เซี่ยหยุนจินฟังการแซวของชาวบ้านแก้มของเขาไหม้โดยไม่ได้ตั้งใจและดวงตาของเขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหลู่เจียว

หลู่เจียว อยากจะกลอกตา แต่กลั้นไว้ ราวกับว่านางไม่ได้ยิน นางเดินไปและอธิบายให้ผู้หญิงในหมู่บ้านฟังว่าจะกินอะไรเป็นอาหารกลางวันและควรทำอะไร

เซี่ยหยุนจินเห็นรูปลักษณ์ของหลู่เจียว แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อให้ดูสงบ แต่หัวใจของเขายังเต้นแรง แต่เขาไม่อาจแสดงบนใบหน้าของเขา เขาเดินไปและขอให้คนสองสามคนขึ้นไปบนภูเขาเพื่อค้นหาหินไปพร้อมหลู่เจียว

หลู่เจียวก็ขึ้นไปบนภูเขาพร้อมกับคนสองสามคน เด็กน้อยทั้งสี่อยากไป แต่หลู่เจียวหยุดพวกเขาไว้

“แม่กับอาๆขึ้นไปบนภูเขาเพื่อหาหิน ข้าไม่มีเวลาพาเจ้าไปเล่น เมื่อข้ามีเวลา แม่จะพาเข้าขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเล่นวันหลัง”

เด็กชายทั้งสี่พยักหน้าอย่างมีเหตุผลทันที หลู่กุ้ยพาพวกเขาออกไปเล่น และหลู่เจียว เดินตามคนอื่นๆ ขึ้นไปบนภูเขา

หินบนภูเขามีรูมากมาย แต่แทบไม่มีหินที่มีรูอยู่รอบๆ

หลู่เจียว รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะหาหินที่มีรู ดังนั้นนางจึงสามารถเลือกหินสี่เหลี่ยมสวยๆ แล้วเจาะรูสองหรือสามรูด้วยสว่านไฟฟ้ามือ

หลู่เจียว มองไปที่เซี่ยเอ้อจูและซูต้าจินและคนอื่นๆไปขึ้นมาด้วย และพูดว่า 

"แยกกันหา มันเร็วกว่า"

เซี่ยเอ้อจูกังวลเกี่ยวกับหลู่เจียวเล็กน้อยและพูดด้วยความกังวล "ข้าจะไปพร้อมกับน้องสะใภ้สาม"

หลู่เจียวปฏิเสธ ตอนนี้ถ้าเซี่ยเอ้อจูติดตามนาง แล้วนางจะเจาะรูหินได้อย่างไร?

“พี่รอง ไม่ต้องห่วงข้า ข้ามักจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพรด้วยตัวเองเป็นปกติอยู่ ทุกคนควรมองหาแยกกัน จะหาหินได้ง่ายขึ้น”

พอเซี่ยเอ้อจูฟังได้คำพูดของหลู่เจียว และจำได้ว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ บนเขานี้มันไม่ได้อันตรายมากขนาดนั้น เขาจึงไม่ยืนกรานอีกต่อไป แต่ยังคงไม่ลืมที่จะเตือนหลู่เจียว

“ระวังตัวด้วย”

หลังจากที่กลุ่มคนแยกกันมองหาหิน หลู่เจียวเล็งไปที่หินสี่เหลี่ยมก้อนหนึ่งแล้ว เมื่อผู้คนรอบๆ นางจากไป นางก็รีบวิ่งไปและถือหินสี่เหลี่ยมเข้าไปในพื้นที่มิติทันที 

ภายในพื้นที่มิติ มีสว่านมือ มันถูกเก็บไว้ในคลังเครื่องมือ ในฐานะแพทย์ทหาร นางได้เตรียมเครื่องมือบางอย่างที่จำเป็นสำหรับการเอาชีวิตรอดในป่า ไม่คาดคิดมันจะติดตามมาด้วย มีเครื่องมือทุกอย่าง เหมือนดังกระเป๋าโดเรมอน ถือว่าทันใช้พอดีเลย

หินที่หลู่เจียว เลือกคือหินสีน้ำเงิน แม้ว่าหินสีน้ำเงินจะไม่แข็งเหมือนหินแกรนิต แต่มันก็แข็งแรงและหนักมาก

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าความแข็งของหินสีน้ำเงินจะแข็งแกร่ง แต่มันก็ไม่สามารถรับพลังของสว่านไฟฟ้าได้ หลู่เจียวเจาะรูสองสามรูอย่างรวดเร็วได้อย่างไม่มีปัญหา แล้วจึงนำหินออกจากพื้นที่มิติ

ทันทีที่นางออกจากพื้นที่ นางตะโกนไปรอบๆ  "พี่รอง พี่ใหญ่ซู พี่ใหญ่หลิน มาดู มีหินที่นี่ที่สามารถใช้ได้"

เมื่อเจาะรูแล้ว ถือว่านางเจอหิน นางร้องเรียกคนอื่น อย่างเป็นธรรมชาติ

ดังนั้น หลังจากที่เซี่ยเอ้อจูและคนอื่นๆกลับมารวมตัวกันแล้วเห็นมัน พวกเขาไม่สงสัยว่าหินนั้นถูกเจาะโดยเครื่องขุดเจาะ แต่มีเพียงไม่กี่คนที่ประหลาดใจกับโชคดีของ หลู่เจียว

“ภรรยาของหยุนจินโชคดีจริงๆ”

“ใช่ เราค้นหามานานและไม่พบ แต่นางก็พบมันทันทีที่นางมอง”

เซี่ยเอ้อจูกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “น้องสะใภ้สามเป็นคนที่โชคดีมาโดยตลอด ชนิดที่เดินๆอยู่ก็เก็บเงินได้”

หลู่เจียวหันกลับมามอง เซี่ยเอ้อจูด้วยใบหน้าสีดำ นี่ยังเป็นพี่รองที่ขยันขันแข็งของพวกเขาอยู่หรือเปล่า? นางกลายเป็นคนโชคดีที่เดินๆอยู่เก็บเงินได้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“พี่รอง เมื่อพบหินแล้ว ก็รีบลงจากภูเขากันเถอะ”

“ตกลง”

คราวนี้ หลู่เจียวไม่ได้แบกหินนั้น แต่ชายหนุ่มแข็งแรงเป็นคนแบกหามลงเขาไป คนหลายคนเมื่อช่วยกัน ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร

แม้ว่า หลู่เจียวสามารถช่วยแบกหินพวกนี้ก็ได้เหมือนกัน แต่ในฐานะผู้หญิง นางยังไม่สามารถเข้าไปช่วยได้ มันจะทำให้ผู้ชายเสียหน้า ดังนั้นนางทำได้เพียงเดินตามคนอื่นๆไป

ในลานเล็กๆ ของตระกูลเซี่ย ทุกคนประหลาดใจเมื่อเห็นหินที่หลู่เจียว และคนอื่นๆ ค้นพบและแบกลงมา

รากฐานที่ใช้หินกระแทกมันคงแน่นกว่าใช้ไม้กระแทกมาก

“หยุนจิน ถ้าข้ากลับไปที่บ้านเพื่อทุบดิน ข้าจะขอยืมมันจากบ้านเจ้าได้ไหม”

เซี่ยหยุนจินพยักหน้าเห็นด้วย แต่ตาของเขาไม่ได้มองที่หิน แต่จ้องที่รูบนหินอย่างระมัดระวัง เขาสงสัยว่าที่รูพวกนั้นไม่ถูกต้อง รูพวกนั้นมันเกิดขึ้นได้ยังไง เป็นไปได้หรือที่มันเป็นรูที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ

เซี่ยหยุนจินกำลังจะมองอีกครั้ง แต่หลู่เจียวกลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นปัญหา ดังนั้นนางจึงเดินขึ้นไปหาเขาและถามว่า "หินก็มีแล้วแล้ว เราสามารถทำฐานรากทางด้านตะวันออกในตอนบ่ายได้หรือเปล่า?”

ทันทีที่นางพูดแบบนั้น ความสนใจของเขาก็ถูกเบี่ยงเบนไปและเขาหันไปมองหลู่เจียว “เอาละ เราจะเริ่มกระแทกฐานรากทางด้านตะวันออกในตอนบ่าย” 

หลู่เจียวพยักหน้าและถาม “เมื่อไหร่เราจะรื้อบ้านที่เราอาศัยอยู่?”

“บ้านเก่าด้านนี้ถูกรื้อถอนและรากฐานทางด้านนี้ถูกปรับพื้นที่ในเช้าวันพรุ่งนี้ แล้วสร้างลานบ้านทิศตะวันออกและทิศตะวันตกเข้าด้วยกัน จากนั้นสร้างบ้านทางลานด้านตะวันตกก่อน จากนั้นค่อยสร้างทางด้านตะวันออกและมันต้องใช้เวลานาน”

เขาคิดว่าไปที่เขตการปกครองโดยเร็วที่สุด นอกจากจะช่วยติวให้นักเรียนเหล่านั้นแล้ว เขายังต้องการซื้อเสื้อผ้าและเครื่องประดับสำหรับหลู่เจียว

เมื่อเห็นว่าทั้งครอบครัวของพวกเขาสวมเสื้อผ้าใหม่ มีเพียงหลู่เจียว เท่านั้นที่สวมเสื้อผ้าเก่าๆ ทุกครั้งที่เขามองไปที่มัน เขาจะรู้สึกแปลกๆ และเขาก็อดคิดไม่ได้ว่า หลู่เจียว มีส่วนสนับสนุนเขาและลูกชายของพวกเขา

เดิมทีเขาต้องการไปที่เมืองฉีหลี เพื่อซื้อของ แต่เขารู้สึกว่าของในเมืองฉีหลีนั้นยังไม่ดีพอ ดังนั้นเขาจึงต้องรอจนกว่าเขาจะไปที่เขตเพื่อซื้อพวกมัน

เซี่ยหยุนจินมองไปที่หลู่เจียว ขณะที่คิดและพูดว่า "เจ้ามีความเห็นยังไง"

หลู่เจียวแค่ใส่ใจกับรูในหิน นางไม่มีความคิดเกี่ยวกับบ้าน เพราะคงไม่ได้อาศัยอยู่ที่นั่น

หลู่เจียวยิ้มและพูดว่า "เจ้าสามารถตัดสินใจได้"

หลังจากทำให้ชัดเจนว่านางจะไม่เข้าไปยุ่งในเรื่องนี้ พอเซี่ยหยุนจินได้ฟังคำพูดของนางและอารมณ์ของเขาก็ได้รับผลกระทบโดยไม่มีเหตุผล และผู้คนก็กลายเป็นมืดมนและนิ่งเงียบไป

หลู่เจียวหันหลังกลับและยุ่งกับสิ่งอื่น

ใช้เวลาเพียงสองวันในการวางรากฐาน สองวันต่อมา หานตง ก็ได้นำผู้คนขนอิฐสีน้ำเงินและบรรทุกไปยังหมู่บ้านเซี่ยเจีย

ผู้คนจากภายในและภายนอกหมู่บ้านเซี่ยเจีย ออกมาดูฉากที่มีชีวิตชีวานี้ หลายคนค่อยๆก้าวไปข้างหน้าเพื่อสัมผัสก้อนอิฐสีน้ำเงิน 

"นี่คืออิฐสีน้ำเงิน"

"บ้านที่สร้างด้วยอิฐสีน้ำเงินนั้นแข็งแรงมาก"

" ในอนาคต บ้านของเราก็จะสร้างบ้านอิฐสีน้ำเงินด้วย"

"ข้าได้ยินมาว่า หากบ้านถูกสร้างด้วยอิฐสีน้ำเงินนี้ บ้านหลังนี้จะไม่ถูกทำลายเป็นเวลาหลายสิบปี"

"หลายสิบปีก็ไม่พังถ้าไม่มีใครไปทำลายมัน"

เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียว ทักทายหานตง เพื่อเข้าไปในบ้านเพื่อดื่มน้ำ

หานตง กำลังจะสอบเข้าสถานศึกษาในเดือนกันยายน เซี่ยหยุนจินรู้สึกเสียใจมากที่รบกวนเขาในเวลานี้

“หานตง ขอบคุณสำหรับปัญหาของข้า ข้าไม่ควรรบกวนเจ้าในเวลานี้” 

หานตงยิ้มอย่างมีความสุข และกล่าวว่า "หยุนจิน เจ้ากำลังพูดอะไร ระหว่างเรายังต้องเกรงใจอะไร และข้าไม่สามารถรอให้เจ้าเข้าไปในเขตทันที ข้าทำได้เพียงหาอิฐสีน้ำเงินให้เจ้าเท่านั้นเอง หากเจ้าเกรงใจ ก็ช่วยแนะนำข้าให้เข้าสอบในเดือนกันยายน เป็นอย่างไร"

หานตงจิบน้ำและพูดต่อ "เพื่อช่วยให้เจ้าสร้างลานโดยเร็วที่สุด ครั้งนี้ข้าไม่เพียงแต่นำอิฐสีน้ำเงิน แต่ยังนำช่างฝีมือสี่หรือห้าคนมาช่วยสร้างบ้านด้วย"