โชคดีที่คนเยอะ ต่างคนต่างทำงานก็เลยไม่เบื่อ

ในเวลานี้ สโลแกนปลุกใจ ก็ดังมาจากการลำโพงที่ติดตามต้นไม้สูงๆก็ดังออกมา เป็นการออกอากาศครั้งใหญ่ของทีมประชาสัมพันธ์ของพรรค

"สามัคคี ขยัน ตั้งใจทำให้ดีที่สุด ไม่กลัวความลำบาก ไม่กลัวเหนื่อย!"

"ความทุกข์ต้องมาก่อน ความสุขมาทีหลัง!…"

…

ทางวิทยุ น้ำเสียงของผู้ประกาศก็ร้อนแรงฮึกเหิมมาก คนทำงานเมื่อได้ยิน ก็เร่งความเร็วของงาน และทำกันอย่างขะมักเขม้นและฮึกเหิมเช่นกัน เสียงวิทยุเหมือนกำลังล้างสมองผู้คนให้กลายเป็นมดงาน และทำการสะกดจิตหมู่…

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าคนในยุคนี้จะลำบากมาก แต่ก็เรียบง่าย ผู้คนมีความสุขและพึงพอใจพอสมควร มีงานทำ มีอาหารกิน มีน้ำดื่ม เป็นความปรารถนาสูงสุด

ตรงกันข้าม ในศตวรรษที่ 22 สภาพการณ์ดีขึ้น และความปรารถนาของผู้คนก็ไม่มีที่สิ้นสุด ทำให้ยากที่จะมีความสุข

จ้าวซิ่วหลัน ก็เร่งงานของเธอเช่นกัน และเมื่อเธอพบหญ้าแห้วหมู หรือที่เรียกสั้นๆว่าหญ้าหมู เธอก็รีบตัดมัน จากนั้นจึงแบกตะกร้าไว้บนหลังของเธอเพื่อค้นหาที่ต่อไป

“ตายแล้ว… ลูกชายของ หวู่จินหัว ถูกงูกัด!”

มีเสียงตื่นตระหนกตะโกนอยู่ไม่ไกลจากตีนเขา เมื่อได้ยินเช่นนั้น คนทำงานก็รีบรุดไปจุดเกิดเหตุเกิดเป็นภาพจีนมุงทันที

ผู้คนในกลุ่มนั้นเรียบง่ายและใจดี โดยพื้นฐานแล้วครอบครัวอื่นจะช่วยเหลือกัน เมื่อเกิดอุบัติเหตุในครอบครัวหนึ่ง เมื่อพวกเขาได้ยินว่ามีคนถูกงูกัด พวกเขามักจะรีบไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น…

…

ตามความทรงจำของเจ้าของดั้งเดิม หวู่จินหัวให้กำเนิดลูกชายหลังจากมีลูกสาวสามคน ดังนั้นเขาจึงมีค่ามาก ตอนนี้ลูกชายของนางถูกงูกัด นางคงกังวลและใจเสียมาก

จ้าวซิ่วหลัน เดินตามทีมงานที่เหลือลงไปดู บางทีเธออาจจะช่วยเหลืออะไรได้บ้าง

เมื่อฝูงชนรีบเร่งไป ก็พบโกวตัน ลูกชายของหวู่จินหัว ล้มลงกับพื้นและเป็นลมและริมฝีปากของเขาก็ดำไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าพิษได้แทรกซึมเข้าสู่กระแสเลือดแล้ว

หลายคนกำลังคุยกันอย่างกังวลว่า "จะทำยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ดี…"

“ดูเหมือนว่าพิษจะร้ายแรง ต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงกว่าจะไปถึงที่ศูนย์สุขภาพของชุมชน พอไปถึงที่นั่น ก็คงสายเกินไป เฮ้อ!”

“ใช่ ฉันได้ยินมาว่าต้องรักษาพิษโดยเร็ว ถ้าช้าไปก็ไม่รอด ฉันเกรงว่าเด็กคนนี้จะสายไปครึ่งชั่วโมง!”

มีผู้เชี่ยวชาญในการใช้ชีวิตมากมาย ต่างก็พากันวิพากษ์วิจารณ์ มีทั้งจริงทั้งเท็จ

หวู่จินหัว ตกใจกลัวมานานแล้ว และเมื่อเธอได้ยินใครพูดแบบนั้น เธอก็ยิ่งตกใจและร้องไห้ออกมาว่า

"ใครก็ได้ช่วยที ช่วยลูกชายของฉันที ฉันมีลูกชายเพียงคนเดียว ฮือ…"

"ใครสามารถช่วยชีวิตโกวตันได้ ฉันจะตอบแทนเขาตลอดชีวิต ให้เป็นวัวเป็นม้าก็ยอม! ฮือ…"

"ฮือ… ลูกชายที่น่าสงสารของฉัน"

เมื่อเห็น หวู่จินหัว ร้องไห้เช่นนี้ ผู้คนในกองพลน้อยก็รู้สึกเห็นใจ แต่ก็รู้สึกจนใจและช่วยอะไรไม่ได้ในเวลาเดียวกัน

พวกเขาไม่ใช่หมอ และไม่มีใครสามารถทำอะไรกับสถานการณ์นี้ได้

“ทำไมไม่รีบส่งไปที่คลินิกลองดูดีกว่า ใช้เวลาอยู่ที่นี่” มีคนแนะนำ

คนอื่นๆ ทำตามโดยรู้สึกว่านี่เป็นทางเดียวที่จะทำได้ในตอนนี้

ขณะที่ทุกคนกำลังจะหามโกวตันและส่งไปที่ศูนย์สุขภาพของชุมชน จ้าวซิ่วหลัน ก็ยืนขึ้นด้วยท่าทางสง่างามและพูดกับทุกคนว่า "ฉันเกรงว่าจะสายเกินไปที่จะส่งมันออกไป ฉันจึงต้องจัดการกับมันเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้น มันจะเป็นอันตรายถึงชีวิต "

หลังจากที่จ้าวซิ่วหลันพูดจบ สายตาของทุกคนก็จับจ้องมาที่เธอ พูดไปแล้วเหมือนทำเท่ห์ ทำอวดโอ่ แต่หากช่วยไม่ได้จริง คงเป็นการดึงดูดความเกลียดชังดีๆนี่เอง

จ้าวซิ่วหลัน ไม่สนใจสายตาของทุกคน เธอเดินไปหาหวู่จินหัว และพูดกับหวู่จินหัว ว่า "คุณป้า ถ้าคุณเชื่อฉัน ให้ฉันลองดู!"

หวู่จินหัว รู้สึกมีความหวังและความสงสัยในตัว เพราะตรงหน้าเธอยืนไว้ด้วย เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างไรก็ตาม นางก็ยังตัดสินใจที่จะปล่อยให้จ้าวซิ่วหลันพยายาม ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยปล่อยให้โกวตันตายไปเฉยๆ เพราะเมื่อคิดดูดีๆ หากไม่ทำอะไรเลย อาจบางทีลูกชายของนางคงตายระหว่างทางเป็นแน่

และการฟังน้ำเสียงของ จ้าวซิ่วหลัน ดูเหมือนว่ามีหนทางจริงๆ

“เอาล่ะ ซิ่วหลัน สาวน้อย ถ้าเธอมีหนทางก็ลองดู ถ้าเธอช่วยโกวตันได้ ป้าคนนี้ จะจดจำไว้ตลอดไป และฉันจะตอบแทนเธอในอนาคตแน่นอน!”