เซี่ยหยวนเซินขอให้เซี่ยต้าเฉียง เข้าไปข้างในและเก็บของแม่ของนางและปล่อยให้นางเอาไป

เมื่อนางเหยียนเห็นเช่นนี้ นางมองดูคนรอบข้างอย่างสิ้นหวัง และพบว่าไม่มีใครพูดกับนางเลย

นางเหยียนรู้ดีว่านางกำลังจะหย่าในครั้งนี้ และนางก็อดร้องไห้ไม่ได้

นางร้องไห้สะอึกสะอื้น คิดถึงเงินที่สะสมอยู่ในห้อง ต่อให้หย่าร้าง นางก็จะเอาเงินที่สะสมมาหลายปีไปให้หมด เมื่อมีเงินอยู่ นางจะได้มีชีวิตที่ดีไม่ว่าที่ไหน

นางเหยียนคิดว่าจะลุกขึ้นและรีบเข้าไปในห้องของนางทันที คนในห้องหลักเห็นนางแบบนี้ กังวลว่านางจะคิดไม่ตก

“ย่าสี่คิดจะทำอะไร”

“ใช่ ดูนางสิ”

เซี่ยหยวนเซินเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ไม่ นางจะไม่ตาย”

คนในห้องหลักมองที่เซี่ยหยวนเซิน ข้ารู้สึกว่าสิ่งนี้ ผู้ชายคนนี้อ่อนแอและเห็นแก่ตัว มีภรรยาอยู่ก็แอบมีใหม่ ตอนนี้เขาหย่าภรรยา เพื่อเห็นแก่แม่ม่ายหวัง

หากวันนี้ไม่มีแม่ม่ายหวัง พวกเขาสามารถมั่นใจได้ว่า เซี่ยหยวนเซินจะไม่มีวันหย่ากับนางเหยียน

นางเหยียนไม่ได้ดีในทุกอย่าง แต่ก็ไม่เป็นไรสำหรับเซี่ยหยวนเซินหลังจากหลายปีที่ต้องกังวลเกี่ยวกับอาหารและเครื่องดื่มของเขาถือว่ามันก็ไม่เลวสำหรับเขา

ตอนนี้เขาบอกว่าจะหย่านางเหยียน และการรับรู้ของทุกคนเกี่ยวกับเซี่ยหยวนเซินก็แย่ลงเรื่อยๆ

ทุกคนคิดในใจที่ในห้องหลัก แม่ม่ายหวังเดินไปที่เซี่ยหยวนเซินและมองไปที่เขาด้วยความกังวลและพูดว่า "หยวนเซิน พี่สาวหย่าแล้วและจะกลับไปที่บ้านคนเดียว ข้าเกรงว่ามันไม่เหมาะสมหากไม่มีเงินติดตัวไปด้วย"

คงไม่เป็นไรหากแม่ม่ายหวังไม่ได้บอกออกไป แต่เมื่อนางพูด เซี่ยหยวนเซินก็คิดขึ้นมาได้ เขาจำได้ว่านางเป็นคนเก็บเงิน แต่มันเป็นเงินของตระกูลเซี่ย และผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถเอาไปได้

ในขณะนี้ นางเหยียนออกมาพร้อมสัมภาระ และเซี่ยต้าเฉียง และเซี่ยเอ้อจู ก็ช่วยนางแบกรับสัมภาระออกมาจำนวนมาก

เซี่ยหยวนเซินก้าวเข้ามาและคว้าสัมภาระของนางเหยียน ใบหน้าของนางเหยียน เปลี่ยนไปและนางก็ต้องการที่จะคว้ามันเอาไว้

ทั้งสองยื้อยุดฉุดกระชากกัน เซี่ยหยวนเซินดึงอย่างแรงสองสามครั้งในที่เกิดเหตุและสัมภาระก็ถูกเขย่าจนเปิดออก นอกจากเสื้อผ้าแล้วยังมีเครื่องประดับ, ต่างหูเงิน, กำไลเงิน, และเงินห้าสิบถึงหกสิบตำลึงเงิน

นางเหยียนกรีดร้องและรีบวิ่งไป ต้องการหยิบเงิน เฉินหลิวรีบเข้ามาหยิบเงินและพูดขณะคว้า

"แม่, ท่านไม่ใช่ครอบครัวเซี่ยอีกต่อไปแล้ว ทำไมท่านถึงยังเอาเงินจากครอบครัวเซี่ยของเราไป ข้าต้องเก็บเงินไว้" นางเหยียนก็รีบคว้ากลับอย่างบ้าคลั่ง

เฉินหลิวสูงกว่านางดังนั้นนางจึงไม่สามารถขยับได้

เซี่ยหยวนเซินก้าวไปข้างหน้าและหยิบต่างหูเงิน สร้อยข้อมือ และเงิน เมื่อเขาแน่ใจว่า เมื่อนางเหยียนไม่มีอะไรแล้ว ตอนนั้นเองที่เขาพูด "ส่งนางกลับไปที่บ้านของนาง"

คราวนี้นางเหยียนคลั่งมากกว่าเดิม นางโกรธมากจนเหมือนคนบ้า นางอ้าปากด่าว่า "เซี่ยหยวนเซิน เจ้ามันคนไร้ประโยชน์ เจ้าเพิ่งมีอะไรกับนังจิ้งจอก และก็มาหย่ากับข้า เพราะตอนนี้ข้าแก่เกินไปที่จะสามารถตอบสนองเจ้าได้ แม้ว่าเจ้าจะทิ้งข้าในวันนี้ มันจะไม่เปลี่ยนธรรมชาติความโลภและตัณหาของเจ้า"

"ใช่ ข้าไม่ดี แต่เมื่อข้าทะเลาะกับพ่อแม่ของเจ้า ทำไมเจ้าถึงไม่ยืนขึ้นมาอธิบาย เจ้าไม่ได้พูดอะไรเลย เจ้ามันไร้ยางอายนี้"

เซี่ยหยวนเซินรู้สึกอับอายมากจากคำพูดของนางเหยียน เขาสูญเสียใบหน้าแก่ๆของเขาและเขาไม่ต้องการที่จะเห็นนางเหยียนต่ออีกเลยแม้เพียงสักครู่ เขามองไปที่เซี่ยต้าเฉียงและเซี่ยเอ้อจู แล้วกล่าวว่า "พานางออกไป"

เซี่ยต้าเฉียงรีบยื่นมือออกไปดึงนางเหยียนออกไป 

ในห้องหลัก เซี่ยหยุนจินก็กล่าวออกมาบ้างว่า "มอบต่างหูเงินและกำไลเงินให้แม่ของข้าและมอบเงินสิบตำลึงให้นาง"

แม้ว่า เซี่ยหยุนจินจะไม่ชอบหญิงชราคนนี้ แต่เขาก็ยังทำในสิ่งที่ควรจะทำ

เขาทำหน้าที่ของเขาในฐานะลูกผู้ชายเท่านั้น

จริงๆ แล้วที่เขาปล่อยให้แม่ม่ายหวังเข้าไปในบ้านเซี่ย ก็เพื่อยับยั้งนางเหยียนไม่ใช่มาก่อเรื่องวุ่นวายที่บ้านของเขาอีก ไม่คิดจะให้พ่อหย่ากับนาง ตอนนี้หย่าก็หย่าแล้ว เขาก็อยากให้นางมีเงินติดตัวไว้บ้าง นางแก่แล้ว

เซี่ยหยวนเซินโกรธมากในเวลานี้เพราะคำพูดของนางเหยียน และเขาไม่ยินดีที่จะให้

"นี่เป็นเงินของบ้านเซี่ย ทำไมข้าต้องให้เงินนางด้วย"

เซี่ยหยุนจินมองไปที่เซี่ยหยวนเซินด้วยใบหน้าเข้ม

"ข้าบอกว่าให้มันกับนาง"

"ถ้าไม่ใช่เพราะนางเหยียนอารมณ์ร้อนเกินไป หากนางเข้ามาวุ่นวายเรื่อยๆ อาจจะกลายเป็นหายนะสำหรับเขาในอนาคต เขาก็คงจะไม่มีวันยอมให้ เซี่ยหยวนเซินหย่ากับนาง 

พอเซี่ยหยุนจินพูดเสียงแข็ง เซี่ยหยวนเซินก็รู้สึกกลัวลูกชายของเขาเล็กน้อย ในที่สุดเขาก็ยอมมอบต่างหูและกำไลเงินของนางเหยียนให้กับนาง และนำเงินสิบเหรียญไปให้นางเหยียนอีกด้วย

นางเหยียนหันหน้ามองดูเด็กๆ ในบ้าน และในที่สุดก็มองดูลูกชายคนที่สามของนาง ซึ่งนางเกลียดชังมาโดยตลอด

ลูกชายคนนี้เป็นลูกคนเดียวที่นางเกลียดที่สุด เขาไม่เคยได้รับความรักและความสงสารจากนางแม้เพียงแต่น้อยตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก สุดท้ายเขากลับช่วยนาง ส่วนคนที่นางรักกลับไม่พูดอะไร

นางเหยียนหัวเราะและในที่สุดดวงตาของนางก็มืดลง เซี่ยหยุนจินมองไปที่เซี่ยเอ้อจู และกล่าวว่า "ส่งแม่กลับไปที่บ้านของลุงและบอกพวกเขาว่ารักษาแม่ให้ดีแล้วเราจะพบนางในภายหลัง"

เซี่ยหยุนจินกล่าวเพื่อเตือนนางเหยียนและคนอื่นๆไม่ให้รังแกนาง

เซี่ยเอ้อจูตอบทันที "เข้าใจแล้วน้องสาม"

นางเหยียน ถูกส่งตัวไปและทุกคนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย ก็พากันกล่าวไปต่างๆนานว่าเซี่ยหยุนจินจิตใจดีและซื่อสัตย์ จริงๆแล้ว นางเหยียน ไม่เคยสนใจลูกชายคนที่สามคนนี้ตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก แต่เขายังคงดีต่อนาง

เอ๊ะนี่เรียกว่าอะไร

ในห้องโถงครอบครัวเซี่ย เซี่ยหยุนจินมองไปที่ผู้คนในหมู่บ้านและกล่าวว่า "เอาล่ะ พวกเรายังมีงานที่ต้องจัดการในครอบครัว ทุกคนควรกลับไปก่อน"

หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าผู้อาวุโสก็อยากออกไปตั้งนานแล้ว ด้วยคำพูดของ เซี่ยหยุนจินเขาก็โบกมือแล้วพาคนออกไป

ในห้องโถงครอบครัวเซี่ย ทุกคนนั่งลง เซี่ยหยุนจินมองไปที่ เซี่ยหยวนเซินแล้วพูดว่า "พ่อจะทำอะไรต่อไป ตอนนี้ไม่มีแม่ในครอบครัวและไม่มีใครดูแลครอบครัวต้องการแม่บ้านในการดูแลครอบครัวในตอนนี้"

เซี่ยหยวนเซินสดุ้งโดยไม่รู้ตัว เขาคิดว่าเซี่ยหยุนจินคงต้องการให้หลู่เจียวดูแลครอบครัว เขามองไปที่หลู่เจียวทันทีแล้วพูดว่า "เจ้าต้องการให้ลูกสะใภ้สามดูแลบ้านหรือไม่"

หลู่เจียวกลอกตา ตอนนี้นางก็ยุ่งจะแย่แล้วจะมีเวลามาดูแลครอบครัวยุ่งนี้อีกหรือ

หลู่เจียวยังไม่ได้พูด แต่เซี่ยหยุนจินก็พูดขึ้นมาก่อนว่า "พวกเราย้ายออกไปแล้วดังนั้นจึงไม่ใช่ตาของหลู่เจียวที่จะดูแลด้านนี้"

เขามองไปที่ เฉินหลิวและ เฉินหลิวก็ตื่นเต้นอย่างกะทันหันนางจะได้ดูแลบ้านนี้ในอนาคต? เงินจะถูกส่งให้นางดูแลหรือไม่?

เฉินหลิวมองไปที่ เซี่ยหยุนจินอย่างกระตือรือร้น

แม่ม่ายหวังเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของเซี่ยหยวนเซินอย่างเงียบๆ แต่น่าเสียดายที่ เซี่ยหยวนเซินไม่กล้าให้แม่ม่ายหวังดูแลบ้านต่อหน้าลูกชายคนที่สามของเขา

เซี่ยหยุนจินกล่าวว่า "พี่สะใภ้เป็นเหมือนแม่และแม่ไม่อยู่ที่นี่แล้ว ในอนาคตคงต้องให้พี่สะใภ้ดูแลบ้าน"

เฉินหลิวดีใจและตะโกน "เอาล่ะ ข้าจะดูแลครอบครัวนี้อย่างดีแน่นอน"

จากนี้ไปมันจะเป็นของนางทั้งหมด

ในห้องโถงตระกูลเซี่ย เซี่ยเหล่าซือลูกคนที่สี่ตะโกนว่า "ข้าเห็นด้วยที่จะให้พี่สะใภ้ใหญ่ดูแลบ้าน แต่ข้าไม่อยากให้เงินน้อยลงสำหรับการหมั้นหมายของข้า"

เฉินหลิวยิ้มทันทีและกล่าวว่า "นั่นเป็นเรื่องธรรมดา น้องสี่ ไม่ต้องเป็นห่วง"