หลังจากเว่ยเหลียนเหิงผละตัวออกไป ไป๋เซินเซินก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างคราบที่เขาทิ้งไว้บนตัว

การตกแต่งภายในห้องชุดนี้ประกอบด้วยโทนสีดำ สีขาวและสีเทา ดูเรียบง่าย แต่ทุกรายละเอียดเต็มไปด้วยความหรูหราฟุ่มเฟือย ขนาดภาพวาดฝาผนังก็มากกว่าเงินเดือนทั้งปีของคนธรรมดาแล้ว

เนื่องจากเป็นเพียงความสัมพันธ์ทางกายแบบไร้ข้อผูกมัด เธอจึงไม่ได้พยายามจะเข้าใจเบื้องหลังที่แท้จริงของเว่ยเหลียนเหิง รู้เพียงคร่าวๆ ว่าเขาทำธุรกิจและก็รวยมาก รวยมากจนไม่รู้จะเอาเงินไปผลาญที่ไหนถึงจะหมด ดังนั้นจึงเห็นได้ว่าห้องชุดขนาดสองร้อยตารางเมตรนี้ไม่ใช่ 'บ้าน' ที่แท้จริงของเขา แต่เป็นเพียงที่อยู่อาศัยธรรมดาที่เขามีไว้เพื่อมาหาความสำราญ

เมื่อกลับออกมาจากห้องน้ำ เธอเห็นเขายังคงนอนอยู่บนโซฟา นิ้วเรียวยาวคีบบุหรี่สูบ ดั้งจมูกที่สูงและเบ้าตาที่ลึกนั้นดูน่าหลงใหล

ไป๋เซินเซินยืนมองเขาเงียบๆ ราวกับถูกมนต์สะกด จากนั้นจึงเดินไปหาเขาด้วยความหลงใหล นั่งลงบนตัวเขา ได้กลิ่นมัสค์เย็นจางๆ บนร่างกายของเขา และอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบที่แก้มของเขาอย่างอ่อนโยน

เขาหันหน้ามาสบตากับเธอพอดี

"..."

สายตาของคนทั้งคู่สบกันครู่หนึ่ง อากาศโดยรอบดูเหมือนจะกลายเป็นน้ำแข็ง ชั่วขณะนั้น เธอไม่รู้จะพูดอย่างไรดี แต่ก็ยังยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน ทว่าใบหน้าเย็นชาของเขาไม่เปลี่ยนเลยตั้งแต่ต้นจนจบ และเขาก็เบือนหน้าหนีไปอย่างรวดเร็ว

การกระทำนี้ของเขาทำเธอหน้าชานิดหน่อย

ทันใดนั้นเขาก็เปิดปากพูดว่า "ไป๋เซินเซิน คุณเป็นผู้หญิงฉลาด คุณควรรู้ว่าการตกหลุมรักผมไม่ใช่เรื่องดี"

เธอชะงัก วินาทีถัดมาก็เข้าใจคำพูดของเขา จึงยืดหลังขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า "คุณเว่ย คุณเองก็เป็นคนฉลาดเหมือนกัน คงไม่คิดว่าการที่ฉันนอนกับคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันเพราะฉันเกิดความรู้สึกรักลึกซึ้งต่อคุณขึ้นมาหรอกใช่ไหม?”

"นั่นก็ไม่แน่หรอก" เขามองกลับมา "คุณไม่เคยได้ยินเรื่อง 'รักแรกพบ’ เหรอ?"

ได้ยินเช่นนั้น เธอก็อดยิ้มไม่ได้ "คุณเว่ย แม้ว่ารูปร่างหน้าตาและความร่ำรวยของคุณจะช่วยส่งเสริมให้คุณทะนงตัวได้ แต่ความทะนงตัวของคุณใช้กับผิดคนแล้ว สำหรับฉันแล้ว นี่มันไม่ได้มีความหมายอะไรเลย แล้วฉันจะปล่อยให้ความรู้สึกบริสุทธิ์นั้นเข้ามาแปดเปื้อนได้อย่างไร จริงไหม?”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เขาก็หัวเราะเสียงเย็นยิ่งกว่าเดิม "เอาล่ะ ตราบใดที่คุณเข้าใจความจริงนี้และปฏิบัติตัวตามกฎย่อมเป็นประโยชน์ต่อเราสองคน"

หลังจากนั้น เขาก็หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา หยิบบัตรธนาคารออกมาจากกองบัตรธนาคารหลายใบ และยัดมันเข้าไปในกางเกงในของเธอ "ฟังให้ดี อีกไม่นานผมจะแต่งงานแล้ว คืนนี้เป็นครั้งสุดท้ายของผมกับคุณ แต่ผมไม่นอนกับคุณฟรีๆ หรอกนะ ในบัตรนี้มีเงินอยู่ห้าแสนหยวน เอาไปซะและอย่ามารบกวนผมอีก”

เมื่อเผชิญกับการกระทำและคำพูดที่ดูถูกจากอีกฝ่าย ร่างกายของไป๋เซินเซินก็สั่นสะท้านเล็กน้อย

ต้องบอกว่า ณ เวลานี้ ตัวเธอที่จิตใจเข้มแข็งมาโดยตลอดถูกเขาทำให้ขายหน้าได้สำเร็จ

ความโกรธแล่นอยู่ในอก ไม่สามารถระงับมันไว้ได้ ไป๋เซินเซินหยิบบัตรธนาคารขึ้นมาและหักมันอย่างแรงต่อหน้าเขา จากนั้นก็โยนบัตรธนาคารที่ถูกหักทิ้งลงถังขยะ

“เว่ยเหลียนเหิง” ไป๋เซินเซินจ้องหน้าเขาเขม็ง สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธจัด “ถ้าคุณคิดว่าฉันมาที่นี่เพื่อขายตัวแล้วล่ะก็ คุณคิดผิดแล้ว เงินของคุณซื้อตัวฉันไม่ได้”

"อ้อ" เขามองเธอด้วยสีหน้าเย้ยหยัน "แล้วคุณคิดว่าตัวคุณมีค่าเท่าไหร่ ผมเพิ่มราคาให้ได้นะ ยังไงเสียคุณก็มีประสบการณ์ มีฝีมือและเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวพอตัว ผมพอใจมาก บางทีห้าแสนอาจน้อยไปหน่อย" ขณะที่พูด เขาก็สูบบุหรี่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แววตาของเขาไม่ปกปิดความดูถูกเหยียดหยามไว้แม้แต่น้อย ไป๋เซินเซินสูดหายใจเข้าลึกๆ บอกตัวเองให้ใจเย็น ถึงจะแพ้ ก็อย่าแพ้แบบไร้ศักดิ์ศรี!

"คุณเว่ย ตอนนี้เราต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ต่างคนต่างออกมาสนุกด้วยกัน ความสุขบางอย่างก็ไม่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันไป๋เซินเซินก็พอใจคุณมากเช่นกัน เพราะฉะนั้น สวัสดี ลาก่อน อย่าเจอกันอีกเลย!" พูดจบ เธอก็รีบสวมเสื้อผ้าและเดินออกไปที่ประตูพร้อมกับกระเป๋าในมือด้วยมาดนางพญา