ไป๋เซินเซินเปิดประตูห้องนอนเดินออกไป เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เมื่อเห็นแก้วน้ำวางอยู่บนโต๊ะ เธอจึงหยิบผงยาที่เตรียมเอาไว้ออกมาแล้วเทใส่ลงไปในแก้วน้ำอย่างไม่ลังเล หันไปมองห้องน้ำ ประตูยังคงปิดอยู่ ยังได้ยินเสียงน้ำไหล

“ทำอะไรน่ะ!” เว่ยเหลียนเหิงตะโกนขึ้นไล่หลัง แล้วจับมือเธอไว้

“ไม่ต้องตื่นตูมขนาดนั้น” ไป๋เซินเซินจับมือเขาออกด้วยท่าทีไม่อาทรร้อนใจ “ดูเหมือนว่าประธานเว่ยจะมีมุมที่ทำอะไรไม่ถูกอยู่เหมือนกันนะเนี่ย”

“อย่าท้าทายความอดทนของผม” เขาพูดด้วยสีหน้ามืดมน “ถ้าคุณอยากตาย ผมช่วยสงเคราะห์คุณได้ทุกเมื่อ”

“จริงเหรอ คุณอยากฆ่าฉันแล้วเหรอ” ไป๋เซินเซินมองเขาแล้วยิ้มอย่างขมขื่น “คุณไม่ฆ่าฉันหรอก เพราะฉันมีเรื่องสำคัญมากเกี่ยวกับคุณจะมาบอก”

ดวงตาของเขาเข้มขึ้น “อ้อ คิดจะขู่กันแล้ว”

“ถูกต้อง คืนนี้ฉันมาที่นี่เพื่อขู่คุณ” ไป๋เซินเซินเหลือบมองไปที่ประตูห้องน้ำอีกครั้ง “ถ้าไม่อยากให้คู่หมั้นคนสวยของคุณเห็นฉันอยู่ที่นี่ คุณก็ควรให้ความร่วมมือฉันหน่อยนะ ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น เธอแค่จะนอนหลับอย่างไร้กังวลหลังจากดื่มน้ำแก้วนี้”

เธอจ้องหน้าเขาตรงๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองไปเอาความกล้ามาจากไหน

“…” คราวนี้เป็นเธอเองที่เป็นฝ่ายแปลกใจ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้โกรธแล้ว ดูผ่อนคลายขึ้นด้วยซ้ำ

“ขอผมดูหน่อยสิว่าคุณจะข่มขู่ผมยังไง”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็รอดูได้เลย” ไม่รอฟังคำตอบ ไป๋เซินเซินก็หมุนตัวเดินกลับไปที่ห้องนอน

ไป๋เซินเซินล้มตัวนอนลงบนเตียง ฟังการเคลื่อนไหวภายนอกเงียบๆ ห้องนั่งเล่นอยู่ห่างจากห้องนอนพอสมควร นอกจากนี้ เสียงของพวกเขาก็เบามากจนเธอไม่ได้ยินว่าพวกเขากำลังพูดคุยอะไรกันอยู่ อันที่จริงก็ไม่ได้สนหรอกว่าพวกเขาจะคุยอะไรกัน

ประมาณสิบนาทีต่อมาประตูห้องนอนก็เปิดออกอีกครั้ง เว่ยเหลียนเหิงเดินเข้ามา ไป๋เซินเซินจึงลุกขึ้นจากเตียง มองเข้าไปในห้องนั่งเล่น เห็นตู้หนานซีนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา ดูเหมือนว่าเว่ยเหลียนเหิงจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

“ตามที่คุณต้องการ เธอหลับไปแล้ว ทีนี้ยังไงต่อ” เว่ยเหลียนเหิงถามด้วยสีหน้าเย็นชา สีหน้านั้นบอกว่าสิ่งที่เธอพยายามทำอยู่นั้นดูเด็กและไร้สาระในสายตาของเขามาก เขาก็แค่เล่นเกมเด็กเล่นนี้กับเธอเท่านั้นเอง

ไป๋เซินเซินเดินไปข้างหน้าและพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ฉันต้องการให้คุณยกเลิกงานแต่งงานของคุณกับตู้หนานซี”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปเลย

“ไป๋เซินเซิน คุณรีบออกไปจากที่นี่ดีกว่า ก่อนที่ผมจะโมโหเป็นครั้งที่สอง”

“ฉันจะพูดอีกครั้ง คุณต้องยกเลิกงานแต่งงานของคุณกับตู้หนานซี” สีหน้าของเธอจริงจังผิดปกติ ไม่มีรอยยิ้มเหมือนในตอนแรก

“จะให้ผมยกเลิกงานแต่ง?” เขาพูดอย่างอดทน “หรือว่าที่จริงแล้วคุณต้องการแต่งงานกับผมกันแน่ เราสองคนเคยนอนด้วยกัน คุณเลยอยากแต่งงานกับผมอย่างนั้นสิ คิดเหรอว่ามันเป็นไปได้?”

“คุณคิดมากไปแล้ว” เธอสบตาเขาและพูดอย่างหนักแน่นว่า “เว่ยเหลียนเหิง ฉันแค่ขอให้คุณไม่แต่งงานกับตู้หนานซี แต่ถ้าคุณไม่เห็นด้วยก็อย่ามาเสียใจภายหลังแล้วกัน”

เขาทำหน้าไม่แยแส “อ้อ งั้นเหรอ ไหนบอกมาทีสิว่าผมจะเสียใจยังไง”