เจ้าค่ะ คุณหนู บ่าวจะรีบไป!” หงเซี่ยกดความรู้สึกประหลาดใจ เอาไว้ก่อนที่นางจะรีบหยิบกระดาษที่คุณหนูวาดก่อนที่จะเดินอย่างรีบเร่งไปที่เรือนหมินซิ่ว

“พี่หง..พี่หงเซี่ย!..” เมื่อชุยอวี้เห็นหงเซี่ย ร่างกายของนางก็เกร็งขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาก็เบิกโตขึ้น

คุณหนูรองอาละวาดอีกแล้วหรือ?

จะโทษชุยอวี้ที่มีความคิดแบบนี้อยู่ในหัวไม่ได้หรอก! เพราะทุกครั้งหงเซี่ยมาหาคุณหนูใหญ่ที่เรือนก็ไม่เคยมีเรื่องดีๆ เลยสักครั้ง

“คุณหนูใหญ่อยู่ไหน? “"หงเซี่ยพยักหน้าทักทายนางแล้วถามกลับทันที

"ข้าง..ข้างใน! "

อาจเป็นเพราะหงเซี่ยดูเป็นคนเคร่งขรึม ชุยอวี้ถึงได้รู้สึกไม่สบายใจเวลาที่เจอกับนาง แต่ถ้าเทียบกับคุณหนูรองแล้ว พี่หงเซี่ยก็ยังดีกว่าหลายเท่านัก พอหงเซี่ยได้คำตอบที่ต้องการ นางก็เดินเข้าไปข้างในเรือน

"คารวะคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ " หงเซี่ยพูดอย่างสุภาพไม่เหมือนสาวใช้คนอื่นที่มักจะไม่ให้เกียรตินาง

“ลุกขึ้นเถอะ " หยิ่นหรูจูเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ผมยาวของนางยังเปียกอยู่เลยหญิงสาวใช้ผ้าฝ้ายผืนนุ่มซับเส้นผมตนเองให้แห้ง เดิมทีในฐานะคุณหนูใหญ่ของจวนจงหย่งโหว นางไม่จำเป็นต้องทำสิ่งเหล่านี้ด้วยตัวเอง แต่เป็นเพราะนางมีสาวใช้เพียงคนเดียวคือชุยอวี้ ดังนั้นงานในเรือนแทบทุกอย่างชุยอวี้จึงทำอยู่เพียงคนเดียว แม้แต่งานหยาบๆ อย่างเช่นกวาดลาน หรือต้มน้ำ ชุยอวี้ก็ต้องลงมือทำเอง หยิ่นหรูจูไม่อยากให้นางเหนื่อย นางจึงจัดการเรื่องส่วนตัวด้วยตัวเอง ไม่ว่าชุยอวี้จะห้ามปรามอย่างไร นางก็ไม่สนใจ

“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ นี่เป็นแบบเสื้อผ้าที่คุณหนูรองเป็นคนวาดวันนี้ ท่านลองดูเถิด!”หงเซี่ยก้มหัวพลางยื่นแผ่นกระดาษให้ หยิ่นหรูจูเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ นี่หยิ่นเจียวเป็นคนวาดหรือ? ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนอย่างหยิ่นเจียวจะสามารถนั่งนิ่งๆ แล้ววาดรูปออกมาภายในเวลาไม่กี่ชั่วยามได้

หยิ่นหรูจูเปิดรูปออกดู นางไม่ได้คาดหวังอะไรมากอยู่แล้ว แต่พอเห็นรูปแล้วนางก็อึ้งตะลึงไปเหมือนกับหงเซี่ยยามที่เห็นรูปนี้ในครั้งแรก นางประหลาดใจมาก แต่แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า หยิ่นเจียวเรียนวาดรูปด้วยหรือ?

ในความทรงจำของนาง หยิ่นเจียวไม่ได้เรียนฉิน หมากรุก วาดรูป คัดลายมือหรือแม้แต่บทกวีนางก็ไม่เคยเรียนเลย

แต่ก่อนหยิ่นหรูจูเองก็เคยคิดอยากจะเรียนสิ่งเหล่านี้เช่นกัน เพื่อที่บิดามารดาของนางจะได้รักใคร่เอ็นดูนางขึ้นมาบ้าง?

แต่แล้วนางก็สำนึกได้ว่าต่อให้นางเรียนดี เรียนเก่งแค่ไหน ทุกคนก็ยังสนใจแต่น้องสาวเจ้าปัญหาของนางคนนี้เสมอ

“คุณหนูรองพูดว่า ถ้าหากคุณหนูใหญ่ไม่ชอบใจตรงไหน นางจะแก้เปลี่ยนให้เจ้าค่ะ!"หงเซี่ยพูดแต่แล้วกลับไม่ได้ยินคำตอบของคุณหนูใหญ่นางจึงเงยหน้าขึ้นดู นางเห็นหยิ่นหรูจูมองกระดาษที่คุณหนูรองเป็นคนวาดแล้วนิ่งงันไป น้ำจากเรือนผมที่ยังเปียกอยู่หยดใส่กระดาษในมือของหญิงสาวหากนางยังไม่รู้สึกตัวแต่อย่างใด

รูม่านตาของหงเซี่ยหดตัวลงนางอยากแย่งเอากระดาษแผ่นนั้นกลับมา แต่นางก็อดใจไว้

“ถ้าคุณหนูใหญ่ไม่มีอะไรจะแก้ไขแล้ว ขอให้คืนกระดาษให้บ่าวด้วยเจ้าค่ะ บ่าวจะเอาไปให้สาวใช้ที่ห้องปักผ้า น้ำเสียงของหงเซี่ยมีริ้วรอยไม่พอใจจนทำให้หยิ่นหรูจูได้สติ ตอนนั้นเองนางถึงได้เห็นว่ารูปของหยิ่นเจียวเปียกน้ำไปบางส่วนแล้ว

"ขอโทษที!ข้าไม่มีอะไรจะแก้ไขแล้ว เจ้าเอาไปให้ห้องปักเถอะ "หยิ่นหรูจูรีบยื่นแผ่นกระดาษให้ นางรู้สึกหงุดหงิดจนต้องดุว่าตนเองเลินเล่ออยู่ในใจ ถ้าหยิ่นเจียวรู้นางจะเสียใจ เพราะนางใช้เวลาวาดอยู่นานทีเดียว!

เดี๋ยวก่อน! ทำไมนางจะเสียใจล่ะ? ปกติหากมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นนางคงได้แล่นมาอาละวาดที่เรือนหมินซิ่วแล้ว!

"บ่าวขอตัวก่อนเจ้าค่ะ " หงเซี่ยลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันทีไม่ได้อยู่รอให้หยิ่นหรูจูเอ่ยปากอนุญาตแต่อย่างไร

“พี่หง..ชุยอวี้เห็นหงเซี่ยออกมาจากห้อง นางกำลังจะเดินออกไปส่งหากหงเซี่ยกลับเดินจ้ำอ้าวรีบออกไปไม่สนใจนางเลยแม้แต่น้อย ชุยอวี้เกาหัว พี่หงเซี่ยเป็นอะไรไป กินยาผิดมาหรือไงกันนะ วันนี้นางดูทำตัวแปลกๆ

ระหว่างทางเดินกลับไปเรือนอี้ฉิง หงเซี่ยเห็นรูปบนกระดาษที่โดนน้ำเริ่มจะเลือนหายไป ดวงตาของนางก็มืดลง

เมื่อกลับมาถึงเรือนอี้ฉิง นางไม่ได้ไปหาคุณหนูรองในทันทีหากแต่กลับมายังห้องของนาง หยิบพู่กันขึ้นมาและเริ่มวาดรูปในกระดาษเปล่า

*****

"หงเซี่ย..เจ้ากลับมาแล้วหรือ? พี่สาวข้าว่าอย่างไรบ้าง?" ดวงตาของหยิ่นเจียวเป็นประกาย เมื่อเห็นสาวใช้ นางดูตื่นเต้นราวกับแมวน้อยที่รอเจ้าของอยู่หน้าบ้าน

"คุณหนูใหญ่ไม่ได้ว่าอะไรเจ้าค่ะ ข้าส่งรูปวาดให้ซิ่วเหนียงที่อยู่ห้องปักไปแล้วเจ้าค่ะ " หงเซี่ยแอบยกมุมปากขึ้นโดยที่ไม่มีใครเห็น นางเดินไปช่วยหยิ่นเจียวถอดเครื่องประดับออกจากศีรษะ

“ไม่ต้องช่วยหรอก ข้าทำเองได้!"หยิ่นเจียวไม่ค่อยคุ้นเคยกับการดูแลปรนนิบัติจากสาวใช้จำนวนมาก หากนางทำเองได้นางก็จะทำ หงเซี่ยไม่ได้ชะงักมือจากการช่วยเอาเครื่องประดับที่ผมออก นางเพียงแต่ปรายตาดูมือของหยิ่นเจียวที่ตอนนี้ถูกพันผ้าเอาไว้ หยิ่นเจียวยิ้มอย่างเขินอาย ..นี่เป็นเหตุผลที่นางทำอะไรเองไม่ได้แม้ว่าจะอยากทำสินะ!

หลังจากนั้นหงเซี่ยก็ค่อยๆ ถอดผ้าพันแผลที่รอบหัวของนางออก รอยฟกช้ำที่ดูน่ากลัวเมื่อวันก่อนตอนนี้เริ่มจางไปมากแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยว่ายาที่ใช้ทาจะมีประสิทธิภาพดีกว่ายาในสมัยปัจจุบันเสียอีก หรือว่า..น้ำมันทาผิวของจางมามาจะช่วยปรับสภาพฟื้นฟูผิวได้ด้วย? หยิ่นเจียวลูบหน้าผากมองเงาตนเองในกระจกทองเหลืองอย่างนึกสงสัย

หญิงสาวสวยในกระจกนั้นขมวดคิ้วตอบนาง ไม่นานนักนางสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกว่าตนเองกำลังถูกเปลื้องผ้าออก

“หงเซี่ย!เจ้าถอดเสื้อผ้าของข้าทำไม? " หยิ่นเจียวเอามือบังหน้าอก หน้าแดงท่าทางราวกับถูกอันธพาลลวนลาม

"คุณหนูต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านะเจ้าคะ! " น้ำเสียงของหงเซี่ยยังคงเรียบเฉย จนหยิ่นเจียวคิดสงสัยว่านางคิดมากเกินไปหรือเปล่า? หญิงสาวเกาหัว

ดูสิ..ข้าลืมอีกแล้ว ยุคโบราณแบบนี้ คุณหนูในห้องหอล้วนได้รับการปรนนิบัติจากบรรดาข้าทาสบริวารสินะ

"หงเซี่ย..ข้าทำเองได้ไม่ต้องรบกวนเจ้าหรอก "หยิ่นเจียวหัวเราะแห้งๆ สองสามที นางรับไม่ได้จริงๆ ที่จะให้ผู้อื่นอาบน้ำให้แบบนี้ ท่าทีของหงเซี่ยเปลี่ยนไปทันที

"คุณหนู..คุณหนูไม่ชอบบ่าวแล้วหรือเจ้าคะ เมื่อก่อนคุณหนูยังให้บ่าวรับใช้อาบน้ำให้ตลอด ตอนนี้คุณหนูไม่ยอมให้บ่าวปรนนิบัติแบบนี้..หงเซี่ยไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรผิด..พรุ่งนี้บ่าวจะเรียนฮูหยิน..ให้ฮูหยินส่งสาวใช้คนอื่นมาดูแลคุณหนูแทนหงเซี่ย! " หลังจากนางพูดจบนางก็ตีหน้าเศร้าเดินออกจากห้องไป

??????? หยิ่นเจียวสับสน นี่..ข้าทำอะไรผิดไปหรือ? ไม่ใช่ข้าไม่ชอบนางนะ

พอเห็นหงเซี่ยกำลังจะก้าวข้ามธรณีประตูไป นางก็รีบวิ่งตามไปทันที แต่ร่างกายนี้ช่างไม่เอาไหน เรี่ยวแรงแทบไม่มี เดินไปไม่กี่ก้าวก็ทำท่าจะสะดุดหกล้ม หยิ่นเจียวกัดฟัน พุ่งตัวไปกอดต้นขาสาวใช้เอาไว้ก่อนนที่นางจะก้าวพ้นธรณีประตู

"หงเซี่ย! เจ้าอย่าไป! " นางร้องอย่างน่าสงสาร

สาวใช้หลายคนที่กำลังทำงานบ้านอยู่นอกเรือน ต่างพากันหันมาดูเป็นตาเดียวกัน พอทุกคนเห็นภาพนั้นต่างก็พากันรีบก้มหน้างุดกันไปเลยทีเดียว

เอ่อ…นี่จะเป็นการสลับบทบาทกันมากเกินไปหรือเปล่า??

หยิ่นเจียวยิ้มเรี่ยราด ในขณะเดียวกันก็กอดต้นขาของหงเซี่ยแน่นขึ้น ความปรารถนาที่จะเอาตัวรอดของนางนับวันยิ่งหน้าไม่อายขึ้นทุกที!!

****************