิดอันตรายและงานที่ข้าสั่งให้องค์ชายทั้งสองไปทำอาจเกิดความเสี่ยง ข้าบอกผลที่จะเกิดต่อนางแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น นางก็ยังขัดคำสั่ง”
องค์ชายสี่พูด “เสด็จพ่อ พระชายาจำเป็นต้องขัดคำสั่ง เพราะลูกเป็นต้นเหตุของทุกอย่าง”
ฮ่องเต้พูด “เจ้ามีอะไรจะบอกข้าหรือไม่”
องค์ชายสี่เงียบ
ฮ่องเต้มองเขา แล้วหลับตาถอนหายใจ
“ตอนนี้ทุกคนที่อยู่ที่นี่เปรียบเสมือนครอบครัวของเจ้า เจ้าไม่คิดที่จะบอกความจริงต่อคนที่รักเจ้าห่วงเจ้าเลยหรือ”
ลู่เหลียนคิด ฮ่องเต้ทรงทำแบบนี้เพราะต้องการให้องค์ชายสี่บอกเขาด้วยตัวเอง อย่างนี้นี่เอง ทำไมถึงสั่งโบยเราช้าเหมือนจะรอบางอย่าง
“เจ้าไม่เชื่อใจครอบครัวอย่างนั้นเลยหรือ”
“ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร ลูกน้อมรับโทษนั้น”
ลู่เหลียนมองหน้าองค์ชายสี่ แล้วมองหน้าของฮ่องเต้
ตอนนี้ฮ่องเต้ ถอนหายใจ เขารู้ดีว่าองค์ชายสี่ยอมที่จะถูกโบยมากกว่ายอมบอกความจริงกับเขา
“ฝ่าบาท หากองค์ชายสี่ไม่สะดวกที่จะพูดก็อย่าบังคับเขาเลย โทษก็ลงแล้ว พอแค่นี้เถอะเพค่ะ หม่อมฉันขอ” ฮองเฮาพูด
“ได้....เจ้าทั้งสองรอดเพราะเราเห็นแก่ฮองเฮา” แล้วเขาก็เดินจากไปด้วยความโกรธ
“พวกเจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”
ทั้งสองลุกขึ้น “ขอบพระทัยฮองเฮา” ลู่เหลียนและองค์ชายสี่พูด
“มันเรื่องอะไรกัน เหตุใดถึงทำให้ฝ่าบาทกริ้วได้ขนาดนี้”
“เป็นความผิดของหม่อมฉันเองที่ไม่เชื่อฟังฝ่าบาท”
“เอาเถอะหากไม่สะดวกบอกข้าก็ไม่เป็นไร พวกเจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ”
“ขอบพระทัยฮองเฮาและเสด็จพี่”องค์ชายสี่พูด
“ไม่เป็นไร องค์ชายสามส่งคนมาบอกข้า ทางเดียวที่ช่วยได้ต้องให้เสด็จแม่ออกหน้าให้ พวกเจ้าไปเถอะ”
แล้วทุกคนก็กลับจวนของตน
ที่ห้องบรรทมฮ่องเต้
ฮองเฮาเดินมาที่ห้องของเขา ไต้กงกงเห็นอย่างนั้นจึงได้เดินออกจากห้องไป
“ถวายบังคับฝ่าบาท”
“เจ้าจะมาตำหนิเราอย่างนั้นหรือ”
“หามิได้เพค่ะ เพียงแต่หม่อมฉันไม่เข้าใจว่ามันเรื่องอะไรกัน”
“เราได้ล่วงรู้ความลับบางอย่างในตัวองค์ชายสี่ อันที่จริงข้าไม่ได้จะลงโทษลู่เหลียนจริง ๆ หรอกนะ แค่อยากบีบให้องค์ชายสี่พูดความจริงกับข้าในฐานะพ่อคนหนึ่ง แต่เขาก็ยอมที่จะรับโทษแทนนาง ทั้ง ๆ ที่บอกความจริงว่าทำไม ข้าก็จะไม่ลงโทษพวกเขา แต่เขายอมเจ็บตัวเพราะอะไร ไม่ไว้ใจพ่ออย่างข้าหรือ”
“ฝ่าบาท เหตุใดพระองค์ไม่ทรงถามไปตรง ๆ ละเพค่ะ”
“ช่างเถอะ ขนาดข้าลงโทษเขายังไม่บอก ถามตรง ๆ จะให้ถามอย่างไร หลายอย่าง หลายปีมานี้ข้าก็เอาแต่คิดว่าเขาต่อต้านข้ามาตลอด” เขาถอนหายใจ
“หม่อมฉันว่าให้เวลาเขาหน่อย หม่อมฉันรู้สึกได้ว่าองค์ชายสี่ดูอ่อนโอนขึ้น เขาดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจากก่อนมาก เมื่อเขาพร้อมเขาคงจะอธิบายทุกอย่างให้พระองค์ฟังเป็นแน่เพค่ะ”
“จริงอย่างที่เจ้าพูด”
