หลู่เจียวมองมาที่เขาและพูดว่า "ในเดือนสิงหาคมปีหน้าเจ้าจะไปสอบในเขตการปกครองแล้วก็ไปเมืองหลวงเพื่อเข้าร่วมการทดสอบในวัง ด้วยวิธีนี้ข้าจะพาเจ้าไปสอบ แล้วเจ้าจะกลับมาพาพวกเขาไปเมืองหลวง"

หลู่เจียวไม่รอให้เซี่ยหยุนจินพูด แล้วพูดว่า "แต่ตอนนี้เจ้าสามารถเขียนหนังสือหย่าให้ข้าได้"

นางกลัวว่าจะมีการเปลี่ยนแปลง คงจะดีกว่าหากเขียนหนังสือหย่าเอาไว้ก่อน

ในห้องนั้น ใบหน้าของเซี่ยหยุนจินก็เยือกเย็นสุดพรรณนา และดวงตาสีดำของเขาจ้องมาที่นาง แต่คราวนี้เขาสงบลงอย่างเห็นได้ชัด

“เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการหย่า?”

หลู่เจียวพยักหน้ายืนยัน แสดงว่านางต้องการหย่าจริง ๆ

ในช่วงเวลานี้นางได้รู้จักเซี่ยหยุนจินพอสมควร ความคิดของเขาเป็นลักษณะของผู้ชายในยุคนี้ ยุคที่บุรุษมีสิทธิพิเศษมากกว่าสตรี และมองภรรยาเป็นสมบัติของสามี ดูอย่างชื่อเรียกของนางยังเรียกว่าภรรยาของหยุนจิน และยังมีนิสัยหลายอย่างที่นางไม่ชอบ หากผู้ชายคนนี้เป็นสามีของนาง คงจะทะเลาะกันบ้านแตกตั้งนานแล้ว

หลู่เจียวอีกคนเจ้าของร่างเดิมก็คงคิดเหมือนกันนางก็ยังไม่ลืมว่าเซี่ยหยุนจินไม่ลืมผู้หญิงชื่อเฉินหญิง และยังมีภรรยาอีกคนที่ถูกกำหนดให้เป็นเมียเขาที่อยู่ในหนังสือเล่มนี้ ทั้งหมดนี้ทำให้นางต้องอยู่ห่างจากผู้ชายคนนี้

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยหยุนจิน อย่างครุ่นคิดและพูดว่า "ข้าคิดอย่างชัดเจนว่าเจ้าต้องเข้าสอบต่อหน้าจักรพรรดิและในอนาคตเจ้าจะเป็นขุนนางในเมืองหลวง แต่ข้าชอบชีวิตที่เรียบง่าย ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ข้าจะอยู่ในเมืองชิงเหอตลอดชีวิตของข้า ถนนที่เราจะใช้ในอนาคตนั้นแตกต่างกัน ดังนั้นจึงควรแยกกันเดิน"

เมื่อเห็นดวงตาที่สงบและเรียบนิ่งของหลู่เจียว เซี่ยหยุนจินรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งใจที่จะจากไปจริงๆ

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เขาก็ยังอยากบังคับให้นางทำอะไรบางอย่าง

“ตกลง ข้าจะให้สำเนาหนังสือหย่ากับเจ้า แต่อย่าลืมสิ่งที่เจ้าพูด ช่วยข้าดูแลเด็กน้อยทั้งสี่จนกว่าจะสิ้นสุดการสอบในวังของข้า” 

“ตกลง” หลู่เจียวเห็นด้วย

เซี่ยหยุนจินรู้สึกไม่มีความสุขเมื่อนางเห็นคำตอบเรียบง่ายของนาง ในเวลานี้ เขาอดไม่ได้ที่จะไตร่ตรองว่าเขาแย่แค่ไหน ผู้หญิงคนนี้จึงคิดอยากจะจากไป

และเซี่ยหยุนจินคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต เขาก็ตระหนักได้ว่าเขาเคยไม่ดีกับนางจริงๆ ถึงแม้จะรู้ว่านางไม่ใช่คนเดิม แต่เพราะนางมีใบหน้าของร่างเดิม และนางคนเดิมนั้นก็ชั่วร้าย

มันจะสายเกินไปไหมถ้าเขาดีกับนางตอนนี้?

เซี่ยหยุนจินพูดขณะคิด "แต่เจ้าต้องยอมรับเงื่อนไขสองข้อก่อนที่ข้าจะเขียนหนังสือหย่าให้เจ้า"

"เจ้าพูดมา"

เพราะเรื่องนี้ได้รับการสรุปแล้ว หลู่เจียวจึงอ่อนโยนมาก

เซี่ยหยุนจินกล่าวช้าๆ "หนึ่ง เจ้าไม่สามารถบอกเด็กสี่คนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรากับเด็กๆทั้งสี่ได้ อย่าให้เด็กทั้งสี่รู้เรื่องนี้ในขณะนี้"

หลู่เจียวพยักหน้าทันทีและเห็นด้วย “อย่ากังวลเรื่องนี้ ข้าจะค่อยๆ บอกพวกเขาเมื่อถึงเวลา แต่ข้าจะไม่ให้พวกเขารู้ตอนนี้”

เรื่องนี้คงต้องเก็บเอาไว้เป็นความลับก่อน เพราะเด็กๆอาจก่อเรื่องอีกครั้ง 

เซี่ยหยุนจินพยักหน้าและกล่าวว่า "ประการที่สอง วันที่หย่า จะถูกเขียนในครึ่งปี"

กล่าวคือ หนังสือหย่า จะมีผลหลังจากครึ่งปี ดังนั้น หลู่เจียวจะยังคงเป็นภรรยาของเซี่ยหยุนจิน ภายในครึ่งปีนี้ 

ใบหน้าของ หลู่เจียวเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางมองไปที่เซี่ยหยุนจิน และพูดว่า "ทำไมต้องเขียนวันที่ในครึ่งปี"

เซี่ยหยุนจินกล่าวเบา ๆ "เจ้าสบายใจได้ ในระหว่างนี้ข้าจะไม่ทำให้เจ้าลำบาก”

หลู่เจียวรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยกับผลลัพธ์และพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง 

"เจ้ามีเหตุผลอะไร?"

เซี่ยหยุนจินจ้องที่หลู่เจียวด้วยดวงตาที่ลึกล้ำและพูดว่า "ตั้งแต่เจ้าตัดสินใจที่จะดูแลพวกเด็กๆและข้าต้องเข้าไปสอบในเมืองหลวง จะเกิดอะไรขึ้นในระหว่างนั้น ดังนั้นจึงต้องเซ็นสัญญานานขึ้น"

เซี่ยหยุนจินพูดจบโดยไม่รอให้หลู่เจียวพูดอะไรอีกต่อไป "เจ้าไม่รักพวกเขามากหรือ? หากเจ้ารักพวกเขา เจ้าไม่อยากอยู่เพื่อพวกเขาเป็นเวลาครึ่งปีหรือ"

หลู่เจียวหันไปหาดูเด็กน้อยทั้งสี่คนบนเตียง และนางก็กำลังดิ้นรนในใจ อยู่ๆไปก็กลับร้อนใจขึ้นอีกครั้ง ในเวลานี้ เด็กน้อยทั้งสี่เหมือนกะหล่ำปลีโดนน้ำค้างแข็ง ชั่งน่าเป็นห่วงจริงๆ

หลู่เจียวดูเป็นทุกข์หันไปมองเซี่ยหยุนจินแล้วพูดว่า "สามเดือนโอเคไหม"

เซี่ยหยุนจินกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา "อะไรคือความแตกต่างระหว่างสามเดือนกับครึ่งปีเจ้ากลัวว่าข้าจะเล่นกลอุบายอันใด แล้วปล่อยเจ้าไป อย่ากังวล ถ้าเจ้าไม่ต้องการ ข้าจะไม่บังคับให้เจ้าเก็บมันไว้”

หลู่เจียวขมวดคิ้ว ใบหน้าของนางไม่มีความสุข ความแตกต่างระหว่างสามเดือนกับครึ่งปีนั้นใหญ่มาก หากเขียนเป็นเวลาสามเดือน หลังจากสามเดือนนางจะเป็นอิสระ หากเขียนหลังจากครึ่งปี นางจะเป็นอิสระหลังจากนั้นอีกครึ่งปี

แต่ในท้ายที่สุด นางตกลงที่จะดูแลเด็กน้อยทั้งสี่คน

“ตกลง ทำตามที่เจ้าบอก แค่เขียนวันที่ไว้ครึ่งปี แต่ถึงจะเขียนวันที่ครึ่งปี แต่ช่วงนี้เราถือว่าหย่ากันแล้วและควรใส่ใจกับสิ่งที่ควรใส่ใจ “

พอหลู่เจียวพูด เซี่ยหยุนจินก็จ้องนางอย่างแผ่วเบา “เจ้าหมายความว่าเจ้ากลัวว่าข้าจะเอาเปรียบเจ้า?”

เขาไม่รอให้หลู่เจียวพูด และมองดูหลู่เจียวอย่างจริงจังและพูดว่า 

"อย่ากังวล หากเจ้าไม่เห็นด้วย ข้าก็ไม่ทำอะไรไม่ดี"

"เอาล่ะ จำคำพูดของเจ้าด้วย"

หลู่เจียวกล่าว "เอาล่ะ ไปและเขียนจดหมายหย่าให้ข้าตอนนี้"

เซี่ยหยุนจินมองไปที่นาง มีดวงตาสีเข้มและภายใต้แสงสีเหลืองสลัวผู้หญิงคนนั้นก็สดใส ใบหน้าที่มีเสน่ห์นั้นมั่นคงและมุ่งมั่งโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยซึ่งแสดงให้เห็นว่านางตั้งใจที่จะหย่าร้างจริงๆ

ด้วยวิธีนี้เขาก็ได้แต่เติมเต็มนาง!

เซี่ยหยุนจินลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออก คราวนี้ เขาไม่ลังเลอีกต่อไปและรีบเขียนหนังสือหย่าให้นาง

หลู่เจียวมองใกล้ขึ้นและพบว่าไม่มีปัญหากับตัวหนังสือ ยกเว้นวันที่ครึ่งปีต่อมา

แม้ว่าวันเวลาจะไม่ค่อยน่าพอใจนัก แต่ข้านางได้หนังสือหย่ามาอย่างราบรื่น

"ข้าจะยอมรับสิ่งนี้"

หลู่เจียวเก็บหนังสือหย่า ในห้อง เซี่ยหยุนจินก็มองลงไปที่นางและถามว่า "ข้าคงทำให้เจ้าผิดหวัง" โดยไม่รอให้ หลู่เจียวตอบเขาหันหลังแล้วเดินออกไป

หลู่เจียวไม่สนใจเขาอีกต่อไป นางได้หนังสือหย่าแล้ว ถือว่าทำสำเร็จแล้ว และนางยังมีอะไรต้องทำอีกมาก

กลางดึก เด็กน้อยทั้งสี่ตื่นขึ้นและร้องไห้ หลู่เจียวก็รีบกล่อมพวกเขา 

"เอาล่ะอย่าร้องไห้"

ซือเป่าน้อยกอดคอของหลู่เจียว "แม่อย่าไป"

"เอาล่ะแม่ไม่ไปแล้ว"

ดวงตาของซือเป่าน้อย สว่างขึ้นทันทีเขากอด คอของหลู่เจียวและถามว่า "ท่านแม่ แล้วท่านจะไม่ไปกับพ่อหรือ"

ต้าเป่า เอ้อเป่า และซันเป่าก็ลุกนั่งและจ้องไปที่หลู่เจียว

หลู่เจียวมองไปที่ดวงตาที่ชัดเจนของพวกเขา นางไม่สามารถโกหกได้จริงๆ นางเปิดปากอย่างอ่อนโยน

“ซือเป่าน้อยรู้ไหม คนสองคนต้องชอบกันถึงจะมีความสุขด้วยกัน พ่อของเจ้าไม่ชอบข้าแล้วเราจะอยู่ด้วยกันได้อย่างไร แต่แม่ตัดสินใจให้เวลาเขาครึ่งปี ถ้าหากเรายังอยู่ด้วยกันไม่ได้ แม่ก็ต้องไป”

อีกความหมายก็คือถ้าพ่อไม่รักแม่ก็จะยังไป

นี่ถือได้ว่าเป็นแนวทางที่ค่อยเป็นค่อยไป และค่อยๆ พูดคุยกับเด็กน้อยทั้งสี่คนเพื่อให้พวกเขายอมรับการแยกจากกัน

แต่เด็กน้อยทั้งสี่คนไม่สามารถยอมรับประเด็นของหลู่เจียวได้เลย แต่เด็กน้อยทั้งสี่ก็ยังพอมีความหวังมองที่หลู่เจียวอย่างตื่นเต้น

“แม่ครับ ถ้าพ่อชอบแม่ แม่จะไม่ไปใช่หรือไม่” 

“แม่ใจดี พ่อจะชอบแม่แน่นอน แม่สวยและทรงพลังมาก”

“ใช่ แม่เป็นหมออัจฉริยะ พ่อจะชอบแม่อย่างแน่นอน”