วันนี้วันรวยทั้งบ้านจึงตื่นมาแต่เช้ามืดเพื่อเขียนเลขเด็ดใส่กระดาษ

“ท่านเทวดาบอกว่าจะให้เลขงวดนี้งวดสุดท้าย ใครจะซื้อรีบทุ่มเลยนะ มีบ้านขายบ้าน มีรถขายรถเชิญเอาเงินมาแทงหวยกันเลย…” ปิยะลักษณ์กล่าวติดตลกเชิญชวนทุกคนด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง

หลังจากวันนี้แล้วเธอตั้งใจจะพักวัดดวงยาวเพราะเกรงว่าหากถูกติดต่อกันหลายงวดอาจโดนไข้โป้งก็เป็นได้ สองครั้งหลังในการวัดดวงจึงต้องเขียนคำขอลงในสมุดสมปรารถนากำกับทุกครั้ง ว่าขอให้ได้รับเงินครบทุกบาททุกสตางค์ เมื่อเจ้ามือจ่ายเงินแล้วก็ขอให้ลืมเลือนไปว่าใครเป็นคนถูก เอาไว้ให้ในอนาคตมีหวยออนไลน์ค่อยจัดเต็มกันอีกที…

“น้าภาซื้อแค่สองพันเหรอ เติมไปอีกสิ เดี๋ยวอีกหน่อยน้าต้องใช้เงินซื้อที่ดินนะ ชีวิตคู่จะได้ไม่ขลุกขลักไง”

เมื่อถูกทักแบบนี้บุญภาถึงกับแปลกใจเพราะเรื่องซื้อที่ดินเป็นเรื่องที่เธอพึ่งคุยกับคนรักมาแม้แต่พ่อแม่ก็ยังไม่รู้

“แล้วที่ดินตรงนั้นจะดีไหมล่ะ?” บุญภาถามต่อ

“ดีมาก แต่ตอนนี้น้ายังไปอยู่ไม่ได้หรอกนะ มีแต่ป่ากกป่าอ้อ เอาไว้น้าแต่งงานหรือเข้ากรุงเทพฯเมื่อไหร่ก็มารับหนูไปดูที่ดินแล้วกัน เดี๋ยวจะชี้ให้ว่าต้องซื้อตรงไหนถึงจะเป็นทำเลทองทำกำไรได้ในอนาคตเพราะอีกหน่อยแถวนั้นจะเจริญมากมีถนนตัดผ่านหลายสาย”

คำพูดของหลานสาวทำเอาคนโตในบ้านถึงกับมองหน้ากัน

“แล้วน้าล่ะ ต่อไปน้าจะเป็นยังไง?” บุญชัยถามอย่างกระตือรือร้น

“น้าชัยน่ะเหรอ น้าต้องรักษาศีลข้อสามนะ ไม่รักเขา ไม่จริงจังกับเขาก็อย่าไปหลอกฟันเขา แล้วก็อย่าไปเล่นพนันบอล ไม่งั้นจะมีหนี้หลักล้าน เดี๋ยวน้าเรียนจบ ม.6 ก็ต้องเข้ากรุงเทพฯเหมือนกัน” บุญชัยถึงกับนิ่งค้างเพราะแผนการเข้ากรุงเทพฯเป็นสิ่งที่คิดวางแผนไว้ในใจแต่ยังไม่เคยเล่าให้ใครฟัง

“ส่วนตากับยายเดี๋ยวหนูค่อยบอกนะ ยังไม่ถึงเวลา…เอาไว้ให้ใกล้ไปกรุงเทพฯก่อน” ปิยะลักษณ์หันไปทางตากับยายอย่างรู้เท่าทันว่าพวกท่านกำลังจะอ้าปากพูดอะไร

“แล้วเอ็งรู้ได้ไงว่าเอ็งจะได้ไปกรุงเทพฯ” ตาถามขึ้น

“ไม่เชื่อคอยดู… เดี๋ยวอีกไม่นานพ่อกับแม่จะมารับพวกหนูไปอยู่กรุงเทพฯ แล้วมาหาพร้อมกันทั้งคู่ด้วย”

“ตอนนี้เขียนเลขก่อนเถอะ วันนี้ไปส่งไกลกว่าเดิมหลายเจ้าเลย” ยายตัดบทเข้าภารกิจสำคัญ

เมื่อถึงเวลาประกาศผลสลากกินแบ่งรัฐบาลทุกคนก็เฮลั่นยิ่งกว่าเดิม ถ้ารวมเงินที่ถูกในงวดนี้ด้วยปิยะลักษณ์ก็มีเงินเก็บห้าสิบกว่าล้าน ส่วนคนอื่น ๆ มีตัวเลขในบัญชีร่วมสิบล้านเพราะไม่กล้าจัดหนักเหมือนเธอ หลังจากทำบุญเลี้ยงพระในวันพระใหญ่ไม่กี่วันพ่อกับแม่ก็โผล่หน้ามาดังคำที่ปิยะลักษณ์เคยพูดไว้จริง ๆ น้องชายทั้งสองคนต่างวิ่งเข้าไปรุมกอดพ่อกับแม่อย่างดีใจ

“สวัสดีค่ะพ่อ สวัสดีค่ะแม่ เดี๋ยวหนูช่วยเอาของไปเก็บให้นะคะ” ปิยะลักษณ์แย่งกระเป๋าเสื้อผ้าจากมือบิดาไปเก็บไว้บนบ้าน ส่วนน้องชายทั้งสองก็ยกมือสวัสดีตามพี่สาว

“มากันแล้วเรอะ?” ตาบ้วนลี่ลุกจากเปลยวนเดินมาหาอย่างดีใจที่ได้เห็นหน้าลูกสาวและลูกเขยคนโปรด

“หมายความว่าเตี่ยรู้เหรอคะว่ารินจะมา?” บุญรินมองหน้าบิดาอย่างแปลกใจหลังจากตัวเธอกับสามียกมือสวัสดีแล้ว

“นังหนูมันบอกไว้แล้ว” ตาบ้วนลี่ยิ้มแล้วตอบสั้น ๆ

“ขึ้นมากินน้ำกินท่ากันก่อนเถอะ แล้วค่อยคุยกัน” ยายกิมฮวยชะโงกหน้าส่งเสียงดังมาจากระเบียง

หลังจากบุญรินและวินิจกินข้าวกินปลาอิ่มหนำสำราญแล้วก็มานั่งล้อมวงสนทนา บุญภารับหน้าที่เล่าเรื่องราวทั้งหมด

“เรื่องจริงเหรอเนี่ยะ?” บุญรินส่งเสียงสูงอย่างแทบไม่เชื่อหู น้องชายทั้งสองคนเลยถือสมุดบัญชีธนาคารมาอวดพ่อกับแม่

“โอ้โห…ถูกหวยติดกันหลายงวด ลูกรวยกว่าพ่อที่ทำงานหาเงินมาทั้งชีวิตอีกนะเนี่ยะ” วินิจกล่าวอย่างมีอารมณ์ขัน

“ตอนนี้พ่อกับแม่ไปเช่าบ้านอยู่แถวหน้ารามใช่ไหม เดี๋ยวเราเอาเงินไปซื้อบ้านกัน หนูกับน้องคุยกันแล้วว่าพวกเราจะช่วยกันออกเงิน” ปิยะลักษณ์เล่าถึงแผนในหัว

“เชื่อแล้วว่าเอิงมีจิตนึกรู้จริง ๆ พวกเรายังไม่ทันบอกเลยว่าจะพาลูก ๆ ไปอยู่ที่ไหน แล้วถ้าแม่กับพ่ออยากรวยบ้างต้องทำยังไง?” บุญรินถามลูกสาวอย่างสนใจ

“อยากรวยก็ต้องเชื่อลูก ลูกบอกให้ทำอะไรก็ต้องทำ ห้ามดื้อ ห้ามเถียง ห้ามขัด พ่อกับแม่ทำได้ไหมล่ะคะ? คิดก่อนตอบนะถ้าตกลงใจแล้วพ่อกับแม่จะมาผิดสัจจะกับหนูไม่ได้!” ปิยะลักษณ์มองหน้าบิดามารดาอย่างจริงจัง โดยเฉพาะผู้เป็นมารดาที่ดื้อรั้นมาก ชาติที่แล้วความ สัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกระหองระแหงกันมาตลอด เพราะตัวเธอเองก็ได้กรรมพันธุ์ความดื้อรั้นจากแม่มาเต็ม ๆ  แต่ตอนนี้วิญญาณเธอในร่างนี้มีอายุมากกว่าพ่อแม่ของเธอเสียอีก ดังนั้นก็ควรต้องเชื่อฟังเธอบ้างล่ะนะ

“ถ้าหนูสามารถทำให้พ่อกับแม่ลืมตาอ้าปากได้พวกเราจะเชื่อลูกทุกอย่าง” ทั้งสองคนมองหน้าสบตากันก่อนพยักหน้าตกลง

“ตากับยายและน้าเป็นพยานให้หนูด้วยนะ” ปิยะลักษณ์หันไปให้ผู้ใหญ่ในบ้านช่วยเป็นพยาน

“ได้ พวกเราเป็นพยานให้ โดยเฉพาะมึงอ่ะ ริน ดื้อรั้นเอาแต่ใจมาตั้งแต่เด็กจนกูปวดหัว ขนาดโตมีลูกมีผัวแล้วก็ยังไม่เปลี่ยนนิสัย” ยายหันมาบ่นลูกสาวอย่างรู้จักนิสัยดี กับหลานตาและยายพูดเพราะ แต่ถ้าเป็นลูก ๆ ภาษาพ่อขุนจะมาเต็ม

“ถ้าแม่เอ็งดื้อ เดี๋ยวตาจะถือไม้เรียวกำราบมันเอง” ตาเข้าข้างหลานสาวเต็มที่

“โธ่…เตี่ยอ่ะ” บุญรินทำท่าโอดครวญจนทุกคนยิ้มขำ

“เรื่องความสามารถพิเศษของหนูขอให้ทุกคนเก็บเป็นความลับด้วยนะคะ หนูยังอยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอยู่” ปิยะลักษณ์ย้ำกับทุกคนอีกครั้ง

•°・*.☆° .:*❅❀❅*:. °☆. *・°•

อ่าน NC และตอนพิเศษ!

E-BOOK

MEB :  https://shorturl.asia/Fly8b