นางหลินเปิดปากของนางและอยากจะด่าทอต่อไป แต่เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ดุร้ายของหลู่เจียว และแม่ของนาง นางจึงไม่กล้าที่จะด่าอีกต่อไป นางทำได้แต่ด่าอย่างลับๆในใจของนางเท่านั้น

นางเถียนไม่สนใจนางอีกต่อไป ดึงหลู่เจียวเดินไปที่เกวียนอย่างมีความสุข ในเวลานี้ พี่สะใภ้ใหญ่และพี่สะใภ้รองก็อุ้มเอาเด็กน้อยทั้งสี่ขึ้นมาก่อนและชมเชยพวกเขา

“เอ๊ะ นี่ใครกัน เขาดูดีมากเลย ให้ป้าดูหน่อย นี่ลูกใคร”

ป้าใหญ่และป้ารองก็พากันกอดเด็กน้อยน่ารัก เด็กน้อยทั้งสี่คนนี้ดูดีจริงๆ พวกเขาดูดีกว่าลูกชายของพวกนางเสียอีก

นางเถียนดึงหลู่เจียวมาที่เซี่ยหยุนจิน เพื่อพูดคุย "ขาของลูกเขยเป็นอย่างไรบ้างตอนนี้ เดินได้หรือยัง"

ใบหน้าของนางเถียน เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และนางก็ไม่สามารถหุบปากได้เลย

ทันทีที่นางเถียนกล่าว ทุกคนก็สังเกตเห็นเซี่ยหยุนจิน ที่อยู่ข้างหลู่เจียว

เมื่อมองแวบแรกพบว่าขาของเซี่ยหยุนจินเหมือนว่าจะหายดีแล้ว ก่อนหน้านี้ พวกเขาเคยได้ยินมาว่าลูกเขยของนางเถียน เป็นบัณฑิตที่หล่อเหลามาก เพียงแต่ขาพิการ ตอนนี้ เมื่อพวกเขาเจอหน้าเขา คำว่าเป็นบัณฑิตหล่อเหลานั้นเป็นเรื่องจริง แต่ดูเหมือนว่าขาของเขาจะหายดีแล้วไม่ได้พิการขาเป๋ดังเก่า ดังนั้น เมื่อหายดีแล้ว เมื่อเขาสอบเลื่อนระดับต่อหน้าพระที่นั่ง ก็จะได้เป็นขุนนางใหญ่ในอนาคต

ในเวลานี้ ผู้คนมากมายในหมู่บ้านซิงหัว ก็พากันมาประจบสอพลอนางเถียน รวมทั้งหลู่เจียวและเซี่ยหยุนจิน แต่หลู่เจียว ไม่ได้สนใจ

ด้านหนึ่งเซี่ยหยุนจิน ก็ขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจผู้คนในหมู่บ้านซิงหัว แต่เขาเคารพนางเถียนมาก

“ขอบคุณท่านแม่ยาย ขาของข้าหายเป็นปกติดีแล้ว”

แม้ว่านางเถียนจะรู้มานานแล้วว่าขาของเซี่ยหยุนจินจะไม่เป็นไร แต่นางก็มีความสุขมากเมื่อได้เห็นมันด้วยตาของนางเอง และนางก็อดไม่ได้ ที่จะหลั่งน้ำตาอย่างมีความสุข

เมื่อหลู่เจียวเห็นดังนี้ ก็รีบปลอบนาง "แม่ เป็นอะไรไป"

นางเถียนเช็ดหางตาของนางและพูดว่า "แม่มีความสุขมาก มีความสุขมากจริงๆ ไปกันเถอะ กลับบ้านกัน ไปกินข้าวกัน"

ทันทีที่นางเถียนพูด เด็กทั้งสี่ที่ถูกป้าอุ้ม ก็รีบพูดขึ้นมา

“ท่านยาย ท่านป้า แม่ข้าจับหมูป่าได้ตัวหนึ่ง วันนี้เรากินหมูป่าได้ไหม”

“ใช่ แม่บอกว่ากระดูกหมูป่าเก็บเอาไว้ แม่บอกว่าจะทำแปรงสีฟันให้ทีหลัง”

"ไปกันเถอะ กลับบ้านกันเถอะ" นางเถียนเอ่ยออกมา

กลุ่มเดินก็พากันเดินไปที่บ้านหลู่ และชาวบ้านที่อยู่ด้านหลังต่างชื่นชมการทำงานบ้านหลู่ ตอนนี้ไม่เพียงแต่ครอบครัวจะมีทักษะในการทำเต้าหู้เท่านั้น แต่ยังมี ลูกเขยมีความสามารถ และมีอนาคต ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ควรทำให้พวกเขาขุ่นเคืองในอนาคต 

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าตระกูลหลู่มีบุตรเขยที่มีความสามารถและเรียนเก่งมาก แต่ก็ไม่มีใครเอาจริงเอาจังกับตระกูลหลู่มากเท่าไหร่นัก เพราะพวกเขาได้ยินมาว่าลูกเขยที่มีความสามารถผู้นี้ ไม่ได้ชอบหลู่เจียวเลย 

เขายังไม่เคยมาที่ตระกูลหลู่ แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะปฏิบัติต่อหลู่เจียว เป็นอย่างดี ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าที่จะรุกรานครอบครัวหลู่ในอนาคต ระหว่างทาง หลายคนเริ่มทักทายนางเถียน และครอบครัวหลู่ นางเถียน รู้สึกเพียงว่านางภูมิใจในตัวเองและนางก็สง่างามเมื่อเดินและพูดคุยกับผู้คน คนทั้งกลุ่มเพิ่งเดินไปที่ประตูบ้านหลู่ พวกเขาก็เห็นหลู่กุ้ยกำลังเข้ามา 

เมื่อหลู่กุ้ยเห็นเด็กน้อยทั้งสี่ก็วิ่งเข้าไปหาด้วยความประหลาดใจ เขาเอื้อมมือออกไปและคว้าเด็กน้อยสองคนจากพี่สะใภ้ “โอ้ เจ้าเด็กน้อย เจ้ามาหาท่านน้าน้อย แล้วหรือ เจ้าคิดถึงท่านน้าตัวน้อยหรือเปล่า” 

ต้าเป่าและเอ้อเป่ามองหน้ากันและหัวเราะด้วยกัน “ใช่ ข้าคิดถึงท่านน้าน้อย เลยมาหาท่านอาตัวน้อย” 

“เอาล่ะ ดีมากเลย เข้าบ้านกันเถอะ" 

หลู่กุ้ยเดินเข้ามาพร้อมกับเด็กน้อยสองคนในอ้อมแขนของเขา และนางเถียนก็เรียกหลู่กุ้ยที่อยู่ด้านข้างแล้วถาม 

"เจ้าไม่เห็นพี่เขยและพี่สาวของเจ้าหรือไง ไม่มีจักทักทายคนหรือไง" 

หลู่กุ้ย รับหันกลับมาทักทายเซี่ยหยุนจินและหลู่เจียว "พี่เขย พี่สาว" 

เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียว ก็พยักหน้ารับ พวกเขาหันกลับมาทักทายเซี่ยเถี่ยหนิว ให้เข้าไปด้วยกัน เซี่ยเถี่ยหนิว ก็ถามหลู่เจียวว่า "ป้าสาม เอาของพวกนี้เข้าไปด้วยไหม"

มีหมูป่าตัวหนึ่งอยู่หลังเกวียนวัว ไข่กับผัก

หลู่เจียวหันไปหยิบของบางอย่าง หยิบมันขึ้นมาและเดินกลับบ้าน

“ช่วยข้าหยิบที่เหลือด้วย”

ก่อนหน้านี้หลู่ต้าอัน บ่นเรื่องที่นางเทียนยืนเงิน 5 ตำลึง ส่งผลให้ลูกสาวของเขาโกรธบ้านหลู่ แต่นางก็ยังมอบทักษะงานฝีมือทำเต้าหู้ให้ครอบครัวหลู่ 

หลู่เจียวไม่ได้คิดอะไรและทักทายหลู่ต้าอันเมื่อมาถึงบ้าน 

"ท่านพ่อ"

หลู่ต้าอันยิ้มทันทีและส่ายหัว "ดีแล้ว กลับบ้านก็ดีแล้ว"

เขาจบคำพูดของเขาโดยจำได้ว่ามันสายมากแล้ว และครอบครัวของพวกเขาไม่ได้กินอะไรเลย หลู่ต้าอัน มองไปทางด้านข้างของนางเถียนทันที 

"จริงสิ เร็วเข้า ให้ใครซักคนทำอาหารให้ลูกสาวและครอบครัวของลูกเขยด้วย"

นางเถียนจัดให้ลูกสะใภ้สองคนทำอาหารทันที 

ป้ากับน้าคนหันกลับมาและเดินไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหาร

หลู่เจียวและเซี่ยหยุนจิน ติดตามนางเถียน และหลู่ต้าอันไปถึงห้องหลักของตระกูลหลู่ และรอให้พวกเขานั่งลง

ตอนแรก นางเถียนไปทำน้ำน้ำตาลสองสามชามให้ครอบครัวดื่ม

หลู่เจียวโบกมือให้เซี่ยเถี่ยหนิว ดื่มน้ำด้วย เซี่ยเถี่ยหนิวก็ไม่สุภาพ หลังจากขับเกวียนวัวออกไปเป็นเวลาสามชั่วโมง เขาก็กระหายน้ำเช่นกัน

นางเถียน มองไปที่เซี่ยเถี่ยหนิว และกล่าวว่า "ขอบคุณน้องชายตัวน้อยสำหรับความช่วยเหลือของเจ้าในวันนี้"

เซี่ยเถี่ยหนิวยิ้มและแตะศีรษะของเขาและกล่าวว่า "ท่านป้า ไม่ต้องเกรงใจ เป็นหน้าที่ข้าอยู่แล้ว ต้องขอบคุณป้าสามที่มาที่หมู่บ้านของเรา ทำให้ตอนนี้ชีวิตของทุกคนในหมู่บ้านดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ข้าก็เลยอยากขอบคุณท่านเช่นกัน เราขอบคุณป้าคนสามและครอบครัวหลู่มาก” 

เมื่อนางเถียนได้ยินคำพูดของเซี่ยเถี่ยหนิว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ "เป็นเรื่องดีที่สามารถช่วยผู้คนในหมู่บ้านได้"

เซี่ยเถี่ยหนิวพูดไม่ค่อยเก่งและยิ้มอย่างจริงใจ

นางเถียนหันกลับมาถามเซี่ยหยุนจิน ด้วยความเป็นห่วง 

"ตกลงว่าขาของลูกเขยหายดีจริงๆแล้วใช่ไหม"

เซี่ยหยุนจินพยักหน้าและกล่าวอย่างสุภาพ "ขอบคุณท่านแม่ยายที่เป็นห่วงลูกเขยสบายดี ตอนนี้เดินได้แล้ว"

เมื่อเขาพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นด้วยความเคารพและขอบคุณนางเถียน นางเถียนก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและช่วยประคองเขา “เป็นครอบครัวเดียวกัน อย่าเกรงใจมากนักเร็วเข้าและรีบนั่งลง”

นางเหลือบมองลูกชายของนาง หลู่กุ้ย ครั้งที่แล้ว หลู่กุ้ยเคยได้บอกกับนางว่าพี่เขยของเขาไม่เหมือนเมื่อก่อน ปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดีเหมือนคนในครอบครัว

วันนี้ เมื่อนางเถียนเห็นลูกเขยที่สุภาพกับนาง นางก็ยังรู้สึกแปลกๆด้วย

หลู่กุ้ยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขาเหลือบมองไปที่เซี่ยหยุนจิน และรู้สึกว่าพี่เขยของเขาวันนี้ได้กลับไปสู่อดีต เขาสุภาพกับพวกเขาเหมือนเมื่อก่อน แต่ไม่สนิทเหมือนเมื่อก่อน

หลู่กุ้ยขมวดคิ้ว อาจเป็นไปได้ว่าเขารู้สึกผิดครั้งก่อน

แต่ในไม่ช้าครอบครัวก็เริ่มพูดคุยกันอย่างมีความสุขอีกครั้ง "หลังจากที่ขาของลูกเขยหายดีแล้ว เจ้าต้องการไปเรียนที่โรงเรียนในเทศมณฑลเพื่อเรียนต่อหรือไม่"

เซี่ยหยุนจินพยักหน้า "ใช่แบ้ว การสอบในเขตการปกครองในปีหน้าใกล้เข้ามาแล้ว อีกไม่นานข้าจะเข้าไปที่เขต เพื่อเรียนกต่อ"

นางเทียนพยักหน้าทันที “ใช่ คราวนี้ก็อย่าประมาท”

นางเถียนหันกลับมามองหลู่เจียวข้างๆ แล้วพูดว่า "เมื่อสามีของเจ้าไปเรียนที่อำเภอ เจ้าพาเด็กน้อยสี่คนมาที่นี่ ที่บ้านของข้า ข้าจะช่วยเจ้าดูแลเด็กน้อยทั้งสี่"

เด็กน้อยทั้งสี่คนเมื่อได้ยิน ก็หันไปมองหลู่เจียวทันที หลู่เจียว ยังไม่ได้พูดอะไร แต่เซี่ยหยุนจินชิงพูดออกมาก่อน

“คราวนี้เมื่อข้าไปโรงเรียนในเขตการปกครอง ข้าจะพวกเขาไปด้วย”

ทุกคนในห้องหลักพากันปากอ้าตาค้างด้วยความประหลาดใจ 

“เจ้าจะพาพวกเขาไปด้วยหรือ”