เมื่อมองไปที่ดวงตารูปดอกท้อคู่สวย ที่ดูคล้ายกับดวงตาของแม่ โฮวอู่เสิ่นก็ไม่สามารถปฏิเสธได้

เขาสามารถปฏิเสธผู้หญิงทุกคนด้วยสีหน้าเฉยเมย แต่เขาไม่สามารถเย็นชาใส่น้องสาวคนเดียวที่มีดวงตาเหมือนกับแม่ได้

โฮวอูเสิ่นพยักหน้าเบาๆ

เขาวางแก้วไวน์ที่ถืออยู่ในมือ จากนั้นยกมือขวาขึ้นเพื่อยืดข้อมือซ้ายให้ตรง

เขาเคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติและดูงดงาม

เขาเป็นผู้ชายที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ตั้งแต่หัวจรดเท้า ถึงแม้จะอายุเพียงยี่สิบห้า แต่กลับมีรัศมีแห่งอำนาจเปล่งประกายจากตัวเขา

ไม่ว่าสาวเล็กสาวใหญ่ แต่งงานแล้วหรือยังไม่แต่งงาน สายตาของพวกเธอจับจ้องอยู่ที่เขาเพียงคนเดียว

โฮวอูเสิ่นไม่ได้ตระหนักเลยว่ามีผู้หญิงมากมายมองมาที่เขา อาจเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้ให้ค่าหรือให้ความสนใจใครเลย

หลังจากยื่นมือออกไปให้โฮวอู่จับอย่างสุภาพบุรุษ เขาพูดกับเธอว่า “มาเถอะ”

มือของโฮวอู่ถูกเขากุมเอาไว้

ขณะนั้นเพลงแรกได้จบไปแล้วและเพลงที่สองกำลังเริ่ม

เพลงวอลทซ์ที่ไพเราะเริ่มบรรเลงอย่างช้าๆ โฮวอู่จับมือของโฮวอู่เสิ่น ขณะที่พวกเขาเคลื่อนตัวไปบนฟลอร์เต้นรำอย่างสง่างาม

แขกคนอื่นที่กำลังจะก้าวเท้าไปบนฟลอร์หยุดชะงัก พวกเขาถอยกลับ เพราะเห็นว่าตัวเอกของงานยืนอยู่บนฟลอร์ ไม่มีใครอยากแย่งซีน

ทั้งฟลอร์จึงมีแต่โฮวอู่และโฮวอูเสิ่น

โฮวอู่รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่เคยเป็นนักแสดง

มีละครเรื่องหนึ่งที่เธอต้องเต้นรำ เธอลงทุนจ้างครูสอนเต้นรำมาสอนเธอโดยเฉพาะ เธอตั้งใจฝึกและจำเทคนิคจากครูสอนเต้นให้ได้มากที่สุด

โฮวอู่จึงมั่นใจว่าจะไม่ทำให้ตัวเองขายหน้าต่อหน้าเขาและแขกในงาน

ถ้าเป็นโฮวอู่ตัวจริง เธอก็คงไม่ประหม่าเช่นกัน เพราะทักษะพื้นฐานเหล่านี้เป็นสิ่งที่เธอต้องเรียนตอนเป็นเด็กอยู่แล้ว

เพลงเริ่มบรรเลง โฮวอูเสิ่นวางมือบนเอวของโฮวอู่

การเต้นรำการสัมผัสกันจึงเป็นอะไรที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ การวางมือทาบที่เอวจึงเป็นอะไรที่ธรรมดาที่สุด

ชุดที่โฮวอู่เลือกใส่คืนนี้ค่อนข้างบาง เธอรู้สึกถึงฝ่ามืออุ่นร้อนของเขาได้ที่เอวของเธอ

เธอกลั้นลมหายใจเพื่อระงับความตื่นเต้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเต้นรำกับพี่ชาย เธอต้องทำให้ดีที่สุด เธอต้องทำให้เขาประทับใจในตัวเธอให้ได้

ดนตรีมาถึงจุดสำคัญ โฮวอู่เคลื่อนไหวไปตามการเคลื่อนไหวของโฮวอูเสิ่น หมุนตัวและกระโดด

เธอเสียใจที่คืนนี้เธอสวมกระโปรงสั้นแค่เข่า

ถ้าเป็นกระโปรงยาว เวลาหมุนตัวจะพลิ้วไสว และสวยงามกว่ากระโปรงสั้น

มันจะดูเหมือนดอกไม้ที่กำลังผลิบานหรือดอกไม้ไฟกำลังเบ่งบาน ฉากหมุนตัวของเธอจะน่าทึ่งกว่าตอนนี้อย่างแน่นอน

โฮวอู่ค่อยๆดื่มด่ำไปกับการเต้นรำนี้

เธอมีคู่เต้นรำที่มีทักษะการเต้นที่ยอดเยี่ยมดังนั้นเธอจึงสามารถเต้นได้ตามที่เธอพอใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทะลุเข้ามาอยู่ในนิยายและรู้สึกว่าการเต้นเป็นเรื่องง่ายมาก

เธอลืมทุกปัญหา

เธอลืมเรื่องโฮวอี้ฉิง

เธอลืมอดีตและการเดินทางของเธอ

เธอดื่มด่ำไปกับการเต้นรำช่วงสั้นๆนี้

สมองของเธอว่างเปล่า เธอรู้สึกตัวเบาและมีความสุข

แต่ช่วงเวลาดีๆมักผ่านไปเร็วเสมอ เสียงเพลงค่อยๆช้าลงและหยุดลงในที่สุด

หลังจากการเต้นรำจบลงมีความเงียบอยู่สองสามวินาทีก่อนที่ผู้ชมจะปรบมือดังๆ

คนหนุ่มสาวไม่กี่คนที่ผิวปากให้พวกเขา

บรรยากาศในงานเลี้ยงอาหารค่ำร้อนขึ้นจากตอนแรก

โฮวอู่ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้โฮวอูเสิ่นที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ริมฝีปากบางและเสียงอันอ่อนหวานนุ่มนวลเอื้อนเอ่ยวาจาที่ตราตรึงเข้าไปในใจของเขา แม้ว่าเสียงรอบข้างจะอึกทึก โฮวอูเสิ่นกลับได้ยินคำพูดของเธอชัดเจน

เธอพูดว่า “พี่ชาย...ในอนาคต ได้โปรดคุ้มครองน้องคนนี้ด้วย”