ในตอนเย็น ชาวบ้านหลายคนพาลูกๆ ไปหา เยว่หลิงจือ ตามที่คาดไว้

รวมทั้งผู้ที่ลงทะเบียนตอนเที่ยงมีเด็กทั้งหมดหกคน…

….

วันรุ่งขึ้น เยว่หลิงจือตื่นแต่เช้า ผสมสมุนไพร ต้มซุปยาหม้อเล็กๆ แล้วใส่น้ำตาล

จากนั้นดูตามอาการของแต่ละคน แจกจ่ายซุปยา ดูพวกเขาดื่มด้วยตาของนางเอง จากนั้นให้ กู้หยู จัดการปัญหาเพื่อเตือนพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าพวกเขาควรใส่ใจเรื่องอะไร

หลังอาหารกลางวัน กู้หมิง และ กู้หยู ไปที่ภูเขาเพื่อขุดหาสมุนไพร

ในตอนบ่าย มีคนส่งข่าวมาบอก ว่าพ่อของเยว่หลิงจือป่วยหนัก และใกล้จะตาย และขอให้นางกลับบ้านโดยด่วนที่สุดเพื่อพบหน้านางเป็นครั้งสุดท้าย

สิ่งแรกที่ เยว่หลิงจือคิดก็คือ นางหลิวต้องการหลอกให้นางกลับไป หรือเปล่า?

นางไม่ได้ยินว่าพ่อของนางป่วยเร็วๆนี้ แล้วทำไมจู่ๆ ถึงป่วยได้ล่ะ?

อย่างที่สองที่นางนึกถึง ความชั่วร้ายของนางหลิว นางอาจจะวางยาพิษให้พ่อของนางหรือไม่?

หากเป็นกรณีที่สอง แต่ไม่ว่ายังไง นางจะต้องกลับไปอยู่ดี

กู้เฉิง ก็ไปกับนาง

พวกเขาไปหากู้หมิงและกู้หยู บนภูเขาก่อน แล้วบอกให้พวกเขากลับบ้านโดยเร็ว

เยว่หลิงจือ กังวลว่านางจะไม่สามารถกลับมาในคืนนั้นได้ นางได้เตรียมสมุนไพรไว้สำหรับวันรุ่งขึ้นแล้ว และสั่งให้ กู้หยู ปรุงอาหารตามวิธีการของนางแล้วจึงแจกจ่ายตามวิธีการของนาง

…..

ในตอนเย็น เยว่หลิงจือ และ กู้เฉิง มาถึงหมู่บ้าน หลิงซาน

หลิวซือ โกหก เยว่หลิงจือ เพื่อให้นางกลับมาจริงๆ

เมื่อนางออกมาจากบ้านของกู้เฉิง ในวันนั้น อาเยว่ ด่านางอย่างดุเดือด “เจ้ามันไร้ประโยชน์ เจ้าลืมไปแล้วเหรอว่านางเป็นใบ้ แม้ว่านางจะรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเราจริงๆ นางก็ทำอะไรไม่ได้ และนางก็ไม่มีหลักฐาน เราสามารถโต้แย้งไปว่า พวกเขากล่าวหาเท็จได้!”

เมื่อหลิวซีคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกเสียใจจริงๆ

คราวนี้นางไม่กลัวสิ่งที่เยว่หลิงจือ จะพูดเลย

….

เยว่ชิงซาน พ่อของเยว่หลิงจือ ป่วยจริงๆ แต่เขาป่วยด้วยไข้หวัดและไอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

มีผู้คนมากมายรอบๆ บ้าน ทั้งหมดมาจากครอบครัวเยว่

นางหลิวกำลังร้องไห้ด้วยน้ำมูกและน้ำตา

“ทุกคนมาที่นี่ เพื่อช่วยตัดสินด้วย เรามีผู้ชายพิการคนหนึ่งในครอบครัวของเรา และพ่อของหลิงจือก็ยังมีชีวิตอยู่  แต่สมบัติที่บิดาของเขาทิ้งไว้ให้ กลับตกไปอยู่กับลูกสาวของเขา!”

อารองเยว่สนับสนุนนางหลิวทันที: "ลูกสาว ไม่มีทางได้รับมรดกแน่นอน! เว้นแต่จะไม่มีใครในครอบครัวแล้ว!"

นางหลิวยังคงร้องไห้ต่อไป: “แต่ตอนนี้หินงูดูดพิษ ที่ชายชราทิ้งไว้นั้นอยู่ในมือของหลิงจือ!”

ทุกคนมองไปที่ เยว่หลิงจือ

จากนั้น เยว่หลิงจือ ก็เข้าใจจุดประสงค์ของนางหลิว ที่หลอกให้นางกลับมาบ้าน

นางดึงแขนเสื้อของ กู้เฉิง และให้เขาอธิบายคำพูดนาง "หลิงจือ กล่าวว่า นางหาหินงูดูดพิษด้วยตัวเอง ไม่ใช่ปู่ของนางทิ้งไว้ให้ นี่คืออาสามเยว่ กับอาสี่เยว่ สามารถเป็นพยานได้ "

อาสามเยว่ และอาสี่เยว่ ก็พยักหน้า “ในเวลานั้นเราถามด้วยว่า หลิงจือ หินพวกนี้ปู่ทิ้งไว้ให้ใช่หรือไม่ นางส่ายศีรษะ และบอกว่าไม่ กู้เฉิง ก็อยู่ด้วย ในเวลานั้น”

อารองเยว่ด่าว่าน้องชายทั้งสองคน “เจ้าสองคน กลับช่วยคนนอกพูด! เจ้าก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหกที่พวกเขาแต่งขึ้น แต่ความจริงยังไม่เปิดเผยในขณะนั้น!”

อารองเยว่พึมพำ “ในตอนนั้น เราไม่รู้ว่าหินงูมีค่ามาก แต่จริงๆ แล้วมันก็คุ้มค่าเงินห้าร้อยตำลึง”

เยว่หลิงจือ รู้สึกขบขัน ไม่น่าแปลกใจที่นางหลิว จะอยากได้หินงูดูดพิษ เพราะนางรู้เพียงราคาที่พนักงานร้านขายยาเสนอซื้อเท่านั้น

นางหลิวเชิญคนจำนวนมากมาล้อมนาง ช่วยเป็นกองหนุน ถ้าหลิงจือไม่มอบหินออกมา คนเหล่านี้ทั้งหมดจะหยุดนางไม่ให้จากไป

นางมองไปที่ เยว่ชิงซาน "อ่า... อา?"

(ท่านไม่เชื่อคำพูดของลูกสาวท่านเหรอ?)

กู้เฉิง แปลคำพูดของนางตามปกติ…