บทที่ 17
ตอน ขอบใจ
หว่านเอ่อร์เดินเข้ามาจับมือลู่เหลียน
“คุณหนูคะฝ่ามือท่านเลือดออกแล้ว เมื่อคืนท่านไปทำอะไรมาคะมีดถึงบาดมือท่านได้”
เมื่อองค์ชายได้ยินอย่างนั้นเขาคิด เมื่อคืนลู่เหลียนให้เขาดื่มเลือดด้วยวิธีไหนกัน เขาคิด หรือนาง แล้วเขาก็รีบเดินออกไปที่สวนหลังห้อง หน้าตาเขายังคงซีดเซียว
สาวใช้คนหนึ่งพูดขึ้น “องค์ชาย” เธอคำนับเขา แล้วทุกคนก็วางจอบเสียม คำนับเขา ลู่เหลียนเห็นอย่างนั้นเธอรีบเดินเข้าไปพยุงเขาทันที
“ท่านตื่นแล้วหรือ”
“จะให้ข้าหลับได้อย่างไร ในเมื่อพระชายากำลังเล่นจนข้าต้องตื่น”
เธอยิ้ม “หม่อมฉันเล่นที่ไหน ดูซิดอกไม้ในสวนของเราสวยไม่”
“สวนของเราหรือ”เขายิ้ม ก่อนที่จะจับมือของนางที่พันผ้าไว้ สีหน้าครุ่นคิด แววตาที่เศร้า ลู่เหลียนเห็นอย่างนั้นเธอได้พูดออกไปว่า
“หม่อมฉันไม่เป็นไร” ก่อนจะยิ้มให้เขา
แล้วเขาก็เดินออกจากนางไป หว่านเอ่อร์รีบเดินเข้ามาหานาง
“คุณหนูคะ ไม่ตามองค์ชายไปละคะ ดูท่าทางองค์ชายไม่ดีเลย”
“ออ. อย่างนั้นฝากสวนกับพวกเจ้าด้วย” แล้วเธอก็รีบเดินตามเขาไป เมื่อเธอเดินไปที่ห้อง เขากลับไม่อยู่ที่ห้อง
“ไปไหนของเขานะ” เธอรีบออกตามหา เจอเข้ากับองครักษ์ทั้งสอง พวกเขาคำนับพระชายา “พวกท่านเห็นองค์ชายหรือไม่”
“องค์ชายอยู่ห้องทรงงานขอรับ”
“ป่วยนะทำไมพวกท่านถึง.....ช่างเถอะ”
แล้วเธอก็เดินไปหาเขาที่ห้องทำงานทันที เมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องก็เห็นเขานั่งอ่านหนังสือที่เธอเขียนเสร็จแล้ว
“เจ้าทำมันได้ดี”
“แน่นอนนี่คือพรสวรรค์ของหม่อมฉัน.....ทำไมท่านไม่พักผ่อน”
“แค่สงสัยว่าเจ้าทำอย่างไรให้ข้าดื่มเลือดเจ้า แต่ตอนนี้ข้าพอจะเดาออกแล้ว” เขาเดินเข้าหานาง ด้วยสีหน้าที่เศร้า
“ขอบใจนะ และขอโทษที่ทำให้เจ้าเจ็บตัวตลอด”
“องค์ชาย หม่อมฉันเองก็ขอบคุณที่ท่านช่วยชีวิตไว้”
“นั่นเป็นเพราะเจ้าจะรับคมดาบแทนข้า ข้าคงทนไม่ได้”
เธอก้มหน้า ไม่กล้าสบตาเขา แม้ในใจของเธอตอนนี้อยากกอดเขาเหลือเกินแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ ท่องในใจว่าเราเป็นหญิงต้องระวังกริยา แล้วเธอก็คิดภาพการจูบแล้วก็ยิ้ม
“ลู่เหลียน ลู่เหลียน”เขาเรียก
“ห่า.....อะไรหรือ”
“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า”เธอเน้นเสียงสูง “เออ...หม่อมฉันพาท่านไปพักผ่อนจะดีกว่า”
เขาจับมือของเธอขึ้น เปิดผ้าพันแผลออก เขาจ้องมองแผลที่ยังสดอยู่
“เจ้าต้องเจ็บอีกมากแค่ไหน”
“องค์ชาย แผลแค่นี้หม่อมฉันไม่เจ็บหรอก แต่สิ่งที่ทำให้ข้าเจ็บก็คือท่าน ถ้าท่านเจ็บหรือทรมานหม่อมฉันเองก็รู้สึกเจ็บไปพร้อมกับท่าน หากท่านเศร้าหม่อมฉันก็รู้สึกเศร้า หากท่านกังวลหม่อมฉันก็รู้สึกกังวล” เธอเดินเข้ามากอดเขาอย่างอ่อนโยน องค์ชายกอดเธอกลับ
“กลัวแทบตาย กลัวท่านจะเป็นอะไรไป”
เขากอดเธอแน่นขึ้น “เจ้ารู้หรือไม่ เจ้าคือสตรีเพียงคนเดียวที่กล้าทำแบบนี้กับข้า”
ลู่เหลียนยิ้ม “แล้วท่านชอบไม่ละ” เธอดันตัวเองเพื่อมองหน้าเขา
“คิดว่าไงละ”
“หม่อมฉันว่าองค์ชายคงหลงเสน่ห์ ลู่เหลียนคนดีแล้วละ”
“เจ้านี่ หลงตัวเองที่สุดเลย” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะ
