หลู่เจียวตื่นขึ้น ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อย นางเดาว่าคนที่ขับรถมาเช้านี้คงเป็นคนจากเปาเหอถัง อาจเป็นเพราะ เปาเหอถัง ได้รับผู้ป่วยฉุกเฉินบางคนดังนั้นนางจึงมาที่นี่ในตอนเช้า

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลู่เจียวก็หาวและลุกขึ้นและเดินออกจากบ้าน

ในห้องนอนทางทิศตะวันออก เซี่ยเสี่ยวเป่า และเด็กน้อยทั้งสี่คนตื่นขึ้นและมีเด็กสองสามคนวิ่งออกจากห้องอย่างเรียบร้อย

หลู่เจียวออกมาเพื่อพบกับพวกเขา และเด็กน้อยทั้งสี่ก็วิ่งไปด้านข้างของนางอย่างมีความสุข

“แม่กลับมาแล้ว”

“แม่กลับมานานแล้ว”

หลู่เจียวกำลังคุยกับลูกๆ ทั้งสี่ ผู้คนก็รีบลงจากรถม้านอกลานบ้าน ปรากฏว่าคนนี้เป็นหลงจู๊หลี่แห่งเปาเหอถัง

ทันทีที่หลงจู๊หลี่เห็นหลู่เจียวเขาก็ร้องออกมาอย่างกังวลว่า "ท่านหญิงหลู่ รีบมาที่เปาเหอถังกับข้า เปาเหอถังรับรักษาหญิงตั้งครรภ์ที่มีอาการผิดปกติ น้ำคร่ำของนางแตกแล้ว แต่เด็กไม่ยอมคลอด หากเลื่อนออกไปอีก ข้าเกรงว่าเด็กจะตายในท้องของนาง"

ใบหน้าของหลู่เจียวเปลี่ยนไป นางหันกลับมาและอยากจะออกไปข้างนอก แต่เป็นห่วงเด็กน้อยทั้งสี่ นางจึงรีบหันไปทางห้องนอนทิศตะวันตก

ในห้องนอนทางทิศตะวันตก เซี่ยหยุนจินก็ได้พลิกตัวและลุกขึ้นนั่งแล้วเมื่อคืนนี้เขานอนโดยไม่ถอดเสื้อผ้า ดังนั้นร่างกายของเขาจึงอยู่ในสภาพเรียบร้อยในเวลานี้

หลู่เจียวเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า "มีหญิงตั้งครรภ์ที่มีอาการผิดปกติที่ เปาเหอถัง ข้าอยากออกไปดู"

เซี่ยหยุนจิน ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเรื่องนี้ หญิงตั้งครรภ์ที่มีอาการปกติก็คงประมาณเด็กไม่กลับหัว เรื่องนี้จัดการยากมาก หลู่เจียวจะสามารถจัดการได้หรือเปล่า

เซี่ยหยุนจิน คิดเกี่ยวกับมันและพูดด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ "ข้าจะไปกับเจ้า"

หลู่เจียวมองเขาด้วยความประหลาดใจ "เจ้าพูดว่าอย่างไร เจ้าจะไปกับข้าแล้วเด็กสี่คนล่ะ"

ข้างนอก เด็กทั้งสี่ก็วิ่งเข้ามา และหลังจากฟังคำพูดของ เซี่ยหยุนจิน เขาก็มีความสุขมาก "แม่ เราและพ่อจะไปกับท่านด้วย"

หลู่เจียวไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ตอนนี้ นางต้องไปรักษาคนอื่น ยังต้องพาเด็กสี่คนและคนนั่งรถเข็นไปด้วย ไปทำอะไร แล้วนางจะทำอะไรได้

“ไม่ พวกเจ้าอยู่บ้านกับพ่อของพวกเจ้า และแม่ของจะรีบกลับมาเร็วๆนี้”

หลังจากหลู่เจียวพูดจบ นางหันกลับมาและต้องการจะจากไป จากนั้นเซี่ยหยุนจินก็พูดอย่างหนักแน่น “เราจะไปกับเจ้า”

เซี่ยหยุนจิน หันกลับมาและมองไปที่เด็กทั้งสี่คนและกล่าวว่า "พ่อและแม่สามารถพาพวกเจ้าไปที่นั่นได้ แต่พวกเจ้าต้องเชื่อฟัง" 

เด็กน้อยทั้งสี่พยักหน้าอย่างจริงจังในทันที แสดงออกว่าพวกเขาจะเชื่อฟัง

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยหยุนจิน กลายเป็นว่าเขาต้องการไปที่เปาเหอถังกับนางจริงๆ เขาคงกังวลว่าการรักษาจะเกิดอุบัติเหตุและกลายเป็นปัญหากับเขาและครอบครัวหรือเปล่า เขาเลยต้องการไปด้วยเฝื่อมีปัญหาจะได้ผลักนางออกไปรับผิดชอบคนเดียว

ประการที่สอง เขาคงต้องการเห็นสถานการณ์ในเปาเหอถัง เดิมทีมีหมอฉี ซึ่งทำให้เซี่ยหยุนจินไม่มีความสุข และยังเจ้าของร้านอีกคนออกมาในภายหลัง เขาคงต้องการไปดูว่าใครเป็นเจ้าของ

แน่นอนว่าเซี่ยหยุนจิน คงไม่บอกหลู่เจียวเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้

เขาหันกลับมามองหลู่เจียวแล้วพูดว่า "ไปกันเถอะ"

หลู่เจียวจ้องมาที่เขาและกำลังจะหยุดเขา แต่ซือเป่าตัวน้อยก็เอาแขนโอบรอบคอของนางและขอร้อง "แม่ พาเราไปที่นั่นด้วย เรายังไม่เคยไปเมืองเลย 

เมื่อเห็นว่าเสียเวลามามากแล้ว และหลู่เจียวก็ขี้เกียจเกินกว่าจะพูดมากกว่านี้ หลักๆแล้วนางยังกลัวว่าจะทำให้การรักษาล่าช้า

"เอาล่ะ เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ" "

ด้วยเหตุนี้ สมาชิกในครอบครัวทั้งหกคนจึงขึ้นไปบนรถม้าและไปที่เปาเหอถัง บนรถม้า ผู้จัดการหลี่แห่งเปาเหอถังก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เขามาพานางให้ไปช่วยผู้ป่วย แต่นางกลับพาทั้งครอบครัวไปด้วย เอาไปให้กำลังใจหรือเอาไปแกะกะ

แต่ตอนนี้ทุกคนก็ขึ้นม้ามาแล้ว เขาจะทำอะไรได้

….

รถม้าแล่นไปจนถึงเป่าเหอถัง หลู่เจียวก็อุ้มเซี่ยหยุนจินและเด็กน้อยทั้งสี่ออกจากรถ และจ้าวหลิงเฟิงและผู้ชายสองคนรีบทักทายพวกเขา

จ้าวหลิงเฟิงไม่ได้สังเกตเซี่ยหยุนจิน แต่มองไปที่หลู่เจียวและพูดอย่างกังวลว่า "ท่านหญิงหลู่ เจ้ามาแล้ว เข้าไปตรวจให้หน่อย สภาพของหญิงตั้งครรภ์ผู้นี้ไม่ได้ดีมาก" 

หลังจากที่จ้าวหลิงเฟิงพูดจบ หลู่เจียวยังไม่ทันจะพูดอะไร แต่เซี่ยหยุนจิน ซึ่งยังนั่งรถเข็นอยู่พูดออกมา

"สามีของนางอยู่ที่นี่ด้วยหรือไม่" 

ทันทีที่เซี่ยหยุนจินพูด จ้าวหลิงเฟิงสังเกตเห็นเขา เขามองลงไปที่ชายที่นั่งรถเข็น แสงสลัวทำให้เขามองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริง แต่เขาเห็นดวงตาคู่หนึ่งที่เย็นชาและชัดเจนเป็นพิเศษเช่นดวงดาวในยามค่ำคืน

ขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จ้าวหลิงเฟิงตอบว่า "หญิงตั้งครรภ์เดินทางมากับญาติ สามีไม่อยู่ แม่และพี่ชายของนางก็อยู่ด้วย"

จ้าวหลิงเฟิงกล่าวเสริม "หญิงมีครรภ์เป็นลูกสะใภ้คนโตของผู้พิพากษาในเขตชิงเหอ" เขากล่าว 

เซี่ยหยุนจิน เลิกคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำว่า “ภรรยาของหูซาน”

หูซานเป็นนักเรียนของโรงเรียนในเมืองชิงเหอ แต่เพราะพ่อของเขาเป็นผู้พิพากษา ในเขตชิงเหอ เขาจึงถูกรายล้อมด้วยกลุ่มนักเรียนร่ำรวย ฝ่ายของพวกเขาและนักเรียนจากครอบครัวที่ยากจนไม่ได้อยู่ในกลุ่มของพวกเขา

หูซานมักจะวิพากษ์วิจารณ์เซี่ยหยุนจิน แต่เซี่ยหยุนจินไม่คิดที่จะสนใจเขา เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะเรียนรู้เรื่องต่างๆ ดังนั้นเขาจึงพยายามยกตนข่มท่าน

จ้าวหลิงเฟิงไม่คิดว่าเซี่ยหยุนจินจะรู้จักสามีของหญิงตั้งครรภ์ และกล่าวอย่างรวดเร็วว่า "คงจะเป็นเช่นนั้น"

เซี่ยหยุนจินจ้องไปที่จ้าวหลิงเฟิงและกล่าวว่า "ไปเขียนสัญญาทันที และให้เขากดลายนิ้วมือ ถ้าไม่มี หลู่เจียวก็จะไม่ช่วยเขา"

หูซานไม่ค่อยลงรอยกับเขาตั้งแต่แรก ถ้าเขารู้ว่าเป็นภรรยาของเขาที่กำลังจะช่วยนาง และหากนางล้มเหลวในท้ายที่สุด ด้วยบุคลิกของหูซานเขาอาจตัดสินใจว่าเป็นภรรยาของเขาที่ทำร้ายผู้อื่น และในเวลานั้นจะมีปัญหาไม่รู้จบ

จ้าวหลิงเฟิงมองไปที่เซี่ยหยุนจินด้วยความประหลาดใจแล้วมองไปที่หลู่เจียว

หลู่เจียวรู้ว่าเซี่ยหยุนจินทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของตัวเองและจากที่ฟังที่เขาพูดก่อนหน้านี้เขาคงรู้จักสามีของหญิงตั้งครรภ์ และจากการที่ขอให้ทำสัญญาคงเพราะไม่อยากมีปัญหากับเขาในภายหลัง

หลู่เจียวจึงพูดกับ จ้าวหลิงเฟิงว่า "ไปเตรียมสัญญา ข้าจะไปที่ห้องเพื่อตรวจสอบหญิงตั้งครรภ์นั่นก่อน"
หลู่เจียวเข้าไปในห้องคลอดของหญิงตั้งครรภ์ ในขณะที่เซี่ยหยุนจิน ติดตาม จ้าวหลิงเฟิงพร้อมกับเด็กน้อยสี่คนและเตือนเขา

“เขียนสัญญาทันที”

จ้าวหลิงเฟิงจะพูดอะไรได้อีก เขาทำได้เพียงยอมรับชะตากรรมของเขาที่จะเขียนสัญญา จากนั้นจึงไปเขียนสัญญานอกห้อง

ในห้องนั้น หลู่เจียวกำลังตรวจดูท้องของหญิงมีครรภ์ และพบว่ามดลูกของหญิงมีครรภ์หดตัวอย่างผิดปกติ ทำให้ปากมดลูกเปิดได้เพียงสองนิ้ว และน้ำคร่ำในท้องก็แตก หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ทารกในครรภ์มีแนวโน้มที่จะหายใจไม่ออก

บนเตียง หญิงตั้งครรภ์ดูซีดๆ และอ้อนวอนหลู่เจียวว่า "ได้โปรดช่วยลูกของข้า ช่วยเขาด้วย"

หลู่เจียวยกมือขึ้นเพื่อปลอบนางและพูดว่า "ไม่เป็นไร ข้าจะพยายาม ข้าจะทำอย่างดีที่สุดและจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

ดวงตาของหญิงตั้งครรภ์เป็นประกาย "เจ้าหมายถึงเด็กจะไม่เป็นไร"

หลู่เจียวพูดอย่างอบอุ่น "ข้าจะทำให้ดีที่สุดเพื่อปกป้องเขา"

นางหันไปมองที่ด้านข้างเป็นหญิงชราสองคน หญิงชราคนหนึ่งกล่าวว่า 

“นางมีอาการมดลูกหดตัว และปากมดลูกเปิดออกได้เพียงสองนิ้วเท่านั้น จนถึงขณะนี้ จึงไม่สามารถคลอดบุตรได้ หากนานเกินกว่านี้เด็กคงหายใจไม่ออก”

“เจ้าสองคนออกไปก่อนและให้หมอฉีเข้ามาช่วยข้า”

ทันทีที่หลู่เจียวกล่าว สีหน้าของนางเหวินและผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ นางเปลี่ยนไป เพราะผู้ชายจะเข้ามาทำคลอดเด็กได้อย่างไร

หญิงชราคนนั้นเป็นแม่ของหญิงมีครรภ์ ดังนั้นนางจึงหยุดเหตุการณ์ทันที 

"ไม่ ผู้ชายเข้ามาเพื่อคลอดบุตรได้อย่างไร"