“ไม่ เจ้ายังไม่ตาย! เจ้ารอดแล้ว!” ท่าทางของกู้เฉิง กระวนกระวายใจ น้องชายคนรองของเขา ก่อนหน้านี้นับว่าก้าวเท้าไปยมโลกแล้วข้างหนึ่ง ถึงขนาดตัวม่วงตัวเขียว ตอนนี้ตัวเริ่มกลับมาสีเนื้อ คล้ายอาการติดพิษก่อนหน้านี้หายไป ลิ้นของเขาก็ไม่ผูกเป็นปมและพูดชัดกว่าเดิม

กู้หมิง มองไปทางซ้ายและขวา "ใครช่วยข้า?"

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง กู้เฉิงก็บอกเขาอย่างเป็นธรรมชาติ “นี่คือหลิงจือ เป็นพี่สะใภ้ของเจ้าที่ช่วยเจ้าไว้”

"…"

ในตอนนี้ เขายอมรับว่านางเป็นภรรยาตัวน้อยของเขา แม้ว่านางจะโง่ แต่เขาก็ยังจำนางได้

เยว่หลิงจือ ประท้วงโดยไม่รู้ตัว "อ่า... อ่า!"

(ไม่ใช่ ข้าไม่ใช่พี่สะใภ้ของเจ้า ข้ายังเด็กอยู่!)

โชคดีที่กู้เฉิง ไม่เห็นรูปปากของนาง มิฉะนั้น คงจะน่าอาย

หญิงใบ้ตัวน้อยที่ทำได้เพียง "อ่า... อ่า อ่า"

กู้หมิง เข้าใจทันทีว่านางเป็นใคร นางต้องเป็นภรรยาตัวน้อยที่พ่อของเขา หมั้นเอาไว้ให้พี่ชายคนโตก่อนที่เขาจะเสียชีวิต

เขารู้สึกแปลกๆ ในใจเล็กน้อย พี่ชายคนโตไม่พอใจกับการแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่หรือ?

ทำไมข้าไม่เห็นความไม่พอใจเลยตอนนี้ หรือเป็นเพราะนางช่วยชีวิตเขาไว้?

กู้หมิง ตะโกนอย่างมีความสุข เหมือนกับการได้เกิดใหม่ “ขอบคุณ พี่สะใภ้!”

"พี่สะใภ้" คำนี้ทำให้ เยว่หลิงจือ หน้าแดงเล็กน้อย แต่นางไม่เถียงอีกต่อไป

ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นเรื่องจริง และมันไม่มีประโยชน์ที่นางจะเถียงหรือพูดมากความในตอนนี้

นางหันไปหา กู้เฉิง และริมฝีปากของนางก็ขยับ

(ให้น้ำเขาบ้าง!)

กู้เฉิง ยื่นขวดน้ำให้นางอย่างรวดเร็ว และ เยว่หลิงจือ ก็ใช้โอกาสนี้นำน้ำพุจิตวิญญาณหยดใส่น้ำ ให้กับกู้หมิง

น้ำหลิงฉวนหรือน้ำพุจิตวิญญาณนั้น สามารถล้างพิษได้หลายร้อยชนิด และช่วยให้หินงูดูดพิษงูออกจากร่างกายเขาได้เร็วขึ้น…

หลังจากที่กู้หมิงดื่มน้ำ เขารู้สึกว่าการหายใจของเขาราบรื่นขึ้น เดิมเขาเป็นคนร่าเริง เมื่อรู้ว่านางได้ช่วยชีวิตเขาไว้ เขาก็พูดมากขึ้น

“พี่สะใภ้ ท่านเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์จากท่านปู่ของท่านใช่หรือเปล่า”

เยว่หลิงจือพยักหน้า นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะนำมาอ้างเป็นเหตุผล ไม่เช่นนั้นคนอื่นจะคิดว่านางเป็นสัตว์ประหลาด

กู้หมิง ถามต่อ "แล้วเจ้ายังรักษาและช่วยชีวิตผู้คนได้อีกหรือไม่"

เยว่หลิงจือพยักหน้าอีกครั้ง

นางจะพึ่งพาสิ่งนี้เพื่อความอยู่รอดและเป็นประโยชน์ต่อผู้คนในอนาคต

กู้เฉิง มองนางด้วยสายตาที่เฉียบแหลม นางสามารถรักษาและช่วยชีวิตคนได้จริงหรือ?

ดวงตาของกู้หมิงเป็นประกาย "งั้นเจ้าช่วยน้องชายของพวกเรา รักษาขาของเขาได้ไหม"

เยว่หลิงจือ ไม่รู้จะตอบเขาอย่างไร แม้ว่านางจะเชี่ยวชาญด้านการแพทย์และได้รับการช่วยเหลือจากน้ำพุจิตวิญญาณ แต่ก็ขึ้นอยู่กับสภาพและอาการของผู้ป่วยด้วย...

กู้เฉิง เห็นท่าทางเขินอายของ เยว่หลิงจือ และจ้องไปที่ กู้หมิง อย่างไม่พอใจ

"เจ้าพักซักหน่อย พูดพึ่งพูดมาก ระวังพิษงูเข้าโจมตีหัวใจของเจ้า"

ในขณะนี้ กู้เฉิง รู้สึกละอายใจกับ เยว่หลิงจือ มาก

ชาติก่อนเขารู้เพียงว่า ภรรยาตัวน้อยที่เขาไม่เคยพบเลย ก็ตายด้วย แต่เขาไม่รู้ว่านางตายยังไง ขณะนั้น น้องชายคนที่สองของเขาถูกงูพิษกัดตาย และน้องชายคนที่สามของเขาก็ฆ่าตัวตายเพราะเขาทนไม่ไหว ตอนนั้นเขาไม่ได้ถามถึงการตายของภรรยาตัวน้อยของเขาเลยด้วยซ้ำ

ในชีวิตที่แล้ว นางถ่อมตัวมากจนไม่แม้แต่จะสัญจรไปมาในชีวิตของเขา

เกิดใหม่เมื่อเจ็ดวันก่อน เขาคิดแค่ว่าจะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของพี่น้องทั้งห้าของพวกเขาได้อย่างไร โดยไม่สนใจคู่หมั้นตัวน้อยของเขาเลย และนางก็คงต้องตายเหมือนชีวิตที่แล้วเหมือนกัน

กู้เฉิง รู้สึกเสียใจที่ต้องขึ้นภูเขาในวันนี้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าโชคดีมากที่ได้ขึ้นมาบนภูเขาในวันนี้

เขาบังเอิญได้มาพบคู้หมั้นตัวน้อย ที่กำลังบาดเจ็บ เขายังรู้สึกผิด และโกรธเคืองนางหลิวซือที่ไร้เหตุผล เขาก็นึกถึงความเป็นไปได้ที่ว่า ภรรยาตัวน้อยของเขาในชาติก่อน อาจจะยังไม่ตาย เมื่อนางตกจากหน้าผาในวันนี้ คนแรกที่พบนางคือนางหลิว อาจบางทีนางหลิวอาจมีส่วนทำให้นางตาย หลังจากนั้น

ก่อนหน้านี้ เขาจึงโกรธมาก เมื่อคิดว่าภรรยาที่ป่วยอยู่อาจถูกนางหลิวซือฆ่าหลังจากกลับบ้าน เขาทนไม่ไหว เขาจึงตัดสินใจรับนางมาด้วย

เขารู้อยู่แก่ใจว่า นี่ไม่เกี่ยวกับความรักอะไร เขาแค่อยากพิสูจน์ว่า ในชีวิตนี้ เขาไม่ใช่คนโสดผู้โดดเดี่ยว ไร้ญาติขาดมิตร เหมือนกับชีวิตที่แล้วของเขาอีกต่อไปแล้ว…