“แม่ของหลิงจือ เสียชีวิตเมื่อนางอายุได้ 3 ขวบ พ่อของนางแต่งงานใหม่ แม่เลี้ยงรังแกนาง และปู่ของนางที่รักนางเสียชีวิต นางสูญเสียเสียงเมื่ออายุได้ 7 ขวบ ถูกทุกคนในหมู่บ้านหัวเราะเยาะ แต่นางก็ยังแข็งแรงมาก ไม่เพียงแต่มีชีวิตที่ดี แต่ยังมีวิชาการแพทย์ที่ปู่ของนาง ได้สอนนางติดตัวมาด้วย”

“เมื่อพี่รองของพวกเจ้าถูกงูกัด นางเพิ่งตกลงมาจากหน้าผา นางเสียเลือดมากเกินไปและเกือบเป็นลม แต่นางยังคงปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว และช่วยชีวิตพี่รองของพวกเจ้าได้”

“ปรากฎว่าแม้ว่านางจะสูญเสียเสียงของนาง แต่นางก็ยังมีทักษะการแพทย์ สามารถรักษาและช่วยชีวิตผู้คนได้”

น้องชายและน้องสาวของกู้เฉิง รู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เกี่ยวกับสถานการณ์ของเยว่หลิงจือ และหลังจากฟังคำพูดที่น่าตื่นเต้นของกู้เฉิง พี่ใหญ่ของพวกเขา พวกเขาจึงมีความคิดที่แตกต่างกันในใจ

น้ำตาของกู้หลิงไหลออกมา “พี่ใหญ่ ข้าเข้าใจสิ่งที่ท่านจะสื่อ ท่านไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่มีความคิดแย่ๆ กับนางเด็ดขาด”

กู้หยู กล่าวว่า "ข้าจะปกป้องพี่สะใภ้ของข้า เมื่อนางมาถึงบ้านของพวกเราแล้ว ถ้าเด็กๆ ในหมู่บ้านกล้าที่จะหัวเราะเยาะนาง ข้าจะฉีกปากของพวกเขาเป็นชิ้นๆ"

แม้ว่าเขาจะอายุเพียงเก้าขวบ แต่เขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก และไม่มีเด็กในหมู่บ้านอายุเท่ากันเป็นคู่ต่อสู้ของเขา

กู้หญิง ยังกล่าวอีกว่า "ข้าจะใจดีกับพี่สะใภ้ของข้า ข้าจะดูแลนางในอนาคต และข้าจะคอยซักเสื้อผ้าที่สกปรกของนางด้วย"

เยว่หลิงจือ ที่เพิ่งล้างอาบน้ำชำระล้างร่างกายและแต่งตัวเหมือนผู้ชายด้วยชุดของกู้เฉิง ยืนอยู่ในลานบ้าน และได้ยินคำพูดในห้อง นางรู้สึกทึ่งเล็กน้อย

เด็กยากจนที่น่าสงสารเหล่านี้จะสงสารนางได้อย่างไร?

กู้หญิง ผู้หญิงคนนี้อายุแค่ 7 ขวบ นางยังคิดที่จะดูแลนาง?

แต่ฟังไปฟังมา นางรู้สึกชอบใจ นางกลับกลายเป็นที่โปรดปรานของกลุ่ม ตั้งแต่มาถึงครั้งแรก และบอกตามตรง นางรู้สึกประทับใจมาก

เมื่อรู้ว่า เยว่หลิงจือ อยู่ข้างนอก กู้เฉิง ก็เป็นผู้นำออกจากห้องของ กู้หมิง และประกาศอย่างเคร่งขรึม

"คืนนี้หุงข้าว ต้มซุปไก่ฟ้า และตุ๋นเนื้อกระต่าย"

‘นี่เป็นครั้งแรกที่ภรรยาของข้าทานอาหารเย็นที่บ้าน ดังนั้นนางควรจะได้กินอาหารดีๆ’ เขาคิดในใจ

ในอนาคตจะมีทั้งเงินและเนื้อ

กู้หยู ไปล้างข้าวอย่างมีความสุข กู้หญิง ก็ไปต้มน้ำร้อนอย่างมีความสุข พร้อมจะลวกกระต่ายและไก่ฟ้าเพื่อให้กำจัดขนได้ง่าย และ กู้หมิง ก็ไปลับมีดทำครัว

ในขณะที่ทุกคนกำลังยุ่ง เยว่หลิงจือก็เข้าไปในห้องของ กู้หลิง คนเดียว

กู้หลิง ซึ่งกำลังจะนอนอยู่ในขณะนี้ ลุกนั่งช้าๆ และมองดูนางที่เข้ามาอย่างสงสัย

นางเป็นภรรยาของพี่ชายคนโต? นางก็ดูสวยดี แต่เสียทีที่เป็นใบ้

นางสวมชุดเสื้อผ้าที่สวยงามของผู้ชาย ซึ่งพี่ชายคนโตหวงแหน ซึ่งเป็นของขวัญวันเกิดปีที่ 10 ที่ปู่ของเขามอบให้กับพี่ชายคนโต ก่อนที่เขาจะตาย จะเห็นได้ว่าพี่ชายคนโต ดูแลนางดีไม่น้อย

กู้เฉิง กวาดล้างทำความสะอาดบ้านไปทั่ว เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้านี้ และห้องพักต่างๆก็สะอาดมาก มีเครื่องเรือนที่จำเป็นทั้งหมด ตู้เสื้อผ้า โต๊ะ เก้าอี้ บ่งบอกว่าวันเก่าๆ ของครอบครัวของพวกเขาน่าจะดี

อาการของกู้หลิงแย่ลงไปอีก ใบหน้าของเขาเป็นสีเหลือง กล้ามเนื้อของเขาบางและรู้สึกเฉื่อยชา และแทบมองไม่เห็นใบหน้าชัดเจน

ด้วยหัวใจของหมอ นางก็อยากจะรักษาเขาให้หาย

นางเดินไปที่เตียงและพิจารณาดูเขา

กู้หลิง ก็ชี้ไปที่ขาของเขา

“เจ้าจะตรวจข้าหรือเปล่า” กู้หลิงเดาว่านางจะทำอะไร

เยว่หลิงจือ พยักหน้า นางขอตรวจสอบก่อนว่าอาการแย่แค่ไหน

กู้หลิง พับขากางเกงขึ้นอย่างเงียบๆ เผยให้เห็นน่องซ้ายที่หดตัวเหมือนไม้แห้งและหัวใจของเขาก็สงบ

ถ้านางต้องการจะแทงเข็มหรือฝังเข็ม ก็ปล่อยให้นางแทงมัน เขาไม่มีความหวังอยู่แล้ว

เมื่อเดือนที่แล้ว พี่ใหญ่เชิญหมอผู้เฒ่า จากเทศมณฑลมา เขาหยิบเข็มเงินมาทิ่มแทงขาของเขา แต่เท้าซ้ายของเขากลับด้านชา และเข็มเงินก็เจาะเข้าไปมากกว่าสิบจุด แต่เขาไม่รู้เจ็บปวดใดๆ

เขายังแอบได้ยินสิ่งที่หมอผู้เฒ่าพูดลับหลังกับพี่ใหญ่อย่างคลุมเครือ

“อาการแบบนี้… ไม่ต้องเสียเงินรักษาแล้ว…”

แม้ว่าหมอชราจะสรุปเรื่องขาของเขาแบบนั้น แต่เขารู้ดีว่า พี่ชายคนโตและพี่รองคงไม่ยอมแพ้ และยังคงระดมเงินเพื่อจ้างหมอที่เก่งกว่าให้กับเขา…