เซี่ยเอ้อจูยิ้มและกลับบ้านเพื่อบอกภรรยาและลูกสาวของเขาว่าพวกเขากำลังจะมีที่อยู่อาศัยที่ดี โดยอาศัยบารมีน้องชายคนที่สามของเขา

ที่บ้านนั้น หลู่เจียวได้เตรียมอาหารเย็นเอาไว้แล้ว และเพียงรอให้เซี่ยหยุนจินและหลู่กุ้ยกลับมาทานอาหารเย็น

เด็กน้อยทั้งสี่และหูจื่อวิ่งไปที่ลานบ้านเพื่อทักทายพวกเขา เมื่อพวกเขาเห็น เซี่ยหยุนจินและหลู่กุ้ยกลับมา เด็กทั้งห้าก็ส่งเสียงโห่ร้องอย่างดีใจและวิ่งเข้าไปหา

“พ่อกลับมาแล้ว แม่ทำอาหารเย็นพร้อมแล้ว”

“เรารอพวกท่านกินข้าวด้วยกัน”

เซี่ยหยุนจินยกมือขึ้นและแตะศีรษะของเด็กชายทั้งสี่ตอบรับ เขามองขึ้นไปและมองเห็นแสงสว่างในโถงลานเล็กๆ แสงไฟ เหมือนกับหลอดไฟที่นำเขากลับบ้าน ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจ

"ไปกันเถอะ เราจะกลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็น"

เซี่ยหยุนจินพาเด็กน้อยทั้งสี่และหลู่กุ้ย รวมทั้งหูจื่อกลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็น

ในขั้นต้น การมีลูกชายตัวน้อยสี่คนในตระกูลเซี่ย ก็เพียงพอแล้ว และสำหรับหลู่กุ้ยกับหูจื่อก็ร่วมโต๊ะพร้อมกัน ไม่ต้องพูดถึงว่ามันมีชีวิตชีวาแค่ไหน

เซี่ยหยุนจินลืมเรื่องอื่นไปก่อน และพูดคุยกับเด็กน้อยในขณะที่รับประทานอาหาร

ครอบครัวเซี่ย ไม่มีกฎว่าพวกเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคุยเมื่อรับประทานอาหาร แต่หลู่เจียวได้สอนเด็กน้อยสี่คนให้พวกเขาสามารถพูดได้ แต่พวกเขาไม่ได้พูดอะไรเพราะอาหารเต็มปาก

เด็กน้อยทั้งสี่ทำได้ดี ส่วนหูจื่อเขาไม่กล้าคุยกับลุงคนนี้อยู่แล้ว

หลังจากที่ครอบครัวทานอาหารเย็นกันอย่างสนุกสนานแล้ว หลู่เจียวก็ต้มน้ำร้อน 2 หม้อใหญ่และเตรียมอาบน้ำให้เด็กน้อยทั้งสี่และหูจื่อ

นางไม่ต้องการให้หลู่กุ้ยมาช่วย หลู่เจียวไม่ชินกับมัน ดังนั้นนางจึงพูดว่า 

"ในหม้อมีน้ำร้อนอยู่ เจ้าสามารถอาบน้ำก่อนได้ ปล่อยให้เด็กน้อยทั้งสี่คนและหูจื่อมาให้ข้า"

หลู่เจียวรู้สึกว่าน้องชายคนนี้เป็นคนที่มีความสามารถจริงๆ ซึ่งเป็นเหตุผลที่นางตกลงให้หลู่กุ้ยมาช่วยที่บ้าน

เซี่ยหยุนจินฟังคำพูดของหลู่เจียวแต่ไม่หยุด และยังช่วยให้เด็กน้อยอาบน้ำ

หลู่เจียวไม่เคยช่วยเจ้าตัวเล็กให้อาบน้ำกับเขาแบบเห็นหน้ากัน ดังนั้นนางจึงเพียงแค่ส่งน้ำร้อนให้เซี่ยหยุนจิน ขณะที่นางลุกขึ้นและเข้าไปในห้องเพื่อเอาชุดนอนสำหรับเด็กน้อยทั้งสี่คน

จากด้านหลัง เซี่ยหยุนจินให้ความสนใจกับร่างของหลู่เจียวด้วยดวงตาที่ดูเหมือนจะหายไป ในขณะนี้ เขาพบว่า หลู่เจียวยังคงสวมเสื้อผ้าที่อ้วนและสวมใส่แบบหลวมๆและไม่มีเครื่องประดับที่ดีบนร่างกายของนาง

เซี่ยหยุนจินอดไม่ได้ที่จะแอบโทษตัวเอง นางยุ่งอยู่กับการดูแลเขา ทั้งยังดูแลเด็กน้อยทั้งสี่คน ซื้ออาหารและเสื้อผ้าให้พวกเขา แต่นางไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเพิ่มแม้แต่ชิ้นเดียว ให้กับตัวนางเอง

เซี่ยหยุนจินเม้มปากและตัดสินใจที่จะรอไปถึงเขตการปกครอง เขาจะซื้อเสื้อผ้าและเครื่องประดับให้นาง แม้ว่าพวกเขาจะแยกจากไป นางก็ยังคงใจดีกับพวกเขา

เซี่ยหยุนจินกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อหลู่เจียวได้นำชุดนอนตัวเล็กๆออกมาแล้ว "เอาล่ะรีบเช็ดร่างกายให้แห้งแล้วใส่ชุดนอนและเข้านอน"

ต้าเป่า เอ้อเป่า ลุกขึ้นทันทีจากอ่างไม้ขนาดใหญ่ เซี่ยหยุนจินใช้ผ้าเช็ด หลังจากที่เช็ดตัวให้แห้ง หลู่เจียวก็สวมชุดนอนให้พวกเขา อุ้มพวกเขาไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันตก และเซี่ยหยุนจินก็อาบน้ำให้เด็กน้อยอีกสองคน

พวกเขามักจะอาบน้ำทุกวันในฤดูร้อน แค่อาบน้ำก็ทำให้สดชื่นและร่างกายสะอาดสะอ้าน

หลังจากที่เด็กน้อยทั้งสี่ซักผ้าเสร็จแล้ว เซี่ยหยุนจินกำลังจะอาบน้ำให้หูจื่อ แต่เขาไม่ต้องการ หูจื่อไม่ยอมให้เขาอาบน้ำให้

“ข้าไม่ต้องการให้น้าเขยช่วยอาบน้ำ”

เขาหันศีรษะแล้วมองดูหลู่กุ้ยและร้องเรียก “อาสาม ช่วยข้าอาบน้ำด้วย”

หลู่กุ้ยออกมาจากห้องครัว “ตกลง”

หลู่เจียวก็ปล่อยเขาไป ข้างนอกหูจื่อเหมือนเสือ แต่ข้างในกลับขี้กลัวมาก

หลังจากที่หูจื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว หลู่เจียวกำลังจะเล่านิทานก่อนนอนสองสามเรื่องให้เด็กๆฟัง ปรากฎว่าเด็กน้อยทั้งสี่คนในห้องนอนทางทิศตะวันตกถือหมอนของเขาไปที่ห้องนอนด้านทิศตะวันออก ไม่อยู่ฟังนิทานด้วยซ้ำ

หลู่เจียวเหยียดมือของนางออกเพื่อหยุดเด็กชายทั้งสี่ที่มีใบหน้าสับสน "เจ้าทำอะไรอยู่?"

ต้าเป่า จับหมอนและมองขึ้นไปที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า "ท่านยายบอกว่าผู้ใหญ่ควรนอนด้วยกันไม่แยกจากกัน งั้นแม่ก็ไปนอนกับพ่อคืนนี้"

หลังจากที่ต้าเป่าพูดจบ เซี่ยหยุนจินก็เดินเข้ามาด้านนอกประตูห้องหลัก เมื่อได้ยินคำพูดของต้าเปา เขาก็เงยหน้าขึ้นทันทีเพื่อมองดูหลู่เจียว

หลู่เจียวเหลือบมองต้าเป่า โดยไม่พูดอะไร

“อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของท่านยาย ไม่มีอะไรแบบนั้น”

หลังจากหลู่เจียวพูดจบ สีหน้าของ เซี่ยหยุนจินก็เศร้าเล็กน้อย แต่นางก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็วและมองไปที่ ต้าเป่า แล้วพูดว่า “เร็วเข้าและวางมัน กลับ”

เอ้อเป่าพูดอย่างไม่พอใจ “ท่านพ่อ ท่านไม่ได้บอกว่าท่านชอบแม่ดอกหรือ ถ้าชอบก็ควรนอนด้วยกัน”

ซันเป่าพยักหน้าเห็นด้วยอย่างแรง “ใช่ ตากับยายก็นอนด้วยกัน”

ซือเป่าน้อยก็พูดออกมาอย่างรวดเร็ว "ใช่แล้ว ท่านยายบอกว่าพ่อแม่นอนด้วยกัน ข้าจึงจะมีน้องสาวได้"

หลู่เจียวต้องปิดใบหน้าของนาง นี่เป็นสิ่งที่แม่ของนางพูดกับเด็กน้อยหรือ

เบื้องหลังเด็กน้อยทั้งสี่ หูจื่อยังกระซิบ "พ่อกับแม่ของข้าก็นอนด้วยกัน กอดและจูบกันทุกวัน แต่แม่ของข้าไม่แม้แต่จะจูบข้า"

หลังจากที่หูจื่อพูดจบ เด็กน้อยทั้งสี่คน ก็หันกลับไปมองเขา แล้วเด็กสี่คนก็มอง เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวพร้อมกัน มองตากันด้วยตาสี่คู่

หลู่เจียวรีบพาพวกเขากลับไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันตก "บ้านนี้แยกกันนอน พวกเจ้าไปนอนก่อนแล้วค่อยคุยกันทีหลัง"

ต้าเป่าอยากจะเปิดปากพูดอีกครั้ง หลู่เจียวมองเขาอย่างเย็นชา "เจ้ายังเชื่อฟังอยู่ไหม" หลู่เจียวก้าวเข้าไปในห้องนอนทางทิศตะวันตกก่อนและเด็กน้อยทั้งห้าที่ตามมาอย่างช้าๆอย่างเชื่อฟัง เซี่ยหยุนจินเหลือบมองไปที่หลังของหลู่เจียวแล้วเขาก็นึกถึงสิ่งที่หูจื่อพูด และแก้มของเขาก็แดงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เซี่ยหยุนจินแอบหงุดหงิดกับอารมณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้ของเขา หันหลังกลับและเดินเข้าไปในห้องนอนทางทิศตะวันออกเพื่ออาบน้ำ

ในห้องนอนทางทิศตะวันตก เด็กสี่คนก็จ้องที่หลู่เจียวด้วยดวงตาที่น้ำตาไหล

“แม่ครับ ท่านยังต้องการพวกเราไหม”

หลู่เจียวมองดูพวกเขาและกลัวจริงๆว่าพวกเขาจะคิดมากอีกครั้ง นางจึงให้ความมั่นใจอย่างรวดเร็ว “ไม่ ตอนนี้ที่บ้านคับแคบเพียงนั้น ถ้าข้านอนด้วย พ่อของเจ้า คงจะอึดอัด นอนไปนอนมาก็นอนไม่หลับ เสียสุขภาพ"

หลู่เจียวตั้งใจจะหลอกเด็กๆ แต่เด็กน้อยทั้งสี่เหมือนไม่หลงกล จ้องไปที่หลู่เจียวพร้อมกัน

“แล้วเมื่อไหร่แม่จะไปนอนกับพ่อ?”

หลู่เจียวยกมือขึ้นและขมวดคิ้วด้วยอาการปวดหัว แล้วพูดอย่างเป็นกันเอง “เราจะพูดถึงเรื่องนี้เมื่อเราไปที่เขตการปกครอง”

เด็กน้อยทั้งสี่คิด ถ้าแม่ตั้งใจจะไปนอนกับพ่อตอนไปอยู่ที่เขตการปกครองก็ดีเหมือนกันตอนนั้นคงมีห้องนอนกว้างขึ้นแล้ว

เด็กน้อยทั้งสี่หัวเราะ หันกลับมาทักทายหูจื่อ "หูจื่อ นิทานแม่ข้าดีมาก เจ้าควรฟังด้วย"

หลู่เจียวเวียนศีรษะอยากจะดุพวกเขา ตอนนี้อยากจะฟังนิทานแล้วหรือ แต่สุดท้ายแล้ว นางก็เล่านิทานให้เด็กน้อยทั้งสี่คนฟังอย่างจริงจัง

หลังจากเล่านิทานเสร็จ ซันเป่าและซือเป่าก็ไปที่ห้องนอนด้านตะวันออกเพื่อนอนกับพ่อของพวกเขา หลู่เจียวและเด็กๆสามคนก็นอนด้วยกัน และ หลู่กุ้ยนอนบนเตียงเก่าในปีกตะวันตก

โชคดีที่พวกเขากำลังจะไปอยู่ในเมืองเร็วๆนี้ ดังนั้นก็นอนแบบเบียดกันอีกไม่นาน