“ข้าและพี่สาว หรือเจ้าคะ? หยิ่นเจียวชี้ตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ..นางจะต้องเข้าวังหรือ? นี่..นี่ออกจะตื่นเต้นเกินไปหน่อยแล้ว

"ไทเฮาเป็นผู้เรียกตัวเจ้าเข้าไปเอง..ท่านให้ความสำคัญกับเจ้ามาก เจ้าต้องเตรียมตัวให้ดีรู้ไหม?" ฮูหยินผู้เฒ่ากำชับ

“ท่านย่า! ขอข้าเข้าวังไปกับน้องรองด้วยได้ไหมเจ้าคะ? อี้เอ๋ออยากไปดูชมดูวังหลังบ้าง …” ดวงตาของถังหยุนอี้เป็นประกายอย่างคาดหวัง นางย่อตัวลงวางมือบนเข่าของฮูหยินผู้เฒ่า

“นี่..” ฮูหยินผู้เฒ่าลังเล แต่เป็นเพราะนางเป็นลูกหลานในตระกูลของตนเอง จึงหวังอยากให้นางได้ดี มีอนาคตยาวไกล แต่ไทเฮาทรงเรียกตัวแค่สองพี่น้องหยิ่นหรูจูกับหยิ่นเจียวสองคนเท่านั้น

ถังหยุนอี้เห็นความลังเลใจของฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว นางจึงกล่าวชักจูงต่อว่า “ท่านย่า ให้ข้าไปเป็นเพื่อนน้องรองเถิดนะเจ้าคะ หากข้าไม่ไปแล้วใครจะไปเป็นเพื่อนนาง ปกติแล้วข้ากับนางไปไหนก็ไปด้วยกันไม่เคยแยกจากกันเลยนะเจ้าคะ น้องรองเองก็อยากให้ข้าไปด้วยเช่นกัน " ถังหยุนอี้เหลือบมองหยิ่นเจียว นางตั้งใจจะให้หยิ่นเจียวขอร้องให้นาง

ถ้าเป็นหยิ่นเจียวคนเดิม..นางคงต้องขอร้องท่านย่าให้อย่างแน่นอน แต่นี่ไม่ใช่หยิ่นเจียวคนเดิมแล้ว..เมื่อหยิ่นเจียวรู้ว่านางเป็นตัวประกอบย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาตัวประกอบบทเล็กๆ อย่างหญิงชาเขียวผู้นี้มาต่อสู้กับขาใหญ่อย่างนางเอกใช่ไหม? พอนางคิดแบบนั้นจึงรีบตัดความสัมพันธ์กับคนผู้นี้จะดีกว่า

“เจ้าอย่าไปเลย! มันไม่เหมาะสมจริงๆ ที่ลูกพี่ลูกน้องจะตามข้าไปแบบนี้ เพราะในวังย่อมมีกฎเกณฑ์มากมายถ้าลูกพี่ลูกน้องเกิดไปมีปัญหากับผู้อื่นเข้า คนรับผิดชอบก็เป็นจวนจงหย่งโหวอยู่ดี อีกอย่างข้าก็มีพี่สาวไปด้วยอยู่แล้ว เจ้าไม่ต้องไปเป็นเพื่อนข้าหรอก "

ว่าแล้วนางก็โบกมือพร้อมกับฉีกยิ้มอย่างประจบประแจงให้หยิ่นหรูจู หากอีกฝ่ายกลับไม่ได้มองนางเลยด้วยซ้ำ

“จริงอย่างที่เจียวเจียวพูด..อี้เอ๋ออยู่กับข้านี่แหละดีแล้ว เจียวเจียวเจ้ากลับไปก็หายาแก้ฟกช้ำทาที่หน้าผากเสีย..จะได้หายไวๆ”

“เจ้าค่ะ ท่านย่า ถ้าเช่นนั้นข้าจะได้ไปเตรียมตัวกับพี่สาวก่อนน่ะเจ้าคะ " หยิ่นเจียวทำท่าลุกลี้ลุกลนเลียนแบบลักษณะนิสัยของเจ้าของร่างเดิม

“ไปเถอะ ๆ ย่ารู้ว่าเจ้านั่งเฉยๆ ไม่เป็นเหมือนผู้อื่นกับเขาหรอก ..ย่าผิดเองที่ให้เจ้ามาหาคนแก่อย่างย่า!!” ฮูหยินชราพูดพลางหัวเราะ

“ท่านย่า!ท่านยังไม่แก่เลยเจ้าค่ะ ท่านยังดูอ่อนเยาว์อยู่เลย!" หยิ่นเจียวแลบลิ้น นางพูดจายกยอคนเป็นน่ะ เพียงแต่ไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดเท่านั้นแหละ

“ย่ารู้แล้ว เอาละ ย่าจะให้มารดาของเจ้าเตรียมเสื้อผ้าให้นะ "ฮูหยินผู้เฒ่าตบหลังมือปลอบโยนนางเบาๆ ก่อนจะปล่อยให้นางกลับไป หลังจากที่หยิ่นเจียวหลุดพ้นออกมาได้ นางถอนหายใจอย่างโล่งอก เอามือตบหน้าอกเสียงดังก่อนที่จะใช้ราวบันไดที่ด้านข้างพยุงตัว หญิงสาวรู้สึกประหม่าแทบตาย อีกทั้งยังเจ็บที่ต้นขาอีกด้วย เพื่อเอาชนะความกลัวและตื่นผู้คน หยิ่นเจียวได้หยิกขาตัวเองซ้ำๆ หลายหน หากเป็นแบบนี้บ่อยๆ คาดว่าต้นขาของนางคงช้ำไปหมดเป็นแน่! หยิ่นหรูจูเดินผ่านนางไปอย่างไม่สนใจเพื่อที่จะไปยังเรือนของนาง

“พี่สาวๆ พี่ยังโกรธข้าอยู่อีกหรือ? "หยิ่นเจียวรีบเดินตามนางไป แค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงกับหอบเสียแล้ว หยิ่นหรูจูเหลือบมองผ้าพันแผลที่หน้าผากของนางก่อนที่จะพูดห้วนๆ ว่า

“ดูแลตัวเองให้ดีด้วย!"จากนั้นนางก็เดินผ่านไปอย่างไม่แยแส หยิ้นเจียวมองตามแผ่นหลังของพี่สาวแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปมา ในขณะที่หงเซี่ยมองอย่างไม่เข้าใจ

“หงเซี่ย ..พี่สาวข้าเป็นห่วงข้า นั่นหมายถึงว่า นางยกโทษให้ข้าแล้ว..จริงไหม? " หยิ่นเจียวยิ้มอย่างดีใจรอยยิ้มนี้ช่างเจิดจ้าราวกับดวงตะวันดูแล้วบาดตาหงเซี่ยเหลือเกิน

“เจ้าค่ะ!”หงเซี่ยสนองตอบอย่างลืมตัว นางไม่รู้ว่าทำไมตนเองจึงได้รับคำอย่างเชื่อฟังแบบนั้น หยิ่นเจียวฮัมเพลงในลำคอ นางเป็นคนมองโลกในแง่ดี อีกไม่ช้านางจะปรับตัวได้ หญิงสาวเดินเข้าไปในเรือน เห็นชายร่างสูงยืนหันหลังให้ ผมเขาถูกรวบขึ้นมีปิ่นปักเอาไว้ ลมพัดมาเบาๆ จนทำให้ชายเสื้อเขาปลิวขึ้นมา หยิ่นเจียวถึงกลับกลั้นลมหายใจ เห็นแค่เพียงด้านหลังยังชวนให้ใจสั่นถึงเพียงนี้ ชายคนนั้นหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเสียดสีของอาภรณ์ หยิ่นเจียวเห็นหน้าเขาชัดๆ นางถึงกลับตกตะลึงไปจนพูดไม่ออก คนผู้นั้นใส่ชุดสีขาวนวล รูปร่างผอมสูงราวกับต้นจือหลัน เขาก้าวเดินช้าๆ ท่วงท่าสง่างามดูราวกับภาพวาด แต่แล้วเมื่อเขาเปิดปากออกมากลับทำลายฟองสบู่สีชมพูของหยิ่นเจียวแตกไปในพริบตา

“หยิ่นเจียว! ทำไมเจ้าจึงเป็นสตรีที่ไร้จรรยาเยี่ยงนี้!"คนผู้นั้นเม้มปาก ดวงตาส่อแววรังเกียจอย่างเต็มเปี่ยม

?????? ข้าทำอะไรหรือ?

“คุณชายใหญ่!” หงเซี่ยเดินไปคารวะผู้ชายคนนั้น พร้อมเรียกชื่อ ไม่รู้ว่าเป็นเจตนาของนางที่กำลังบอกใบ้หยิ่นเจียวอยู่หรือเปล่า?

หญิงสาวได้สติขึ้นมาทันที คนผู้นี้น่าจะเป็นพี่ชายของนาง เขาเป็นคนเดียวในตระกูลที่ทำดีกับนางเอกในเรื่องนี้

“พี่ใหญ่..ท่านพูดถึงเรื่องอะไรหรือ? " หยิ่นเจียวถามเสียงอ่อน ก้มหน้าลงอย่างไม่รู้ตัว หยิ่นอี้เฉินนิ่งงันไป เขาคิดจะตำหนินางให้ใหญ่โต หากเป็นเมื่อก่อนหยิ่นเจียวผู้นี้คงทำท่ายโสพร้อมต่อปากต่อคำกับเขาอย่างไม่ลดละ เพียงแต่เขาไม่ได้คาดว่า ..นางจะเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลปานนี้ จนโทสะเขาแทบละลายไปหมด

หยิ่นอี้เฉินส่ายหน้า เขาคงสติเพี้ยนไปแล้ว หญิงเจ้าเล่ห์ผู้นี้คงคิดอุบายของนางขึ้นมาใหม่ล่ะสิ! นางคิดจะปัดความผิดทิ้งงั้นหรือ?

“ไม่ต้องมาทำเป็นเสแสร้ง เจ้าไปส่งจดหมายแบบนี้ที่สำนักศึกษาเย่วหลินได้อย่างไรกัน เจ้าช่างไม่มีความเป็นกุลสตรี ไร้ซึ่งจรรยาหญิง ช่างน่าอับอายยิ่งนัก! “ หยิ่นอี้เฉินโยนแผ่นกระดาษลงพื้นต่อหน้านาง

หยิ่นเจียวทรุดตัวลงนั่งยองๆ อย่างแปลกใจ หญิงสาวหยิบกระดาษสองสามแผ่นขึ้นมาดู เมื่อเห็นเนื้อหาในจดหมายนางถึงกับหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

นี่เป็นจดหมายเกี้ยวพาราสีพรรณนาความรักความคิดถึงที่มีต่อชายหนุ่มนี่!!

ข้าเต็มใจที่จะเป็นวิหคที่โบยบินในท้องนภา นำความคิดถึงยากที่จะพรรณนามาสู่ท่าน ..ผู้เป็นที่รักของข้า!!

เจ้าของร่างเดิมเขียนจดหมายฝากรักด้วยบทกวีโบราณที่นางเอามาดัดแปลงแก้ใหม่บางส่วน

เหตุผลที่ทำให้เจ้าของร่างเดิมต้องตกไปในหลุมไฟ ส่วนหนึ่งก็มาจากพฤติกรรมของนางนั่นเอง การเขียนจดหมายรักแบบนี้เป็นเรื่องต้องห้ามในสมัยโบราณแม้กระทั่งปัจจุบัน ผู้หญิงก็ยังไม่สื่อสารบอกความนัยอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้เลย การแสดงออกของเจ้าของร่างเดิมออกจะ…ดูไร้รสนิยมไปหน่อยไหม? จะไม่ให้ผู้คนในสมัยนี้ตกอกตกใจกันได้อย่างไร?

"เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวไหม? ทำให้จวนตระกูลจงหย่งโหวอับอายขายขี้หน้าแบบนี้ ไหนจะสำนักศึกษาเย่วหลินอีกล่ะ?"

ที่นั่นมีแต่ลูกขุนนาง ชนชั้นสูง เจ้าอยากโดนผู้คนติฉินนินทาลำพังแค่ตัวเจ้าก็แล้วไปเถอะ! แต่นี่กลับลากวงศ์ตระกูลลงน้ำโสโครกไปด้วย..ข้าเหลือจะทนกับเจ้าแล้ว!! “

ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งโกรธ น้องสาวผู้นี้มักทำเรื่องให้เขาอารมร์เสียอยู่ตลอด บิดามารดาเองก็ลำเอียง เขาดุด่านางขนาดนี้ นางคงไม่แคล้ววิ่งไปฟ้องมารดาอีกอย่างแน่นอน เขาคงโดนท่านแม่ลงโทษอีก แต่นั่นแหละ! เขาทนต่อไปไหวอีกแล้ว!!

******