โฮวอู่ไม่รู้ว่าทำไมแต่เมื่อเธอได้ยินโฮวอูเสิ่นปลอบโยนเธอด้วยการบอกเธอว่า "อย่ากลัว" ความรู้สึกไม่สบายใจของเธอก็พลันสงบลง

เธอกระพริบดวงตาสีองุ่นเข้มมองโฮวอูเสิ่น เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “พี่ชาย พี่อยู่กับอาอู่ได้ไหม?”

นี่เป็นครั้งแรกที่โฮวอูเสิ่นเห็นน้องสาวของเขาทำตัวน่ารักและเชื่อฟัง

เขาต้องบอกว่าเขาชอบน้องสาวคนปัจจุบันมากกว่าน้องสาวที่อวดดีและหยิ่งผยองในอดีต

เธอเป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา โฮวอูเสิ่นจึงตอบเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลไม่ต่างกัน “ได้สิ”

แม่บ้านจางเดินเข้ามาพร้อมกับยาลดไข้ในมือของเธอ

“คุณชาย ยานี้ได้ผลดีมาก ให้คุณหนูกินยานี้ พรุ่งนี้เช้าไข้ก็ไม่มีแล้วค่ะ ให้ดิฉันป้อนยาคุณหนู” ป้าจางกล่าวอย่างกระตือรือร้น

โฮวอูเสิ่นเหม่อมองโฮวอู่โดยไม่รู้ตัว

โฮวอู่ไม่แม้แต่จะหันไปมองแม่บ้านจาง ดวงตาที่คลุมไปด้วยหมอกขนาดใหญ่ของเธอมองไปที่โฮวอูเสิ่นตลอดเวลา

ดูเหมือนเธออยากจะร้องขออะไรบางอย่าง

แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไรโฮวอูเสิ่นก็เข้าใจสายตาของเธอ

เมื่อมีคนป่วยหรืออยู่ในช่วงเวลาที่เปราะบางที่สุด พวกเขาต้องการให้สมาชิกในครอบครัวดูแลพวกเขามากกว่าคนนอก

โฮวอูเสิ่นรับยาจากแม่บ้านจางด้วยมือที่ยังว่างอยู่ จากนั้นก็พูดเบาๆว่า “ไม่จำเป็น”

ดูเหมือนว่าเขาจะป้อนยาโฮวอู่ด้วยตัวเอง

แม่บ้านจางอ้าปากค้างตกใจเมื่อได้ยินคำพูดปฏิเสธของเขา

ลูกชายคนโตของบ้านมีนิสัยเย็นชา ลืมไปได้เลยเรื่องการป้อนยาคนอื่น แม้แต่ประสบการณ์ดูแลคนอื่นเขาก็ยังไม่มี

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเต็มใจดูแลคนอื่น

แต่แม่บ้านจางก็นึกขึ้นมาได้ทันทีว่าโฮวอู่เป็นน้องสาวของโฮวอูเสิ่น

ถึงแม้คุณชายจะทำตัวเย็นชาและห่างเหินกับคนภายนอก ความจริงแล้วเขาก็มีมุมอ่อนโยนกับครอบครัวของตัวเอง

เธอดีใจที่เห็นพี่ชายกับน้องสาวสนิทกัน  เธอไม่อยากรบกวนพวกเขาจึงถอยออกมาจากห้องด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

โฮวอูเสิ่นดึงมือออกจากมือโฮวอู่ และวางมือของเธอลงอย่างแผ่วเบา เขาใช้มือซ้ายยกเธอขึ้นมาให้พิงตัวเขา

ร่างของโฮวอู่พิงอกโฮวอูเสิ่นอย่างคนไม่มีแรง น้ำหนักของเธอกดทับตัวเขาเบาๆ

หน้าผากของโฮวอู่อยู่ระดับคางของโฮวอูเสิ่น

เธอสัมผัสถึงลมหายใจของเขา

ลมหายใจแผ่วเบาและอบอุ่น

โฮวอูเสิ่นหยิบยาจากซองถือไว้ในมือ “อ้าปาก”

โฮวอู่ทำตัวดีมากเมื่อเธอป่วย เธอกลืนยาพร้อมจิบน้ำอย่างเชื่อฟัง หลังจากที่เธอกินยาเสร็จ โฮวอูเสิ่นก็เอนตัวเธอนอนลงบนเตียง

โฮวอูเสิ่นยืนขึ้นทำท่าจะจากไปหลังจากป้อนยาเสร็จ โฮวอู่รีบยื่นมือออกไปจับแขนเสื้อเขาเอาไว้

“พี่ชาย....” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย และสูงมากกว่าเดิมอย่างกับเสียงลูกแมวที่กำลังงัวเงีย

โฮวอู่เสิ่นหยุดเคลื่อนไหวและหันกลับมามองโฮวอู่ที่นอนอยู่บนเตียง เขาถามว่า “เธอ...อยากกินอะไรไหม?”

โฮวอู่ไม่มีความอยากอาหาร เธอไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น ดังนั้นเธอจึงส่ายหน้าเป็นการตอบ

โฮวอูเสิ่นขมวดคิ้วกับคำตอบของเธอ เธอจำเป็นต้องกินสักหน่อย

“อยากได้โจ๊กเปล่าๆ สักถ้วยไหม? ยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ?”

โฮวอู่กินข้าวเช้ากับโฮวอูเสิ่นและโฮวหยวน ตอนบ่ายเธอแค่ดื่มกาแฟไปหนึ่งแก้ว หลังจากนั้นก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย