2

ความลับของพี่สาวกับน้องสาว และสัมพันธ์ครอบครัว

“…ส่วนชิงเอ๋อร์เจ้าเก่งอยู่แล้วล่ะ…”

ระหว่างทางไปยังเรือนใหญ่ คำพูดของผู้เป็นมารดานั้นยังคงดังก้องซ้ำไปซ้ำมาในความคิดของสุ่ยเหม่ยชิง แม้ไม่ได้นึกดีใจกับคำชมที่ได้รับเพราะเคยชินแล้ว แต่นางก็อยากลองยืดอกยิ้มกว้างรับคำชมอย่างหน้าตาเฉยบ้าง เพราะตนเองเป็นเช่นนั้นจริงๆ

ทว่าไม่รู้ว่าควรตอบสนองอย่างไรถึงจะนับว่าไม่เป็นการอวดอ้างจนเกินงาม ครั้นจะให้ทำตัวร่าเริงเช่นน้องสาวก็กระทำไม่ถูก สุดท้ายจึงทำได้เพียงกล่าวถ้อยคำเดิมๆ อันเป็นรูปแบบที่ควรกล่าวออกไป

“พี่เหม่ยชิงดูดอกเหมยกุ้ยพวกนี้สิเจ้าคะ! ตอนนี้พวกมันเริ่มบานแล้ว! สวยดีนะเจ้าคะ ท่านว่าหรือไม่?” 

สุ่ยเหม่ยหนิงผู้ไม่รู้ความในใจของพี่สาวพูดพลางชี้ชวนให้คู่สนทนาซึ่งยังคงรักษาท่าทีสุขุมดูดอกเหมยกุ้ยสีแดงที่ทยอยบานสะพรั่งเต็มพุ่มสองข้างทาง ขณะที่กำลังเดินไปเรือนใหญ่เพื่อเรียนทักษะดนตรี โดยมีเสี่ยวฟางกับเสี่ยวซินก้มหน้าตามหลังคุณหนูของตนมาห่างๆ

“อืมสวยจริงๆ” คนถูกถามรับคำเบาๆ ก่อนจะฟังดรุณีน้อยพูดต่อ 

         “วันนี้ท่านพี่อยากฝากข้าซื้ออะไรที่ตลาดหรือไม่เจ้าคะ?” สุ่ยเหม่ยหนิงเอ่ยถามสุ่ยเหม่ยชิงพลางส่งยิ้มสดใสให้ ใจจริงอยากชวนอีกฝ่ายไปเที่ยวด้วยกันเหลือเกิน 

ทว่าตอนบ่ายท่านพี่ก็ดันติดภารกิจท่องตำรานี่สิ

รู้สึกว่าตารางชีวิตของสุ่ยเหม่ยชิงนั้นแทบไม่มีเวลาว่างเลย

“พี่ไม่เอาอะไรหรอก เจ้าเที่ยวให้สนุกเถอะ” สุ่ยเหม่ยชิงกล่าวพร้อมกับยิ้มบางๆ

ความจริงนางสำเร็จหลักสูตรทักษะเครื่องสายทุกอย่างที่อาจารย์สอน ตั้งแต่หลิ่วฉิ่น[1] ผีผา[2] คงโหว[3] กู่ฉิน[4]แล้ว 

ทักษะอื่นๆ ที่สุ่ยเหม่ยหนิงต้องเรียนสลับกันในแต่ละวันก็เช่นกัน เพียงแต่ทุกวันนี้มาเรียนเป็นเพื่อนน้องสาว ช่วยให้คำชี้แนะแก่อีกฝ่ายยามไม่เข้าใจเวลาอาจารย์อธิบายและทบทวนวิธีการเล่นนิดๆ หน่อยๆ มิเช่นนั้นมารดาจะจัดหาอย่างอื่นมาให้เพิ่ม

         ซึ่งการได้พูดคุยกับเหม่ยหนิงและรับพลังงานด้านบวกที่มีล้นหลามของอีกฝ่ายก็นับเป็นความชอบอีกอย่างของนาง

“โธ่… ท่านพี่ไม่ต้องเกรงใจหรอกเจ้าค่ะ” สุ่ยเหม่ยหนิงกล่าวด้วยความเซ็ง

         “พี่ไม่มีสิ่งใดที่ต้องการจริงๆ หนิงเอ๋อร์” สุ่ยเหม่ยชิงเอ่ยสำทับ

         พวกขนมเหล่านั้น เพียงแค่พี่เอ่ยปากเสี่ยวฟางก็สามารถออกไปซื้อมาให้ได้แล้ว แต่พี่หาได้สนใจอยากลิ้มลองพวกมัน

ส่วนสิ่งที่ต้องการ…เจ้าให้พี่ไม่ได้หรอก 

         สุ่ยเหม่ยหนิงถอนหายใจออกมาเบาๆ พลางเปรยด้วยความเซ็ง

“เฮ้อ…ท่านพี่ก็เป็นเช่นนี้ทุกที” ก่อนจะเปลี่ยนประเด็นการสนทนาพร้อมกับปรับท่าทีเป็นบ่นอุบอิบแต่ก็ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเอ็นดู

“อีกไม่นานพี่สาวของข้าก็จะแต่งออกไปแล้ว ข้าจะต้องเหงามากแน่ๆ เลยเพราะไม่มีใครร่ำเรียนเป็นเพื่อน”

“พี่ก็อยู่เป็นเพื่อนเจ้าจนเลยเวลามาหลายปีแล้วนี่นา” สุ่ยเหม่ยชิงตอบยิ้มๆ

ความจริงตามกฎหมายของแคว้นจ๋าลู่ สตรีต้องออกเรือนภายในหนึ่งปีนับจากวันที่ทำพิธีปักปิ่น มิเช่นนั้นจะถูกติฉินนินทาและบิดามารดาต้องเสียภาษีให้ทางการเพิ่มหลายเท่า 

ทว่าในกรณีของสุ่ยเหม่ยชิงที่แม้จะเลยระยะเวลาที่กำหนดมาหลายปีก็ไม่นับเป็นปัญหาใด เพราะได้ทำการหมั้นหมายกับคุณชาย ‘ปิงอันฉวน’ ซึ่งปัจจุบันเป็นขุนนางกรมพิธีการขั้น 7 มาตั้งแต่ตอนอายุได้ 10 หนาวแล้ว 

เพียงแต่ที่ยังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงาน เพราะรอฤกษ์ยามอันเหมาะสม คืออีกเกือบสามเดือนข้างหน้า หลังพิธีปักปิ่นของสุ่ยเหม่ยหนิงราวๆ เดือนเศษ

“อย่างน้อยพี่ก็ดีใจที่จะได้อยู่ร่วมพิธีปักปิ่นของเจ้าก่อนจะไปจากที่นี่” สุ่ยเหม่ยชิงพูดพลางนึกไปถึงวันที่น้องสาวของนางจะได้เฉิดฉายท่ามกลางสตรีคนอื่นๆ ซึ่งเกิดเดือนเดียวกันเพื่อเป็นการแสดงว่าอายุ 15 หนาวบริบูรณ์[5] พร้อมกับใบหน้างามที่ระบายยิ้มอย่างมีความสุข เปรียบเทียบกับพิธีปักปิ่นของตนซึ่งได้กระทำอยู่ในจวนอย่างเงียบๆ เพราะว่าเป็นสตรีที่มีคู่หมายแล้ว พิธีของน้องสาวคงมีสีสันมากกว่าหลายเท่า จากนั้นก็เย้าดรุณีน้อยต่อ

“และอีกไม่นานพี่คงได้มาร่วมงานแต่งของเจ้าด้วย” 

“หากไม่มีผู้ใดเข้าตา หนิงเอ๋อร์ก็ไม่แต่งหรอกเจ้าค่ะ!! ไม่อยากไปร่วมพิธีปักปิ่นด้วย ทุกวันนี้แค่ที่แวะเวียนเข้ามาทางท่านพ่อท่านแม่ก็เอียนจะทนแล้ว!” คู่สนทนากล่าวเสียงดังชัดถ้อยชัดคำ 

อีกอย่างนางมีคนที่พึงใจแล้วด้วย! แม้รู้อยู่แก่ใจว่าไร้วาสนากับเขาก็เถอะ!

“เจ้าเลี่ยงไม่ได้หรอกหนิงเอ๋อร์” สุ่ยเหม่ยชิงพูดพลางกล่าวสัพยอกเสียงใส

“แล้วถ้ามีคนที่เข้าตาน้องสาวของพี่มากกว่าหนึ่งคนเล่า?” 

ในมุมมองของนางลองเทียบกันแล้ว ให้น้องสาวหาคนที่ถูกใจจากพิธีปักปิ่นก็ดีกว่าต้องแต่งเพื่อผลประโยชน์และต้องไว้หน้าเกรงใจกันในฐานะสหายน่ะนะ

“เอ…คงต้องให้พวกเขาประชันกันกระมังเจ้าคะ” คู่สนทนาเอ่ยยิ้มๆ แล้วริมฝีปากเล็กก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว 

 “ดีไม่ดีตอนที่ดูฤกษ์ยาม ข้าอาจได้เลื่อนมา 3 ปีแบบท่านพี่ก็ได้เจ้าค่ะ” ทว่าพอจบประโยค ใบหน้างามของสุ่ยเหม่ยหนิงก็หมองคล้ำลงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเจ้าบ่าวของพี่สาว

 “พี่ขอโทษนะหนิงเอ๋อร์” สุ่ยเหม่ยชิงเอ่ยอย่างรู้สึกผิด ความจริงนางรู้ว่าคนที่น้องสาวรักคือบุรุษที่เป็นคู่หมั้นของตน โดยจับสังเกตได้จากสีหน้าท่าทางของน้องสาวที่เก็บอาการและโกหกไม่เก่ง ซึ่งเรื่องนี้เป็นความลับที่มีเพียงตนกับเหม่ยหนิงซึ่งยอมเปิดปากสารภาพรู้กันเพียงสองคน

“โธ่พี่เหม่ยชิง! ท่านไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอก ข้าเกิดช้าเองต่างหากทำให้ไม่มีวาสนาได้คู่กับเขา แถมยังหักห้ามความรู้สึกตนเองไม่ได้ด้วยเจ้าค่ะ ข้าเสียอีกต้องขอบคุณที่ท่านพี่ไม่โกรธข้า” สุ่ยเหม่ยหนิงกล่าวปลอบใจพร้อมกับส่งยิ้มสดใสให้ เรื่องนี้พี่เหม่ยชิงไม่ได้เลือกเองเสียหน่อย เป็นท่านพ่อท่านแม่จัดการให้ต่างหาก

“เรื่องแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้นี่นา” สุ่ยเหม่ยชิงตอบยิ้มๆ เพราะเข้าใจว่าเรื่องพวกนี้อยู่เหนือการควบคุม อีกอย่างเหม่ยหนิงก็ไม่ได้แสดงทีท่าก้าวร้าวจะแย่งชิงปิงอันฉวน ซ้ำยังตำหนิตัวเองเสมอมา นางจึงไม่มีความจำเป็นต้องโกรธเคืองด่าทอให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้

“แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ ข้าคิดว่าในพิธีปักปิ่น จะสามารถหาคนที่ถูกใจและทำให้ข้าตัดใจจากคนผู้นั้นก่อนวันวิวาห์ของพี่เหม่ยชิงได้แน่นอน บุรุษมีตั้งเป็นร้อยเป็นพันถ้าไม่มีคนเข้าตาสักคนก็นับว่าแปลกแล้ว!” สุ่ยเหม่ยหนิงกล่าวด้วยแววตามุ่งมั่น

“ขอบใจมากหนิงเอ๋อร์ ตอนนี้พักเรื่องนี้ไว้แล้วเข้าเรียนกันเถอะ” สุ่ยเหม่ยชิงพูดพลางยิ้มบางๆ ในขณะที่ในใจนึกขำท่าทางจริงจังของคนตรงหน้าก่อนจะเดินนำหน้าน้องสาวเข้าเรือนฝูสุ่ย

“เจ้าค่ะพี่เหม่ยชิง” คู่สนทนารับคำเสียงใสพลางตามเข้าไปข้างในอย่างว่าง่าย…

[1] หลิ่วฉิน = พิณใบหลิว คล้ายผีผาแต่เล็กกว่า เป็นพิณที่พวกชาวบ้านนิยมเล่น

[2] ผีผา = พิณรูปน้ำเต้าขอบตรง ด้ามโค้ง บรรเลงโดยถือไว้ในอ้อมกอดแนวขวาง ได้รับสมญานามว่านางพญาแห่งเครื่องดีด แบ่งเป็น 4 ประเภท ที่ยกมากล่าวถึงสำหรับทักษะดนตรีทั่วไปในเรื่องคือผีผาด้ามงอสี่สาย

[3] คงโหว = พิณโบราณที่รูปร่างคล้ายฮาร์ปในปัจจุบัน แต่ไม่ค่อยเป็นที่รู้จักเพราะเสื่อมความนิยมไปตั้งแต่หลังศตวรรษที่ 14 แบ่งเป็น 3 ประเภท ที่ยกมากล่าวถึงสำหรับทักษะดนตรีทั่วไปในเรื่องคือคงโหวแนวตั้ง 

[4] กู่ฉิน = พิณเจ็ดสายได้รับการขนานนามว่าราชาแห่งเครื่องดนตรีจีน

[5]  บริบูรณ์  = เป็นการบัญญัติใหม่ใช้เฉพาะในนิยายของนักเขียน ถ้าใช้พูดถึงอายุหมายความเป็นหนาวบริบูรณ์หรือหนาวอย่างเป็นทางการ โดยตัวละครแต่ละตัวจะอายุ xx หนาวบริบูรณ์เมื่อถึงเดือนเกิดของตัวเอง เพราะในสมัยโบราณซึ่งปฏิทินยังมีความคลาดเคลื่อน น้อยคนที่จะมีการนั่งจดและจำวันที่ตนเองเกิดเป๊ะๆ ได้

Writer:พี่น้องรักกันจริงค่ะ คิดถึงจิตใจของกันและกันตลอด

ส่วนความลับของเหม่ยหนิงอย่าเพิ่งว่ากันน้าเพราะเหม่ยชิงก็ไม่ได้จะให้น้องมาใช้สามีร่วมกันแต่อย่างใด

คิดเห็นอย่างไรมาพูดคุยกันได้นะคะ

ร่วมพูดคุยกันได้ที่ Han Yu หานยวี่ / Meng Li Mao Hu เมิ่งลี่มาวหู น้า

ผลงานเรื่องอื่นๆ ของนักเขียน

แนวรักคอมเมดี้:

+รู้จักกับ 'หานอิงมี่' คุณหนูจอมแก่นที่ต้องถูกจับต่งงานกับคนที่เกลียดขี้หน้าอย่างท่านแม่ทัพ 'เซี่ยเฟยหง' ---> [สามพี่น้องตระกูลหาน] แต่งกับเจ้าแล้วไง! ข้าก็ไม่ได้รักเจ้าเสียหน่อย! 

+รู้จักกับพี่ชายคนโตตระกูลหาน ผู้ที่มีศักดิ์เป็นพนักงานที่ได้เงินเดือนเยอะที่สุดในวังหลวง 'หานหมิงเทียน' และ 'จีลู่ฟาง' ฮูหยินตัวแสบ ---> [สามพี่น้องตระกูลหาน] สมรสพระราชทานบันดาลรัก 

+รู้จักกับพี่ชายคนกลาง ผู้ที่สุดแสนจะเสเพลยิ่งกว่าน้องเขย 'หานหมิงซาน' แต่กลับต้องมาเสียปณิธานที่ว่าจะไม่ยอมลงให้สตรีหน้าไหนให้แก่หัวหน้าโจรสาวอย่าง 'ซือซิง'

-----> [สามพี่น้องตระกูลหาน] หอบรักมาห่มใจแม่นางโจร

แนวรักดราม่า:

+ต้องการเสพความหน่วงจาก 'เซียวหลินหลิง' สตรีที่เคยหลงรักในตัวของ 'ซือหยวนซา' คุณชายคนสุดท้องของสกุลและทนทำดีกับเขามาตลอดจนทนไม่ไหวเลยยื่นหนังสือหย่า ----> [สามบุพเพสกุลซือ] างใครทางมัน! เราหย่ากันแล้ว! 

+ชอบแนวเต๊าะๆ เครียดๆ หวานเยอะสุดในซีรีส์สามบุพเพสกุลซือ ต้องคุณชายรอง 'ซือหยินซู' กับรัชทายาทมาร 'วั่งหลิวเหว่ย' เลยค่ะ

[สามบุพเพสกุลซือ] 18+แผนลับลวงใจ เสื้อแพรล่องหน (ของรัชทายาทมาร)

+ต้องการอ่านแนวสงครามสู้รบปรบมือ นางเอกเก่ง พบกับ 'จิวอวี้' และคุณชายใหญ่ 'ซือหยางซี' ได้ที่

---> [สามบุพเพสกุลซือ] บุปผาไร้งามกับกระบี่ไร้ใจ

+ต้องการเสพความหน่วงระดับฮาร์ดคอร์ ขึ้นไปจุดสูงสุดแล้วปล่อยตัวตกลงมาดังตุบจากเกมส์กระดานแห่งความแค้น ของ 'ฉินซิ่นซื่อ' กับ 'ซู่ซู่'

----->หัวเราะทีหลังดังกว่า 

ต้องการเสพความหน่วงแบบจบง่ายไม่ต้องอ่านยาว

----->ห้วงมายา ปักษา ภารมย์