ยามโหย่ว[1]

         “ขอบใจมากเสี่ยวฟาง” สุ่ยเหม่ยชิงกล่าวกับสาวใช้ประจำตัวพลางมองข้าวสวยในชามที่วันนี้นางร้องขอโรงครัวให้เพิ่มปริมาณมากเป็นพิเศษสลับกับไก่ผัดถั่วลิสงและผัดผัก ซึ่งกำลังอุ่นพอดีทาน

“เจ้าค่ะ” สาวใช้ตัวน้อยยิ้มรับ จากนั้นก็ยืนรออำนวยความสะดวกเผื่อคุณหนูต้องการสิ่งใดเพิ่มเติม นางดีใจเหลือเกินที่วันนี้คุณหนูบอกความต้องการของตนออกมา ก่อนจะลอบกลืนน้ำลายเมื่อได้กลิ่นหอมโชยเข้ามาในจมูก 

กิจวัตรประจำวันของสาวใช้โดยทั่วไปจะแตกต่างกับผู้เป็นนายหลายส่วน ยิ่งในกรณีที่คุณหนูหรือคุณชายผู้นั้นมีสาวใช้ประจำตัวเพียงคนเดียว 

อย่างการกินอาหารของเสี่ยวฟาง มื้อหลักประจำวันในยามเช้า นางจะต้องรีบกินก่อนคุณหนูตื่นนอน ส่วนมื้อเที่ยงนางจะได้กินยามคุณหนูไปท่องตำรา และมื้อเย็นต้องรอคุณหนูเข้านอนก่อนถึงจะไปหากินได้ 

ซึ่งอาหารของนางก็เป็นของง่ายๆ อย่างไข่ต้มกับผักกาดดอง ไม่ได้ประณีตขนาดนี้ พอได้มายืนนานๆ จึงอดมิได้ที่จะบังเกิดความต้องการลิ้มรสอาหารเหล่านั้น กระนั้นก็ยังพยายามรักษาอากัปกิริยาของตน

แต่เสี่ยวฟางหารู้ไม่ว่าอาการของตนอยู่ในสายตาของสุ่ยเหม่ยชิงมานานแล้ว และนางก็รู้สึกว่าเสี่ยวฟางดูผอมไปหน่อย วันนี้จึงให้เสี่ยวฟางไปสั่งโรงครัวให้ทำมื้อเย็นสำหรับเรือนของตนมากกว่าปกติ เพื่อจะได้ใช้เป็นข้ออ้างให้คนตรงหน้ากิน เพราะถ้าใช้คำว่าแบ่งคู่สนทนาคงเกรงใจจนไม่กล้าแตะต้อง

หลังจากยกชาขึ้นจิบแล้วเช็ดปากเรียบร้อย สุ่ยเหม่ยชิงก็กล่าวเรียกสาวใช้ตัวน้อยทันที

“เสี่ยวฟาง”

“เจ้าคะ?” 

“ข้าอิ่มแล้วล่ะ เจ้าเอาที่เหลือไปกินเถอะ” สุ่ยเหม่ยชิงพูดพลางวางตะเกียบลงในถ้วยแบ่งของตนที่ว่างเปล่า

“แต่ว่า…” เสี่ยวฟางเอ่ยด้วยน้ำเสียงลังเล ก่อนจะมองข้าวและกับข้าวที่เหลือเกินครึ่งอย่างแปลกใจ เพราะพวกมันดูสะอาดสะอ้านไร้การแตะต้องเกินกว่าจะเรียกว่าเป็นของเหลือ

“หากเจ้าไม่กินเห็นทีคงต้องเอาไปเททิ้ง…” คู่สนทนาแสร้งกล่าวด้วยท่าทีเฉยชา เสี่ยวฟางเลยรีบเอ่ยทันที

“เช่นนั้นข้าจะกินเองเจ้าค่ะ!”

“ขอบใจ” สุ่ยเหม่ยชิงกล่าวพลางเตรียมลุกไปทำธุระส่วนตัวของตน แต่พอเห็นสาวใช้ตัวน้อยตามมา นางก็เอ่ยว่า

“ไม่เป็นไรเดี๋ยววันนี้ข้าทำเอง เจ้าไปกินข้าวเถอะ”

“เจ้าค่ะ ขอบคุณมากนะเจ้าคะคุณหนู” เสี่ยวฟางพูดด้วยความซึ้งใจ พอลับแผ่นหลังบางสาวใช้ตัวน้อยก็ไปขอถ้วยชามสำหรับตนจากโรงครัวพร้อมกับสีหน้าที่เริ่มปรากฏริ้วแดงเพราะความอาย 

แม้ไม่ได้ฉลาดแต่นางก็ไม่ได้ซื่อบื้อถึงขนาดไม่รู้อะไรเลย แสดงว่านางยังเก็บอาการไม่มากพอสินะคุณหนูถึงรู้…เพราะที่แล้วมาคุณหนูเคยทำผิดวิสัยเช่นนี้ที่ไหนกัน!?  

ขณะเดียวกันก็ตั้งใจไว้ว่าจะรีบกินให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้ไปรับใช้คุณหนูต่อ ทว่ากว่าจะถึงตอนนั้นสุ่ยเหม่ยชิงก็เปลี่ยนมาสวมใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้ว

“เสี่ยวฟางชักช้า ขออภัยเจ้าค่ะ” สาวใช้ตัวน้อยพูดพลางคุกเข่าลงแล้วโขกศีรษะ

“ไม่เป็นไร ลุกขึ้นเถิด” เจ้าของใบหน้างามซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เอ่ยเสียงเรียบ จริงๆ เป็นนางที่จัดการตนเองเร็วเกินไปต่างหาก 

ดวงตาเมล็ดซิ่งมองออกไปยังนอกหน้าต่างเพื่อสังเกตบรรยากาศยามแสงโพล้เพล้พลางคิดในใจ

อยากออกไปดูพระอาทิตย์ตกดินของจริงจัง…จะต้องสวยมากแน่ๆ

ก่อนจะนึกถึงบิดาและน้องชายไปด้วย 

ตอนนี้ท่านพ่อกับน้องฝูเฉินคงกำลังเตรียมค้างแรมระหว่างทางกระมัง

อยากจะมีโอกาสเดินทางไกลแบบนี้บ้างจัง ทิวทัศน์ภายนอกคงแปลกตาสวยงามน่าดู

ถ้าจำไม่ผิดรอบนี้ท่านพ่อกับน้องฝูเฉินต้องไปที่ฮวาหนิงเม่ย ใช้เวลาเดินทางไปกลับก็ประมาณ 20 วัน ตอนนี้ก็ผ่านไป 2 สัปดาห์กว่าแล้ว อีกไม่นานคงกลับมาถึง

ที่รู้เพราะตอนเป็นเด็ก ยามว่างเว้นจากการฝึกเย็บผ้านางชอบไปนั่งอ่านตำราความรู้ต่างๆ ในห้องทำงานเล็กๆ ของสุ่ยเฉินซวนที่มีแต่เรื่องน่าสนใจ ท่านพ่อเลยสอนเรื่องการทำบัญชีรายรับรายจ่ายกับการคำนวณระยะเวลาการเดินทางและใช้แผนที่มาอธิบายประกอบให้ฟังเสียเลย ซึ่งยังพอจำได้อยู่บ้าง 

ทว่าตั้งแต่อายุ 6 หนาวเป็นต้นมา นางก็ไม่มีโอกาสเข้าไปที่นั่นอีก ด้วยต้องนำเวลาไปทุ่มให้กับการฝึกฝนทักษะฉินฉีซูฮว่า รวมทั้งการเป็นกุลสตรีที่สมบูรณ์แบบอย่างเข้มข้น 

กระนั้นก็นับว่ารู้มากกว่าสตรีทั่วไปที่ถูกปิดกั้นจากเรื่องพวกนี้และมอบหมายหน้าที่ให้ชัดเจนว่าต้องใช้ชีวิตเป็นคุณหนูในห้องหอเท่านั้น

ส่วนเรื่องธุรกิจของบิดานางรู้พอๆ กับที่คนทั่วไปรู้ มากกว่านิดหน่อยตรงที่ท่านพ่อได้ว่าจ้างหน่วยคุ้มภัย ให้มาเฝ้าโรงเก็บสินค้าซึ่งอยู่ข้างสำนักการค้าและให้การคุ้มครองขบวนของตนยามต้องเดินทางไกล

ราตรีกาลมาเยือน พวกเขาน่าจะเข้านอนแล้ว…

สุ่ยเหม่ยชิงคิดในใจหลังจากเฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงของธรรมชาติอย่างไม่รู้หน่ายกระทั่งภายนอกมืดมิดและมีเพียงแสงไฟสลัวจากคบเพลิงที่ถูกจุดไว้ โดยมีเสี่ยวฟางยืนมองคุณหนูอยู่เงียบๆ แต่ไม่กล้าพูดอะไรเพราะกลัวทำให้อีกฝ่ายเสียอารมณ์

ไม่บ่อยนักที่นางจะเห็นคุณหนูทำเช่นนี้และก็ไม่เข้าใจด้วยว่าเหตุใดต้องค้างอยู่ในท่านั้นเป็นเวลานานด้วย

กระทั่งใกล้ย่างยามห้าย[2]ร่างเพรียวระหงจึงเดินมายังเตียงของตนพลางกล่าวกับสาวใช้ประจำตัว

“ราตรีสวัสดิ์เสี่ยวฟาง”

“ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะคุณหนู” เจ้าของชื่อเอ่ยตอบ

ในตอนที่ล้มตัวลงนอนและกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา สุ่ยเหม่ยชิงก็อธิษฐานในใจ

อย่างไรก็ขอให้ท่านพ่อกับน้องฝูเฉินปลอดภัยด้วยเถิด…

[1] ยามโหย่ว = ช่วงเวลา 17.00 - 18.59 น. โดยประมาณ

[2] ยามห้าย = ช่วงเวลา 21.00 - 22.59 น. โดยประมาณ 

Writer:มาอัปให้เพิ่มแล้วค่ะ น้องก็เหมือนคนที่อยู่แค่ในโลกที่มีช่องสี่เหลี่ยมแคบๆ ไว้มองออกไปข้างนอก ต่อไปน้องจะเป็นอย่างไรติดตามกันน้า

คิดเห็นอย่างไรมาพูดคุยกันได้นะคะ

ร่วมพูดคุยกันได้ที่ Han Yu หานยวี่ / Meng Li Mao Hu เมิ่งลี่มาวหู น้า

ผลงานเรื่องอื่นๆ ของนักเขียน

แนวรักคอมเมดี้:

+รู้จักกับ 'หานอิงมี่' คุณหนูจอมแก่นที่ต้องถูกจับต่งงานกับคนที่เกลียดขี้หน้าอย่างท่านแม่ทัพ 'เซี่ยเฟยหง' ---> [สามพี่น้องตระกูลหาน] แต่งกับเจ้าแล้วไง! ข้าก็ไม่ได้รักเจ้าเสียหน่อย! 

+รู้จักกับพี่ชายคนโตตระกูลหาน ผู้ที่มีศักดิ์เป็นพนักงานที่ได้เงินเดือนเยอะที่สุดในวังหลวง 'หานหมิงเทียน' และ 'จีลู่ฟาง' ฮูหยินตัวแสบ ---> [สามพี่น้องตระกูลหาน] สมรสพระราชทานบันดาลรัก 

+รู้จักกับพี่ชายคนกลาง ผู้ที่สุดแสนจะเสเพลยิ่งกว่าน้องเขย 'หานหมิงซาน' แต่กลับต้องมาเสียปณิธานที่ว่าจะไม่ยอมลงให้สตรีหน้าไหนให้แก่หัวหน้าโจรสาวอย่าง 'ซือซิง'

-----> [สามพี่น้องตระกูลหาน] หอบรักมาห่มใจแม่นางโจร

แนวรักดราม่า:

+ต้องการเสพความหน่วงจาก 'เซียวหลินหลิง' สตรีที่เคยหลงรักในตัวของ 'ซือหยวนซา' คุณชายคนสุดท้องของสกุลและทนทำดีกับเขามาตลอดจนทนไม่ไหวเลยยื่นหนังสือหย่า ----> [สามบุพเพสกุลซือ] างใครทางมัน! เราหย่ากันแล้ว! 

+ชอบแนวเต๊าะๆ เครียดๆ หวานเยอะสุดในซีรีส์สามบุพเพสกุลซือ ต้องคุณชายรอง 'ซือหยินซู' กับรัชทายาทมาร 'วั่งหลิวเหว่ย' เลยค่ะ

[สามบุพเพสกุลซือ] 18+แผนลับลวงใจ เสื้อแพรล่องหน (ของรัชทายาทมาร)

+ต้องการอ่านแนวสงครามสู้รบปรบมือ นางเอกเก่ง พบกับ 'จิวอวี้' และคุณชายใหญ่ 'ซือหยางซี' ได้ที่

---> [สามบุพเพสกุลซือ] บุปผาไร้งามกับกระบี่ไร้ใจ

+ต้องการเสพความหน่วงระดับฮาร์ดคอร์ ขึ้นไปจุดสูงสุดแล้วปล่อยตัวตกลงมาดังตุบจากเกมส์กระดานแห่งความแค้น ของ 'ฉินซิ่นซื่อ' กับ 'ซู่ซู่'

----->หัวเราะทีหลังดังกว่า 

ต้องการเสพความหน่วงแบบจบง่ายไม่ต้องอ่านยาว

----->ห้วงมายา ปักษา ภารมย์