แต่เมื่อได้เห็นโฮวอูเสิ่นใกล้ๆ โฮวอู่กลับพบว่าเขาน่าดึงดูดมากกว่าคำอธิบายในนิยาย ดวงตาสีดำสนิท มีจุดเล็กๆที่เจิดจ้าราวกับแสงดาวในยามค่ำคืน ดวงตาของเขามีเสน่ห์มากราวกับยกทั้งจักรวาลเข้ามาใส่ไว้ ใครที่พบเจอก็อดใจไม่ไหว อยากเข้าใกล้เขา

“ฮ่าฮ่า วันนี้ทำไมอาอู่ของเราถึงได้เชื่อฟังนัก?”

โฮวหยวนมองโฮวอู่ด้วยความงุนงง เขาจำได้ว่าลูกสาวคนเล็กของเขาเป็นคนหยิ่งและเอาแน่เอานอนไม่ได้

ถ้าเขากวักมือเรียกเธอให้มาหา เธอต้องเชิดหน้าใส่และเดินหนีไปอีกทาง

โฮวอู่ชะงักไปกับคำพูดของเขา เธอยิ้มและพูดว่า “เป็นเพราะว่าพี่ชายกลับมาแล้ว”

โฮวอู่ไม่กังวลว่าโฮวหยวนจะรู้หรือไม่รู้ว่าเธอเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน

โฮวหยวนไม่ค่อยได้อยู่บ้าน หนึ่งปีมีสามร้อยหกสิบห้าวัน และคุณพ่อโฮวอยู่บ้านสักสามสิบวัน

พ่อของเธอเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงในเมือง หากเธอต้องการเจอเขา เธอต้องนัดหมายเวลากับเลขาก่อนที่จะพบเขาได้

โฮวหยวนและภรรยา ‘จางหมิงหลาน’ เป็นคู่แต่งงานที่แต่งงานกันด้วยเหตุผลทางการเมืองและธุรกิจ

โฮวหยวนเป็นลูกชายจากครอบครัวทหารชั้นสูง จางหมิงหลานเป็นลูกสาวของนักธุรกิจที่ร่ำรวย

แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งคู่นั้นยอดเยี่ยมมาก จากหมิงหลานเสียชีวิตไปมากกว่าสิบปีระหว่างสิบปีมานี้โฮวหยวนมีคู่รักหลายคน แต่เขาไม่คิดแต่งงานใหม่

โฮวหยวนแปลกใจกับเขาตอบของเธอ เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก

เขามีลูกสองคน โฮวอูเสิ่นและโฮวอู่

แม่ของพวกเขาจากไปสิบปีแล้ว และเขาไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ในเมื่ออาเสิ่นกลับมาบ้านแล้ว เด็กสองคนก็ต้องพึ่งพาอาศัยกัน

แม้ว่าเขาจะจำได้ว่าโฮวอู่เหมือนจะกลัวโฮวอูเสิ่นตอนที่เธอยังเป็นเด็ก แต่ตอนนี้เธอโตแล้ว พี่ชายและน้องสาวไม่ได้พบกันมานานกว่าสี่ปี เขายินดีที่จะเห็นความสัมพันธ์พี่น้องของทั้งคู่แนบแน่นมากขึ้น

“อาเสิ่น เมื่อพ่อไม่อยู่บ้านลูกต้องดูแลอาอู่แทนพ่อ” โฮวหยวนมองหน้าลูกชาย

โฮวอูเสิ่นปรายตามองโฮวอู่  “ครับพ่อ”

โฮวหยวนถอนหายใจในใจเมื่อได้ยินคำตอบของลูกชายคนโต

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเขาที่ละเลยลูกๆ เขามักยุ่งอยู่กับงานและใช้เวลาว่างส่วนใหญ่ไปกับการเข้าร่วมงานสังสรรค์ ดังนั้นเขาจึงล้มเหลวในการเป็นพ่อ เมื่อรวมกับการเสียชีวิตก่อนวัยอันควรของภรรยา โฮวอูเสิ่นจึงเติบโตมาโดยไม่ได้รับการดูแลหรือเอาใจใส่จากพ่อแม่ของเขา

ไม่ว่าทราบว่าเกิดขึ้นตั้งตอนไหนที่เขาเริ่มมีทัศนคติเปลี่ยนไป

ดูเหมือนว่าไม่มีสิ่งใดในโลกนี้สามารถดึงดูดเขาได้

ลูกชายคนโตของเขาเกือบจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว เมื่อคนเป็นพ่อสังเกตเห็นปัญหานี้

ยังไม่ทันได้พูดคุยกันอย่างจริงจัง ลูกชายคนโตของเขาก็บินไปเรียนต่อต่างประเทศ พ่อลูกไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว

การพบกันครั้งนี้ โฮวหยวนพบว่าลูกชายคนโตดูเย็นชากว่าการพบกันครั้งล่าสุด

ลูกชายของเขาดูเหมือนจะไม่กลัวโลกและในขณะเดียวกันเขาก็ไม่สนใจอะไรเลย

โฮวหยวนกังวลเรื่องลูกชายของเขามาก

เขาถอนหายใจในใจอีกครั้งและหันไปพูดกับลูกสาวคนเล็กว่า “อาอู่ ตอนนี้พี่ชายของลูกกลับมาแล้ว ลูกทั้งสองคนจำไว้ว่าต้องดูแลกันและกันให้ดี”

โฮวอู่กระพริบตาปริบๆ อยู่ๆก็ได้รับการขอร้องที่ไม่คาดคิด แต่ภายใต้สายตาคาดหวังจากโฮวหยวน เธอจึงพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย

โฮวหยวนยิ้มอย่างพึงพอใจ “อาอู่โตแล้ว มีเหตุผลมากขึ้น”

โฮวอู่ยิ้มตอบพ่อของเธอ

มีเพียงโฮวอูเสิ่นที่ยังนิ่งเฉย ไม่มีอารมณ์ในดวงตาของเขา มือข้างหนึ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกง ท่าทางของเขาผ่อนคลายก็จริง แต่บุคลิกที่เย็นชาของเขาทำให้เขาเหมือนอยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์

โฮวอู่มองหน้าโฮวอูเสิ่นและรู้สึกกังวลนิดหน่อย เธอไม่รู้ว่าเธอจะสามารถเกาะขาพี่ชายคนนี้ไว้ได้หรือไม่