ต้าเปามองขึ้นอย่างรวดเร็วและรู้สึกว่ามันดูเหมือนไฟจริงๆ

เด็กหลายคนวิ่งไปที่ที่สว่างโดยไม่รู้ตัว แต่หลังจากนั้นไม่นาน เอ้อเป่าก็ร้องออกมา "ซือเป่าล้ม"

ซือเป่าล้มและไม่ลุกขึ้น ชายร่างเล็กหมดสติไปพร้อมกับซันเป่า

ตอนนี้ เซี่ยเสี่ยวเป่าและต้าเป่า เอ้อเป่า รู้สึกประหม่า เด็กสามคนรวมตัวกันรอบ ซือเป่าและซันเป่า ต้องการยกพวกเขาขึ้นมา ใครจะรู้ว่าพอยกพวกเขาขึ้นมากลับกลายเป็นตัวร้อนมาก

เซี่ยเสี่ยวเป่าอุทานด้วยความตกใจ "พวกเขาตัวร้อนมาก แม่ของข้าเคยบอกว่าถ้าเป็นไข้จะตัวร้อนไม่สามารถช่วยชีวิตได้"

ประโยคสุดท้ายจุดประกายน้ำตาของต้าเป่าและเอ้อเป่า เด็กชายสองคนไม่คิดว่าการที่จะไปหาท่านยายของพวกเขา จะทำให้ซือเป่าและซันเป่าเป็นอันตราย

เด็กน้อยทั้งสองร้องไห้อย่างเศร้าโศก "ซันเป่า ซือเป่า อย่าตายนะ"

เซี่ยเสี่ยวเป่าก็อดร้องไห้เมื่อเห็นพวกเขาร้องไห้ ในเวลานี้ เขาไม่สามารถแสดงความเข้มแข็งของเขาได้ และไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป

ฮือฮือ…

มีเสียงร้องไห้อยู่ในป่า

หลู่เจียวเดินขึ้นไปบนภูเขาด้วยไฟฉาย หลังจากเดินไปได้ครู่หนึ่ง นางก็ได้ยินเสียงร้องแผ่วเบาในป่า นางเงี่ยหูฟังทันทีและได้ยินเสียงร้องไห้

หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย นางเดาได้ว่า เซี่ยเสี่ยวเป่าและเด็กน้อยสี่คนน่าจะร้องไห้

เด็กพวกนี้ คนโตสุดคือเซี่ยเสี่ยวเป่าที่อายุเพียงสิบสามปี และกลุ่มคนหลายคนกำลังเดินอยู่ในป่ามืด พวกเขาไม่กลัวหรือ?

หลู่เจียวตะโกนทันทีว่า "ต้าเป่า, เอ้อเป่าพวกเจ้าอยู่ที่ไหน"

"ซันเป่า ซือเป่า"

หลู่เจียวคำรามตะโกนเกือบจะโกรธ เสียงของนางถูกปล่อยออกไปไกลในป่า ต้าเป่าและเอ้อเป่าก็ได้ยินทันที

ทั้งสองมองหน้ากันอย่างรวดเร็ว และเอ้อเป่าก็กระซิบ “ข้าคิดว่าข้าได้ยินเสียงแม่”

ต้าเปาตั้งใจฟังอยู่ครู่หนึ่งและยืนยันว่าเป็นเสียงแม่ของพวกเขาที่ร้องตะโกน ต้าเปาก็ยืนขึ้นอย่างตื่นเต้นและกรีดร้อง

“ท่านแม่ พวกเราอยู่ที่นี่แล้ว”

เอ้อเป่าก็ตะโกนทันที “ท่านแม่ มาที่นี่เร็วๆ” เมื่อเซี่ยเสี่ยวเป่าได้ยินว่าป้าสามกำลังมา เขาก็ไม่กลัวอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงใช้กำลังทั้งหมดเพื่อตะโกนร้องเรียก เขาลุกขึ้นและตะโกนร้องว่า "ป้าสามพวกเราอยู่นี่ พวกเราอยู่ที่นี่"

พอหลู่เจียวได้ยินเสียงของพวกเขา นางก็ดีใจมาก และนางก็ตามเสียงนั้นแล้วเดินไปหา

“พวกเจ้าอย่าวิ่งมา ยืนตรงนั้นอย่าขยับ ข้าจะไปเอง”

เซี่ยเสี่ยวเป่าและต้าเป่าเอ้อเป่าตะโกน และ หลู่เจียวก็ตามเสียงไปอย่างรวดเร็วและเข้าใกล้พวกเขา

ทันทีที่นางมาถึง ต้าเป่าและเอ้อเป่าก็รีบเข้ามากอดนาง "แม่มันน่ากลัวมาก ที่นี่เรากลัว"

"ข้าก็กลัวเหมือนกัน"

หลู่เจียวกอดเด็กน้อยสองคนและปลอบโยนพวกเขาต้าเป่าเอ้อเป่าตอนนี้ หลังจากการปลอบหลายครั้ง เด็กก็อยู่ในอ้อมแขนของนาง พวกเขาไม่มีกำลังที่จะร้องไห้อีกต่อไป สลบทันทีในอ้อมกอดนาง

เมื่อเห็นว่าพวกเขาหมดสติไปแล้ว หลู่เจียวก็รู้สึกประหม่าทันที "ต้าเป่า เอ้อเป่า"

ทันทีที่นางสัมผัสเด็กสองคนนางก็รู้สึกว่าหน้าผากของเด็กชายตัวเล็กๆ กำลังร้อนจัด คงเป็นไข้

หลู่เจียวอดไม่ได้ที่จะวิตกกังวล เด็กน้อยเริ่มเป็นหวัดและมีไข้ และต้องได้รับการฉีดยาลดไข้โดยเร็ว

หลู่เจียวรีบหยิบยาเข็มลดไข้ออกจากพื้นที่มิติและฉีดยาลดไข้ให้ต้าเป่าและเอ้อเป่าตามลำดับ

เซี่ยเสี่ยวเป่ากล่าวอย่างรวดเร็วว่า "ป้าสาม ซันเป่าและซือเป่าก็มีไข้และพวกเขาก็เป็นลมเช่นกัน"

หลู่เจียวรู้สึกเป็นทุกข์เมื่อได้ยินเรื่องนี้และรีบวางต้าเป่าเอ้อเป่าบนพื้นหญ้าข้างๆนางแล้วลุกขึ้นไป นำยาออกมาฉีดยาให้กับซือเป่าและซือเป่าด้วยเหมือนกัน

ขณะฉีดยาลดไข้ นางสั่งเซี่ยเสี่ยวเป่าว่า "ฉายไฟนี้ขึ้นฟ้าและฉายไปไกลๆ คนในหมู่บ้านกำลังขึ้นมา พวกเขาจะได้มาหาเมื่อเห็นแสงนี้"

เซี่ยเสี่ยวเป่าก็ทำตามที่หลู่เจียวสั่งทันทีโดยสาดไฟฉายไปที่ป่าในระยะไกล

ทันทีที่เขาฉายไฟ ชาวบ้านในหมู่บ้านเซี่ยเจียที่อยู่ไม่ไกลก็มองเห็นมัน และทุกคนก็ตามมาแสงไฟมา

หลู่เจียวได้ฉีดยาลดไข้ให้กับพวกเด็กๆแล้ว แต่เนื่องจากมีเด็กน้อยสี่คน นางไม่สามารถทำอะไรเพื่ออุ้มพวกเขาพร้อมกัน ดังนั้นนางจึงวางมันไว้บนพื้นหญ้าได้เพียงด้านเดียวเท่านั้น

เมื่อชาวบ้านเข้ามา หลู่เจียวก็รีบโบกมือให้ใครบางคนมาช่วยนางอุ้มเด็กน้อยทั้งสี่

“ไปกันเถอะ ลงจากภูเขากัน”

นางจ้าวและเซี่ยเหล่ยฟู ที่ขึ้นมาด้วยก็ทุบตีเซี่ยเสี่ยวเป่า “ไอ้เวรเอ้ย เจ้าพาเด็กๆมาทำอะไรบนภูเขา?”

เซี่ยเสี่ยวเป่าน้ำตาไหล เขาก็ตกใจมาก และตอนนี้เขายังถูกพ่อแม่ดุด่าทุบตี ข้าก็เสียใจเหมือนกัน

เซี่ยเสี่ยวเป่าร้องไห้และพูดว่า "เป็นต้าเป่าที่คิดถึงยายของพวกเขาและขอให้ข้าพาพวกเขาไปที่บ้านยายของพวกเขา เขาบอกว่าเมื่อข้าพาพวกเขาไปที่บ้านยายเขาจะให้สเก็ตบอร์ดกับข้า"

พอชาวบ้านในหมู่บ้านเซี่ยเจียได้ฟังแล้ว ก็พูดไม่ออก เจ้าทำเพื่อสเก็ตบอร์ด

นางจ้าวต้องการตีเขาอีกครั้ง แต่หลู่เจียวหยุดนางอย่างรวดเร็ว มันไม่ใช่ความผิดของเซี่ยเสี่ยวเป่า แต่เป็นเพราะเด็กๆทั้งสี่คน พวกเขายังรู้วิธีล่อหลอก เซี่ยเสี่ยวเป่าด้วยสเก็ตบอร์ดให้พาพวกเขาไปบ้านยายอีกต่างหาก

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยเสี่ยวเป่าและพูดว่า "เป็นเด็กๆในบ้านข้าที่ผิด เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นข้าจะให้พวกเขาให้สเก็ตบอร์ดกับเจ้า"

เซี่ยเสี่ยวเป่าไม่เศร้าอีกต่อไปมองไปที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า "ป้าสาม สิ่งที่ท่านพูดนั้นเป็นความจริง"

หลู่เจียวตอบตกลงว่า "ใช่"

ระหว่างนั้นกลุ่มคนก็คลำทางลงมาจากภูเขาและมีคนระหว่างทางสนใจไฟฉายของหลู่เจียว "ภรรยาหยุนจิน แสงก่อนหน้านี้คืออะไร"

หลู่เจียวก็รีบหยิบไฟฉายของนางออกมา แต่นางตอบอย่างคลุมเครือ

“ข้าได้สิ่งนี้มาโดยบังเอิญ และไม่รู้ว่ามันคืออะไร ข้าพบว่ามันสามารถส่องสว่างได้ชั่วขณะหนึ่ง แต่หลังจากนั้นก็ไร้ประโยชน์”

เมื่อทุกคนได้ยินว่าไฟฉายนั้นตอนนี้ไร้ประโยชน์พวกเขาก็ไม่สนใจ เพราะพวกเขามีคบไฟที่สว่างกว่า

กลุ่มคนจุดคบไฟเพื่อส่องสว่างเดินลงมาจากภูเขา

คราวนี้ เซี่ยเสี่ยวเป่าและเด็กๆทั้งสี่ก่อเรื่องแต่โชคดีที่ไม่มีอันตราย

แม้ว่าเด็กน้อยทั้งสี่คนจะมีไข้ แต่ลู่เจียวก็ฉีดยาลดไข้และไม่กังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา

เมื่อทุกคนกลับมาที่ตีนเขา ชาวบ้านก็ส่งเด็กน้อยทั้งสี่ไปที่บ้านของหลู่เจียว

หน้าห้องหลัก เซี่ยหยุนจินเงยหน้าขึ้นมองอย่างประหม่า จริงๆ แล้วเขาต้องการจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อหาพวกเขา แต่เขากลับถูกหัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าสกัดกั้นเอาไว้และขัดขวางไม่ให้เขาขึ้นไปบนภูเขา

แม้ว่า เซี่ยหยุนจินจะไม่ได้ขึ้นไปบนภูเขา แต่หัวใจของเขาก็กระวนกระวายและไม่สบายใจเพราะกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กน้อยทั้งสี่

เมื่อเด็กน้อยทั้งสี่ถูกส่งกลับมา ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลู่เจียวนำเด็กๆทั้งสี่วางบนเตียงในห้องนอนด้านทิศตะวันตก จากนั้นก็ขอบคุณชาวบ้าน และทุกคนก็โบกมือลาแล้วจากไปพร้อมกัน

ในไม่ช้าก็ไม่มีบุคคลภายนอกอยู่ในบ้านของหลู่เจียว

หลู่เจียวตรวจสอบอาการของเด็กๆ และยืนยันว่าพวกเขาเริ่มตัวเย็นลงแล้ว ในที่สุดนางก็โล่งใจ

เซี่ยหยุนจินถามอย่างกังวลว่า "เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา"

หลู่เจียวถอนหายใจและพูดว่า "เมื่อข้าขึ้นไปบนภูเขาพวกเขาตัวร้อนมีไข้แต่ตอนนี้ไข้ลดแล้ว" จากนั้น นางก็โบกมือให้เซี่ยหยุนจินนั่งลง "มาคุยกันดีๆ" 

เซี่ยหยุนจินก็สงบลงเพราะเด็กทั้งสี่คนไม่มีปัญหาแล้ว จากนั้นก็นั่งลงข้างเตียงข้างหลู่เจียว

……………….

ต้องขอสุมาอภัย แฟนๆทุกท่าน พอดีร่างไว้จนถึงตอนที่สามร้อยกว่าแล้วอยู่ดีๆมันหายไป ก็เลยรอว่ามันจะกลับมาหรือเปล่า แต่รอแล้วรอเล่า ทำรอช้าๆหวังว่ามันจะกลับมา แต่รอนานแล้วมันก็ไม่กลับมา ก็เลยต้องทำใหม่ทำต่อ มันก็เลยล่าช้าและนอยอยู่หลายวัน