แม่ม่ายหวังเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีสำหรับนาง นางก็คิดอย่างรวดเร็วเกี่ยวกับความคิดหนึ่ง และถึงกับคิดว่าจะแกล้งทำเป็นลม หลู่เจียวเห็นดวงตาของนางกลิ้งกลอกไปมา จึงพูดทันทีว่า "มาเถอะ เรายังคงต้องนอนต่อตอนกลางดึก อืม ดูเหมือนนางไม่อยากนอน คงเพราะนางไม่อยากนอน?"

เมื่อคำพูดของหลู่เจียวจบลง แม่ม่ายหวังก็กัดฟันและพูดว่า "ข้า ยินดีเซ็นสัญญา"

วันนี้นางก็เซ็นไปก่อน ตอนหลังค่อยไปเกลี้ยกล่อมให้หยวนเซินเอาสัญญาคืนให้นางก็น่าจะได้

หลังจากฟังคำพูดของแม่ม่ายหวังแล้ว เซี่ยหยุนจิน ก็ส่งสัญญาณให้หัวหน้าหมู่บ้านนำพู่กัน หมึก และกระดาษมาทันที หัวหน้าหมู่บ้านเพิ่งซื้อชุดเครื่องเขียนใหม่และเก็บไว้ที่บ้าน เพราะลูกๆของเขากำลังเรียนหนังสือกับเซี่ยหยุนจินหลายวันนี้

เซี่ยหยุนจิน เขียนหนังสือสัญญาและขอให้แม่ม่ายหวัง กดลายนิ้วมือของนาง เมื่อนางกดลายน้ำมือ ก็ขอให้เหล่าผู้เฒ่าผู้อาวุโสและหัวหน้าหมู่บ้านเป็นพยานและกดลายนิ้วมือของพวกเขา

ในท้ายที่สุด เขาหันไปหาแม่ม่ายหวังและกล่าวว่า "ข้าจะให้ใครซักคนนำไปที่สำนักงานเขตในอำเภอเพื่อให้นายทะเบียนจดทะเบียนให้ในภายหลัง"

แม่ม่ายหวังจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ และ เซี่ยหยุนจิน กล่าวเสริมอย่างเย้ยหยัน "หลังจากลงทะเบียน กับสำนักงานเขตในอำเภอ นางก็คืออนุภรรยาของบิดาข้า หากนางหนีไปในอนาคต เราสามารถแจ้งเจ้าหน้าที่เพื่อจับกุมนางได้"

แม่ม่ายหวังคิดว่าแม้นางจะลงนามในสัญญา นางก็สามารถกลับคำเกลี้ยกล่อมหยวนเซินให้นำสัญญาคืนให้นางได้ แต่นางไม่คิดว่าจะไปลงทะเบียนกับอำเภอนางจึงทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ความกดดันแบบนี้ทำให้ดวงตาของนางมืดลง

เซี่ยหยุนจินมองไปที่เซี่ยหยวนเซิน และพูดว่า "พ่อพานางกลับบ้าน"

เซี่ยหยวนเซิน รีบเข้าไปโอบอุ้มแม่ม่ายหวัง และมองไปที่เซี่ยหยุนจิน 

ก่อนที่เขาจะจากไปเขาต้องการถามเซี่ยหยุนจิน สำหรับสัญญานั้น แต่น่าเสียดายที่เซี่ยหยุนจิน ทำเป็นไม่เห็น ดังนั้นเขาจึงละทิ้งสัญญานั้นไปก่อน เหลือบมองผู้คนในห้องหลักและพูด

“เอาล่ะ ทุกคนกลับบ้านพักผ่อนกันเถอะ ถ้าพวกเราไม่นอนก็เช้าแล้ว”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็มองไปที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า “เรากลับกันเถอะ”

หลู่เจียวตอบรับและผลักรถเข็นของเซี่ยหยุนจินออกไป ภายในบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน ชาวบ้านก็พากันจากไปทีละคน พวกเขาพูดคุยกันอย่างมีชีวิตชีวาเกี่ยวกับการแสดงของคืนนี้ ชายบางคนยังอิจฉาลุงหยวนเซิน แก่แล้วยังสามารถหาอนุภรรยาได้ ไม่ธรรมดาจริงๆ

แม้ว่าหลู่เจียวจะมีความสุขที่นางเหยียนจะไม่สงบสุขและไม่ว่างอีกต่อไป เพราะต้องทำสงครามกับแม่ม่ายหวัง แต่นางก็ยังดูถูกเซี่ยหยวนเซิน ค่อนข้างมาก

“พ่อของเจ้าไม่ใช่ลูกผู้ชายจริงๆ เห็นได้ชัดว่ามีหลายวิธี แต่กลับให้แม่ม่ายหวังลงนามในสัญญา”

ถ้าเป็นลูกผู้ชายจริงๆ เขาสามารถออกไปพร้อมกับแม่ม่ายหวังได้

พอหลู่เจียวกล่าวก็มองไปที่เซี่ยหยุนจิน ด้วยความสนใจเป็นอย่างมาก นางจึงกล่าวว่า "เจ้ารู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ที่พ่อของเจ้าจะออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจีย ดังนั้นเจ้าจึงเพิ่มกฎข้อที่สองเพื่อที่จะเพิ่มอุปสรรคให้กับแม่ม่ายหวัง และนางจะสิ้นหวังมากขึ้นในใจของนางในอนาคต ใช่ไหม"

เมื่อหลู่เจียวพูดจบ เซี่ยหยุนจิน ก็ตอบเบาๆ พูดเชิงเยาะเย้ยว่า "พ่อของข้าอยู่ในหมู่บ้านเซี่ยเจียมาตลอดชีวิต เขาไปไกลสุดคือเมืองฉีหลี และเขาไม่เคยไปเมืองชิงเหอด้วยซ้ำ เขาจะออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจียได้อย่างไร เมื่อเขาออกจากที่นี่เขาจะรู้สึกตื่นตระหนก มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจีย"

หลู่เจียวถอนหายใจ "แม่ม่ายหวัง ก็สมควรได้รับเช่นกันนางมีจิตใจไม่ดี ถ้านางพบใครซักคนที่จะแต่งงานอย่างสงบสุข นางก็จะไม่เศร้าเกินไปในอนาคต"

เซี่ยหยุนจิน เยาะเย้ย “สมควรแล้ว”

ทั้งสองเดินไปที่บ้านและป้ากุ้ยฮัวก็ติดตามพวกเขาไปตลอดทาง หลู่เจียวรู้สึกถึงนางนานแล้วและหยุดมองข้างหลังนาง

“ป้า ทำไมท่านตามเรามา ไม่กลับไปนอนล่ะเมื่อคืนก็ไม่นอนไม่ใช่หรือ”

ป้ากุ้ยฮัว รีบวิ่งมาหาเซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวแล้วพูดว่า “หยุนจิน, เจียวเจียว ป้าไม่ได้ตั้งใจ ป้าไม่รู้ว่าคนๆ นั้นคือพ่อของเจ้า ดังนั้นข้าจึงร้องออกมา ถ้าหากข้ารู้ ข้าจะไม่ตะโกนแน่นอน”

เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวพากันมองหน้ากัน หลู่เจียวหันกลับมาและถอนหายใจ 

“ป้า สิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว มันเป็นความผิดของพ่อสามีของข้า มันไม่เกี่ยวอะไรกับท่านเลย ถ้าเขาไม่ไปบ้านของแม่ม่ายหวังเอง เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร”

ป้ากุ้ยฮัวเมื่อได้ฟังคำพูดของหลู่เจียวและถามอย่างระมัดระวัง “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่โกรธป้าแล้วใช่ไหม”

หลู่เจียวส่ายหัว “ไม่ ป้า กลับไปนอนเถอะ” ในที่สุดคุณป้ากุ้ยฮัวก็มีความสุข และพูดซ้ำๆ ว่า "ถ้าอย่างนั้นข้าก็โล่งใจ ข้าจะกลับไปนอน"

เมื่อหันหลังกลับและมุ่งหน้ากลับบ้าน เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวมองดูนางและส่ายศีรษะ จนถึงตอนนี้ ป้ากุ้ยฮัวยังไม่รู้ว่าในละครคืนนี้เป็นฝีมือของพวกเขา

เซี่ยหยุนจินกล่าวว่า "เรากลับไปนอนกันเถอะยังไม่เช้า"

"ตกลง" 

….

เมื่อทั้งสองกลับบ้าน เซี่ยหู่ ได้ยินการเคลื่อนไหวและทักทายเขา

“เสี่ยวเป่านอนกับเด็กน้อยทั้งสี่แล้ว ข้ากลับก่อนนะ”

หลู่เจียวและเซี่ยหยุนจิน ขอบคุณเซี่ยหู่ หลังจากที่ทั้งสองเข้าไปในห้องหลัก พวกเขานึกถึงสิ่งหนึ่ง

ตอนนี้ เซี่ยเสี่ยวเป่าและเด็กๆทั้งสี่กำลังนอนหลับอยู่ในห้องนอนตะวันออก ดังนั้น เซี่ยหยุนจินจะนอนที่ไหนและหลู่เจียวจะนอนที่ไหน

หลู่เจียวไม่สนใจอะไรมาก นางมองไปที่เซี่ยหยุนจิน และพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นเจ้านอนในห้องนอนด้านตะวันตกได้ไหม"

เซี่ยหยุนจิน รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและตื่นเต้นอีดนิดหน่อย พวกเขาจะนอนด้วยกันใช่ไหม พูดตามตรง พอเขาโตขึ้นมา เขาก็ไม่เคยนอนกับผู้หญิงมาก่อนและเขาแทบจำไม่ได้ในเหตุการณ์ครั้งนั้นกับเจ้าของร่างเดิมและทำให้เกิดแฝดสี่ขึ้นมา

เซี่ยหยุนจิน กระแอมพูดเบาๆ ในขณะที่พูดออกมาว่า "ก็ได้"

อย่างไรก็ตามไม่ช้าก็เร็วพวกเขาก็ต้องนอนด้วยกันและทำความคุ้นเคยกับมันอย่างช้าๆ

หลู่เจียวผลักรถเข็นของเซี่ยหยุนจิน ไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันตก เอนตัวลงและอุ้มเขาไปวางไว้บนเตียง จากนั้นนางก็ยืนขึ้นและหันหลังกลับเพื่อออกไป

บนเตียงข้างหลังนาง เมื่อเห็นหลู่เจียวเดินออกไปเซี่ยหยุนจินก็พูดทันทีว่า 

"เจ้าจะไปไหน"

หลู่เจียวพูดอย่างไม่เป็นทางการ "ไม่มีเตียงอีกแล้วในห้องนี้ ข้าจะไปนอนเตียงเก่าในห้องตะวันออกชั่วครู่หนึ่ง อีกไม่นานก็จะเช้าแล้ว” 

ทันทีที่หลู่เจียวพูดจบ ใบหน้าของเซี่ยหยุนจินก็ดูไม่ค่อยดี เตียงดีๆห้องปีกตะวันตกไม่นอนแต่จะนอนบนเตียงเก่า เตียงหักๆแบบนั้นจะนอนสบายไหม?

“ไม่ใช่ว่าที่นี่ไม่มีที่ให้นอน เจ้าจะวิ่งไปที่ปีกตะวันตกเพื่อนอนบนเตียงเก่านั่นหรือ?”

หลู่เจียวหันกลับมามองเซี่ยหยุนจิน ด้วยความประหลาดใจ ตอนนี้เซี่ยหยุนจิน ก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว จะยังเอาอะไรอีก หรือไม่ชินเตียง 

หลู่เจียวอดไม่ได้ที่จะแปลกใจคนๆนี้จะให้นางนอนเตียงเดียวกันหรือ ความสัมพันธ์ของพวกเขาเริ่มดีขึ้นเมื่อไหร่? และมันคงไม่ดีเท่าไหร่นักที่หญิงชายสองคนจะนอนบนเตียงเดียวกัน 

หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับมันและปฏิเสธโดยตรง "ลืมไปเถอะข้าจะไปนอนห้องปีกตะวันออก"

หลังจากพูดจบก็ไม่ให้โอกาสเซี่ยหยุนจินพูดอะไร นางก็หันหลังกลับและเดินออกไป

เซี่ยหยุนจินโกรธมากที่ด้านหลังเมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่จากไปด้วยใบหน้าที่มืดมน เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ เตียงดีๆไม่นอนแต่กลับยืนกรานที่จะวิ่งไปนอนบนเตียงที่ไม่ดี

แต่หลังจากนั้นไม่นาน เซี่ยหยุนจิน ก็เริ่มเข้าใจ บางทีนางอาจจะอายเกินไป แต่นางก็จะชินกับมันในภายหลัง… เมื่อคิดได้ดังนี้ เขาก็อมยิ้ม

หลู่เจียวไม่รู้ว่าเซี่ยหยุนจินคิดอะไร หลังจากที่นางเข้าไปในปีกตะวันออก นางมองไปที่เตียงที่หักในปีกตะวันออก หันหลังกลับไปและไปนอนในเรือนไม้ไผ่ในพื้นที่มิติ แม้ว่านางจะไม่สามารถอยู่ในนั้นนานเกินไป แต่นางสามารถนอนที่นั่นได้อย่างสบายใจ

เช้าตรู่ หลู่เจียวย้ายออกจากพื้นที่มิติและกลับมาบนเตียงเก่า ในขณะที่หลู่เจียวหลับตาและหลับอยู่นั่นเอง นางก็ได้ยินเสียงกีบม้าจากที่ไกลมาใกล้ และในไม่ช้าเสียงก็มาถึงประตูบ้านของนาง….