ในอดีตที่ผ่านมาการมาหาหยินหรูจูที่หมินซิ่วแบบนี้คือการมา “ดูแล” พี่สาวภายใต้หน้ากากของความห่วงใย จึงเป็นธรรมดาอยู่เองที่ชุยอวี้เห็นแล้วจะเสียวสันหลังวาบจนต้องคุกเข่าโขกหัวให้นางแบบนี้

ทุกคร้้งที่หยิ่นเจียวมาหาพี่สาวนางด้วยความ “ห่วงใย"แบบนี้ นางจะโยนข้าวของ ทุบตีสาวใช้ แม้กระทั่งใช้แส้เป็นอาวุธเฆี่ยนตีบ่าวรับใช้ สาเหตุก็เป็นเพราะพี่สาวของนางไม่ยอมสั่งสอนบ่าวรับใช้ นางจึงจำเป็นจะต้องลงมือสั่งสอนเอง หลังจากที่นางได้ทำการ “ดูแล”แล้ว นางจะวิ่งไปรายงานต่อฮูหยินจวนจงหย่งโหว แม้ว่าฮูหยินจะไม่ได้เอ่ยปากว่ากล่าวลูกสาวคนโตแต่อย่างใด แต่คุณหนูใหญ่ย่อมไม่พอใจพฤติกรรมของคุณหนูรองมากขึ้นเรื่อยๆ นานวันเข้าฮูหยินและคุณหนูใหญ่ก็แตกแยกกันมากขึ้น คุณหนูใหญ่ที่เศร้าเสียใจจึงกลายเป็นเงียบขรึมลงทุกวัน นางไม่ยินดียินร้ายหรือโหยหาความอบอุ่นในครอบครัวอีกต่อไป

การกระทำของหยิ่นเจียวทำให้สาวใช้ในเรือนหมินซิ่วไม่พอใจเป็นอย่างมาก ถึงกับไม่มีใครอยากมารับใช้คุณหนูใหญ่อีกต่อไปเพราะกลัวว่าจะโดนคุณหนูรองเล่นงานนั่นเอง ด้วยเหตุนี้ในเรือนหมินซิ่วจึงมีแค่ชุยอวี้กับบ่าวชราที่ทำงานใช้แรงงานอยู่ข้างกายเท่านั้น

แม้ว่านายหญิงจะย้ายผู้คนออกไปไม่กี่คนหากแต่เมื่อคุณหนูรองรู้เข้า นางจะรีบวิ่งไปหามารดาอ้างว่านางมีสาวใช้ไม่พอเพื่อที่จะได้นำสาวใช้กลับไปที่เรือนนาง จนคุณหนูใหญ่ปฏิเสธที่จะรับบ่าวเข้ามาเพิ่มในเรือนอีกเพื่อตัดปัญหานี้ออกไป

หยิ่นเจียวถึงกลับตกตะลึงเมื่อเห็นฉากนี้ตรงหน้า หญิงสาวมาจากศตวรรษที่21แล้ว นางไม่เคยเห็นผู้คนที่คุกเข่านั่งโขกหัวขออภัยแบบนี้มาก่อนนอกจากละครในทีวีเท่านั้น

“ไม่ๆ ..ข้าแค่มาเยี่ยมเท่านั้น ไม่ได้มาสร้างปัญหา…”

“ชุยอวี้!ลุกขึ้น! " น้ำเสียงที่เย็นชาดังขึ้น และแล้ว..หยิ่นเจียวก็ได้เห็น นางเอกของเรื่องนี้ หญิงสาวผู้นั้นมีท่าทางเย็นชา นัยตาฉายแววรังเกียจมาที่นางอย่างไม่ปิดบัง…นี่..นางเอกของเรื่องนี้สินะ ช่างดูมีรัศมีของนางเอกส่องประกายแวววาว จนทำให้ตาพร่าเลือนเลยทีเดียว

แต่หยิ่นเจียวก็อดหงุดหงิดไม่ได้

นางมาเพื่อแสดงความขอบคุณนะไม่ได้ตั้งใจจะมาหาเรื่องกับใคร!ทำไมนางเอกถึงได้เข้าใจนางผิดไปถึงขนาดนี้นะ

“พี่สาว..ข้าไม่ได้มาหาเรื่องอะไร? ข้าเพียงแต่อยากมาขอบคุณที่พี่ได้ช่วยข้าในวันนั้น!! " น้ำเสียงของหยิ่นเจียวเต็มไปด้วยความกังวลใจ

ชุยอวี้มองนางอย่างตะลึงพรึงเพริด เมื่อสักครู่นางได้ยินคุณหนูรองเรียกคุณหนูใหญ่ว่า พี่สาวหรือ? นางหูฝาดไปหรือเปล่า?

ใช่ๆๆ นางคงหูฝาดประสาทหลอนไปแล้ว

หยิ่นหรูจูก็ประหลาดใจเช่นกัน เมื่อได้ยินเสียงน้องสาวที่อ่อนโยนและออดอ้อนเช่นนี้ เมื่อเหลือบตาดูน้องสาวที่อยู่ตรงหน้าก็เห็นใบหน้าเล็กๆ ที่ซีดเซียว ขาวเผือดไร้สีเลือด ผ้าพันแผลที่พันรอบศีรษะทำให้นางดูน่าเวทนาขึ้นอีกมาก

อาจเป็นเพราะนางเกิดทีหลัง ร่างกายจึงไม่แข็งแรงรูปร่างก็บางราวกับจะปลิวลม นัยน์ตาของหยิ่นเจียวคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ดูมีแววจริงใจอย่างเต็มเปี่ยม เหมือนว่า..นางอยากให้พี่สาวคนนี้ยกโทษให้นางจริงๆ

“คุณหนูใหญ่ " ชุยอวี้ส่งเสียงเรียกเบาๆ เมื่อเห็นว่าคุณหนูของนางยืนนิ่งไม่ไหวติง ราวกับเหม่อลอย หลังจากที่หยิ่นหรูจูได้สติคืนมา นางก็เม้มปาก หัวเราะเยาะตนเองในใจ นางถูกน้องสาวเจ้าเล่ห์หลอกเข้าให้อีกครั้งแล้ว!

“ถ้าเจ้าต้องการขอบคุณข้า..ข้ารับรู้แล้ว เจ้ากลับไปเถอะ ชุยอวี้ส่งแขก! "

ว่าแล้วนางก็หันหลังเดินเข้าห้องไป ไม่หันมามองหยิ่นเจียวอีกเลย

”พี่สาว..ข้า .."หยิ่นเจียวเดินตาม อยากกล่าววาจาเพิ่ม หากชุยอวี้กลับหยุดนางเอาไว้ หญิงสาวรู้ว่านางเอกไม่ได้ยินดีกับคำขอบคุณของนางแม้แต่น้อย แถมยังจะเกลียดน้ำหน้านางมากขึ้นไปอีก

“คุณหนูรองอย่าเข้าไปเลยเจ้าค่ะ! “ ชุยอวี้อ้อนวอน แม้ว่านางจะกลัวว่าหยิ่นเจียวจะทุบตีนาง หากแต่นางก็ไม่อาจปล่อยคุณหนูรองเข้าไปหาเรื่องรังแกคุณหนูใหญ่ได้

“ก็ได้..ไว้ข้าจะมาหาพี่สาว วันหลัง! " หยิ่นเจียวเดินออกไปอย่างเศร้าใจ

*****

หลังจากที่ชุยอวี้เข้ามาในห้อง นางเห็นคุณหนูใหญ่ กำลังก้มมองของบางอย่างในมืออยู่อย่างเลื่อนลอย ของที่อยู่ในฝ่ามือของนางนั้นเป็นฟางเส้นแบนๆ ดูเก่าจนเปลี่ยนเป็นสีเหลืองแล้ว ยามที่คุณหนูมาถึงจวนจงหย่งโหวใหม่ๆ นางเก็บฟางแบนๆนี้ไว้ในหีบราวกับเป็นของล้ำค่า แรกๆ นางมักจะเอาของสิ่งนี้ออกมาดูบ่อยครั้งแล้วร้องไห้อย่างเงียบๆ คุณหนูของนางไม่เคยร้องไห้เสียงดังเลย นางมักจะร้องไห้แบบไม่มีเสียงเสมอ ทำให้ดูแล้วทั้งน่าสงสารทั้งชวนเวทนา หลังๆ นางก็ไม่ค่อยเอาออกมาดูอีก แต่ว่า..ทำไมวันนี้ถึงได้หยิบมาดูอีกนะ?

“คุณหนูดื่มชาดอกเบญจมาศดับร้อนก่อนเจ้าค่ะ " ชุยอวี้เทน้ำชาให้นางแล้วจึงเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ

หยิ่นหรูจูลูบไล้ของสิ่งนั้นเบาๆ ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไป ถึงวันแรกที่นางกลับมาที่จวนจงหย่งโหว นางเห็นหยิ่นเจียวที่ขาวผ่องราวกับตุ๊กตากระเบื้อง นางอดไม่ได้ที่จะหลงรักเด็กน้อยผู้นั้น หยิ่นหรูจูเคยเห็นรูปวาดเด็กน้อยที่สวยงามในภาพวาดมาก่อน ตอนนี้ตุ๊กตาที่แสนสวยบอบบางในภาพวาดนั้นเป็นน้องสาวของนางจริงๆ ทำไมนางจะไม่ชอบล่ะ? นางคิดอยากจะให้ของขวัญแก่น้องสาวผู้น่ารักของนางคนนี้

นางจึงหยิบตั๊กแตนสานที่ท่านปู่ทำให้นางมอบแก่น้องสาว แต่หยิ่นเจียวกลับปัดมันทิ้งพื้นแล้วเหยียบมันหลายครั้ง จนพังยับเยินจากนั้นก็หันหลังวิ่งกลับไปหาหลี่อวี้เหยียน เด็กน้อยร้องไห้ พูดกับมารดาว่า หยิ่นหรูจูดูถูกนาง ให้ของขวัญไร้ค่าเช่นนี้กับนางได้อย่างไร?

นางพูดว่าน่าเกลียด! ตอนนั้นหยิ่นหรูจูเพิ่งมาถึงใส่เสื้อผ้าขาดวิ่น เด็กน้อยทำงานในไร่ตลอดทั้งปี ผิวจึงคล้ำแดดเล็กน้อย ..

นางยืนอยู่คนเดียว มองเด็กน้อยน่ารักผู้นั้นมีญาติๆ รุมล้อมรอบกาย มีใครบางคนชี้ไปที่ตั๊กแตนสานที่พังยับเยินอยู่ที่พื้น

“เจียวเจียวไม่ชอบของขยะแบบนี้ต่อไปไม่ต้องเอามาให้นางอีก "

เมื่อหยิ่นหรูจูได้ยิน นางจึงค่อยๆ หยิบตั๊กแตกสานที่พังแล้วขึ้นมาอย่างทะนุถนอม นี่ไม่ใช่ขยะ.. นี่เป็นความรักของท่านปู่ที่มีต่อนาง แม้ว่าครอบครัวจะยากจน หากท่านปู่ก็ไม่เคยปล่อยให้นางได้หิวโหย ทั้งเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มก็จัดหามาให้นาง ท่านปู่มักจะพูดว่าไม่หิวและให้นางกินเยอะๆ แต่นับวันท่านปู่ก็ผอมลงเรื่อยๆ เมื่อท่านปู่รู้ว่านางอิจฉาเพื่อนที่มีของเล่น ท่านปู่จึงสานตั๊กแตนตัวน้อยนี้ให้นางเล่นแต่ตอนนี้มันพังแล้ว..ส่วนท่านปู่ก็ไม่อยู่สานตั๊กแตนให้นางอีกแล้ว…

พอคิดถึงเรื่องนี้หยิ่นหรูจูก็ร้องไห้น้ำตาไหลพรากออกมาอย่างเสียใจ กลับกลายเป็นว่าไปดึงดูดความสนใจจากคนเหล่านั้นเข้า

“มันก็เป็นเพียงแค่ตั๊กแตนสานธรรมดาๆ ไม่ใช่หรือ? ต่อไปจะซื้ออีกสักกี่สิบกี่ร้อยตัวก็ย่อมได้ จะร้องไห้ทำไม? "หลี่อวี้เหยียนเห็นเป็นเรื่องไร้สาระ นางพูดแล้วก็หันมาเกลี้ยกล่อมหยิ่นเจียวเบาๆ ตั้งแต่นั้นมาหยิ่นหรูจูก็ไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าพวกเขาอีกเลย นางรู้ว่าร้องไห้ไปก็ไม่มีใครสงสาร

แต่ถ้าหากเป็นน้องสาวของนางละก็..ย่อมแตกต่างจากนางอย่างสิ้นเชิง

*************

หยิ่นเจียวเดินไปได้ไม่ไกลมากนัก ก่อนที่จะมีสาวใช้ข้างกายท่านย่าของนางที่ชื่อผิงอันเรียกนางเอาไว้

“คุณหนูรองเจ้าคะ ..ฮูหยินผู้เฒ่าเชิญท่านไปเข้าพบเจ้าค่ะ " ผิงอันยิ้มแย้ม หยิ่นเจียวก็ยิ้มตอบนางเช่นกัน

..นี่เป็นครั้งแรกที่คุณหนูรองยิ้มให้นาง!!

พอหยิ่นเจียวได้ยินว่าเป็นฮูหยินผู้เฒ่าเรียกพบ นางก็ตึงเครียดขึ้นมา แอบมองขอความช่วยเหลือจากหงเซี่ยอย่างไม่รู้ตัว

นางไม่อยากไปไม่ต้องพูดว่าตอนนี้จิตวิญญาณของหยิ่นเจียวคนเดิมได้เปลี่ยนเป็นนางไปแล้ว อีกทั้งฮูหยินผู้เฒ่าก็มีคนรายล้อมรอบตัวนางมากมายจะมีใครสังเกตเห็นหรือไม่ว่านางเปลี่ยนไปแล้ว??? นี่มิใช่จะฆ่านางให้ตายหรอกหรือ?

“คุณหนูรอง..ฮูหยินผู้เฒ่ากำลังรออยู่นะเจ้าคะ อย่าให้ท่านต้องรอนาน!” เมื่อเห็นท่าทางอิดออดไม่เต็มใจของหยิ่นเจียว ผิงอันจึงเร่งนางรอยยิ้มของผิงอันจางลง

*******************