หลู่เจียวหันกลับมาและเหลือบมองจูเป่าจู่ และคนอื่นๆ แล้วพูดว่า "พวกท่านรออยู่ที่นี่ ข้าจะรีบไปรีบกลับ"

จูเป่าจู่และนางเตินก็เป็นห่วงสามีมาก ทั้งสองก็ร้อนใจ ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ไปดูด้วยกัน”

ปกติเหลียงซือเหวินมักจะรังแกสามีพวกนาง แต่ครั้งนี้พวกนาง ไม่รู้ว่าสามีพวกนางได้รับความเดือดร้อนด้วยหรือไม่

หลู่เจียวไม่ได้หยุดพวกนาง หันหลังกลับและเดินออกไป ตามด้วย นางจูและนางเติน ขณะที่ นางหลิวภรรยาของหลัวซินหวู่ลังเล แต่เมื่อเห็นว่าคนอื่นกำลังจะจากไป นางจึงต้องเดินตามไปด้วย

ในห้องถัดไป เจ้าตัวเล็กทั้งสี่ก็ได้ยินคำพูดของหลู่กุ้ย และเจ้าตัวเล็กทั้งสี่ก็วิ่งออกไปด้วยท่าทางที่ไม่ดี ต้องการไปที่ห้องโถงด้านหน้าพร้อมกับหลู่เจียว

หลู่เจียวไม่ปล่อยพวกเขาไปข้างหน้า เพราะหากการอย่าต่อสู้ในเวลานั้นจริงๆจะให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บ

“เอาล่ะ แม่จะไปช่วยพ่อของเจ้า เจ้าอยู่กับน้าทางข้างหลัง”

หลังจากหลู่เจียวพูดจบ นางมองไปที่หลู่กุ้ย “อย่าปล่อยให้พวกเขาไปข้างหน้าเพื่อไม่ให้เจ็บ ในการต่อสู้”

จูเป่าจู่และนางเติน พยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะกลัวว่าจะทำร้ายลูกๆ ของพวกนางในการต่อสู้ด้วยเช่นกัน

ผู้หญิงหลายคนตรงไปที่สวนหน้าบ้าน เหลียงซือเหวินที่สวนหน้าบ้านยังคงตะโกนว่า "เซี่ยหยุนจิน เจ้ากล้าที่จะทุบตีข้า ข้าจะไม่ปล่อยมันไป ข้าเหลียงซือเหวินผู้นี้ ตั้งแต่เกิดจนโตไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้ ถ้าข้าไม่ทุบตีเจ้าจนตายในวันนี้ ข้าจะไม่ยอมแพ้แน่นอน"

เหลียงซือเหวิน เป็นลูกคนเดียวของตระกูลเหลียง และเขาไม่เคยประสบความสูญเสียตั้งแต่ยังเด็ก ต่อมาเขาติดตามหูซาน และกลายเป็นเผด็จการในเมืองชิงเหอ เมื่อเขาถูกเซี่ยหยุนจินทุบตี เขารู้สึกว่าใบหน้าของเขาไม่มีเหลือ และเขาไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ แม้แต่หูซานก็ไม่สามารถยับยั้งได้

หูซานรู้สึกเสียใจมากในตอนนี้ และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นว่าเหลียงซือเหวินเย่อหยิ่งจองหองและหยิ่งผยอง เขาไม่มีความสุขอย่างมาก และแอบตัดสินใจที่จะอยู่ห่างจากผู้ชายคนนี้ในอนาคต

ไม่น่าแปลกใจที่พ่อของเขาบอกเขาว่าอย่าเข้าใกล้คนอย่างเหลียงซือเหวินมากเกินไป คนคนนี้ไม่ควรสนิทด้วยจริงๆ

หูซานคิดที่จะดึงเหลียงซือเหวินออกไป แต่น่าเสียดายที่หูซานผอมและบอบบางและมีความแข็งแกร่งเพียงเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถจับเหลียงซือเหวินได้เลย

วันนี้ ทั้งสองมาที่บ้านเซี่ย ในฐานะแขก และพวกเขาไม่ได้พาใครมาด้วย

หูซานทำได้เพียงดึงตัวเองออกมาอย่างหมดท่า "เหลียงซือเหวิน เจ้าเป็นคนที่เริ่มพูดเรื่องไร้สาระและเซี่ยหยุนจิน ทุบตีเจ้าก็สมควรแล้ว ลืมมันไปซะในครั้งนี้"

เหลียงซือเหวินโกรธมากและหันกลับมามองไปที่หูซานและตะโกนว่า 

"ไร้สาระ หมายความว่าอย่างไร เมื่อเขาปฏิบัติต่อแขกไม่ดี และไม่ยอมให้ภรรยาของเขาออกมารับแขก?นี่เป็นการดูถูกเราอย่างชัดเจน เราคิดว่าภรรยาของนางเป็นใคร นับประสาแค่ออกมาพบหน้าแขก หากนอนกับแขกก็นับว่าเป็นวาสนาของนาง”

เหลียงซือเหวิน เพิ่งพูดจบ เสียงเย็นชาก็ดังขึ้น 

“โอ้ นอนกับข้าหรือ”

แม้ว่าเสียงจะไม่ดัง แต่มันเย็นมาก

ทุกคนในห้องโถงใหญ่หันกลับมา เห็นผู้หญิงสองสามคนกำลังเดินอยู่นอกห้องโถง ผู้หญิงคนหนึ่งสวมเสื้อแขนกว้างชบาสีม่วงและกระโปรงลายน้ำสีขาว ผู้คนสามารถเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานอย่างละเอียดอ่อน 

ใบหน้านั้น ผิวนั้น ดวงตานั้น เอวนั้น ไม่มีอะไรผิดปกติกับสิ่งนั้นจริงๆ

เหลียงซือเหวิน ตกตะลึง มีผู้หญิงสวยคนหนึ่งอยู่ในเขตเล็กๆ เช่นนี้ได้ยังไง ไม่ใช่เพราะนางน่าทึ่ง แต่เพราะนางสงบและมั่นใจในท่าทางของนาง และท่าเดินทีละก้าวของนาง แพรวพราวราวกับดอกบัวอยู่ใต้เท้าของนาง ที่น่าจดจำ

นี่ใคร ใช่ภรรยาของครอบครัวเซี่ยหยุนจินหรือเปล่า เขาไม่ได้บอกว่าภรรยาของเขาเป็นผู้หญิงบ้านนอกโง่? เพียงหญิงอ้วนไม่ใช่หรือ ทำไมนางถึงสวยได้ขนาดนี้ มองดูผิวของนาง ที่เรียบเนียนเหมือนหยกไขมันแพะ และมันน่าจะนุ่มนวลเรียบลื่นน่าสัมผัสมาก

เหลียงซือเหวิน รู้สึกผิดคาดอย่างสมบูรณ์

เมื่อเซี่ยหยุนจิน เห็นนาง ดวงตาของเขาก็บูดบึ้งมากขึ้น เขาหันกลับมาและก้าวไปข้างหน้าหลู่เจียวและตำหนิด้วยเสียงต่ำ "เจ้ามาทำอะไรที่นี่ กลับไปเร็วๆ "

หลู่เจียวเลิกคิ้วและเหลือบมองที่เซี่ยหยุนจิน แต่นางไม่โทษเขาที่ตีเหลียงซือเหวิน คนประเภทนี้ ควรที่จะทุบตีหลายๆครั้ง

"เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?"

เซี่ยหยุนจินส่ายหัว เมื่อเหลียงซือเหวินเห็นหลู่เจียว เขาก็ตะโกนว่า 

"เจ้าเป็นภรรยาของเซี่ยหยุนจินหรือ ดูสิ่งที่สามีของเจ้าทุบตี ถ้าเจ้าไม่รีบไปกับข้ามิฉะนั้นเรื่องนี้จะไม่จบง่ายๆ"

เหลียงซือเหวินคิดในใจ หญิงนางนี้ผิวสวยมาก เมื่อเขาสัมผัสผิวที่เรียบเนียนของนาง คงจะดีไม่น้อย

หลังจากฟังคำพูดของเหลียงซือเหวินแล้ว หลู่เจียวก็นึกถึงคำพูดก่อนหน้าของเขาเกี่ยวกับการนอนกับนาง ใบหน้าของนางก็เย็นชา และดวงตาของนางก็เย็นชาอย่างสุดจะพรรณนา

นางเยาะเย้ยและต้องการเดินไปต่อหน้าเหลียงซือเหวิน แต่เซี่ยหยุนจินเอื้อมมือออกไปหยุดนาง "กลับไป ข้าจะจัดการกับมันเอง"

หลู่เจียวจ้องไปที่เขา "จะจัดการกับมันอย่างไร ต่อสู้กับเขา? อยากให้ขาตัวเองหักอีกไหม?”

หลังจากที่นางพูดจบ นางเอื้อมมือออกไปและผลักเซี่ยหยุนจินออกไป

เซี่ยหยุนจินยังคงต้องการที่จะหยุดนาง แต่หลู่เจียวได้ก้าวไปข้างหน้าเหลียงซือเหวินและหูซานแล้ว

เมื่อเหลียงซือเหวินเห็นนางเดินมาหา เขาก็หัวเราะ "ผู้หญิงคนนี้ยังรู้เหตุการณ์ ดีกว่าของเซี่ยหยุนจิน ที่ไม่รู้เหตุการณ์"

เมื่อเหลียงซือเหวินเพิ่งหัวเราะเสร็จ หลู่เจียวก็กำหมัดขึ้นโยนกำปั้นออกไป เสียงดังทึบหนักๆทีหนึ่งหูของเหลียงซือเหวินก็ส่งเสียงวิ๊ง

ทุกคนในห้องโถงจ้องมองอย่างว่างเปล่า และแม้แต่หูซานก็มึนงงไปชั่วขณะหนึ่ง

หลู่เจียวไม่ได้ต่อยเหลียงซือเหวินเปล่าๆ นางยกเท้าขึ้นถีบออกไป เมื่อเขาล้มลงบนพื้น จากนั้นนางก็เตะเหลียงซือเหวินหลายครั้ง และใช้หัวเข่ากดเขาไว้บนพื้น มือหนึ่งจับคอเสื้อเขาเอาไว้ มือหนึ่งก็ต่อยอย่างแรงเน้นๆหลายครั้ง

เหลียงซือเหวิน ไม่ตอบสนองในตอนแรก แต่เมื่อเขาตอบสนอง หลู่เจียวก็ถีบเขากระเด็นล้มลงกับพื้นและทุบตีเขา เขาดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่เขาไม่สามารถป้องกันมือและเท้าของหลู่เจียวได้ 

"โอ๊ยย"

หลู่เจียวต่อยหน้าของเขาพร้อมกับด่าว่า "เจ้าไม่อยากให้ข้าไปกับเจ้าหรือ เจ้าไม่ได้บอกว่าอยากเล่นกับข้าเหรอ วันนี้ข้าจะเล่นกับเจ้าจนตาย"

พอนางพูด หลังจากต่อยอีกครั้ง ใบหน้าของเหลียงซือเหวินก็เริ่มอ่วม เมื่อถูกนางทุบตี ท้องไส้ก็ปั่นป่วนไปหมด เจ็บปวดมาก เลยขอความเมตตาด้วยความเจ็บปวด

“ข้าไม่กล้า ข้าไม่กล้า ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ”

หูซานก็รีบออกมาขอความเมตตา "นางหลู่ โปรดยกโทษให้เขาด้วย เขาเป็นเมล็ดพันธุ์เดียวของตระกูลเหลียง ถ้าเขาถูกฆ่าตายจริงๆ ตระกูลเหลียงคงจะไม่ยอม"

ความจริงแล้วหลู่เจียวไม่ต้องการฆ่าใครอยู่แล้ว นางจึงค่อยๆ ปล่อยมือแล้วลุกขึ้นยืน

ทุกคนในห้องโถงจ้องมองนางอย่างว่างเปล่า และใช้เวลานานในการตอบสนอง

สวรรค์ ภรรยาของเซี่ยหยุนจิน แข็งแกร่งมาก และแข็งก้าวมาก หากใครได้เป็นเมียคาดว่าคงโชคร้ายมาก หากสามีกล้าที่ขัดใจหรือรุกรานนาง เขาจะไม่ถูกนางทุบตีจนตายเลยหรือ?

พวกเขาทั้งหมดมองเซี่ยหยุนจิน อย่างเห็นอกเห็นใจ 

เซี่ยหยุนจินเดินเข้าไปแล้วหยุดอยู่ข้างหน้าหลู่เจียว มองไปที่ หูซานซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและกล่าวว่า "พาเขาออกไป" 

เหลียงซือเหวิน ที่ร่างกายบอบซ้ำ ดวงตาเต็มไปด้วยรอยซ้ำและเจตนาฆ่า

หูซานรีบไปช่วยเหลียงซือเหวินบนพื้น พยุงเขาขึ้นมา เซี่ยหยุนจินก็หันไปพูดกับเขา

"วันนี้ถ้าเจ้าไม่พาเขามาที่นี่ เรื่องนี้คงไม่เกิดขึ้น”