เซี่ยหยุนจินเงยหน้าขึ้นมองพ่อของเขา "พ่อจะให้โอกาสแม่ไม่ได้หรือนางเลี้ยงดูลูกสองสามคนให้ท่านไม่ใช่หรือ" 

ทันทีที่เซี่ยหยุนจินพูดจบ เซี่ยหยวนเซินรู้สึกลังเลเล็กน้อย ใครจะรู้ว่า เซี่ยหยวนเซิน กำลังคิดอย่างลึกซึ้ง และนางเหยียนที่อยู่ด้านข้าง ก็กรีดร้องใส่เซี่ยหยุนจินอย่างโกรธเคือง

ในตอนนี้ นางรู้สึกเพียงว่า ที่นางเป็นแบบนี้เพราะลูกชายคนที่สามไม่ช่วยนาง ถ้าเขาช่วยนางและขายแม่ม่ายหวังไป เซี่ยหยวนเซินจะกล้าหย่ากับนางหรือไม่?

นางเหยียนด่าเซี่ยหยุนจินอย่างไร้เหตุผลหลังจากนั้น "เซี่ยซานโก่ว ข้าไม่ต้องการให้เจ้าใจดีกับ เจ้าไม่กตัญญูและไม่เชื่อฟัง ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าไม่กตัญญูและไม่เชื่อฟังแบบนี้ ข้าคงจะจับเจ้าจมลงไปในถังมูลสัตว์ให้ตายตั้งแต่วันแรกแล้ว" 

ภายในห้อง ก็พากันมองนางเหยียนด้วยความไม่เชื่อ ผู้หญิงคนนี้เป็นบ้าเหรอ? จากนั้นทุกคนก็คิดว่าสมองของนางเหยียนอาจมีบางอย่างผิดปกติ มิฉะนั้นนางจะทำให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ได้ยังไง

ใบหน้าของ เซี่ยหยุนจินเย็นลงในทันใดและเขามองไปที่นางเหยียน อย่างเย็นชา เขาไม่รู้ว่าทำไมนางเหยียนถึงเกลียดเขามากขนาดนี้ ไม่เพียงแต่เกลียดเขา แต่ยังทำให้เรื่องต่างๆให้ยากขึ้นสำหรับเขา เมื่อเขาเพิ่งเกิด ท่านย่าของเขาต้องการพาเขาไปเลี้ยง แต่ย่าก็ไม่ได้พาไป นับแต่นั้น แม่ก็ปล่อยเขาทิ้งโดยไม่สนใจและต้องการทำให้เขาอดตาย หากไม่ได้พี่รองเลี้ยงเขามา เขาคงอดตายไปแล้วจริงๆ

บางครั้ง เซี่ยหยุนจินรู้สึกว่าเขาอาจจะไม่ได้เกิดจากนางเหยียนหรือเปล่า เพราะดูเหมือนนางเหยียนจะโกรธเกลียดเขามาก เหมือนเขาเกิดมาเป็นเรื่องผิดพลาด

แต่เขาก็ได้ตรวจสอบและพบว่าเขาเกิดจากนางเหยียน และนางเหยียนก็เป็นแม่ของเขาจริงๆ

เซี่ยหยุนจินยิ้มช้าๆและพูดว่า "ใช่ข้าไม่เชื่อฟังและไม่กตัญญู ดังนั้น ทำไมไม่ให้ลูกกตัญญูของท่านช่วยท่านล่ะ?"

นางเหยียนมองเซี่ยเหล่าซือและเซี่ยหลาน อย่างไม่รู้ตัวและพี่น้องทั้งสองเห็นนางเหยียน ก็หดศีรษะโดยไม่ตั้งใจ กลับกัน ทั้งสองรู้สึกละอายใจก็เท่านั้น 

จริงๆแล้ว เซี่ยเหล่าซือต้องการพูดแทนแม่ของเขา แต่เขาเคยช่วยนางที่บ้านมาก่อน และพ่อของเขาเตือนเขาอย่างดุเดือดว่า ถ้าเขากล้ายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก อย่าโทษที่พ่อจะจัดการเขา

และถ้าพ่อแม่ของเขาสร้างปัญหาเช่นนี้ต่อ การแต่งงานของเขากับตู่เสี่ยวเหม่ยจะยังเกิดขึ้นได้หรือไม่? แต่เขาจับมือตู่เสี่ยวเหม่ยและจูบนางแล้ว ถ้านางไม่แต่งงานกับเขา แล้วนางจะแต่งงานกับใครได้อีก

เซี่ยเหล่าซือรู้สึกทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง แต่เขาก็มีความคิดเป็นของตัวเอง เรื่องแบบนี้คงต้องให้ผู้ใหญ่ตัดสินใจกันเอาเอง เขาไม่เกี่ยว

เมื่อนางเหยียนเห็นสีหน้าของลูกชายและลูกสาวของนาง นางก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ นางหันไปมองลูกชายคนโตและคนที่สองอีกครั้ง

ในที่สุด สายตาของนางก็จับจ้องไปที่เซี่ยหยุนจิน

เซี่ยหยุนจินหยุดมองนางและหันไปมองเซี่ยหยวนเซิน

เซี่ยหยวนเซินลังเลในตอนแรก และเมื่อเห็นการดุด่าของนางเหยียน กระทั่งเซี่ยหยุนจินก็ยังยอมแพ้ใจของนางเหยียน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

ลูกชายคนที่สามของเขากำลังจะเป็นขุนนางในอนาคต เขาเป็นพ่อของขุนนางแต่นางเหยียนที่เป็นแม่ก็ทำไม่ดีกับลูกชายคนที่สามมาโดยตลอด ถ้าเขาไม่หยุดความสัมพันธ์กับนาง ระหว่างเขากับลูกคนที่สามจะยิ่งแย่ลงไปอีก ในอนาคต เขาจะทำอย่างไร เขาจะยังเป็นพ่อของขุนนางเสพสุขกับโชคลาภวาสนาได้อีกหรือเปล่า

เซี่ยหยวนเซินคิดเกี่ยวกับมันและมองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าผู้อาวุโสทันทีและตั้งสติว่า "หัวหน้าหมู่บ้านและท่านผู้เฒ่าทั้งหลาย ข้าได้ตัดสินใจแล้ว ข้าต้องการหย่ากับนางเหยียน และหวังว่าหัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าผู้อาวุโสจะเห็นด้วย"

ในตอนนี้ เซี่ยหยวนเซินได้ยืนยันว่าเขาจะหย่ากับนางจริงๆแล้ว และในที่สุดนางเหยียนก็ตื่นตระหนก

"เซี่ยหยวนเซิน ถ้าเจ้ากล้าที่จะหย่ากับข้า ข้าจะตายต่อหน้าเจ้า" 

ทันทีที่นางเหยียนพูด เซี่ยหยวนเซินก็เยาะเย้ย "เจ้าบอกว่าจะตายมาหลายครั้งหลายทีแล้ว แต่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ดี อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ เจ้าแค่เสแสร้งแกล้งทำ"

ใบหน้าของนางเหยียนปั้นยาก และในห้องหัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าก็มองไปที่ เซี่ยหยุนจินและเห็นว่า เซี่ยหยุนจินไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเขาพากันถอนหายใจและพูดว่า 

“ตั้งแต่เจ้าตัดสินใจได้แล้ว เรามาทำให้มันเป็นลายลักษณ์อักษรกันเถอะ” 

ด้วยคำพูดเหล่านั้น ดวงตาของนางเหยียนก็มืดลงและร่างกายของนางก็สั่นคลอน นางดิ้นรนและกรีดร้อง “ไม่ ไม่มีใครหย่าข้าได้ ข้าแต่งเข้าตระกูลเซี่ยมาหลายปี และให้กำเนิดลูกมากมาย ทำไมเขาต้องหย่ากับข้าด้วย?”

ทันทีที่ นางเหยียน กล่าว ผู้เฒ่าคนหนึ่งก็มองไปที่นางเหยียน และพูด

“ชิ นางเหยียน ตามที่เจ้าพูดไว้ในอดีต เขาก็ควรจะหย่ากับเจ้าไปนานแล้ว หยวนเซินเพิ่งจะหย่ากับเจ้าตอนนี้ ก็เพียงพอแล้วที่จะไว้หน้าเจ้า ไม่เพียงเจ้าได้ยั่วยวนเขาให้แต่งงานเข้าตระกูลเซี่ยแล้ว พ่อแม่สามีก็ไม่ได้ยินยอมเห็นด้วยแต่แรก จนเมื่อแต่งแล้วก็ไม่เมตตาลูก เมื่อลูกชายคนที่สามได้รับบาดเจ็บสาหัส ก็ยังไล่ลูกชายออกจากบ้าน" 

"เจ้าทะเลาะเบาะแว้งกับผู้ชายของเจ้าอย่างประมาททุกวัน และทำร้ายเขาทำลายข้าวของ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้หยวนเซินหย่าเจ้า ดังนั้นหากเจ้าฉลาดก็หย่ากับเขาซะ"

หลังจากท่านผู้เฒ่าพูดจบ เดิมที เขากลัวว่าจะทำเซี่ยหยุนจินอับอาย แต่ตอนนี้ เมื่อมองดูหยุนจินแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เป็นไร ยิ่งกว่านั้น ท่านผู้เฒ่ายังเข้าใจเซี่ยหยุนจินอีกด้วย เมื่อเขาได้เป็นขุนนางในอนาคต หญิงชราคนนี้ ก็เป็นอุปสรรคต่อตนเองเช่นกัน ดังนั้นให้นางพักผ่อนเสียก่อนดีกว่า

เหล่าผู้เฒ่าผู้อาวุโส ก็มองไปที่คนในกลุ่มคนที่สามารถเขียนหนังสือสัญญาได้ทันทีและขอให้เขามาช่วยเขียนจดหมายหย่า

ผู้เฒ่าไม่ได้ขอให้เซี่ยหยุนจินเขียนจดหมายฉบับนี้ เพราะนี่คือแม่ชราของเขา

นางเหยียนตื่นตระหนกมากในตอนนี้ และนางก็เวียนหัวมืดหน้า แต่นางไม่กล้าที่จะสลบ ถ้านางเป็นลมสลบไป นางจะถูกส่งกลับบ้านทันที

นางเหยียนคิดที่จะหันกลับมามองลูกของนาง และร้องว่า “เจ้าแค่มาดูพ่อกับแม่ของเจ้าหย่ากันเหรอ?”

เซี่ยต้าเฉียงมองพ่อของเขาและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พ่อของเขาก็ถลึงตาจ้องไปที่เขาอย่างดุเดือด

เซี่ยต้าเฉียงก็หยุดไม่พูดอะไร เซี่ยเอ้อจูมองไปที่หญิงชราที่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น จึงไม่สามารถทนได้ มองไปที่เซี่ยหยวนเซินและกล่าวว่า

“พ่อครับ ให้โอกาสแม่เถอะ แม่จะดูแลท่านอย่างดีในอนาคต แม้ว่าแม่จะแย่กับคนอื่นมาหลายปีแล้ว แต่นางก็ดีต่อท่าน”

เซี่ยเอ้อจูเล่าถึงความห่วงใยที่นางเหยียนมีให้เขามาหลายปีแล้ว แม้ว่านางจะไม่ดีต่อคนอื่นอยู่บ้าง แต่นางก็ดีต่อพ่อของเขาพอสมควร

เซี่ยหยวนเซินมองไปที่นางเหยียน และคิดว่า ถ้าผู้หญิงคนนี้ขอร้องและบอกว่านางจะไม่สร้างปัญหากับเขาอีกในอนาคตและเชื่อฟังเขา เขาจะไม่หย่ากับนางก็ได้

นางเหยียนเห็นเซี่ยหยวนเซินมองมาที่นาง เหมือนว่านางจะเข้าใจ แต่นางไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองไปขอทานได้ นางอยู่สูงเหนือเขามาหลายปีแล้ว เซี่ยหยวนเซินผู้นี้เป็นคนที่ไร้ประโยชน์ในใจของนาง และตอนนี้อย่าหวังว่าจะให้นางขอร้อง แต่ถึงจะอยากขอร้อง แต่นางไม่สามารถอ้าปากได้

เซี่ยหยวนเซินเห็นว่านางไม่เพียงแต่ไม่เสียใจแต่ยังมีใบหน้าที่เย็นชา เซี่ยหยวนเซินไม่มีความคิดที่จะอยู่ร่วมกับนางเหยียนอีกต่อไปและหันไปมองเซี่ยเอ้อจูและด่าเขาอย่างโกรธจัด

“นางเป็นแม่ที่ไร้ความปราณี แต่เจ้ายังคงอ้อนวอนให้นาง เจ้าโง่หรือเปล่า ที่ผ่านมานางทำกับเจ้ายังไง เจ้ายังไม่รู้อีกหรือ?”

เซี่ยเอ้อจูเงียบไปครู่หนึ่ง เขามองไปที่น้องสามของเขา และพบว่าคิ้วของน้องสามก็เย็นชาและเงียบขรึม ในตอนนี้ เซี่ยเอ้อจูก็รู้ว่าน้องสามคงไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว และเรื่องนี้เขาก็คงทำอะไรไม่ได้ และพูดอะไรไม่ได้อีกเช่นกัน

จดหมายการหย่าร้างถูกเขียนขึ้นอย่างรวดเร็ว และเซี่ยหยวนเซินประทับรอยนิ้วมือโดยไม่ลังเลใดๆ และนางเหยียนก็ถูกไล่ออกจากบ้านไป

ท่านผู้เฒ่าก็สั่งให้เซี่ยต้าเฉียงและเซี่ยเอ้อจูส่งนางเหยียน กลับไปที่ครอบครัวของนางเหยียนนับจากนั้น