4 ตัวจริง

'นี่หรือมัมมี่ตัวจริงเสียงจริง น่ากลัว...แต่ก็น่าค้นหาแหะ' ฟิวได้แต่คิดในใจ มองร่างมัมมี่ที่วางอยู่ในโลงฝารอบด้านถูกแกะออกไป ร่างกายยังคงสภาพสมบูรณ์เหมือนปกติทุกอย่าง มีเพียงแต่เนื้อหนังที่แห้งเหี่ยวลงไปตามธรรมชาติและกาลเวลา โครงหน้ายังคงชัดเจนจนคนมองรู้สึกคุ้นตา หากแต่พิจารณาอยู่นานก็ไม่สามารถนึกออกมาได้ ว่าทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนเขาเองเคยรู้จักกันมาก่อน อีกทั้งในใจยังรู้สึกวูบโหวงและโหยหาอย่างน่าใจหาย

"เป็นอะไร? อยากจะทำกับมัมมี่จริงๆ รึไง" เสียงทุ้มเอ่ยแหย่ฟิวเล่น อยากเห็นฟิวเถียงเขามากกว่ามายืนทำหน้าสลดเช่นนี้

"บ้ารึไงคุณ"

"หึหึ"

"แต่จะว่าไปก็น่าสนใจนะ นี่ขนาดเป็นมัมมี่ งูยักษ์ยังขนาดนี้ ตอนยังมีชีวิตอยู่ต้องไม่ธรรมดาแน่เลย อิจฉาคนได้เป็นเมียจัง คุณว่าไหม " ฟิวแกล้งว่ากลับ

"แต่เป็นเมียผมน่ะน่าอิจฉากว่าเยอะ จุ๊บ" ราฟเอ่ยขึ้นพร้อมกับกดริมฝีปากตนบนปากอิ่มของฟิวเร็วๆ

"ค..ใครเมียคุณไม่ทราบ" ฟิวใจเต้นรัวกับคำพูดและการกระทำของร่างแกร่ง แก้มนวลสองข้างขึ้นสีระเรื่อลมหายใจสะดุดจนต้องโมโหกลบเกลื่อน

" หึหึ ต้องให้ผมอธิบายให้ฟังไหมว่าเมื่อกี้เ...."

"นี่คุณ...ผมไม่คุยกับคุณแล้ว หลบไปสิผมจะทำงาน"

"หึหึ.." หน้าคมดุดันส่งเสียงขบขันในลำคอ แล้วย้ายร่างกายตัวเองไปนั่งดูฟิวทำงานอีกมุมหนึ่งไม่ไกลนัก แต่ไม่นานเขาก็ต้องลุกเดินเข้ามาหาฟิวซึ่งกำลังทำงานอย่างตั้งใจ

"พอแล้วมั่ง ตรงนั้นน่ะ" ราฟเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฟิวเอาแต่ลงแปรงทำความสะอาดเฉพาะส่วนแท่งเนื้อของมัมมี่ที่เดียว ในใจแอบเกิดอาการไม่พอในใจที่อีกฝ่ายในความสนใจร่างกายคนอื่นที่ไม่ใช่ของเขา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความต้องการทางอารมณ์ตาม จนต้องกลืนน้ำลายหลายอึกข่มอารมณ์ที่อยากทำเอาไว้

"..." ฟิวยังคงตั้งใจทำงานของเองต่อไป โดยไม่สนใจคนพูดที่ยืนอยู่ข้าง ขนแปรงนุ่มละเอียดยังคงค่อยๆ ขยับไปมาทุกซอกอย่างบรรจง จากโคนเรื่อยลงมาถึงปลาย วนรอบที่หัวเบาๆ ซ้ำๆ ให้แน่ใจว่าสะอาด ก่อนจะเคลื่อนไปที่ไข่สองใบที่ถูกกกไว้นานเกินไป

"ฟิว!"

"ผมทำงาน"

"ไม่ต้องทำแล้ว! วันนี้กลับไปก่อน"

"แต่พี่บอยให้เวลาผมแค่สองวัน แล้ววันนี้ผมก็เสียเวลาไปมากแล้ว" ฟิวอธิบายอย่างใจเย็น

"ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ ฉันสั่ง นายต้องเชื่อฟัง" ราฟพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ กดดันอีกฝ่าย

"คุณมัน...เผด็จการ! "

ฟิวกลับไปแล้ว แต่ราฟยังคงยืนมองมัมมี่ฟาโรห์บรรพบุรุษของเขาสงบสติอารมณ์อยู่หลายนาที มัมมี่ทีพึ่งเปิดให้เป็นอิสระจากผ้าที่พันกายเป็นร้อยเป็นพันปี หากแต่ราฟเข้าใจดีว่าการได้พอเจอสิ่งที่รอคอยมาตลอดหลายร้อยพันนี้ต่างหากคืออิสระที่แท้จริงที่มัมมี่ต้องการ

'คุณจะได้หลุดพ้นแล้วนะครับ'

'ราชินีที่คุณเฝ้ารอ'

'ผมเจอแล้ว ผมหาเขาเจอแล้วนะครับ'

"เขาคือดวงใจของผม เช่นกับที่เขาก็เป็นราชินีของคุณเมื่อหลายภพก่อน"

"ช่วยให้เขาใจอ่อนกับผมหน่อยได้ไหมครับ"

ไม่บ่อยนักที่ราฟจะพูดคุยกับมัมมี่บรรพบุรุษของเขา แม้เขาจะเชื่อก็ตามว่าเขาคือมัมมี่ที่กลับมาเกิดใหม่เพื่อรอคอยที่จะได้ครองรักด้วยกันอีกครั้ง

เช้ารุ่งขึ้นฟิวกลับมาเซฟเฮ้าของราฟอีกครั้งพร้อมกับคณะสำรวจ ในใจเต็มไปด้วยความโกรธที่มีต่อราฟด้วย เมื่อวานงานไม่เสร็จแต่ก็โดนไล่ให้กลับไป แล้วราฟยังโทรเรียกคณะสำรวจเข้าวันนี้อีก ถ้าไม่ใช่เพราะอยากแกล้งให้เขาโดนด่าแล้วจะเพราะอะไร แต่พอไปถึงร่างมัมมี่กลับถูกจัดการจนเสร็จและสามารถทำการศึกษาสำรวจเลย ทว่าเจ้าของสถานที่กลับไม่โผล่หน้าให้เห็นแม้แต่น้อย ฟิวชะเง้อหาจนท้อใจ อยากจะถามพี่บอยแต่ก็ไม่กล้า

"อาจารย์ครับ บนอกตรงนี้มีรอยเหมือนแผลเป็นจริงๆด้วย หรือตำนานที่ได้ยินมามันจะมีจริงๆครับ" หนึ่งในคณะเอ่ยขึ้น

"ตำนานอะไรหรือครับพี่" ฟิวถามขึ้นอย่างสนใจ เมื่อวานเขารีบจนไม่ทันได้สังเกต แต่เมื่อได้เห็นแผลเป็นที่ว่าดวงตากลมก็ต้องเบิกกว้างอย่างตกใจ 'แผลเป็นเหมือนของเขาเลย'

"พี่ก็ไม่ค่อยรู้หรอก แต่จะเล่าเท่าที่รู้มาละกัน"

"ฟาโรห์กับราชินีถูกมีดยาวแทงทะลุอกตายไปพร้อมกัน โดยน้ำมือของผู้ร้ายที่ตั้งใจจะฆ่าราชินีซึ่งเป็นดวงใจของฟาโรห์ เพื่อให้องค์ฟาโรห์เจ็บปวดที่เห็นคนรักตายและมีชีวิตอยู่ต่ออย่างทรมานและโดดเดี่ยว แต่ฟาโรห์กลับเอาตัวเองมารับมีดแทน มีดยาวเลยแทงทะลุอกฟาโรห์เข้าอกราชีนีตายคู่กัน จนเป็นที่มาของรอยแผลบนหนังมัมมี่ร่างนี้ไง"

"ฮึก..แล้วร่างมัมมี่ของราชินีละครับ"

"เฮ้ย ไอ้ฟิวอ่อนไหวง่ายขนาดนี้เลยหรือวะไอ้น้อง" พี่โจแกล้งหยอกฟิว ไม่คิดว่าเด็กร่าเริงอย่างฟิวจะมีอารมณ์อ่อนไหวขนาดนี้

"หื้อ .. พี่อ่ะ เล่าต่อสิครับ เขาเอาร่างราชินีไปเก็บไว้ที่ไหนหรือครับ"

 "เรื่องที่พี่รู้มาก็มีแค่นี้แหละ ต้องลองถามอาจารย์ดู" พี่โจบอก

"แล้วอาจารย์พอจะทราบไหมครับ" ฟิวหันไปถามอาจารย์ต่อ

"ผมไม่รู้หรอก  ไม่มีพบการบันทึกหรือหลักฐานอื่นๆที่กล่าวถึงราชินีเลย หลังจากที่ทั้งคู่เสียชีวิต พบเพียงบันทึกที่กล่าวถึงฟาโรห์เท่านั้น ถึงทำให้เราได้มาอยู่ที่นี่เพื่อหาความจริงเพิ่มเติม"

"......" ฟิวทำหน้าเศร้า

"ผิดหวังอะไรขนาดนั้น มาเดี๋ยวพี่เล่าให้ฟังอีกอย่าง" 

"พี่โจรู้อะไรมาอีกรึครับ"

"เห็นรอยแผลเป็นนั่นบนอกมัมมี่รึเปล่า เขาว่ากันว่าฟาโรห์กลับมาเกิดใหม่เป็นคนในตระกูลตัวเอง คนคนนั้นจะมีแผลเป็นแบบเดียวกันตำแหน่งเดียวกันเปี๊ยบเลย " ฟิวฟังด้วยจิตใจเต้นระรัว มือเรียวยกขึ้นลูบสัมผัสแผลที่ยกตัวเองนอกเสื้อที่สวมใส่อยู่

"......"

"แต่เท่าที่พี่แอบไปสืบมา เขาว่าผู้ดูแลที่นี่ก็มีแผลเป็นที่ว่านี้นะ "

"......"

"แต่ก็ไม่รู้ว่าจริงไหม เพราะว่าไม่มีใครเคยเห็นแผลนั่นเลย"

"....." เมื่อได้ฟังคำที่พี่โจเอ่ย ฟิวเบิกตากว้าง ร่างกายสั่นเทิ่ม หัวใจเต้นรัวราวกับตีกลอง เหตุการณ์ที่แสนเร่าร้อนระหว่างเขาและราฟผุดขึ้นมาในหัว ราฟถามถึงแผลเป็นบนอกฟิว แต่ราฟเองก็มีแผลเป็นเหมือนกัน 

'ฟาโรห์มาเกิดใหม่เป็นราฟ!.....?'

'เรื่องจริงหรือ แล้วเขาละ บนอกเขาก็มีเหมือนกัน แบบเดียวกัน ตำแหน่งเดียวกัน'

"ฟิว เป็นอะไรไป ทำไมหน้าซีดจัง" พี่โจถาม

"ค...ครับ?"

"ถ้าไม่สบายก็กลับไปพักก่อนเถอะ อย่าฝืนเลยที่นี่ยังมีหลายคน"

ฟิวกลับห้องของตนเอง เอนกายนอนลงที่เตียงนุ่ม ในหัวเขามีแต่ความสับสน เขาอยากเจอราฟ เขาอยากถาม อยากรู้ความจริงทั้งหมด รวมถึงความฝันประหลาดที่ขึ้นกับเขาทุกคืนตั้งแต่มาเหยียบที่นี่ ต้องมีเรื่องราวบางอย่างซ่อนอยู่แน่ๆ และราฟตอบเขาได้แน่นอน