ในตอนวันโลกาวินาศ เธอก็ได้เห็นฉากเช่นนี้บ่อยเหมือนกัน มีผู้คนล้มลงมากมาย บ้างตกตาย บ้างดิ้นรน ใครบ้างไม่อยากมีชีวิตอยู่่?

หลังจากประสบกับจุดจบของโลก จ้าวซิ่วหลัน รู้ถึงความล้ำค่าของชีวิต

เนื่องจากเธอสามารถช่วยคนอื่นได้ จ้าวซิ่วหลัน จะพยายามช่วยอย่างแน่นอน

เพื่อรับมือกับวันสิ้นโลก ไม่เพียงเธอจะสะสมวัสดุอุปกรณ์และเสบียงอาหารจำนวนมาก แต่ยังได้เรียนรู้ความรู้ทางการแพทย์และสุขภาพขั้นพื้นฐาน เพื่อที่เธอและสหายของเธอสามารถช่วยกันและกัน ในการรักษาอาการบาดเจ็บของสหายในอนาคต…

จ้าวซิ่วหลัน ยังรู้วิธีเอาตัวรอดหลังจากถูกงูพิษกัด

เมื่อได้ยินสิ่งที่หวู่จินหัวพูด จ้าวซิ่วหลันก็พยักหน้าและรีบไปที่โกวตัน ถึงแม้จะรู้สึกแปลกๆที่นางตั้งชื่อลูกชายว่าโกวตันหรือหมาน้อยก็ตาม ในโลกนี้ มีบางคนเรียกหมาว่าลูก แต่ก็ยังมีบางคนตั้งชื่อลูกว่าหมาน้อย เหมือนดั่งหวู่จินหัวผู้นี้

โกวตันถูกงูกัดที่ข้อเท้า จ้าวซิ่วหลันเหลือบไปรอบๆ และเห็นเถาวัลย์เล็กๆ จึงดึงมันออก และผูกเชือกเหนือข้อต่อของโกวตัน การทำแบบนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้พิษแพร่กระจายออกไปในเส้นเลือด หากพิษขยายตัวได้ สถานการณ์คงกลายเป็นเรื่องร้ายแรง

จากนั้น จ้าวซิ่วหลัน ก็มองไปที่บาดแผลของโกวตันอย่างรวดเร็วเพื่อยืนยันว่าไม่มีฟันงูหักคาอยู่ จากนั้นจึงบีบเลือดสีดำที่อยู่ภายในออกมาจนเห็นเลือดสีแดง…

“เอาน้ำสะอาดมาให้ฉัน…” จ้าวซิ่วหลัน โพล่งออกไป

คนที่กระตือรือร้นด้านข้างก็รีบนำน้ำมาให้ หลังจากที่ จ้าวซิ่วหลัน ได้รับน้ำ เธอก็ล้างบาดแผล เมื่อใกล้เสร็จแล้ว จ้าวซิ่วหลัน ก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋า หยิบไซริงค์ฉีดยาออกมา เป็นเซรุ่มต้านพิษงูรวมระบบประสาท (Neuro polyvalent snake antivenom) ยี่ห้อ Ji Desheng ที่ดึงออกมาจากพื้นที่มิติ ที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ ฉีดให้โกวตัน มันเป็นเซรุ่มต้านพิษงูครอบจักรวาลจากโลกอนาคต หาได้ในโรงพยาบาลใหญ่ๆ สามารถถอนพิษงูได้ทุกชนิด

โชคดีที่มียาอยู่มากมายในพื้นที่มิติช่องว่าง ไม่เช่นนั้นสถานการณ์นี้จะเป็นไปไม่ได้เลยในปัจจุบัน

หลังจากนั้น จ้าวซิ่วหลัน เหงื่อออกบนหลังของเธอเพราะเธอจดจ่อเกินไป…

ซักพักโกวตันก็สบายดี

การใช้ไซริงค์ฉีดยา และฉีดเซรุ่มต้านพิษงู ให้กับผู้ป่วยหรือผู้บาดเจ็บ ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใดในยุคนี้ แต่การพกไซริงค์ฉีดยา ที่เป็นเซรุ่มต้านพิษงูในกระเป๋าเอาไว้ตลอด ก็ค่อนข้างแปลกเล็กน้อย บางคนก็เบิกตากว้าง มองดูเธออย่างฉงนสงสัย…

…

การรักษาเป็นไปอย่างทันท่วงที และโกวตันที่เป็นลมหมดสติ ตื่นขึ้นมา ริมฝีปากของเขาก็ไม่ดำเหมือนแต่ก่อน และเขาก็ดูดีขึ้นมาก สมกับเป็นเซรุ่มต้านพิษงูครอบจักรวาล

จ้าวซิ่วหลันช่วยชีวิตโกวตัน ผู้คนโดยรอบจึงมองเธอด้วยความชื่นชมและดวงตาที่มองมาที่เธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ทันทีที่หวู่จินหัวเห็นโกวตันตื่นขึ้นมา เธอก็กอดโกวตันทันทีและร้องไห้ออกมา "โกวตัน ลูกรักของแม่ โชคดีที่เจ้าสบายดี ถ้าเจ้าตายไป แม่จะอยู่ได้อย่างไร…"

เห็นได้ชัดว่าโกวตัน ก็ตกใจกับเหตุการณ์นี้เหมือนกัน กอดหวู่จินหัวและร้องไห้ออกมาแข่งกับมารดาตน

ฮือ ฮือ ฮือ…

หลังจากร้องไห้หวู่จินหัว คิดถึงผู้ช่วยให้รอดของลูกชายของเธอและดูเหมือนว่าเธอกำลังจะคุกเข่าให้กับ จ้าวซิ่วหลัน "แม่หนูซิ่วหลัน  ถ้าไม่ใช่เพราะเธอวันนี้โกวตันคงตายไปแล้ว บุญคุณของเธอ จะอยู่ในใจป้าตลอดไป ขอบคุณเธอมากจริงๆ! หากมีเรื่องอะไรต้องการให้ป้าตอบแทน อย่าลังเลที่จะบอกป้าหวู่คนนี้…"

จ้าวซิ่วหลัน รีบดึงซิ่วหลันลุกขึ้น แล้วพูดว่า “คุณป้า เกรงใจไปแล้ว ทุกคนในทีมล้วนเป็นพวกเดียวกัน หมู่บ้านเดียวกัน ควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ฉันก็แค่ทำในสิ่งที่ควรทำ ป้าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้! อีกอย่างเราก็เป็นเพื่อนบ้านกัน อนาคตคงต้องมีเรื่องที่สามารถช่วยเหลือกันได้อยู่แล้ว…"

หลังจากฟังคำพูดของ จ้าวซิ่วหลัน ทุกคนไม่เพียงรู้สึกว่า จ้าวซิ่วหลัน มีความสามารถในการจัดการกับพิษงู แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอมีบุคลิกที่ดีและไม่ได้รับเครดิต

เป็นเรื่องยากที่จะทำเช่นนี้ได้ตั้งแต่อายุยังน้อย

ดังนั้นพวกเขาทุกคนจึงยกย่อง จ้าวซิ่วหลันและชื่นชมจ้าวซิ่วหลันจริงๆ

เมื่อหวู่จินหัวได้ยินสิ่งที่จ้าวซิ่วหลันพูด นางยิ่งประทับใจกับความเมตตาของจ้าวซิ่วหลัน และเก็บเธอไว้ในใจ

ถึงแม้เธอจะบอกว่าไม่เป็นไร ถึงแม้ว่าเธอไม่ค่อยฉลาดแต่ก็ไม่โง่ นางก็ดูออกว่าเซรุ่มแก้พิษงู ก็ไม่ใช่ถูกๆ หวู่จินหัว รู้ด้วยว่า จ้าวซิ่วหลัน มีช่วงเวลาที่ยากลำบากที่บ้านกับแม่เลี้ยงคนนั้น ยิ่งจ้าวซิ่วหลันมีบุญคุณที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ หากใครกล้ารังแกจ้าวซิ่วหลัน ในอนาคต นางจะเป็นคนแรกที่ก้าวออกมาช่วยเธออย่างแน่นอน…