หลังจากนั้นไม่กี่นาที ลู่ลี่จุนก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาตระหนักว่าเธอหยุดดิ้นรนและเขารู้สึกบางอย่างชื้นๆที่แก้มของเขา.. เขาหยุดจูบและมองที่เธอ ลมหายใจของเขายังหนักอยู่ ดวงตาของเธอปิดลงและน้ำตาไหลลงมา เธอยืนนิ่งราวกับร่างที่ไร้ชีวิต เขากลับมามีสติ เขาค่อยๆ ปล่อยมือของเธอซึ่งเขาจับไว้แน่นด้านหลัง ตามด้วยมือที่จับศีรษะของเธอ เขาปล่อยเธอและถอยหลังสองสามก้าว

ถึงกระนั้นฝนก็ยังตกหนักและเสียงฟ้าร้องฟ้าแลบก็น่ากลัวมากขึ้น เมื่อเขามองดูเธอ เขารู้สึกเจ็บปวดลึกๆ ในใจ ราวกับว่าสายฟ้าฟาดเข้าที่หัวใจของเขาและเผามันให้เป็นจุล เขาไม่รู้ว่าจะพูดหรือทำอย่างไร? เขาได้แต่ยืนมองเธอในความสับสน....

หลังจากที่รู้ว่าเขาถอยออกไปแล้ว เธอก็ลืมตาขึ้นทั้งน้ำตา สีหน้าของเธอเจ็บปวดและเต็มไปด้วยความรังเกียจ เธอเดินไปหาเขา ตบเขาอย่างแรง แล้วเธอก็วิ่งหนีจากไป ฝ่าสายฝนที่ตกหนักนั่น ขณะวิ่ง จู่ๆ เท้าของเธอก็ไปพันกับกิ่งไม้เล็กๆ ที่ตกลงมาจากต้นไม้เพราะฝนตก เธอล้มลงและเจ็บเข่าและฝ่ามือขวา แต่ลุกขึ้นยืนทันทีราวกับว่าไม่รู้สึกเจ็บปวดและเริ่มวิ่งไปที่ประตูเหล็ก ฝนที่ตกลงมากระทบร่างกายของเธอ แต่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยเพราะความเจ็บปวดในใจของเธอรุนแรงกว่าสิ่งอื่นใด ความเจ็บปวดในหัวใจของเธอไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอะไร เธอวิ่งราวกับว่าสถานที่แห่งนี้เป็นนรกและปีศาจในนรกกำลังไล่ตามเธอ

ลู่ลี่จุนเฝ้ามองดูเธอถอยห่างออกไป เมื่อเขาเห็นเธอล้มลงบนทางเท้าและได้รับบาดเจ็บ เขาอยากจะวิ่งไปช่วยเธอ แต่ก่อนจะได้ก้าวเท้า เธอลุกขึ้นวิ่งหนีไป เขารู้สึกเจ็บปวดในใจเมื่อเห็นเธอทำร้ายตัวเองโดยวิ่งท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เพราะเขากลัวที่จะสร้างสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดให้กับเธอและยืนนิ่งอยู่ในที่ที่เขาอยู่และเฝ้าดูเธอวิ่งหนีจากเขาไกลออกไปเรื่อยๆ

เจียง อวี่เหยียนวิ่งออกไปถึงนอกประตูคฤหาสน์ เมื่อเห็นรถ เธอรีบเข้าไปในรถ สตาร์ทเครื่องยนต์และเคลื่อนออกจากที่นั่นด้วยความเร็วเต็มที่ หลังจากขับรถห่างออกไปซักพัก เธอหยุดรถที่ริมถนนและร้องไห้ออกมาในขณะที่ฟุบหน้ากับพวงมาลัย

ปล่อยเวลาผ่านไปเช่นนั้น ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา ใบหน้าของเธอบวมและตาแดงเพราะร้องไห้ เธอเปียกโชกจากสายฝน แต่ไม่รู้สึกหนาว เธอดูหลงทางราวกับว่าเธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรหรือจะไปที่ไหน?

ตั้งแต่หลู่เฉียงจากไป เธอไม่เคยคิดเกี่ยวกับชีวิตของเธอเลย ตอนนั้นเธอยังเด็กมาก อายุเพียง 20 ปี เธอสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ แต่เธออุทิศตัวเองเพื่อปกป้องผู้คนและสิ่งต่างๆ ที่เขาทิ้งไว้เบื้องหลัง และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ความฝันทั้งหมดของเขาเป็นจริง ความรักที่เธอมีต่อหลู่เฉียงเป็นสิ่งที่ไม่มีวันสิ้นสุดแม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่กับเธอแล้ว เธอหลับตาและรวบรวมตัวเอง เธอเพิ่มอุณหภูมิในรถขณะที่เธอรู้สึกหนาว เธอสตาร์ทเครื่องยนต์และขับไปทางบ้านของตระกูลหลู่

เมื่ออวี่เหยียนมาถึงบ้านลู่ก็เป็นเวลาตี 3 แล้ว ยามทักทายเธอและเปิดประตูให้ เธอขับรถเข้าไปจอด เมื่อเธอลงจากรถ เธอก็รู้สึกถึงลมเย็นที่พัดมากระทบร่างกายของเธอและทำให้เท้าของเธอสั่น ฟันของเธอเริ่มส่งเสียงกระทบกัน เธอเอื้อมมือไปโอบกอดหน้าอกตัวเองแน่นและพุ่งเข้าไปในวิลล่า เธอรีบเดินไปที่ชั้น 2 และเข้าไปในห้องของเธอ เธอโยนกุญแจรถลงบนเตียงแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เธอเริ่มอาบน้ำอุ่นและยืนอยู่ข้างใต้สายน้ำนั้น

ขณะที่เธอหลับตา เธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เมื่อเธอไปหาลู่ลี่จุน เธอลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกรังเกียจ เธอมองไปที่ชั้นวางของในห้องน้ำและหยิบครีมอาบน้ำออกมา เธอเปิดมัน เทลงบนตัวเธอ และเริ่มขัดซ้ำๆ ราวกับว่ามีบางอย่างติดอยู่ในร่างกายของเธอและไม่สามารถเอาออกได้ ในความหงุดหงิดนั้นเธอเริ่มร้องไห้อีกครั้ง เธอมองเข้าไปในกระจกที่ผนังฝั่งตรงข้าม เธอจ้องใบหน้าของตัวเองและสังเกตมัน เมื่อสายตาของเธอหยุดอยู่ที่ริมฝีปาก เธอก็เริ่มใช้ฝ่ามือถูมัน น้ำตายังคงไหลจากดวงตาของเธอ

หลังจากอาบน้ำซักพัก เธอทำความสะอาดตัวเองและออกจากห้องน้ำ สวมเสื้อคลุมอาบน้ำ เธอนั่งอยู่ที่มุมเตียง สายตาของเธอตกลงไปบนกรอบรูปไม้เล็กๆ ที่มีรูปแต่งงานของเธอ

ในรูปนั้น อวี่เหยียนสวมชุดแต่งงานสีขาวที่สวยงามและสง่างาม และลู่เฉียงสวมชุดทักซิโด้สีดำ ทั้งคู่ดูน่ารักในขณะที่หันหน้าเข้าหากันและมองตากันด้วยความรักและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข มือทั้งสองของเขาจับเอวเธอไว้ใกล้ๆ เขา และมือของเธอแตะเบาๆบนหน้าอกของเขา

เธอถือกรอบรูปไว้ในมือ มองดูภาพแล้วพูดว่า "ทำไมคุณถึงทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียว" เสียงของเธอแตกเมื่อเธอร้องไห้และสะอื้น “คุณ...คุณสัญญากับฉันว่าจะอยู่กับฉันตลอดไป และไม่มีวันทิ้งฉัน คุณสัญญา...สัญญาว่าจะปกป้องฉัน คุณบอกว่าเราจะแก่เฒ่าไปด้วยกัน ฉันเชื่อใจคุณ แต่ทำไม? ทะ.....ทำไมคุณถึงผิดสัญญา? ฉัน...ฉันเกลียดคุณ!! ฉันเกลียดคุณ ลู่เฉียง!!! ฉันเกลียดคุณ!!!!.”

เธอกอดกรอบรูปแน่นกับหน้าอกของเธอ หลับตาลงและเริ่มพึมพำ" ฉัน....ฉันคิดถึงคุณ!!! ได้โปรดกลับมาเถอะ!! ดะ..ได้โปรด!! ลู่เฉียง!!” เธอเหนื่อยกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในแต่ละวันและเพราะการร้องไห้อย่างหนักเรื่อยมา เธอผล็อยหลับไปบนเตียงโดยกอดกรอบนั้นไว้กับหน้าอกของเธอขณะคู้ตัว ขางอชิดท้องของเธอและพึมพำชื่อลู่เฉียง