กู้หมิง เตือนพวกเขาว่า "รีบทักทายพี่สะใภ้"

"พี่สะใภ้"

"พี่สะใภ้สบายดี"

เยว่หลิงจือ ตระหนักถึงปัญหาร้ายแรง เมื่อนางได้ยินเสียงที่ชัดเจนของเด็กสองคน

นางไม่ตอบพวกเขา แต่มองไปที่ กู้เฉิง และพูดคุยกับเขา

(เรายังเด็ก อย่าพึ่งเรียกพี่สะใภ้ โอเคไหม)

กู้เฉิง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตกลงกับนางว่า “ตกลง พวกเขาสองคนอายุน้อยกว่าเจ้า เรียกเจ้าพี่สาว เราสามคนแก่กว่าเจ้า เราจะเรียกชื่อเจ้าแทน”

เยว่หลิงจือ พยักหน้าอย่างมีความสุข กู้เฉิงเป็นเด็กดี และเต็มใจที่จะช่วยเหลือนางเสมอ

แต่แววตาของเขาทำให้นางเขินอายเล็กน้อย

นี่มันอะไรกัน เด็กสาวที่โตแล้วอย่างนาง โดนเด็กหนุ่มอายุสิบหกปีจ้องมองด้วยสายตาแบบนี้?

เด็กทั้งสองเมื่อได้ยินดังนี้ จึงเปลี่ยนชื่อเรียกเป็น "พี่หลิงจือ" อย่างชาญฉลาด

เยว่หลิงจือ มองดูพวกเขาเบาๆ เด็กน้อยผู้น่าสงสาร เมื่อพี่สาวอยู่ที่นี่ พี่สาวจะไม่ทำให้พวกเจ้า อดอยากอีกต่อไป และพี่สาว จะช่วยรักษาพยาธิตัวกลมในท้องของพวกเจ้าด้วย…

ในสายตาของเด็กทั้งสอง เมื่อเห็นสีหน้าของนางเปลี่ยนไป ‘พี่สาวคนนี้น่าสงสารมาก นางพูดไม่ได้ และนางคงอิจฉาความสามารถในการพูดของพวกเขาในตอนนี้’

คนทั้งห้าเข้าไปในบ้านและกู้เฉิงก็ถามกู้หยู "ในครัวมีน้ำร้อนหรือไม่"

กู้หยู พยักหน้า “มี ข้าเพิ่งต้มน้ำร้อนและกำลังจะเช็ดตัวพี่สาม”

กู้เฉิง จึงหันพูดกับเยว่หลิงจือว่า "เจ้าไปอาบน้ำก่อน แล้วข้าจะไปหาชุดที่ใส่ได้มาให้ ข้าจะพาเจ้าไปที่เมืองพรุ่งนี้แล้วค่อยไปหาซื้อเสื้อผ้าที่เจ้าชอบให้อีกซัก 2 ชุด"

(ตกลง)

เยว่หลิงจือ ตัวเต็มไปด้วยเลือดและนางต้องการล้างมันโดยเร็วที่สุด

กู้หยู เบิกตากว้างเมื่อเห็นพี่ชายคนโตเอาน้ำมาให้เยว่หลิงจือ เขาได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย เขาจะซื้อเสื้อผ้าให้นางสองชุด พี่ใหญ่ พี่ไปเอาเงินมาจากไหน?…

เขาและน้องสาวยังยืมข้าวมาทำโจ๊กจากบ้านของพี่เสี่ยวเฟิงในคืนนี้อยู่เลย

กู้หมิงดึงกู้หยู และกู้หญิง เข้าไปในห้องของกู้หลิง และพูดกับพวกเขาว่า "ทั้งครอบครัวของเราต้องใจดีกับพี่สะใภ้คนโต และเราต้องไม่รังเกียจนาง ที่นางไม่สามารถพูดได้ นางจะรักษาและช่วยชีวิตผู้คน นางไม่เพียงช่วยชีวิตพี่รองเท่านั้น นางอาจจะรักษาขาของน้องสามได้อีกด้วย!”

กู้หลิง ได้ยินดังนั้น ตาของเขาเป็นประกาย แล้วก็หรี่ลง พี่ชายคนรอง คงต้องการปลอบโยนเขาเมื่อเขาพูดแบบนี้

กู้หมิง จึงเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นบนภูเขาและแสดงบาดแผลที่ขาของเขาแก่พวกเขา

กู้หญิง กลัวมากจนนางร้องไห้และกอด กู้หมิง "พี่รอง พี่ไม่มีทักษะศิลปะการต่อสู้ดอกหรือ เหตุใดพี่ถึงยังถูกงูพิษกัดถ้าพี่ตาย พวกเราจะทำยังไง?"

กู้หมิง ตบบ่า กู้หญิง เบาๆ เพื่อปลอบใจนาง “ทำไมเจ้าถึงร้องไห้เล่า ไม่เห็นหรือไงว่าพี่รองยังสบายดี และยังไม่ตาย แต่ถ้าไม่ใช่เพราะพี่สะใภ้ของพวกเรา พี่รองคนนี้ ก็คงตายไปแล้วจริงๆ”

เมื่อได้ยินดังนี้ กู้หญิงก็แอบตัดสินใจว่า นางจะต้องดีกับพี่สะใภ้ ที่นางช่วยชีวิตพี่รองของนาง แม้ว่านางจะโง่ และเป็นใบ้ แต่นางก็ต้องทำดีกับนางอย่างไม่มีเงื่อนไข!

หัวใจของ กู้หยู ก็ปั่นป่วน ไม่น่าแปลกใจที่พี่ใหญ่พานางกลับบ้าน ปรากฎว่านางช่วยชีวิตพี่รองเอาไว้

เขาจินตนาการได้ว่า ถ้าพี่รองเสียชีวิต ท้องฟ้าคงจะถล่มลงมา ดังนั้นเขาจึงรู้สึกขอบคุณพี่สะใภ้ของเขาด้วยเช่นกัน และเขาจะปฏิบัติต่อนางอย่างไม่มีเงื่อนไข และสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้เด็กๆ ในหมู่บ้านรังแกนาง

กู้เฉิง ตั้งอุณหภูมิของน้ำให้ เยว่หลิงจือ และพบชุดเสื้อผ้าสั้นๆ ที่เขาเคยใส่มาก่อน เด็กผู้หญิงน่าจะใส่ได้

หลังจากนั้น เขาจึงมาหาน้องสาม…

…

กู้หลิงอายุสิบสองปี เขามีข้อพิพาทกับคนอื่นๆในเมือง เมื่อครึ่งปีที่แล้ว ท่ามกลางความโกลาหล เขากลับถูกทุบตีและขาซ้ายก็่หัก จับคนร้ายไม่ได้ และรักษาก็ไม่หาย…

ตอนนี้กล้ามเนื้อของขาซ้ายทั้งหมดหดตัว และทั้งตัวของเขาเป็นสีเหลืองและผอม และเขาก็ดูเฉื่อยชา

เมื่อมองไปที่น้องสาม กู้เฉิง ก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ

จากประสบการณ์ชีวิตก่อนหน้านี้ น้องชายคนรองถูกงูพิษกัดตาย และหลังจากนั้น ครอบครัวก็อนาถ หลังจากฝังน้องชายคนรอง ในวันรุ่งขึ้น น้องสาม ก็แทงมีดเข้าไปในหัวใจของเขา และฆ่าตัวตาย…