“ไม่น่าแปลกใจที่นางสามารถรักษาพิษงูได้ เพราะนางมีหินงู และเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรักษาโรคอื่นๆ และช่วยชีวิตผู้คน การเรียนรู้การแพทย์นั้นซับซ้อน จนคนปกติยากจะเรียนรู้ ไม่ต้องพูดถึงว่านางเป็นคนโง่!"

 “แม้ว่านางจะโง่ แต่นางก็ดูฉลาดและสวยมาก ข้าได้ยินมาว่า กู้เฉิง คิดว่านางโง่ในตอนแรก และต้องการหย่ากับนาง ตอนนี้ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะพอใจกับนางมาก”

 “ครอบครัวกู้ยืมเป็นจำนวนมาก เพราะพวกเขาวางแผนที่จะรักษาเสียงของนาง ราวกับว่าพวกเขาไม่ต้องการเงิน”

 “นางสนใจไหมล่ะ เขามองนางด้วยแววตาอ่อนโยน แต่เขาพูดกับคนอื่นอย่างเย็นชา เมื่อเขาคุยกับภรรยาตัวน้อยของเขาเพียงลำพัง มันกลับฟังดูอ่อนโยน”

 ….

 ผู้จัดการของราชาร้านขายยาก็อยู่ที่นั่นด้วย เมื่อได้ยินความคิดเห็นของคนเหล่านี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า 

 "เมื่อครู่ ท่านพูดว่าอะไรนะ? ใครมีหินงูนะ"

 บางคนที่รู้เรื่อง ก็รีบพูดย้ำอย่างรวดเร็วว่า เยว่หลิงจือ ช่วยชีวิตกู้หมิงได้ยังไง

 ผู้จัดการหวังเบิกตากว้าง “จริงหรือเปล่า?”

 “จริงเสียยิ่งกว่าจริง! ข้าได้ยินที่อาซงพูด เขาเห็นคนใบ้ตัวน้อยหยิบก้อนหินงูออกมาช่วยชีวิตผู้คนกับตา!”

 ผู้จัดการหวัง รีบวิ่งออกไป แต่เมืองนี้เต็มไปด้วยผู้คน และมองไม่เห็นแม้แต่เงาของกู้เฉิงและเยว่หลิงจือ

 ชายที่ไม่ระบุชื่อเข้ามาและถามเขาว่า “ผู้จัดการหวัง ไม่ต้องกังวลไป ยาของพวกเขายังอยู่ที่นี่ อีกเดี่ยวพวกเขาก็คงกลับมา”

 ผู้จัดการหวังถอนหายใจด้วยความโล่งอกและสั่งพนักงานของเขา "เมื่อพวกเขามาเพื่อซื้อยา อย่าลืมพาพวกเขามาหาข้า ข้ามีเรื่องจะคุยกับพวกเขา"

 หินงูนั้น เป็นสมบัติหายาก ไม่เพียงแต่สามารถล้างพิษงูได้เท่านั้น แต่มันยังมีผลมหัศจรรย์ต่อแมลงพิษอื่นๆอีกด้วย

 หากเหอชุนถังมีมันอยู่ ไม่เพียงแต่พวกเขาจะเพิ่มรายได้ แต่ชื่อเสียงของพวกเขาก็จะขจรขจาย ไปอีกระดับอย่างแน่นอน

 เขารู้สถานการณ์ของครอบครัวของกู้เฉิงเป็นอย่างดี ช่วงนี้ เป็นช่วงที่จำเป็นต้องใช้เงินอย่างเร่งด่วน ตราบใดที่พวกเขาได้รับเงิน พวกเขาจะขายมันอย่างแน่นอน

 ….

 ในเวลาเดียวกัน กู้เฉิงพาเยว่หลิงจือ ไปซื้อเสื้อผ้าก่อน เขาเลือกชุดผ้าฝ้ายลายดอกไม้คุณภาพดีที่สุดในร้าน 2 ชุดเขาต้องซื้อทั้งเสื้อด้านในและด้านนอก มีทั้งหมด 4 ชุด ราคาค่อนข้างแพง

 อย่างไรก็ตาม เยว่หลิงจือ ก็ค่อนข้างพอใจ

 หลังจากจ่ายเงินแล้ว ในตอนที่พวกเขากำลังจะจากไป หญิงวัยกลางคนหน้าตาดีวัยสามสิบกว่าๆ ก็มายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา

 เมื่อมองใกล้ๆ คิ้วของกู้เฉิง ค่อนข้างคล้ายคลึงกับของนาง

 นางคงเป็นแม่ของกู้เฉิง, เซินซิ่วหลัน

 “เฉิงเอ๋อ เจ้าอยู่ที่นี่เอง”

 ใบหน้าของกู้เฉิง มืดมนลงในทันที ดึงเยว่หลิงจือ รีบเดินจากไป

 เซินซิ่วหลัน หยุดพวกเขาและกระซิบเอ่ย "เฉิงเอ๋อร์ แม่รู้ว่าเจ้าไม่ต้องการเห็นแม่คุยกับเจ้า แต่แม่ยังคงต้องการเตือนเจ้าว่าการเลี้ยงดูน้องชายและน้องสาวหลายคนเพียงลำพัง ไม่ใช่เรื่องง่าย แถมยังพานางกลับไปอีก ไม่กลัวอดตายทั้งพี่น้องหรือ"

 กู้เฉิง กล่าวอย่างเย็นชา "ท่านไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องของพวกเรา!"

 เซินซิ่วหลัน ซ้ำใจ ใบหน้าของนางแดงขึ้นครู่หนึ่ง แต่นางก็ยังหยุดพวกเขาอย่างดื้อรั้น

 “แม่ได้ยินพวกเขาบอกว่าเจ้ารับนางมา แม่ยังไม่เชื่อ แม่ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นจริง! เจ้าไม่พอใจกับการแต่งงานครั้งนี้ตั้งแต่ไม่ใช่หรือ…”

 “หุบปาก!” เสียงของ กู้เฉิง เย็นลง

 “ข้าจะบอกท่านอีกครั้ง ตั้งแต่วันที่ท่านออกจากตระกูลกู้ของพวกเรา พวกเราก็ไม่เกี่ยวข้องกันอีก! ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของท่าน และเราก็ไม่ต้องการให้ท่านเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของพวกเรา!”

 หลังจากที่ กู้เฉิง พูดจบ เขาดึง เยว่หลิงจือ ออกจากร้านไป

 เซินซิ่วหลัน ก็ไล่ตามเขาไปติดๆ

 “เฉิงเอ๋อร์ ถ้างั้น ให้แม่พาหญิงเอ๋อมาอยู่ด้วย เจ้าจะได้มีภาระน้อยลง...”

 กู้เฉิง หันศีรษของเขากลับมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาดูมีไฟลุกโชน 

 "อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้! ถ้าท่านกล้าคิดแบบนี้ อย่าโทษข้าที่หยาบคายกับท่าน!"

……………………….

-จริงๆจะใส่คำว่าหลงจู๊หวัง แต่พิมพ์ว่าผู้จัดการหวัง แทนตอนหลังๆอาจจะมีพิมพ์สลับกันบ้างนะครับ